Во 1990 ревијата Newsweek вака го опиша продорот на рап музиката: “Иако поголемиот број Американци најверојатно никогаш не чуле за нив, тоа не се никакви опскурни групи, што свират по гаражи и ноќни клубови.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Сега полнат големи сали - иако сѐ повеќе сали не сакаат да приредуваат рап концерти заради стравот дека насилството ќе се прелие од сцената меѓу масата луѓе.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во почетокот на деведесеттите (барем во Америка, додека во Европа веќе се најавува зголемената офанзива против, сега за сега, доволно маргиналната појава на националистички поп и рок групи) здружените одреди на родители, религиозни групи, судови, политичари, полицијата и влијателните медии повторно цврсто ја зграпчија грамофонската индустрија.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Томо не можеше да верува на вистината иако цврсто ја стегаше во своите раце.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Секоја цел, на пример мост, надвозник, или железнички чвор, која непријателот цврсто ја држел и која партизаните не можеле да ја нападнат била доверена на Кралското воено воздухопловство или на тешките бомбардери на американското воено воздухопловство.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Сѐ беше тивко. Цврсто ја стегаше раката на градите.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Ќе ти помогнам... ќе разберам...“ Елена меко ги стави своите раце врз рацете на Марија, која сѐ уште цврсто ја притискаше како давеник својата последна надеж.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Цврсто ја стегнала својата голема кукла и така гушнати спијат двете. Не, куклата не спие.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)