Сето тело, месото и коските на отец Мида се претвориле во слова, во букви: коските се претвориле во тврди гласови а месото негово во меки гласови.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
„Што си толку против свињи?! А месото? А мавцата? А џимиринките? А пачата?“ набројуваше Жарко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
А месото на фронт, кожите им ги продадоа на трговците, а волната со месеци ја перат жените, а во бараките ја предат и плетат чорапи и фанели за оние што се на боиштата...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А месото ни солено ни пипрено. Сол се нема ни за в очи. А несолена уста и вода не бара. Ја пиеш, а како осилки да голташ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А месата, непцата изгорени околу забот. Се кинат. Немам место за илач.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)