ама (сврз.) - ние (зам.)

Рацете спружени ни се гранки растреперени, од ветришта потфатени... ама ние на полпат ќе се прегрнеме - ќе се исплачеме - Дење ми ходиш блиску до мене, ноќе ми легнуваш на десната рака, на десната рака, на правата страна...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Петре- Петре,пиралче, На грамада седеше... Имам куќа сараи, Кога ојдов да видам Една крива кошара!“ - Добро- рече Петре-ама ние сметање учевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Киселицата е уште непотпркната, ама ние чепкаме, бараме, брстиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ние сигурно не трчавме од многу ум, туку од малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
„Ама ние не му бацуваме рака“, му рекле на Котета Буџе. Што значи тоа?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)