да (сврз.) - вресне (гл.)

Понекогаш, така легнат, ми ги зарива забите во ногата. Доволно болно за да вриснам.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сакам да вреснам од страв и преплашеност, но глас не можам да пуштам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го гледаш, само спие како рудо јагне, ни да писне ни да вресне, јагненце, жими Ристос!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но сакав да вреснам со својата циничност верувајќи дека цинизмот и духовитоста им е својствена само на интелигентните луѓе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
АМПО: Па последно е, дородок.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога волкот се скри меѓу стеблата надолу, тоа го натера дури и да вресне од некаква топла, раздразнета ситост, што го исполни сиот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)