Дедо беше убав висок човек кој сѐ уште носеше селски алишта што веќе станаа реткост и за селото.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И денеска луѓето имаат сапуни од тоа време и уште носат опинци од нивните кожи.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Старецот стоеше сѐ уште носејќи ја ламбата, пред една слика во рамка од ружино дрво што висеше од другата страна на каминот, спроти креветот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тие уште употребуваа борина за светло што сами ќе ја насечеа по боровите кории, тие уште носеа кошули од домашно ленено платно, тие уште јадеа домашен, црн ’ржен леб, иако цело село од поодамна се беше свртело кон готово, купечко бело брашно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Уште носам белег, што се вели, ми се познава лузната.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)