а (сврз.) - маниризам (имн.)

Притоа „апсолутот“ може да се изедначи со она „божественото“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така го зафаќаме пра-дуктусот на тие „прагестови“ на човештвото - во уметноста, литературата, музиката - егзистенцијално, како методика на една нова метафизика или, подобро и појасно: класиката сака „прикривањето“ на „изворите и пратемелите“ да ги направи видливи на „чистина“, а маниризмот сака закривеноста и скриеноста да преовладеат над јаснотијата, т.е. класиката сака да ја прикрие мистеријата во една разбирлива природа, а маниризмот настојува во тнр. идеја да доведе до дејствување на самата прикриеност како таква.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Класиката“ станува симбол на достигната моќ, а маниризмот израз за немоќ, уште повеќе, израз на еден подземен анти-фаталистички нихилизам. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)