ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Изложбата организирана од страна на Харолд Симан, напротив, покажува дека делото на Бојс може совршено добро да се постави во простор - со мали скратувања - без оптоварувања заради некои полемики кои делото ги побудува (како идеализмот и германскиот романтизам).

Мешавина од елиптични формули, длабоко нејасни или претерано едноставни, кои се разјаснуваат исклучиво преку набљудување спроти светлоста на париското сонце, бидејќи според мислењето на авторот, делото е ориентирано во правец исток/запад, иако може да се каже дека токму низ тој прозорец низ којшто е претставено делото, Бојс исчезнал во синилото.

Но, што останува од неговото присуство, од неговиот говор врз овие црни слики?

Дали Фетхи-беј Окијар сакаше да ја реализира својата голема носталгија кон своите предци токму низ Татковото жртвување, со неговото враќање на Балканот, иако Татко, во исто време, со тоа, го жртвуваше сонот на својата мајка за враќање кон своите во Цариград?

Постапката на Клајст се препознава во неговото откажување од праволинискиот тек на приказната, низ еден сплет од важни и неважни настани во времето, токму низ цел еден систем од напнатости.

Во разговорот, како што може да се забележи, имаше прилично дисонанција и провокации, но тоа го сметам и како квалитет на ова интервју бидејќи Дуковски веќе прилично се извештил во давањето спакувани одговори маркетиншки наменети токму за еден просечен балканец: малку експресивни мудролии од типот „мочаш-мочаш-ама прска”, малку патријахалност, малку неформален имиџ, малку жаргон - и ете „успешен медиски настап”. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 69 Всушност, Дејан целокупната своја медиска слика и ја гради врз типот на „добро момче од соседството”, идеален сон на секоја мајка, еден екстремно, според својата едноставност и питомост, недишановски „младоженец”.

Инаку, токму низ некакви медиски стандарди - вон „културњачкиот жаргон” - најважното нешто во ова интервју ми се чини дека е типичноста на Д.

Одговорите ќе бидат дисеминирани низ оваа делумно уморна „Маргина“ што повремено, во моментите на некаква шизоидна луцидност, зад живиниот слој на огледалото, токму низ таа мочуришна магла и бледи одблесоци, се гледа себеси само како жаба што голтнала бисер, само ко некое генетски первертирано пајче со вграден, и до мачнина репетитивен, сон за лебед.

И, бидејќи не се може да се контролираат работите до мерка која се чини задоволувачка, се утешуваш дека можеби токму низ непредвидливото и низ недофатливото, се раѓаат богатите и сложени склопови кои најпосле и самиот тебе ќе те задоволат.

Популарните претстави на Хирст зборуваат за смртта токму низ прашањето за принципот на задоволство, но задоволство во препознавањето на траума.

Значењето, значи, веќе е кодификувано (но „неодлучувачки“) и тоа зборува за стравот од ерупцијата на несвесно (но во еден поинаков контекст), така за новиот контекст да го апсорбира значењето и да го организира на нов начин.

Делото на Хирст е органска скулптура („озлогласено“ присутна во поно­вата бри­тан­ска уметност, нпр. во автопортретите од крвна плазма на Mark Quinn), а мумифицираното тело на овцата упатува на смртта токму низ претставувањето на „очајничкиот“ обид да се задржи претходната состојба.

Додека модернизмот бегаше од „комуникативните клишеа“ (Куспит), изјавата на Хирст својот праузор како да го пронаоѓа токму во исказите од традицијата на поп-културата, а конкретно во дефиницијата за поп-културна комуникација изречена во една песна од Beatles: "Half of what I say is meaningless, but I say it just to reach you..." (Julia).

Во еден период, размислувајќи за мајкините солзи во животот, чиј вкус речиси и никогаш не го почувствував, ниту можеше да се дознае нивниот состав, помислив дека можеби душата се покажува токму низ солзите.

Можеби...

Има мигови кога душата шепоти.

Можеби требаше да ја достигнам нејзината мака до степен на катар­за, па да се излеат, токму низ моите очи, нејзините задржа­ни солзи, дури по нејзината смрт.