тогаш (прил.) - бев (гл.)

Во случаите кога на донесувањето на решението му претходи утврдување на фактичка состојба, Фондот е должен да донесе решение најдоцна во рок од 45 дена од денот на поднесувањето на барањето (чл. 140, ст.1-2 од ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, оваа тужба судот ја одбива како неоснована!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А доколку не беше покренат првичниот спор, оние работници кои тогаш беа планирани да бидат отпуштени како технолошки вишок, денеска ќе беа без работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4.  Намалена работна способност постои кога осигуреникот, со нормален работен напор што не ја загрозува неговата здравствена состојба – повеќе не може, со полно работно време, да работи на работното место според кое се оценува инвалидноста (поранешен чл. 41, ЗПИО кој тогаш беше во сила).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И тогаш беше кога ми предложија, по изградбата на водоводот, да бидам кандидат за пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ете тогаш беше кога ми е даден ферман за градење на црквата и друг ферман за да се нареди да нема неправда при собирањето на џизието...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тогаш беше кога, без заобиколување, ми го рече она: „Лага е“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас тогаш бев помлад и ако имаше некаде да се гонат одметниците, јас одев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тајната е во тоа што откако пребледев, премалев и три пати си ги истурив цревата од повраќање, по ладните облоги кои малку ми ја вратија силата, решив да доручкувам, а тогаш беше 13:00 часот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А не беше родена кога мене ме чуваа чичковците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние тогаш бевме доволно мали. Секако не разбиравме многу!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Ееее...... тогаш беа празници во сите станови на Борис Кривошеев што тој горделиво ги бараше од Сојузот на борците како што им се стеснуваше просторот откако се ожени чичко ни Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, брзав да пораснам?!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога се врати дома одеше со патерици, исто како чичко ни Александар (помладиот брат на татко ни) многу години пред тоа кога при едно негово доаѓање во Скопје од Германија настрада во сообраќајна несреќа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се збунив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа тогаш беше девојка, а јас дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш бев многу неискусна. Секогаш ги мразев белите мантили.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
До тогаш беше празно само столчето на дедо ми Борис!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Истовремено, се случија и многу други значајни работи. шетајќи низ улиците открив еден UFO, се сеќавам дека со мене тогаш беа само Давид и Паул, но подоцна Давид во едно свое писмо ми напиша дека таму било целото негово семејство - неговата жена Ruth и неговите четири деца, а покрај нив и Ackerman, Musicmaster, Tim Harvey, Yanagi, Rhoda Mappo, Cavel­ lini, Andy Warhol и уште цел еден куп луѓе - целиот свет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со мустаклестата Мона Лиза, означена како L.H.O.O.Q. и со редимејдите тогаш беше предизвикана бура од реакции која со времето стивна и одмина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Навистина се вљуби во него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа лето Нико, која непрестано ја убедувавме да сними еден целовечерен филм со нас, конечно се согласи и рече: „Добро. ]е направам филм со вас, но тогаш тоа мора да биде нешто со Џим”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Повеќе од еднаш сум ја видела нашата мачка како, подвлекувајќи ја шепата под оклопот, ја фрла бубачката во воздух, па потоа клекнува додека инсектот паѓа, симулирајќи скокови - но тогаш беше ден; инсектот е мртов и таа веќе не е заинтересирана; веднаш ќе се оддалечи. Таа слика го замени скокањето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Арно погоди за првата војна, - вели Боце. - Тогаш беа скакулците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во романот дури и болничарите беа луди и работеа многу невозможни работи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Баш тогаш бев на строга диета, идејќи мачно кон својата цел да изгубам педесет килограми, спуштајќи се од сто педесет на сто.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш бев нискичко, бумбаресто девојче, а потоа се извишив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Докторката се насмевна: „Ете ти, сега и херој сака да се прави.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да не те знам од малечок, од пеленаче, сега би те карала, а вака - добро те познавам - и тогаш беше палавиште.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш беше извадена стоката од зимата и стопаните одделуваа и продаваа од неа да се платат и спасат од бељата. И оваа година така стана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш бев мошне активен. О, ла, ла!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас тогаш бев во затвор. Слушнав дека умрела.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Третманот и печатот тогаш беа така перфектно направени што секоја табла можеше да се опсервира како графички лист.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Да видам дали кај вас може да се најде нешто, знаете тогаш бев мал па не паметам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Отидов да го видам, а тој тогаш беше тргнат на ручек.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој појадуваше и сакаше да вози до работа без брат му. Тогаш беше буден.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одредбите кои тогаш беа пропишани (чл. 17, ЗИДЗЗЗ/93) не претрпеа големи промени со измените и дополнувањата на овој закон (1991) и со носењето на новиот закон во 2012 година.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Тогаш јас скокнав од местото. Јас тогаш бев Скоевец.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој еден Мичо од Комитетот, еба си му името такво, тогаш беше еден од кандидатите, ама жив човек глас во неговата кутија не сакаше да фрли. Го мразеа луѓето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Делењето на сојовите продолжи, тогаш беше и најсилно, и во времето кога во Македонија почнаа отворено да дејствуваат странските пропаганди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На петтиот ден пред пладнето, кога си одеше од Потковицата, Мурад III го повика кај себе Софронија Акиноски, кој тогаш беше пензиониран спахија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Митра Ризеска, ќерка му на Анѓелета Ризески Козето отиде бегалка за Алекса Станкоски Брчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потковицата и тогаш беше запоседната од фашистички војници и полицајци, божем пак беа дојдени за да прават маневри а всушност ги правеа поранешните работи - ги гонеа партизаните и ги одземаа вилната и млекото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Паметам, тогаш бев помислил дека таа намерно ги фрли пилињата врз моите убаво исчистени кондури.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вулкански тогаш беше Југословен и пишуваше и мислеше (што е едно те исто) на тој југословенски начин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Разменувавме мислења за импресионизмот, кој тогаш беше револуционерно уметничко движење...“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Двајца мои другари исто така почнаа да сликаат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби пак се излажав, си реков и ги затворив очите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сега знам: тоа тогаш беше пустинска фатаморгана, виѓаваш нешто што го нема!
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Каналот тогаш беше река и ширинката и црницата до неа ги паметам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа зграда тогаш беше највисока. Сега е една од најниските...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Патот е стар, сега проширен и под асфалт, ги памети времињата на турското владеење и тогаш беше, а и сега е пат кој ја држи врската Лерин – Корча и натаму сѐ до Драч и преку него по море до Италија и од таму кон широкиот свет.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тесната улица, која тогаш беше нашето единствено место за играње фудбал со топка крпеница од партали, е широка и само мерцедеси се движат во колони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нашата болница тогаш беше на добар глас, та затоа Грците заемно си препорачуваа да се лекуваат кај нас, надевајќи се дека успешно ќе бидат излекувани”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Затоа, сакам да ја искористам оваа можност јавно да им се заблагодарам за смелоста и за бестрашноста на Џон Витиер-Фергусон, кој тогаш беше директор за додипломски студии на Катедрата за англиски јазик и книжевност; на Линколн Фалер, кој беше шеф на Катедрата за англиски јазик и на неговата наследничка на тоа место, Сидони Смит; на Роберт Овен, кој тогаш беше продекан за додипломско образование на Колеџот за книжевност, наука и уметности (КНУ); на Теренс Мекдоналд, кој тогаш беше продекан за академски прашања на Колеџот за КНУ, а подоцна и декан на Колеџот; на Ненси Кентор, која беше ректорка и извршна потпретседателка за академски прашања на Универзитетот на Мичиген; на Ли Болинџер, кој беше претседател на Универзитетот на Мичиген, како и на службениците и на другите вработени во нивните служби.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури тогаш бев воведен во учебната програма на американската геј-култура која дваесетина години постарите геј-Американци веќе ја знаеја наизуст, но за која бев одбивал да учам од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со нашата сегашна национална преродба ние им се спротивставуваме на другите православни Словени, како што се спротивставивме и понапред: тогаш бевме први во духовната преродба што кај нас беше бавна, а кај нив брза, сега наопаку: тогаш тие нас сакаа да нѐ достигнат и работеа со извесна тенденција и брзина, сега наопаку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тогаш беше изработен всушност таканаречениот „Закон за европските вилаети”, кој, меѓутоа, беше одбиен од султанот, па тоа одбивање после беше прифатено и од самите големи држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
16. Хајнрих Каличе тогаш беше австро-унгарски амбасадор при Високата порта во Цариград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Иако тогаш беше само тинејџер кој мисли дека за некои работи (а особено за музиката) знае сè, во неговиот профил имаше нешто многу посериозно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не се опцу себеси, оти тогаш беше слеп и глув, а најмногу од сѐ исплашен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега знаеше дека чувството што го имаше тогаш беше празнотија – некако преку ноќ животот му се испразни од смисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја слушав искинатата прикаска која не можев да ја поврзам со почеток што до денес го паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш бев сам и сепак не чувствував осаменичка возвишеност на волк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беа чунким во некој зарек да направат една добра Задруга; ниеден од неговите селани, заедно со кои што тој до неодамна војуваше, а тогаш беа дојдени од Армијата, не се жалеше себе си да стори сѐ да биде тоа една добра, една нивна Задруга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш беа единствено радосни што и тоа им успева.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште тогаш беше со бели коси и врсник со татко ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш беше сосема инаков. Од оној крениглавец Арсо не останало ништо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не издржа, се врати назад во кујната од каде што, на наше огромно задоволство, секој ден ни носеше нешто за јадење - зденки, мали мармалатчиња, месни нарезоци, конзерви со сардина... а тоа за нас тогаш беше...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Главна финта за Нова Година тогаш беа прскалици, кои што најчесто беа во новогодишното пакетче што го добивавме три-четири дена пред триесет и први декември.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Или кажи дека дома немаш ниту една касета (ЦД-та тогаш беа светла иднина) од Црвена јабука и нивните музички побратими, Хари Мата Хари, Плави Оркестар, или Мерлин.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ќе објаснам. ЈНА собра сѐ, од оружје до паркет на АРМ, која што тогаш беше во повој.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
На малското радио (тогаш беше само едно) ќе настапеше некој првоборец кој што евоцираше спомени од НОБ и Социјалистичката револуција.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Оние помалку среќните добиваа пакетче од ЕВРОПА-Скопје,чии што чоколада и тогаш беа едвај просек.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Еј гиди времиња! Главната туристичка дестинација тогаш беше нашиот јужен сосед.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И тогај пак ќелешо 'и помолил за тој да ја варди јаболкницата, арно ама двајцата браќа не го остаија и другата вечер отишол постреднио брат да вардит, арно ама и тој беше заспал и ламјата тогаш беше дошла и искинала јаболката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тогаш беше големо ако ти пушти некој сонце од огледалце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Народот тогаш беше слеп за писмо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тогаш бев многу јака и работата се плашеше од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш бев заедно со Витомир. Капетан Мирковиќ секогаш ми даваше по некој војник за испомош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прогресивците, едноставно беа олигархиска групација на којашто владеењето на Стојан не им беше по ќеф, но оставаа, се разбира не многу голем,но сепак колку - толку простор за слобода на говорот и слободно организирање на политички партии. – Доволно за почеток, оптимистички му велеше Љупчо на неговиот син кој тогаш беше на последната година од студиите по право.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Моето правило на играта беше крајно едноставно, беше убаво, глупаво и тиранско: ако некоја жена би ми се допаднала, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене крај прозорецот, ако нејзиниот одбледок на прозорецот го вкрстува погледот со мојот одблесок на прозорецот, ако мојата насмевка во прозорскиот одблесок го вознемирува или му причинува задоволство или му станува одбојна на оној женски одблесок врз прозорецот, ако Маргарита ме види како ѝ се насмевнувам на Ана а Ана ја наведнува главата за внимателно да може да го испита затворачот на својата црвена чанта, тогаш имаше игра и тогаш беше потполно сеедно дали насмевката ќе биде уважена или возвратена или занемарена, првиот став на обредот и не оди подалеку од тоа, од насмевката што ја лови оној што и ја заслужил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас тогаш бев презафатен и немав време да ти одговорам, но еве сега ти велам дека си бил и си на вистинскиот пат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој тогаш беше во целосен занес и тешко можеше некој да го прекине: Сите војски биле и остануваат јаничарски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Иако не знаев што работи, јас знаев дека работи нешто радосно, целото негово суштество беше исполнето со таа блага светлост, се колнам, тој тогаш беше во некој друг свет, незамислив, далеку од домот, далеку од сите тие сплетки и грдости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тогаш беше можно сѐ, се колнам, сѐ можеше да се издржи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не прави се важен, - му довикна оној глас, - нема кој не паднал. Кејтеновиот син ја нишна главата кон земјата, а штом тоа ќе го правеше, тогаш беше попусто да го разубедува човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Така постепено го достигнав тој суров стил што ми беше потребен за пренесување на моите согледувања кои тогаш беа диктирани од апсолутната омраза спрема луѓето.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Чекавме и обајцата со месеци. Претседателот Бургиба тогаш беше навлегол во деветтата деценија од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш беше сѐ поинаку.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури подоцна сфати дека тоа што се случи тогаш беше само вовед, само рутинско сослушување на кое беа подложувани речиси сите затвореници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш бев убеден, и повеќе од тоа, дека најубавите зборови или, ако сакате, стихови за љубовта, се разбира, нема да бидат напишани од нас луѓето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Мирот тогаш беше моја цел. Останав сама... Ама, сепак, светот не е пустина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Речиси непосредно по прогласувањето за прв национален парк - ПЕЛИСТЕР - (1948 година) тогаш беше негибната девствена убавина - со волшебно борје МОЛИКА...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ти тогаш беше многу мал.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега е друго време! На работа, но тука, во родниот крај!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Знаат, тогаш беше друго, а сега друго?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се насмевнавме заедно. – А кога се најдовме во чунот, кога ја минувавме границата, што се случуваше? – прашав нестрпливо. – Ти тогаш беше мал.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тогаш беше април а сега во овој мамурен час пак се тргаше од полусонот, му се спротивставуваше на ножот и го бришеше од себе безобличниот човек за да се врати таму в планини, за да најде за нешто причини, сега, кога сиот беше еден огромен простор во кој бучат водопади и прскаат облаци и јурат незауздани диви ветришта.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш бевме распеани, првпат пијани и се напрегнувавме кој прв ќе ја заведе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Минаа години од последното идење кај Манастирот. Тогаш беше жива Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Читањето тогаш беше и оживување на самата книга.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Подолу во орото имаше уште неколку партизани, кои тогаш беа стапиле во бригадата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Паметам дека тогаш бев заклучил оти само слабаците не се прекоруваат себеси поради несреќата што ќе ги снајде нивните блиски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога сметот беше свеж не беше така лошо, но кога беше повеќе денови стар, тогаш беше лошо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во странство, како што тогаш беше вообичаено.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Железничарот, инаку пријател на дедо ти, уште тогаш беше познати низ цело Скопје како човек што мести шинати нозе и раце.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Почнав да ги прскам. Два пипса потрошив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- А јас се сеќавам на еден вистински настан. Тогаш бев при крај со студиите. Значи, некаде во пролетта `59.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И неговата Игра добиваше нешто детски наивно, чедно, она што критичарите подоцна го означија како „обнова“, како „светла искра на надежта“, но што тогаш беше разгласено за старечка инфантилност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ама тогаш бев прво одделение и прв пат одев на училиштен есенски излет. Тогаш немаше тетра - пакувања, ниту целофани, ниту најлон-ќеси.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нејзината балканска одисеја заедно со нејзиното пијано ќе заврши во Берат, чиј градоначалник тогаш беше нејзиниот маж, Илјаз Вриони.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Целата десетина ја истера од земјанката и нареди по вакво време да копаат... A јас, пак, тогаш бев во соседната земјанка... - Е, братко, си надробил.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако тогаш бев носталгична за родителскиот дом, за мојот град сега почувствував носталгија за моите осумнаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Иако тезата тогаш беше необјавена (подоцна ќе биде објавена делумно во Париз), не знам како беше стигнал во Албанија еден примерок, за да биде прочитана и да биде утврден мојот нов „грев” кон татковината.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бидејќи, можам добро да замислам како, почнувајќи од тој момент, почнувајќи од тој пораз објавен од постарите браќа, младиот Marcel не можеше а да не ги набљудува со сосем други очи оние на кои до вчера им се восхитувал и чии што теории ги слушал, т.е. да не види во Jacљues Villon, вечно облечен во својата аптекарска јакничка, уметник чесен но здодевен, а во Raymond некој чија што мануелна вештина требаше да се презира од истите причини поради кои Leonardo го презирал Michelangelo, бидејќи, на крајот на краиштата, скулптурата „предизвикува потење и замор”, а оној што се занимава со неа „прекриен е со мермерна прашина како пекарски чирак” (8), додека Duchamp-овата амбиција веќе тогаш беше да воспостави некаква метода, или да спои три вида на делување: сликарот, но и интелектуалецот, и конечно, универзалниот уметник, политехничар, да стане најпосле, во својот век, она што Leonardo беше во својот, човек од одреден маниризам, церебрален и меланхоличен денди, на аристократско растојание од општеството и во самотијата на една соба која е поблиску до печката на филозофот отколку до работилницата на некаков си занаетчија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа тогаш беше во мода. Да. okno.mk | Margina #3 [1994] 33
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сега на покривот, над истиот оној празен простор, стои човеков што тогаш беше дете и тогаш гледаше оздола со отворени зеници и запрен здив кон височината што му се чинеше недосеглива, кон работ на покривите; стоеше сега поднаведнат а сепак достатно задржан од железата околу рацете, затегнати со сигурност над таа улична празнина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога сега, помисли, кога сега би го наполнил празнион простор под себе со своето паѓање и со еден крик, нивниот крик, кога би ги собрал раштрканите луѓе околу една црна сенка на плочникот!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без музика и без рефлекторска блештавост, само со тоа меко, нечујно и невидено паѓање, од кое би останала само една црна сенка на плочникот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас тогаш бев мал, ама паметам како децата по полињата ја шуткаа неговата попска шапка со денови, сѐ додека некаде не исчезна.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- За утре? - праша Шишман, зашто тогаш беше сабота.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа прилично добро го илустрираше анегдотата за тоа како Кривашија и Сврделот трајно се разидоа: „Јас тогаш бев претседател на Народниот фронт.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас тогаш бев од село дојден, речиси со опинци на нозете па овие градските деца не ме дружеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите тие тогаш беа или на Сврделот или во рацете на Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто стрептомицинот тогаш беше на голема цена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека ова го кажува една жена со свиена коса горе над темето, Чана си ја стискаше устата со големата дланка за да не ждригне нејзината смеа од која исто така можат да се исплашат луѓето што тогаш беа во просторијата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И тогаш бев многу збунета и од секој одговор исплашена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А, пак, кога дојдоа татко ми и брат ми, дури тогаш беше вистински празник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас се фрлав од едниот кон другиот, тие ме креваа во раце, се бакнувавме и се гушкавме сите четворица, па ми раскажуваа како сите тројца одамна знаеле дека таа среда е ТАА мојата што ја чекам „илјада години” да дојде, дека криеле од мене за да не се случи да пропадне планот, па да се разочарам ако дознаам...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)