А јазикот мој не за собитија, туку за сказанија беше надарен и со таков мед беше орвоухранет.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Стомакот му беше залепен за слабините, цревата му кркореа во празни клобурци, а јазикот му беше пенчетиран со ѓон.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ќе земам некоја наветво, велам, макар подносена некоја ќе земам, велам, а јазикот одново ми се здебелува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)