Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Имено, кога тужениот, во одговорот на тужбата, не го оспорил тужбеното барање, или нема да дојде на подготвителното рочиште до неговото заклучување, или на првото рочиште за главната расправа ако подготвително рочиште не е одржано или ако дојде на овие рочишта, но не сака да се впушти во расправање или се отстрани од рочиштето, а не го оспори тужбеното барање – ќе се донесе пресуда со која се усвојува тужбеното барање, ако се исполнети следниве услови, т.е. ако: 1) тужениот бил уредно повикан; 2) тужителот предложи донесување на пресуда поради изостанок; 3) тужениот одговорот на тужба или со друг поднесок не го оспорил тужбеното барање; 4) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 5) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите што самиот тужител ги поднел или со факти што се општопознати и 6) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот го спречиле оправдани причини да дојде на рочиштето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против решението на судот со кое се одлучува по барањето за одлагање на рочиштето, не е дозволена посебна жалба (чл. 108, ЗПП). 5. Процесноправниот институт „контумациона пресуда“ кај нас е регулирана во ЗПП под називот пресуда поради изостанок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Сфати ме, немав време да дојдам порано – барајќи ѝ го погледот за да се оправда за сето негово доцнење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Колку е тажно што овие велики христијани маката ги натерала да дојдат од далечниот Исток до овие најодалечени острови на Запад, за да барат помош.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Чанга, спроти денот „Д”, ги повика сите козари, ветерани и млади, козари со убиени кози, козари со покани да дојдат во дивиот дел на големиот градски парк, крај реката, со семејствата, да го прослават неговото враќање со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Рече да дојдат подоцна, но тие веќе разговарале со други козари и повеќе не се вратија кај нас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ноќта око не склопивме. Чекавме да дојдат по татко ми и постарите браќа. Но никој не дојде.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Читањето на овој проклет расказ кај Чанга будеше кобно претскажување според кое, по времето на козите, може да дојде времето на волците.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не требаше татко ми повеќе да длаби во сеќавањето за да дојде до нови докази дека некоја од пештерите во утробата на Калето ќе му биде гробница на Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во тие неизвесни времиња, кога сѐ можеше да се измени, да се измеша, како ова мигум наоблачено време на планината, кога лесно можеше да се фрли и да зарти семето на раздорот во заедничката душа на луѓето, да дојде директива од „другото небо”, па сѐ да измени, да зацрни, белата зрачна ведрина на Чанга им остануваше како последна надеж на луѓето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Поради возбудата што целиот ме соборува, не сум во состојба да седнам да дојдам до здив и да починам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е толку многу видливо како жена ми гледа што се случува така што лесно би можело да дојде до скандал, сестрите да се фатат за коси, но жена ми го гледа и тоа дека сестра ѝ со завист гледа во гениталиите што нејзе ѝ биле на располагање во животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За миг од дебелата ладовина се разнесува песната: „Горо ле, горо зелена, имаш ли вода студена, да дојдам да се напијам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Речи му да дојде горе!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За миг писнува гајдата. Комитите се фаќаат за рамената.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ами ако навистина ја заболи забот, си мислев јас застанат над бунарот, ако заради тоа, место една, испијат по две, или по три, или дури и по четири, тогаш дали Јован утре ќе биде кадарен да дојде и да копа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му реков на берберот да ме острижи повисоко и да ми ја земе малку повеќе, зашто немав намера брзо да дојдам повторно за стрижење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Побрзав, дури беше време, да му порачам на Јована утрото уште рано да дојде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Утредента прочитавме прекрасна критика во новините од шер Боно. (...) Бил Грејем сѐ уште нѐ тераше да дојдеме во Сан Франциско кон крајот на месецот - дури дојде и во Л.А. да не убеди.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На првата вечер во публиката беа некои членови од Бирдси, а и Џим Морисон, кој беше прилично зантересиран, а тука беа и Рајан О Нил и Мама Кас.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Овде луѓето настојуваат да оформат некое претпријатие, мало, самостојно, но да биде нивно и такво во кое ќе можат да дојдат до израз нивните иницијативи, слободата и свеста за самостојност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ти си учел... ајде де. Ами ти, братко, кај мене да дојдеш, да видиш што е наука!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

МАНОИЛ: Ти си ги оставил? Треба ли и јас да дојдам?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Сликата на Пармиџанино секогаш одново го покажува точниот маниристички фенотип, иако поради својата „загадочност“ можела да дојде и од работилницата на Леонардо, тоа сепак е слика во која еден разблажен светоглед, доживеан во пренежната младост, се покажува во сета резигнација.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Да дојдам и јас со вас? - рече замуцкувајќи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Само да дојдеше ... Не знам кој враг ќе можеше да ја одбрани ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Крлеж! Јас ќе му покажам ... му мавна со рака да дојде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дојде, конечно, стигна мојата светица, светна моето помрачено сонце, застана спроти мене и со глас позајмен од риданијата на Рахела, ме прекорува: А каде си ти да дојдеш да си ја видиш мајка?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога ќе ми текне да дојда одаваде река, да дојда, да прејда отаде — да прејда; ода во ноа село — ода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— И јас тоа се мислам, луѓе! Да дојдете со нас, треба цела Бабуна, Мукус, Крушевските планини и Пелистер да ги одите дури да ги фатите леринските планини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И просто му се идеше да летне, да најде некој од големите Турци, да го заколе и да дојде да му се пофали на ова дете.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Солзи му навреа во очите и почна да го бакнува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Кој ќе сака да дојде вамо, да побара изим од Толе Паша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А вака, ако ми кладите некој коџабашија над глава, ќе ми a земите слободата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не вар, не јок () бре Асан, Џемаил? — се изненади мифетишот кога, уште истиот ден зарана, се вратија претепаните колџии.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шо да дојде, откаде да дојде, да се држиме рака за рака, шо се вели. Ние за вас, ама и вие за нас...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Одавде, со нас, белким е послободно, но бестрага е далеку.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш арамбашата Чанак го погали неколку пати по бушавата коса и му рече јасно и гласно: — Ајде, Толе, расти побргу, да пораснеш и да дојдеш со мене арамија, да го проплескаме заедно Адема ваш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој очекуваше расправии, кавги, може и до инцидент да дојдеше, според она што беше слушал за тврдоглавиот и суров самозван војвода Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но заверата може да дојде и однатре: Евреите обично се најдобра цел бидејќи ја имаат таа предност едновремено да се и внатре и вон.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа особено дошло до израз на 1 декември 1941 година кога претставниците на СОЕ на Средниот Исток се нашле во незавидна ситуација не можејќи да дојдат до луѓе од „грчка и југословенска“ националност кои би се вклучиле во служба на СОЕ.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Откако заврши баењето, Матновидецот му препорача на Здравко да дојде уште на два исцелителни третмана и срцето ќе му биде здраво ко коњ за трки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Рушветот стана институција, а вистинските инвалиди не можеа на ред да дојдат од морално осакатените грабливци.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Единствено што се надевам е дека нема да дојде денот кога луѓето ќе престанат да зборат и наместо говор ќе ги користат само рацете на тастатура кои ќе станат извежбани како на секретарката у суд, а пола Македонија да носи тегли наочари тројка од што ќе си ги истера очите пред своето Пи-Си.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Кога не можат тие да се измолкнат од дома и сами да дојдат, ги водат со себе овде и жените.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога ја ѕидаа куќата од Мировци во Скопје, пред да дојде сопственикот, Веле започна со Аригра: - Вујко Аргире, само ако ме послушаш, можеме за два месеци да бидеме готови со оваа куќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Да дојдам и јас, дедо? - Сам ќе одам! - пресече старецот и зачекори преку поточето, кон врвот на Гола Глава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе ѝ пишам да дојде. Ќе ја пречекам в село, а довде ќе нѐ донесе шумарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но ќе продолжиме да копаме онака како што сме планирале, а догодина, помни ми го зборот, ти и твоја Елена ќе бидете тие што ќе настојувате да дојдеме. Тоа запомни го...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И кога да видиш, тие граѓаните што решиле да дојдат тука, нема да згрешат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А ти мислиш на друго: како со нивното заминување си оди и последната твоја надеж да дојдеш до делото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Малку топло место ладно предјадење, - се извинуваше Диовецот со престилката, - пред да дојде главното, телешки шницли. Сакате пржени или на скара?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ама некои покрупни или понезгодни, како ногалките или летвите, не можеше, па почека домарот да дојде од селото и да ја отклучи главната порта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Истовремено, во Америка поетот Ф. Лудлов (Fitzhugh Ludlow) жедно го читал де Квинси, експериментирајќи со сите дроги до кои можел да дојде во една локална аптека, запишувајќи ги своите искуства.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На месечевиот чардак на Сува Река доба е да дојдат жение со бели раце.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Ох, сфаќам. Па, ќе дојдам утре. Да дојдам?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зошто дојде овде? Тој не тргна со намера да дојде овде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Но пак ќе дојдеш?“ „Треба ли? Мислам... дали сакаш да дојдам?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да се надживее зимата, да се излезе на сонце да се покажат ливадите понајвеќе гороцвеќиња, исусови венчиња, црнокалугерчиња, да навјаса потоа папрад, да се прават од него сеници за на свадба, да се здогледа „свекрвинското“, „зетовското“, „тешкото“, да се види онаа бела дарпна на свекрвата, она од сонцето озарено црвено јаболко забодено во врвот на свадбарскиот бајрак па одново потоа да дојде ноќ, ѕвезди на небото, кои само да потскокнеш – да ги дофатиш, и во заедничка постела, исправени ти, мајка ти, сестричката и братчето да си ја испеете пред благиот сон „Оче наш“...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Така снемоштена, таа пак со рамото се навали на ѕидот да дојде малку на себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сите да дојдат на состанок во училиштето, им порача пандурот на селаните.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Нема Луцијо, никогаш веќе нема да дојдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но јас би ве замолил да ја прашате госпоѓицата дали би можела, откако ќе заврши со тренингот, да дојде да ја прашам нешто“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледаше и на крајот рече: „Каква нужда те натера, синко, во оваа доба да не спиеш со сон мирен, туку кај мене да дојдеш?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа инсистирала да дојде и сестра ѝ; дошла и таа, но од врската со момчето не станало ништо, оти тоа момче не било кафеанџија, како што се претставило ноќта кога се запознале, туку – сопственик на тајна јавна куќа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се обидов да му кажам дека не сум виновна и дека ме принудиле да дојдам на сослушувањето; тој не сакаше воопшто да разговара за тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Па и преподавањето сказанија, собитија и истории, зарем не е траење на мрежа совршена, во која секоја нишка, секој конец треба да дојде на своето место кога времето ќе стигне за тоа, кога јазлите ќе се заврзат, и зарем и тие, сказанијата, не се ненужни и непостојани вселени?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

КАТА: Како би било да направиме вака, да вечераме и ти Анѓеле, да си одиш сам вечерва дома, а ние утре, кон некоја доба, од како ќе поујдисаме, кон ручек да дојдеме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ние се надеваме есенва, си правиме бајрам на умов, да дојде и да го жениме, ама...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ти да дојдиш да ме скиниш, Во пазува да ме туриш, Мераков да ми помини!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чекај, чедо, не брзај, земи збогум со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме куќава сама.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Преку овие прашања, индивидуите кои се загрижени заради “губење на нивниот однос” (преходна доминантна тема), можат да утврдат дека промените во алтернативното ниво на акција сугерира дека тие се на пат кон “повторно воспоставување на нивниот однос” (алтернативна тема или контратема).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Индивидуата која заклучува дека “само-занемарувањето” имало големо влијание на нејзината/нејзиниот живот (претходна доминантна тема) може да дојде до заклучок дека промените на алтернативното ниво на акција одразува дека тој/таа се ангажирала во “проектот на само-поддршка” (алтернативна тема или контратема).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чекав да удри гром, да плисне порој, да дојде глутница седништа, за да ја покажам својата гусарска нарав, зол секогаш, сегде, кон секого.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сакаш ли да дојдеш со нас? - Ќе тепаме Еврејчиња, ситно се засмеа Паљо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

САЗДО: Проштевајте...јас секако ви пречам но морав да дојдам. Лудиот немо го посматра.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Манифестираат непотребен револт, бараат да бидат и самите повредени, за да дојдат до својата храна – објаснуваше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Крај мора да има на едното, за да дојде другото на неговото место – објасни старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Време на зреење. Време потребно за да дојде друго време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И од тој ден веќе не бевме деца на мама и тато... бевме деца на грчките партизани, деца на генерал Маркос, бевме група на Евгенија, на Марија, на Лина, на Тина и не се велеше децата, туку таа и таа група да дојди, да оди, да се построи на ред за појадок, за ручек, за вечера... бевме група во која немаше име на дете, туку бројче изрежано на метална плочка со ликот на Маркос и на синџирче ја носевме обесена на врат30... а потоа, далеку на север, бевме детски дом број 1, број 2, број 3... и потоа одделеније, па клас... и ретки беа писмата што стигнуваа од дома... ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Слегов и повикав да дојдат возачите. Туркаме. Се помрдна камионот, ама моторот молчи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се мачев да издржам и натаму не иставајќи го погледот од улицата од каде што требаше да дојде нашата мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Разговарал со Ана, замолил Хајнерле, кој тукушто бил опериран од крајници, да дојде на поседок во Виена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сите влезници се веќе распродадени,“ рече доктор Гете задоволно триејќи си ги рацете една недела пред одржувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исчекувањето беше идеал, како и невиноста; дури и кога љубовта, потајна, каква што налагаше времето, ќе се родеше – требаше да се оствари тој идеал на чекањето, да се страда во тоа исчекување и во стравот дали соединувањето на двете души и двете тела навистина ќе се случи и, како во некоја религиозна приказна, тоа страдање беше искупување по кое како награда требаше да следи вечна љубов, онаа која ќе трае и по смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сиот град беше поканет на карневалската ноќ во Гнездо, и пространиот парк беше претесен да ги прими сите кои сакаа да дојдат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бил многу болежлив, докторите испитувале но освен проблемите со крајниците ништо не откриле, и рекле дека сигурно не му одговара климата во Хамбург.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За оние нешта кои требаше допрва да дојдат дознававме од пријателките кои имаа постара сестра или братучетка, или од некоја книга, и дознаеното, она што беше како гледање низ дебел превез, предизвикуваше страв и срам, а во исто време и копнежливо исчекување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Благодарение на тоа што внимателно ги слушав моите пациенти, дојдов до важни сознанија за тоа како функционира човечкото суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но јасно е оти такво замешување нема да дојде.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имателите на туѓите станови молчеа како сомови под стреи и чекаа да дојде новото време, да дојде новата власт. И дојде.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Со чувство на вина што не се простува, ноќта се распаѓала на резенки и претставувала уште само сенка на ридови и на ритчиња, премногу косопасни и соголени од чифлигџии и селски копуци за да минат запрегите низ шума или да се присокријат негде призраците на Самоиловата коњица, или на Крум или на Душан, или на кој и да е војувач на ова парче земја чиј народец го проретчувал кој како ќе стаса, најпосле врз неговата тиква да се струполи и топузот на Бајазитовите потомци, тој топуз да ги потурчува каменот, земјата и човекот со тапија потпишана одлево надесно и да граба од 'ржена слама машки деца - подоцна под сабјата на младите јаничари да дојде понекогаш родниот брат или татко, ни колачот ни закланиот да не знаат дека крвта пролеала своја крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Седржителот небесен е алфа и омега. Пејте му и славете го. Кажувајте ги сите чудеса негови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Самиот си си должник. Побарај го крадецот и земи го она што е твое, ако е твое.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Какви се овие луѓе, Доце? прашал со стрелушење. - Гледаат под очи како да дошле да ограбуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од неговите луѓе, чпртав и пеплосан во лицето, инаку со повеќе волнена облека на себе отколку што можеле двајца да носат, зимурлавник со име на лесновски светец Гавруш и со презиме што можело да биде име пред десетина векови - Пребонд, ги пребројувал луѓето додека минувале со запрегите кон неголемата рамнина со ретка но смарагдно зелена трева; стоел до младиот старец со кожув и со сомневање ја нишал главата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Види ти што смислил лицемерников! А вие, кротки женички, сте зинале во него како штотуку да дошол од Исусова трпеза. Е, не може тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сакам и Онисифор Проказник да дојде со мене.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лила - најубавата, голема кукла полека стана, си го поднамести фустанчето и скокнувајќи од долапот тивко простенка: „М-а-м-а“, потем се упати кон белото зајаче Џипси и му рече: „Тропни со барабанчето! Треба сите да дојдат на овој собир!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Јас токму зедов нешто да каснам додека ти да дојдеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Не. Дојдов на минута-две пред и Вие да дојдете.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Уште сега ќе отидеш кај Крстју, нека најде под наем некој затворен пајтон, тој самиот нека се преправи во пајтонџија и утре рано да дојде по вас.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Кога треба да дојде таа Ваша сосетка?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

АНТИЦА: (мошне љубезно). Мамо, вчера утро кога се сретнав со другаркине, ме прашаа кога да дојдат кај нас на поседа со работа (Имитира некоја).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Или пак ако можеш да го најдеш, да дојде овде, јас да разговарам со него, ќе биде уште поарно.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како кога во игротеката ќе застанеше крај импровизираната кујна: таман ќе почнеше божемски да ги мие садовите, девојчињата кои притоа мораше да ги избутка за да дојде до лавабото застануваа до него наредени како пивски шишиња и со чудење го гледаа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Џемо, а да дојдете на по едно турско? После табла може да свртиме. Биткава за едно десет-дванаест дена да ја презакажеме“

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Лежеше; неговиот сандак беше празен и неговото тело беше скапнато, а тој беше притивнат и уплашен од тоа, со оние скржави и полугладни оброци за сите денови, што требаше допрва да дојдат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Треба човек да ја познава работата, а кога немавме ниеден друг прирака, освен Дука, и кога тој не можеше да дојде, тогаш поседи неколку дена, две-три недели, мислам, почекај ако разјужи, ако дојде водана, поработи, извади некоја штица, а после бегај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Добро беше што го праша дали некаде се должи себе си со таа вар и со таа работна рака и со сите тие килими, на што тој ти се исклешти: „Знаеш, претседателска куќа, може да дојде секој, и...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му плаќаа двојни трудо-денови за сите тие дни, што требаше да ги преседи тука, а и да не беше тоа, тој пак ќе се согласеше да дојде, зашто на Задругата навистина ѝ беа потребни штици.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оние и тоа му го расипуваа. Му го одземаа неговото сопствено доживување на Белата Долина и му тежеа со своето присуство, знаеше добро дека требаше да ги одврати и да не се согласи да дојдат со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Вгодина“,продолжи Башмајсторот, „ние пак ќе одиме. Можеш да дојдеш со нас.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, беше потребно да се дојде среде зима и Дуко веќе не можеше да дојде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше единствениот што можеше да го стори тоа, само тој и Дуко знаеја да работат со пиланата онака, како што требаше да се работи со неа, и кога веќе Дуко не можеше да дојде со него, тој воопшто не се двоумеше кога се согласи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше умрен таткото на едно нивно другарче од одделението, а оној што рече да дојдат можеби беше и нивниот учител, заминаа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

По некое време стоеја пред Претседателот. Претседателот им рече дека треба да дојдат ваму, во Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, уште веднаш, штом бичкијата се закопа во трупецот, а тој се поттргна малку настрана за да здивне, онака скапнат, со две врени клопчиња умора под своите мишки, погледот му запре на прозорецот и уште веднаш знаеше дека сега, само уште кусо време, ќе мора да дојде и крајот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тето не го предизвикувај, зашто ако тука подзастана, од него не ќе можеме да дојдеме до збор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Може за две недели да дојдете со твоите за да дадеме збор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Госпоѓо, ќе мора да дојдете во Бечеј за процедуралните работи околу наследството. Ве очекуваме за една недела.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Зарем е можно да дошло до инцест, најголемиот грев во целиот човечки род, се мачеше мајчинското срце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Подготвувајте се со Светлана да дојдете идната сабота кај мене во Бечеј и да ја дадете вашата согласност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Дали ќе можете да дојдете утре во мојата ординација?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но само тој знае дека не е потребно тоа, дека нема да дојде до тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Џемал-ага му даде на Глигора знак со показалецот да дојде по долгиот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А, моите лаги,исти секој ден, исти, смешни и проѕирни: „Па немаше автобус, кочан се сторив на автобуска...“, па „ми побегна пред нос“, па „се расипа на ’Јаја Паша’, па „чекав друг да дојде“ и сѐ така...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во летната кујна пет фамилии готват на еден шпорет, кој на волшебен начин ја има смалено моќта и брзината, па со часови чекаш да дојдеш на ред.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Планот му бил да овега, на Партениј, и тоа отпосле се дозна, кога ќе бидат готови, соѕидани општината и училиштето, да дојде во Потковицата и ако не се согласи Максим милум и за поткуп, со сила да ги освети пред да го стори тоа некој егзархиски свештеник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додека Максим Акиноски ги врши последните обреди околу закопот, ги опејува гробот и покојникот Сега во век и во вечни векови, најстариот Анѓелов син, Никола Анѓелов Јанчески, кој отсега натаму е и глава на сиот сој Јанчески и клисар, оди од човек на човек и шепотејќи ги кани да повелат да дојдат кај нив дома за како што носи редот да се облажат за душа на стрико Анѓела.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одржа една куса реч во која ги пофали потковичаните што се одѕвале на желбите на султанот, (да му се илјада години и севишнот да му ги умножи блаженствата и радостите) за општественоравненство на народите во империјата, ги прими планот и писмото, (покрај парите за такса Максим му тутна и едно навезено кожно ќесе со лири) и испрати по Хаџи Ташку - милум или со сила да го дотераат; рече Измирувањето со тој кодош има пред мои очи да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А за тоа, за печење леб, зашто ништо што е погано не смее да дојде направо во допир со лебот, а погано е сѐ што не е природно, за завалување на фурните и вршниците, употрабуваа слама, измешана со суварки, или со дрвени трње.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но ведаш потоа си помислува дека така можат да згрешат, во забуната да се случи некој да пукне и да го убие човекот, а тој може е некој несреќен намерник, некој кого нуждата го натерала по ова време да дојде во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, пак, Мустафа ефенди, сиот напернат и сиот облечен во срма и кадифе, и од порано известен од страна на прилепските првенци за намерите на потковичаните да дојдат кај него и да му предадат за султанот писмо и план за ѕидање на црква, општина и училиште и за нивната желба да се измират со Хаџи Ташку, ги дочека силно израдуван.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да дојдеше до пукање, прво него ќе го симнеа од коњ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едно беше се опулила во бунаро и ја видела сончеа сестра во водата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дури да дојди син му од царот да ја земи, поминала една проклета Еѓупка и се вратила под дрвото, та пошла до бунаро што бил зад дрвото, да се напие вода.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ване пие в меана. Се готви да дојде и да го меси Арса.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не давај му да дојде близу до туѓинските нишани, нека се крие зад камењата и нека не трча во устата на ѓаволот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ние двајцата убивме еден доушник, рече војводата, поземајќи го ножот, и сега и ти можеш да дојдеш со нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И порачаа да одам в џандармерија. Рекле: болен, здрав, можел, не можел, - да дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледаш - со рака да го досегнеш, а со трчање никако да дојдеш до него. Како да бега пред тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подобро да дојдеш отколку да останеш, ми вели и го брише ножот од мантијата на отец Висарион.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако сум слабо платен, сепак сум дарежлив кон сиромашните и подготвен сум да помогнам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред една година, додека одев на работа, ја оставав сама во мојот стан.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката и ќерката почнаа да се договараат, кога одеднаш Клотилдина удри со ногата во подот, се тресна по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми дофрли: – Како која обетка? Онаа која е предуслов за да станеш јунак во приказната „Чај за двајца“ и да дојдеш овде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Реши да причека во сопчето да се стемни и да дојде време за вечера.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Доколку тоа и го сториме, како ќе ги спречиме трудниците да дојдат до дрога?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И покрај тоа, продолжувањето на војната против дрогата, макар и со послаб интензитет, секогаш одново би ги генерирало сегашните проблеми. Доколку хероинот остане забранет, бројот на кражби и понатаму би останал висок бидејќи зависниците и понатаму би краделе за да можат да дојдат до пари за задоволување на својот порок.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ваквиот пристап би понудил можности во понатамошното истражување таа политика значително да се прошири. Итан Неделман (Ethan Nedelman), професор на политички науки на Факултетот „Вудроу Вилсон“ (Woodrow Wilson) во Принстон (Princeton), предлага постепен пресврт кон легализација „кој би започнал со легализацијата на марихуаната, за да може да се запре, преиспита и пренасочи политиката во врска со дрогите која станува прескапа или контрапродуктивна”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, дали тоа ќе успееме да им го забраниме и на нивните сопрузи, љубовници, пријатели и роднини?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој старец, Борис Качар, ја советуваше Јага Перуника: „Напиши му ти на претседателот на земјава да дојде и да го зграпчи за уши оној твојон.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бездруго, и самиот пелтечав и под контузија, тоа ѝ го рекол - гневен е, не сака да дојде пред лицето на севишниот со погана навреда на совеста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А ти - оди си. По децата свои можеш и утре да дојдеш. Си судел, веќе не можеш.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Чекаш некого“? Знаеше уште пред да одговори таа: слушнала дека е в село и го чекала да дојде, да донесе машка немуртеност и подивена душа од секакви неволји.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога ние се појавивме на сцената, научната фантастика беше толку изнемоштена што ни беше мошне лесно да дојдеме на чело...

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И еве неколку денови доаѓа таа на прозорецот, се прпелка, лази по стаклото, зуи и бара пат да дојде до цвеќето.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја гледа Богдан и размислува: се плаши ли од него да влезе, или можеби цвеќето ја привлекува само кога не може да дојде до него?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А и го сфати тоа како љубомора од Пипиле, кој порано ѝ фрлил око, но таа не му вртела глава, та едвај чекал да дојде Богдан за да му ја предаде пудлицата нему за која тој порано се грижел.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Климент Камилски беше свесен дека јазиците биле и може да бидат бојно поле на многу народи и дека со чистењето само на опасните зборови би можело да дојде до спасување на народите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко стравуваше дека фанатизмот на чистењето на јазиците, насилното ослободување од туѓите зборови во јазиците, еден ден би можело да се префрли и на етничкото чистење на народите, стравуваше тоа да не се случи на Балканот и да дојде до невидени братоубиствени и истребувачки војни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Реализирањето на проектот го остави за други времиња, но беше свесен дека до тоа нема да дојде никогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Утрото пред да дојде Камилски, се разбуди рано, кога сите спиеја во семејството, а само Мајка беше полубудна, никогаш во животот не заспа со цела душа, појде тихум кон чардакот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зашто напорот да се одделат од традицијата ги доведувал до едно усвитено место од кое, ако ништо повеќе, можеле да го редуцираат товарот на формалните, манирските и рутинските, наследства и да дојдат, како до сопствено откровение, пак до јадрото и сублиматот на традицијата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Умре од мака и тој и сета управа, - секој сакаше да дојде до сексот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Што не стори татенцето да дојде до сликовницата, што не истрга од појасот, речиси сета трговија ни ја опљачка, но до сексот никако не успеваше да стигне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На нашио состанок не можам да дојдам оти тој ми забрани да излегвам од дома. Не се знај до кога.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Имав среќа да можам да дојдам, поради Атинчето, сестра ми.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кај него знај и некој од повидните битолчани да дојди и да нарача неколку пара чевли.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се разбира, треба време зовриеното да се излади, за тогаш да можат да го вкусат овдешните нејаки мисли, за потоа да дојде до целосно општествено провривање.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во неговите книги пишувани на различни писма, латинично, арапско, кирилско, хебрејско, на места откривав разлеана пепел, во необични облици, која некаде се слеваше во старите минијатури на еден Коран пишуван на рака, како своевидно надополнување, потврдување на неговото читање и постоење, неговото воскреснување во моите нови читања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои, постарите, прибегнуваа кон метафизичкиот одговор: виновна ни беше судбината, Балканот е проклет, судирите во него се неизбежни, судирите на етнички, верски, цивилизациски план, а други кон дијалектичкиот одговор: зарем судбината нема свое име, зарем не е алиби да се избегне одговорноста, зарем противречностите не се помируваат, зарем хармонијата на разликите не е дефинитивната разврска?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но во секој момент можеше да дојде телеграмата за моето заминување!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сакав како некогаш тој во силните и големи империи, да дојдам до вистината за владетелите, до кои животот како дипломат ме доближи во клучни моменти, да ја доразберам човековата суштина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше тоа на почетокот природно единство на водачот- револуционер и поетот на народот во потрага по слободна Палестина, која ќе функционира на почетокот, со вистински плодови на потрагата по смислата на враќањето и слободата, за на крајот да дојде до нивно разидување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во тие точки на разлеана пепел по страниците, од некогашните занесни читања и заборавно сеење на пепелта од пушените цигари врз хартијата, можеше да се наслутат и трагите на неговото верување во повеќекратниот идентитет кој Балканците фатално го носат во себе, но којшто упорно го одрекуваат една или повеќе од неговите компоненти за да дојдат во конфликт првин со себеси, па потем и со другите...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше тоа сојузот на поетот и револуционерот кој траеше со децении склучен со цел да се ослободи својот палестински народ и реализирањето во родната земја по долгогодишниот принуден егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Обземен од моите книжевни потраги и со моето дипломатско искуство, се обидував да дојдам до индивидуалниот и колективниот удел на историската одговорност, барем на планот на генералните размисли и идеи, при што, постојано надвладуваше рефренот: сите ние бевме одговорни!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најважно од сѐ беше веднаш да прозбори, пред некој да дојде, но сега го обзеде ужасен страв.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дека Партијата е вечен заштитник на слабите, посветена секта која прави лошо за да може да дојде доброто, која ја жртвува сопствената среќа за среќата на другите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали би можеле да дојдете отспротива и да го погледнете нашиот кујнски мијалник. Се затна и...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не требаше да дојдете тука заедно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

III Џулија рече: „ Можеме да дојдеме тука уште еднаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега му стана јасно, дека токму поради тој друг инцидент реши денес ненадејно да дојде дома и да го почне дневникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон повторно го обзеде ужасен страв. Нема да дојде, се предомислила!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

13. САМИОТ ГОСПОД ЗНАЕ ШТО И КАКО ЌЕ БИДЕ - да дојдеше на светов бар пратеник негов да го искаже пророштвото на поминот иден на бродоломник што нејќе да плива кон брегот...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Оттаму треба да дојде мојата надеж за некој иден живот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Земам, се запрегнувам во ракавите, спремам најубаво што сум можела, ја дотерувам масата за ручек, го пеглам и го штиркам секое крпче, секое везено и секое плетено, и чекам да дојде тој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Да, така. Методија не можеше да дојде во куќата и да поседи подолго, а јас требаше веќе да знам до каде се работите на гробот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

ШТО И ДА ДОЈДЕ не запрашувај - ЗОШТО? Пишано било... Саде со помин да е! Пази, Боже, од бетер! ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Повеќе пати одев кај дежурните, сестрата и докторот, да дојдат и да видат што се случува. Како и секој ден ти донесов разни јадења, те молев да јадеш, но ти ме одби.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Му реков: „Матеј, не можам да дојдам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Матеј ми телефонираше: „Ајде, мамо, доаѓај дома, па јас да дојдам да седам покрај тато“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога ќе дотечеше едната, притискав на ѕвоното да дојде сестра и да ти приклучи нова инфузија.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

За да дојдат токму овде, на инвеститорите треба да им се понуди нешто повеќе од она што го нудат останатите.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Тогаш, што не му предложиш да дојде овде да живее - рече најмалата сестра...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Токму поради оваа новонастаната ситуација, писмото до Карл од Марија, не можеше веќе ни во кој случај да дојде во рацете на родителите на Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А камоли засекогаш да дојде да живее тука кај нив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Малкумина успеале да дојдат до брегот на морето и со чамци да избегаат и тие биле сведоци на она што станало.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Богуле, уште пред да дојдат тие, ќе се качеше на петаврите од плевната и ѕиркаше озгора гледајќи ги легнати на сеното.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Методија ги дофаќаше предметите, се држеше да не тоне, но не излегуваше, туку мавташе со нозете, напињаше и гледаше да дојде до оглавот на магарето, да го фати, да го извлечка и него; но кога ќе му успееше да го фати за оглавот, матицата на водата ќе го зафатеше да го влечка и тој пак го отпушташе и фаќаше надолу.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не е ли поарно таа и мајка ѝ да дојдат тука, или ние да се префрлиме таму?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

ЉУБА: И истовремено кажете ѝ, да дојде да ми помогне да ја наместам масата за послужување чај.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

СИМКА: Како што милуваш, Костадине, така ќе биде... Немој да заборавиш на редот... Да дојдеш на зима...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: (Го милува). Можеш ли?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И таа како дедот Петка: намириса дека Митра е запалена за оваа работа и почна да тврди пазар: — „Та. .. којзнае, невесто Митро, дали ќе ми најдеш тоа шо треба; та . . . ногу време сака да помине; ја... требало порано да дојдеш; којзнае дали ќе можиш да платиш“, — и триста други маани си наоѓаше. И за неа „ништо не сака“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ристе ја постави молбата. Суло го има чеканот за дамка, а Ристе десетина товари штици недамкосани, та „ако е кабил“ да дојде утре Сулоага да ја удри дамката да не ги носи Ристе на каракулот и да не плати кочан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ ќе си најдеше некоја маана да дојде кај нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште пред да дојдат на „Гошово“ Доста поотежна, но бидејќи домашните работи и работите по градините и царевките не беа толку зорт, Митра не можеше да ја сети на кој ред е.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толе го покани на излегување и Крсте, а овој пред да се реши, ја погледа Нешка, небаре ја праша: „Да дојдам ли?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си правиме лав и со побратимот Ристета овде, па тој ти бил и нешчо свое, и велиме оти не правиш лошо ако кандисаш да дојдиш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста ја вложуваше сета сила и умеење што поарно да ги „исправи на нозе“ и со голема нетрпеливост чекаше да дојде и оној ден кога нејзините мечтаења ќе се збиднат, кога ќе ја види Нешка мома, Толето ерген и уште понатаму — Нешка невеста, а Толето зет крај млада невеста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но затоа пак нарипаа Димовите старавинци и градевци, коишто беа дошле на пазар и убаво го натопија „бугарскиот" даскал Бина и го испратија кај Мита Црнамара да ги собере пак тој неговите витоливци, полчивци, жиовци и половината бешвици и да дојде кај „Гркот" Налета да се исправи со овие Јуди.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еее, сега ми стана јасно зашто у официјална визита не се дојдени ни Бате Чире, ни Тхе Ред Бане, а нема да дојде ни Хорхе Ивано. Нема кој да ги пречека.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ја испуштив првата шанса и втората исто така ја чекав третата долго но сеуште ја немаше да дојде

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Марије млада невеста промискуитетна и нечесна сеуште мажи шармираше а висок морал пропагираше Везден нокти лакираше со свекрва очи си вадеше до ова да дојде немаше да мислеше дур се ебаваше Сексот и градот го гледаше и ретко алишта пеглаше во бракот што влезе се каеше ни јајца да спржи не знаеше

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Тој сигурно ќе нѐ нападне! – А ако не нѐ нападне? – Тогаш можат да дојдат за нас среќни денови. – Да се крене границата? – праша мигум Мајка. – И тоа може да се случи!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ми зборуваше ни за многу други тајни од својот живот, како и Татко, оставајќи сам да дојдам до клучните вистини за нивните животи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓутоа, при секој обид да ги разбере историските процеси, карактеристични за сопствениот народ и за неговата историја, постојано се соочуваше со неизбежните парадокси кои како да го обесхрабруваа да дојде до јасна, разбирлива интерпретација на балканската историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко не можеше да дојде на железничката станица. Мајка беше тука.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Малите јагулчиња во огромни јата долги и по стотина километри, гонети од инстинктот, тргуваат по патот на нивните родители, врвејќи го по две години за да дојдат овде во езерово...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се закопуваа без поп, зашто отец Серафим се плашеше да дојде.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се дозна дека меѓународна комисија треба да дојде за да ја разграничи спорната зона. И еве најпосле, таа дојде.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се обидуваше Татко, продолжувајќи ја играта со патот на јагулите во мислите, преку инстинктивната миграција на птиците, да дојде до вистини за селидбите на луѓето, на народите, на своето семејство.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Знам.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Те предизвикувам да дојдеш. Ајде, дојди. Не биди пичка.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Сите мажи да се зберат и да дојдат во училиштето!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Колку за гемија, Силјане, околу нашава земја не е чаре да може да дојде, чунки бијат талазите во бреговите и околу наоколу бреговите се спили и камења.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ах, татко, татко, зошто толку лошо ме колна за да дојдам во оваа пустелија! "

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ми заличи на изненадено дете кога ќе ја здогледа саканата играчка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Знаеш дека помислив оти нема да дојдеш - се зарадува Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и се плашев од она што може да дојде. Се плашев, помислив, дека во блиска иднина, објаснувањата ќе треба да ги стокмам на поинаков начин.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Дали можете да дојдете ваму?“ „ШТО?“ „Мораме да го поправиме нашиот вселенски брод. Досегашниот лет нѐ премори. Ќе можете ли да ни помогнете?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Да, ох, ДА!“ „Ние сме на полето вон градот. Ќе можете ли да дојдете утре?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Е, токму затоа, заради тој луксузен хотел, каде нема да може со нас да дојде и Мацко.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога некој ќе се најдеше да дојде кај Бошка и наместо да побара заем да моли за прошка, тој ќе му речеше: - Не можам, не моли ме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Никој не беше сигурен колку бунари имаше ископано пред да дојде во нашиот двор!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Да извиниш ти, ама јас немам што да извинувам, дојдена сум на гости кај Генералот а не кај тебе “, одвратила Рајна, „кај тебе се готвам другпат да дојдам“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Трговците Евреи, што ги носам по градовите да пазаруваат велат дека до тоа нема да дојде.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Туку мака ме натера да дојдам, сестро мила.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Стројници] Леле, кога ќе чуе Томче!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Еднаш во градот допатува од некаде циркус, а Симонче не можеше никако да дојде до пари.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А за тие што не можеа да дојдат кај него, ќе речеше: „Ќе умрат. Им нема спас...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Како знаеш?“ „Така. Тој што не прави напор да дојде кај мене, загубил секаква надеж и верба во животот...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ги лечеше само оние што можеа да дојдат кај него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ги вдишувам ноќната темнина и тишина ги реставрирам сите детали од минатото кои се уште ми делуваат непоимливо, руинирано и се обидувам да ги санирам да ги вклопам во сегашноста, но може да настане контроверзен судир и да дојде до пресврт од судбински, кармички размери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ова е мојата судбина, секогаш сум против себе, секогаш патувам спротивно од ветерот и секогаш го избирам потешкиот пат за одење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога виде дека ја нема, ја тргна Ане за раката, таа што не беше мрсулава, ѝ ја викна да дојде кај нив во дворот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Зар не сте виделе мечка! – Одговори Дедо Мраз, исто како и тие, нестрпливо да дојде до белото животно. – Мечкава е првиот знак дека сме близу до светот што го бараме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Велат, можеш сѐ, сѐ, ама да дојдеш во одајата на волшебникот Желбоноско – тоа ќе се случи кога мушмулата ќе роди краставици.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Затоа, пред да дојдеме до неа, еве, ние ќе се вратиме малку наназад, во времето кога на големиот глобус, познатиот светски патник првпат ја забележал некаква празнинка.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

БАЈАЧКАТА: Требало порано да дојдеш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Ќе црвосаш ти во затвор, ама јас нема да дојдам да те посетам. Нека ти носат комунистите храна. Ако некој од нив остане на слобода.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ДИМИТРИЈА: Не мораат ни да дојдат. ВЕРА: Да почекаме уште малку.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Што правите вие, госпоѓо Параскева? Зјапате пред себе? Чекате да дојде време за спиење? Зошто не читате нешто?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Девојка во војничка униформа, потпрена на левиот лакт без престан ѝ мафта со десната рака и ја вика да дојде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со заби ја прегриза папочната врвца, со влажна крпа ја изми, се испра сама и дури потоа повика некој да дојди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое, да дојде царството Твое; да биде волјата Твоја, како на небото, така и на земјата; лебот наш насушен дај ни го денес... - прекина само за миг небаре наслушуваше дали нејзините зборови стигнаа таму каде што ги упати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дојдов да ти кажам што можеш нешто да скриеш, скриј, пред да дојдат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Прај што ќе правиш, зашто и сега можат да дојдат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тројца од нас братучедите, односно јас, мојот брат Тома и братучетката Целе смисливме начин како да дојдеме до вкусниот локум.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Почнувајќи од 1917 година, по Октомвриската револуција атеизмот добива нови облици и импулси од силното влијание на марксистичко-ленинистичката идеологија за конечно во периодот на сталинизмот да дојде до силни репресии на клерот, урнување верски објекти и нивна пренамена, како и создавање први атеистички музеи во светот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мече се премислуваше нешто за час и наеднаш му се сврте: - А како би било да дојдам и јас со тебе?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

- Простете, - изусти со треперлив глас старичката, - немаше да дојдам, но навистина немам пари...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Боже пази да гибнеме од дрвата што беа за Коледе пред да дојде времето.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Не е чудо Турците да дојдат да ја бараат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Богами, не ја даваме- рече Петре. – Неа и зимоска и сега маката ја има натерано да дојде кај нас.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Куцовангелис, израдуван што брановци ќе ги најде в црква наместени под неговиот крвнички нож, се погрижил до Браново да дојде навреме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сака да мислиш, да токмиш, време бара тоа. - Тогаш кога да дојдеме? - праша Коте.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Ќе сакаш ли, кога ќе завршиш да дојдеш да ми смениш една светилка“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Никој друг, туку Чана ја рашири веста со својата гласна и широка уста, па така, додека се чекаше да дојде Новата година сите Егејци дојдени од Војводина мислеа на Димостен и на неговите страдања воопшто.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Одам и до граница: примам пошта, билтени од фронтот и чекам да дојде времето за раѓање.