ама (сврз.) - пак (прил.)

Ама пак ќе стане и со тетеравење одново потрчува. Го гледаме и примижуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седнувам и си ја земам главата да плачам. Ама пак суво. Не можам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ние нешто кажуваме, а нешто не знаеме да кажеме. Ама пак кажуваме, се мислиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ме боцкаат под гушата, ама пак не ме колат. Јас само чекам да ги брцнат штиковите, да ми го прекинат јадот, маките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се многу, ама пак не се носат, вели, не се крепат, човече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина, напати ќе го погледне со очите, ама пак убаво не го гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Среќа за неверување беше имал Гојко, ама пак беше несреќен човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа потполошката пишти, дали пишти. Врти околу нив, надалеку, ама пак околу нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама пак, си велам: Велико, не вели ништо. Пијаниот и улавиот само лошото го паметат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама пак нешто го глочка сиромашкиот поп. Не е неговото како другите деца.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Ама пак не ќе биде бадијала сето воа.“ Дните си врвеа редовно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најстина, тешко ќе ми биде на троица мажетани кукла да му бида, ама пак сет мал и стока и ќе му остане на мојте деца.. .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не му гргореше во устата лесно, ама пак кло-кло-кло – го испи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И другите по неа, ама пак на сите нешто не им беше јасно.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не веруваат дека сме живи, ама пак викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непара ми се јаде, ама пак сркам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите знаат дека нема друго видување, ама пак викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некоја лигава влага ти се фаќа за косата, за облеката, ама пак ти е убаво. 9.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Недоквакана работа, ама пак е убаво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаат дека немаат, ама пак бараат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми мириса на телешко, ама пак е телешко, си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)