Биле ветроепци: кога не им се работело, местеле по ридиштата примки за еребици, барале рекички од кои со приготвени кошови ќе извадат риба или во шумата покривале со лисја стапици за дивина, па фатиле болвлива лисица и срнец со бел задник. Лапале и полжави и желки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едно претпладне излегов на терасата од куќата и се почувствував празнично; дувкаше јужно ветре, воздухот посинет, езерото сино-модро, отклучено, небото лазурно, снегот омекнат, „роден“ за обликување.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тагата по селото во подножјето на северната скопска црногорица ги гонела со труд да го совладуваат бавното движење на времето, во таа доба на годината ненадејно смекнато од јужно ветре и од сладострасност на цутната разбуденост на овошките.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)