токму (прил.) - кон (предл.)

Токму кога мислиш дека знаеш сè, повторно те изненадуваат со својата немоќ да бидат објективни и со својата агресивност токму кон оние што навистина сакаат да им помогнат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еден се насочил кон вујна му, токму кон жената на сопствениот вујко.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Токму кон “Рускиот театар” го привлече Набоков И. Фондамински, и на 4-и март 1938 година во салата на весникот “Журнал”, се одржува премиерата на драмата на Набоков “Собитие” (“Настан”).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сигурно и тој се сомнева, особено сега, откако се наоѓа в затвор, дека некој друг од личен интерес го туркал во овој правец".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно и тој не верува дека лично среќата го има фатено за рака и го води кон вистинското место!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Идејата: еден младич да се втурне во ваква авантура, а притоа целта на потрагата на момчето да биде насочен токму кон него, не е идеја на младичот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи нашиот читателски интерес целосно се насочува токму кон проблемскиот или провокативен корпус што ваквите стручни книги задолжително го промовираат, авторите што истиот тој корпус него внимателно го истражиле (за да ни го олеснат пристапот до неговата загадочност) како да ги маргинализираме: за нас, тие како да стануваа вторична појава.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со Шон Конери (Sean Connery) во главната ролја, се разбира!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Колку и да се застапуваме за апсолутната рамноправност на сите видови книжевен дискурс, сите сме свесни дека сепак, сепак! ниту еден теоретичар, есеист, книжевен историчар или толкувач, херменевтичар не го ужива сосема истиот книжевен статус (за аурата и да не зборуваме!) кој на таканаречените вистински писатели им припаѓа по автоматизам (by default).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тогаш зборувавме за стравот, и за толку многу други нешта; минувавме денови во кои, како што ги испитувавме нашите тела, како што ги пребарувавме телата откривајќи од каде толку љубов токму кон тоа тело, така си ги пребарувавме и душите: сакавме да знаеме што значи за мене, а што за него, болката, и што значи задоволството, се прашувавме и потпрашувавме што е љубовта, а што неверството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во годините на неискуството, кога уште се мисли со срцето, кога беспоговорно се верува во мислите запишани од философите, кога како свои се чувствуваат сладоста на стиховите заплиснати од радоста, и горкоста на песните исцедени од очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Баш се чудни и неразбирливи брановите: ем знаат дека неизоставно ќе плеснат во брегот и ќе се распрснат што и Господ не може да ги спои во две капки, ем севезден одново се стројат во недобројни колони и итаат, итаат токму кон брегот – како да се на светско првенство во упорност и тврдоглавост.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)