да (сврз.) - вика (гл.)

Вџашен тој главниот почна да вика: - Што си го ставил овој Германец врз нашите, и на мртво ли ќе биде над Бугарите!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Како се осмели да викаш „долу?“ - го прекори директорот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Надзорникот ме дрпна за рака. Јас се збркав... место „да живее“, само од устата ми излета „долу“... Верувајте, не сакав! Ама, ете...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го слушав како зборува нешто долу во темното, но не го разбрав. Требаше да вика.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во оние брошури што ги добив во Берзата, на едно место прочитав дека берзијанерите треба да знаат добро да викаат, да цркаат, да надвикуваат секој друг, и да ја знаат пантомимата со своите партнери.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе имав можност да викам, да плачам, дури и да се навредам, да им префрлам дека се бездушни, дека тепаат дете, дека тоа не е педагошки...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бојко почна да протестира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го видоа ова Илија и Митре, и овој последниот позабрза пред Толета и уште оддалеку почна да вика: — Селани! Не бегајте, не плашете се!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Како да не! Ке ода да и го арча златен барут и сачми на Турците, кога можа со него да си отепам десетина лесици", — си префрли преку Становица, оставајќи го својот десетар Ушка да вика во темницата: „Кај вати, Петкоооо!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се раздаде барутот и се расподели народот по планот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште в зори тропна Муарем на малата вратничка и почна да вика: — Ајде Трајкојце, ајде, ставајте посабајле, излегувајте на работа да не претерат афионот, оти ќе колит Адемага, жими вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Машала, машала, убаво си можел да викаш, — почна да му се руга онбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакаше да вика, да плаче кога застана да си отпочине и кога виде колку простор совладал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можам да викам, верувај. Гласна да бидам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
АНА: Ќе појдам, џанам, туку се премислив, зошто да викам од комшииве кога сега ќе дојдат жетварките и со некоја од нив ќе појдам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Почнаа да викаат по нас и да ни велат да се вратиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Околу пладне, кога минувачите ја полнат улицата, тој скокнува, започнува да вика овладеан од изненаден транс.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му иде да вика, да удира со тупаници, да заплашува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Или дека водата „Пелистерка“ од 250 гр. за прскање на постелата е, за да ви тргне и малку е скапа, дека од Израел ја носиш, или уште од подалеку, ама гарантира дека од мртов коњ ќе го направи „пастув“ и дека ќе мораш полиција да викаш за да го симнат од тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе зинам пак да викам, вели, и тоа е некое празно место, кај што никој не поминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ќе почнам да викам, како поулавена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнувам да викам. - Кој е таму, слушам. - Јас сум, велам, не плаши се!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се лизна од рацете. Ко сапунче ми се лизна, И јас почнувам да викам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од мртвицата излегува попот и почнува да вика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заостанува Наќе и почнува да вика, ќе зарипне. - О, Стојане! - Оу, вели Стојан. - Абре, ти си, али не си, вели. - Јас сум, бре брачед, вели Стојан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Акакиј Акакиевич, штом дотрча до него, со зазбивтан глас почна да вика како ете тој спие и не му е грижа за ништо, не гледа како ограбуваат човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да ревам, да викам некого? се праша и почувствува нешто друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кејтенов сине, сакав да викам, Кејтен пријателе, сакав да го пробудам бегај од домот тие ќе те убијат!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сакав да викам од прозорецот, но ми текна што ќе речат: какви се овие партизанките.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнувам да ја мавам по лицето и да викам по неа – бубачки!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми пријде како некое животно, се боревме, мислев дека ќе го победам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нивно вистинско оружје беше безмилосното сослушување што продолжуваше со часови; го сплеткуваа, му поставуваа стапици, искривоколчуваа сѐ што рекол, го уверуваа на секој чекор дека лаже и дека е противречен, сѐ додека не почнеше да вика колку од срам, толку и од нервна премореност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа знаеше кога треба да вика во знак на поддршка и кога да вика „ уа“ и тоа беше сѐ што ѝ беше потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И почна да вика избезумено: „Сторете ѝ го тоа на Џулија! Сторете ѝ го на Џулија!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
КОСТАДИН: (Силно возбуден). Ах, Симке!... Не се согласи на бегање!... Не, не си ти крива... Требаше на сила!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ФИДАН: Бре, бре, бре! Сиромав Славче! И тој излегол некој љубовник. Зрел човек од дете женско да брани и џандари да вика!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога се бореше со страчките, почна да вика во сонот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Почнаа да викаат за помош, се разбудија соседите, дотрчаа, започнаа и тие да помогаат, да влечкаат садови со вода, да гаснат; се фрлаше вода на пламенот кој сѐ повеќе се ширеше и ги зафаќеше сувите плотици од чардакот и се качуваше нагоре кон одаите; коњот исплашен во кералот, напна на оглавот, го скина и излезе низ запалената врата бегајќи и 'ржејќи панично.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дојдоа до местото каде што лежела, ја опколија и почнаа да тераат, да викаат, да пукаат. Го испребараа секој дел, но мечката ја немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но гледајќи ја војската која ги имаше запоседнато положаите над селото, гледајќи ги војниците кои се врмзлаа низ селото, коморите со јадење и оружје што врвеа низ селото, нивните повремени вежби, одново му затреперија оние со мака залечени нерви, одново му навреа сликите од фронтот, одново го заплусна бранот на сеќавањето: зафати да го витла, да го бреца, да го крши, исполнувајќи го со ужас и зафрлувајќи го да паѓа, да се тркала, да вика.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Слушајќи го нивното кричење, полковниците сѐ уште убаво не истрезнати, започнаа да ги имитираат, да викаат и тие како нив, да им ги поддржуваат гласовите; грабеа со грстите вода, се стркаа еден со друг, силејќи се кој подобро ќе гракне, ќе запрпори како птиците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Да имав шмајзер, ќе ви кажев како се тргаат уши!“ - помисли тој и почна да вика како да го бара коњчето: - Дорчо, Дорчо, на на!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Јазикот на окупацијата се менува. Наместо да викаш убивај викаш - сели се тука нема иднина за тебе.  Сѐ е прилагодено за другиот.  Сѐ е подредено до бесвест. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сакам да викам, но молчам, паднав но ќе станам, одеднаш станав болно свесна за сопственото достоинство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не смеам да дозволам да ме води бес и лутина, ги сублимирам негативните чувства но, ќе го унифицирам гневот, тешко е, но ќе издржам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Маци! Маци! - почна да вика и да шара со погледот додека виљушката сѐ уште ѝ стоеше во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се завртев, таа влегуваше внатре боса и ја затвораше вратата - чевлите воопшто не ги ни внесе внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тропнав, отворија врата, ми ја зедоа лажицата, почнаа да ме удираат по глава и да викаат: „Ти си таа што моча во гаќи, ти си таа што моча во гаќи?“
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИРА: А ако јас не ти дозволам? (Мира вади шишенце течност. Му ја фрла на Борис во очи. Борис почнува да вика.) БОРИС: Очите! Очите!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сакав да викам на помош, ама грлото од страв ми беше стегнато, а сето тело ми трепереше како да ми студи, иако температурата во Египет тој ден беше околу четириесет степени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ми дојде и да викам: Михајло, о, Михајло!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде само да одам и да викам: ,И вака не чини, и така не чини, и вака не чини, и така не чини".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Држи ме да не паднам, вели Оливера Поточка, ене ги Лазор и Ристо, сега држи ме ти мене, вели и се надава да вика по нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои можат уште да викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со тој здив сум викала: гробари, свињи, сѐ што ќе ми дојде да викам, а да си мислам дека некој друг го прави тоа зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одекнува гласот од куполите на театарот, што се вели, како со иста уста да викаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ми падна капата, ми падна капата, почна да вика Ристо Коларов, то капело му петаксе!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде да викам: сумела, сумела!68 Погледнувам: надвор двајца полицајци водат врзан човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Викај, да живее Сталин! И да викам не може да оживи, им враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се престрашив и почнав да викам: — Има ли Југословени, има ли Југословени?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнав да викам по Германците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не да викам, туку рикам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Филипе, Филипе, писнувам да викам, а тој не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар и таа е таква, ми иде да викам, ама да не згрешам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се чини како Горачинов да вика.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само што стави нога на првото скалило, ние зинавме да викаме: — Товариш Хрушчов, товариш Хрушчов, викаме, ја креваме земјата, ја цепиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што запре, да вика?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо, уште од скали, почна да вика: антихристи, зар од јадење најдовте да го кревате човекот, зар на Велигден најдовте?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Браво, браво, почнувам и јас да викам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А устата уште ѝ е собрана, како да вика.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си продолжува да вика, воопшто не нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да се запре ова лудило! Да се запре! - почна да вика претседателот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Јас сум волшебник! Јас сум волшебник! - почна да вика Димче. - Јас можам сѐ! Штом е така, ќе видат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)