ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.

Тоа се типови луѓе кои најчесто се вработени во институциите кај овие првиве, а нивната главна особина е длабоко да пенетрираат кај нивните претпоставени задници со што ќе успеат да се одржат на позицијата во која се дочепале и притоа да не дозволат на конкуренцијата да им го заземе нивното место, а најчесто служејќи се со своите вешти кодошко-лакташки особини секогаш ставајќи му сопка на соперникот и увек гласајќи за партијата која ги убутала на тоа работно место.

Мртвите стануваа маченици, а нивната деградација се забораваше.

Како што видовме, истражувањата што можат да се наречат научни сѐ уште се вршат за целите на војната, но тие во суштина се еден вид сонување со отворени очи, а нивниот неуспех да дадат резултати е неважен.

Беа погубени, а нивната судбина беше забележана во партиските истории, како предупредување за потомство.

Ја укина сектата на бекташите, а нивниот центар од Анкара се пресели во Тирана и тука остана до 1967 година.

Мирот, сеприсутен во зборовите на сите, стана сеотсутен од реалноста во која живееше кога започнаа да гинат луѓе, а нивните имиња, чинови, возраст, семејна состојба стануваа познати за сите.

Четири пара чизми се чукнаа една од друга, а нивните сопственици им салутираа на Бојана и на Александар.

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

Надвор плискаше дожд и ги миеше камењата а нивната чистота сѐ појасно се покажуваше во бербатната вода, собрана во шеталиштето.

Сега кога њутновите закони станаа ограничени закони, статичните уметнички скапоцености од дрво, мермер, платно и метал станаа бледи куриозитети, а нивната вредност е бесмислено надувана со добро рекламираната „раритетност”.

Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.

Тие живееја во Грција како национално малцинство, а нивниот јазик е словенски.

Зашто, додека морничавевме од уфрлање вулгарни изрази во беседите - свечените, судбените, великодостојните - додека се противевме на облиците незауздана, сладострасна и мекоплотна речитост нашиот јазик неодложно умираше а нивниот се создаваше, рајскиот!