„Душо, сакам да ти...“ Додадов (толку моите нерви знаеја однапред:) - „го претставам новиот татко.” „Да.“ Како слатка беше.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Првпат, по толку мои идења, забележав дека солунскиот пазар е многу посиромашен со пиперки, домати, за разлика од кај нас, дури и поскап.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Насмевката, толку моја по карактеристичното потреперување нагоре на краевите на усните, нималку не се промени во својата професионална, скоро рамнодушна пресретливост.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ми велеше тогаш дека ќе правиш поплаки, ами отепа толку мои луѓе? Гледаш?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)