Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

(...) Парадоксално е што во време на современиот промискуитет диктиран од демографскиот пораст, тој физички живот на телото го има сѐ помалку.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Каков и да е текстот на преживувањето, тој мора да биде читан низ дискурсот на уништувањето.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Токму иконичката сличност на знаците од системот на писмо со прикажаните објекти го карактеризира системот на писмо како пиктографски или иконички систем на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Смртта овде може да биде сфатена литерарно како стварно исчезнување на животот, психолошки како уништување на смислата на Себството, или еколошки како при природните несреќи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Физичкото сосема исчезнало под означувачките мрежи што го кодифицираат, како телото да е само манифестација на генетски запис.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во случај врската меѓу сигнансите на идеографскиот систем на писмо и соодветните појмовни категории да е условна, тогаш таквиот систем на писмо го карактеризираме како условен или конвенционален.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Си мислеше маж а плаче, мора да е многу страшно!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Зашто, како што увидов миг подоцна, колку и да е понижувачка позицијата на тој што го спушти своето чисто колено во калта, работата само навидум е на штета на понизниот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Утешно е тоа што тие не се сеќаваат на моето име, но нивните служби веќе прекопуваат по картотеките и кај да е доушниците ќе им го шепнат моето име.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Знам, судејќи по студенилото на сивилото дека овде ни месечина ни сонце не греат. Сѐ како да е небо.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како што се приближувам кон човекот така сѐ повеќе го препознавам. Како да е тој, како да не е тој, ама тој ќе е.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Колку и да е длабокоумен или темелен тој човек.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Целата природа како да е послана со мека зелена јамболија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој треба да е или ѓавол или да има крилја - претпоставуваше солунскиот валија3).

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ти си рекол страната што оди наваму, на исток, неколку милиметри да е пониско кладена и водата првин да трга наваму и дури кога ќе се пренаполни ваму, дури сетне да тргне натаму“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се плашам да напишам што и да е, зашто се покажа дека мојот живот како да врви по моите веќе порано напишани редови и по моите напишани стихови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така и рече потоа: „Може и да е така“, рече. „Животот на минатото е како бунар“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Навистина Симон“, рече едно време Коте Буџе, божем ништо не знае и ништо не чул, „навистина“, рече, „кога ќе почнеме со бунарот, да е за бериќет?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Пиво“, рече сега неочекувано Паско Бачо, „ама да е ладено во бунар!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакам да се обидам, барем на дел од тие зборови, овде во Маказар, во местото кое, реков, треба да е брана против оттуѓувањето, доказ за трајните вередности на наследството, да им ја вратам одново таа важност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не се сеќавам што би рекла мајка ми во ракописот што ни го остави за да ни каже колку малку им се посветуваме на оние кои не сакаат, колку време мина од разговорот со неа, еден или два часа, кога ми се јавија од клиниката да ми кажат дека и е лошо и дека не знаат дали ќе и издржи срцето!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не заради друго, заради тоа што толку многу е измачена. Заради тоа што сакав да направам нешто, што и да е, само на неа да ѝ биде малку подобро.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Витгенштајн го поднесува Трактатот како докторска теза 1929 година. Членови на испитната комисија биле Расел и Мур, а Муровиот извештај бил: „Моето мислење е дека тезата на господинот Витгенштајн е дело на гениј; но, како и да е, таа во секој случај ги надминува потребните стандарди за степенот доктор по философија на Кембриџ”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повторно го привлекува Кембриџ, првенствено младиот брилијантен философ, Ф. П. Ремзи, кој како осумнаесетгодишник му асистира на Огден во преводот на Трактатот, пишувајќи и осврт на книгата Mind.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Колку и да е интересно разгледувањето на овој музеј, полн со разни гробови на француски великани, потоа со сето она што останало од историјата, неусетно ве зафаќа замор кој затапува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во оваа чаршија цел ден врие, сè е во движење, никому ништо не му пречи кога е на нејзините покриени улички, зашто тие се ослободени речиси од каков ѝ да е сообраќај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Колку и да е скромно облечен обичниот човек, не е така со оној што има пари и затоа тој прави чуда во екстравагантноста која овде, во повеќемилионскиот Париз, не остава никаков особен впечаток, можеби само на новодојдените.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ќе ти се насмевне, и сам ќе се насмевнеш и ќе му посакуваш и добар пазар, каков и да е...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тука е сѐ подредено, уредено и чисто, како сиот град да е една куќа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За Берлин се има престава дека е град кој треба да е многу голем, многу убав, со големи згради, со паркови и зеленило, со улици, авении, булевари, со сите оние атрибути што го чинат еден ваков град и голем и убав, и различен од многу други градови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Реката на автомобили која се движи кон морските магистрали и натаму тече, во најмала рака како пред нас да е летото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Дури будењето на сеќавањата, колку и да е жалосно, може да го егзорцира тој пекол и да создаде услови за вистинско помирување. Маргина 35 37

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ДИМО: Аирлија да е… Здравје да имаме. (Излегува. По него излегува и Ленка.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

ДИМО: Е, аирлија да е! (Го гали детето по главата). А чие е?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

А што не би се видело и некој да е присутен?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Соња се ведне да го сврти листот од нотната тетратка и ме допира со косата...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудесно... Супер... Посакувам секогаш да е така и секој ден да имаме вежби.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утре ќе бидам претпазлив. Утре може да е доцна.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се случува бегството во слободата под фустаните на калуѓерките понекогаш да е свечено доближување до смртта, та дури за секој нов почеток во Венеција се вели дека е одново доближување со смртта.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Има и змии, и магариња, мали и големи, никому според потребите, секому според заслугите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А и да е најмало, магарето пак си е магаре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Бернард Лоун, пак, вели: „Затоа, само оние кои го гледаат невидливото - можат да го направат и невозможното“.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од денес натаму, о, Кавафис, престануваат да значат што и да е лажните сознанија за некаква си света должност кон татковината а без себеси, зашто вистина е дека на животот му подаривме само нешто свое а на смртта - сѐ! ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Можеби токму во оваа смисла треба да се протолкува специфичноста и осаменоста на македонскиот историски простор кој со сета своја историска густина како да е предодреден - за утопија.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да е до кај двесте, двесте и печеесет, да му се грбиме, ама пет стотини, не ме фаќа умот да кандисаат браќа ми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Поетот Матеја Матевски во занес ја црта мапата со улицата на својот прв детски плач во Истанбул и со повлекувањето на секоја нова линија сал туку се допрашува: само во песните ли бива на Босфорот да е подножјето ем на Бистра Планина, ем на Андите?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Мож' богат да е твој тејко ил' е чорбаџија, та ште можит да помогнит на стара ти баба.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Колку навистина се важни фракталите? Како и за теоријата на хаосот, сѐ уште е рано да се тврди што и да е, но перспективите се завидни.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но, како и да е, грмежите ќе ги исплашат ѕверовите. Ќе се витосаат некаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан не знаеше што да прави со рацете. Му трепереа. И забите му чукаа. Како да е сред зима.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од височинката, каде што се прости со Денко и доктор Коста, убаво се гледаше наоколу, и денот беше од убав преубав, небото сино како синчец, сонцето жолто како качунка, миризби како да е сред мајска покосена ливада, а сето тоа тој ниту го гледа, ниту го чувствува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Каде и да е, ќе си дојде тој во Влае”, си повторуваше одејќи кон поликлиниката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Дај ни шише вино. - Црвено или бело? - Сеедно, само да е ладно. И кисела вода, ако нема сода.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со црвени кордели на русите плетенки, со кусо ѕвонесто здолниште во сите бои на едно ромско клопче, таа уште и дрнкаше на гитара со голи коленца едно врз друго, па немаше друштво што можеше без неа и немаше веселба без таа да е прва, макар што во учењето не се истакнуваше толку и добиваше преодни оценки благодарение на својот умилен изглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сепак, индикацијата ESQUIVONS - “да избегаме мудро и со презир” - ќе ја надмудри таа перверзна привлечност, било да е таа телесна или естетска.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оваа „временска“ знаковна функција на сувенирот се проширува врз секој предмет - објект, кој (за мене) означува еден момент - макар тоа да е посвета на некоја книга, то-ест нешто што не мора да има материјална вредност и израз (како следниот натпис: 21 февруари, на пример).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како и да е, сите студии за минатите преведувачи и преводи се главно фокусирани на прашањето за влијанието: за последиците што продуктот, текстот на ЈЦ ги трпи во одреден културен контекст, многу повеќе отколку на самиот процес на креацијата и на теоријата на сѐ она што лежи зад процесот на креирање.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Остворување на целта зар може да е само Изодување на долгиот пат на копнежот?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дали да се сака ближниот и колку? И колкава треба да е блискоста со оној Кој не може да ѝ послужи на корисноста?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Црномурниот заровите ги фрли Облакот се повлече од челото, се стопи И затечен помисли: љубовта кога ќе те опие зарот не смее да е врл, и се пофали: „Можев да ја уловам пастрмката, за прекрасна вечер на ѕвездениот чардак!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Или може да е, благонадежно додаде тој, само настинка што ѝ навлегла во мускулите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го скратуваше патот, ги гледаше сообраќајните знаци и правила без да е свесен за тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако Рози чувствуваше голема огорченост при претпоставката дека тоа може да е шега на Френк, поради што му се лутеше, сега, соочувајќи се со вистинска змија, невидлива и која бесшумно и злокобно, се движи тука наоколу, таа од сѐ срце посака тоа да било шега.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како и да е, Милан сакаше петлите да бидат тука околу него, како што сакаше да му висат тиквите, тиквичките и лејките во работилницата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„- Но, да видиме вредам ли уште за што и да е?“ – рече смеејќи се... Седна. Сите станаа на нога.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

1) да е државјанин на Република Македонија; 2) во моментот на именувањето со правосилна судска пресуда не му е изречена казна или прекршочна санкција забрана за вршење на професија, дејност или должност;

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Па така, според чл. 3 од Законот за изменување и дополнување на ЗИТ, се менува чл. 8 од ЗИТ и инспектор може да биде лицето кое ги исполнува следните услови: да е државјанин на Република Македонија, да е полнолетно, има општа здравствена способност, не му е изречена казна со правосилна судска пресуда за забрана на вршење на професија, дејност или должност, има стекнати најмалку 300 кредити според ЕКТС или завршен VII/1 степен правен, машински, градежен, архитектонски, електро, технолошки факултет и факултет за заштита при работа, што се докажува со уверение, лицето да има пет години работно искуство во струката по дипломирањето, ги исполнува другите услови утврдени во актот за систематизација на работните места, поседува меѓународно признат сертификат за работа со компјутерски програми за канцелариско работење и тоа еден од следниве: 1) Certiport: IC3 GS4 Key Applications положен; 2) Microsoft: MOS Word или MOS Excell - положен или 3) ECDL: Core - положен, а притоа има добиено и позитивно мислење за соодветност за работното место преку полагање на психолошки тест и тест за интегритет согласно со прописите кои се однесуваат на државните службеници и има лиценца за инспектор од областа на надлежноста на инспекциската служба.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Сигурно тој бил испржен за него и оставен в рерна да е топол.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А кој и да е ловец, каков и да е не може да крене пушка на зајаче што гонето од некоја ѕверка бара спас од тебе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Утре в училиште сите деца ќе велат: - Мачето од Милка е најубаво! Нацртано е како да е живо!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Како да не ме поднесува. И како да е непредвидливо.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Прашањето постојано, како тапа што во никој случај не попушта да потоне во водата, испливуваше на површината, сѐ поубедливо покажувајќи ја својата непокорност на волјата на човекот, па макар тој да е и самиот Ајнштајн.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во претсмртните ливчиња на отец Мида стои, од збор до збор: „Каде и да застанев, тој ме гледаше, оти беше на сферичната купола, како да е искачен на небото, од каде сѐ се гледа; ме гледаше и како да сакаше да каже: не можеш да се сокриеш, да избегаш, да куртулиш од мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бараше да се создадат претпоставки за воспитување и образование во школскиот систем, кои како прва и основна вредност ќе ја признаат националната култура, оти таа била „пиреј што не може да се искорне“, иако комунизмот, таа беда на духот се обидувала и тоа да го стори; рече дека денес, повеќе од кога и да е, се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а сѐ удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа не се сврте; разговорот заврши, ѕвончето ѕвонеше, сите влеговме на час, а Луција влезе последна, како да сака да покаже дека ништо околу неа не ја интересира, освен дождот што врнеше како да е дупнато небото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Денес, повеќе од кога и да е, се говори за воскреснувањето на народната уметност и за нејзините, навидум безгранични перспективи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не“, реков. „Скалата изгледа како да е забодена во небото“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и да е, со Земанек живеевме онака како што можат само да живеат двајца младичи на седумнаесет години, оти тоа никогаш веќе во животот не се повторува; има човек и натаму одлични другари во животот, но заедно со првата љубов, оди и првиот другар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И иако беше бледа, исцрпена, измачена, изгледаше поубава од кога и да е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и јас, иако сум речиси сигурен дека со ништо не придонесов детето да се најде в затвор, сепак се сомневам дека и кај мене може да лежи дел од вината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто: дали животот на мајка ми всушност претставувал едно вечно секојдневно заминување во се подлабока самотија?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И толку! Значи не може да станува збор за некоја однапред набележана или планирана цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како и да е, не можам а да не ти речам: батка, како и обично на прав пат си, иако може да произлезе дека си ја згрешил насоката!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти бери умот таква глупост?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МИТРЕ: Ќешќе за тоа да е, како срма му се! Зини бре, Анѓеле!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Ами утре, мори, ќе одиме; да е за повеќе време јас би те пуштила. Оди сега! (Ана излегува плачејќи).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Импулсот може но не мора свесно да се потиснува, а чинот може но не мора да е предмислен или планиран. (ICD-9-CM) Вебстеровиот речник ја дефинира „присилата“ малку поинаку од „неодолив импулс да се направи некој неразумен чин“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој го заврши воведот од своето дело Who’s Who со изјавата „Водечките интелектуалци со нивните стремежи за објективност ... се криминалци, а не ослободители на човештвото“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеби некои од вас го прифаќаат ова гледиште и јас можам само да се надевам дека вашите очекувања се исполнети или ќе се исполнат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зад овие провокации лежи една сериозна порака: човечката страст да се пронајдат апсолутните вистини, колку и да е благородна, премногу често кулминира во тиранија на умот, или уште полошо.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како и да е, јас не го споделувам тоа гледиште.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- А татко ти? се интересиравме. - Ене го, лежи пијан на широчината и пее како Скопје негово да е.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Висеше над земјата како да е обесен за нешто додека жилавиот Андон му се плеткаше околу нозете.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Палтото треба да е послушно, испеглано, токму како и знамето што победоносно се вее.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ама па на овошје, дека органско, и му личи да е расипано. А на шмизла?

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Прецизноста да е интуитивна, разумот неизнасилен.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Точно, токму така беше... Така беше и добро е да е запишано.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го пулиш и тој процепот, така како да е планината скршена? - Го пула, па што? - И тој се гледа од нашето село.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Одеднаш ме прегрна повлекувајќи ме кон себе, - како да сакаше да каже, што и да е не грижи се, татко ти и јас сме тука. Очите ми се наполнија со солзи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Колку да е, ќе си трга кон тие што си ги родила.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Како и да е, Ели е сѐ уште мала и што и натаму да се случува не ќе биде толку трагично за неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ќе да е така, додадоа и трети, само ќе треба да молчиме никој да не разбере за сновидението.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Трчаше бикот кон кожарата и со таква сила удир со роговите во ѕидот што тој пукна и се свалка пред нозете, како да не беше од камен ѕидан и со години печен, туку како да е детска реденица, лефтерна сувоѕидица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сѐ е знајно, сѐ се знае, ако сака и под земја да е. Ја издржавте војната, заслужни сте за слободата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во дадениов случај најарно е иницијативата и најглавната улога да е во рацете на најзаинтересираните големи држави, коишто најарно ги знаат нуждите на Македонците”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

54. Додека во овој прилог, пишуван пред донесувањето на Мурцштегската програма за реформи во Македонија, Мисирков условно и привремено дури и ја допушта дејноста на постојните црковни организации, во другите прилози во книгата тој е веќе против каква и да е туѓа ” црковно-училишна организација или институција на пропагандите на македонската територија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како и да е, важно е само тоа дека тоа не господ знае што означуваше за да не може да биде заменето со друго.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На тие два принципа одговара: 1. прилепско-битолското наречје за литературен јазик, како еднакво далечно и од српскиот и од бугарскиот јазик и централно во Македонија, 2. фонетскиот правопис со употребените писмени знаци во оваа книга и со мали отстапки на етимологијата, и 3. речничкиот материјал да е збир од сите македонски наречја. 155.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

134. Во историјата не е познато да постоела и посебна словенечка држава под какво и да е име.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие може и би се согласиле да е тетовскиот говор многу близок со бугарскиот литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние поминавме во своето историско развивање веќе важни стадиуми што можат да претставуваат епоха во историјата на кој и да е народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, малите балкански држави, иако на вид и да не играат улога во решавањето на македонското прашање, кое како да е само во рацете на големите држави, всушност имаат најголемо значење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со национални прашања не се занимаваат и со голема досада слушаат реферати на тема по етнографијата, па и по каква и да е друга наука, освен политичката економија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Илузиите на самиот српски народ пак не се безрезултатни: во случај на војна за Македонија со кого и да е, Србите како еден сите ќе се нафрлат на непријателот, -српската војска со најсилно патриотско чувство ќе се бори за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа е причинета од невробиолошките процеси и е исто толку дел од биолошкиот поредок, како и која и да е друга биолошка одлика, како што се фотосинтезата, варењето или митозата” (стр. 90).

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

За да ја определи својата сопствена философска позиција, Серл пишува: „Моите сопствени погледи не се вклопуваат во која и да е од традиционалните етикети.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Мора да е луд штом со саати ѕемне на оваа бесмислена стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Цело време тој зборуваше само пред Евреите, оти не го познаваше добро јазикот на неверниците- Римјани, ниту пак оној на Галатејците, Кипраните или, скраја да е, на Македонците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За него, како и за сите нас, Господ треба да е безгрешен, едноставно, совршен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Човекот што ја возеше колата, ме погледна и рече: „Слушни ја, оваа како да е пишувана за Тоше“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Одењето во црква на миса и на молитва може да биде желба и истата, еден ден под влијание на волјата, да престане, (во таков случај, си го обрал бостанот зелен), но ако е нужна потреба, тогаш тоа може да ефектуира со позитивни резултати затоа што врз нужната потреба волјата не може да влијае, па колку и да е цврста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Просто изгледа како македонската историја да е испишана само од човекови неправди. Но, судбината не е за сите иста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, го создаде улав и килав, и ние, дружината со двоколки, го зграпчивме и го обесивме, повисок да е и со теме поблизок до небото, сепак, жеден и гладен, со подаден јазик кон земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бегај, малечок предавнику, не бутај ме во грев.“ Се свртев и појдов со морници под тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Покажал со рака на онаа страна на која мислел дека е нејзиното село кое не можело да е далеку.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа рече господ: да создадеме човек по своја лика-прилика како што сме ние и кој ќе биде господар на риби морски и птици небески и на животни од сета земја и на ѕверови што се движат по земјата ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислев дека она што треба во мене да е страв станува дива болка од која ќе можам да се избавам далеку од ова чудно земјиште со многу жили во себе, негде на некое бачило запаметено од детството или од прикаските на тоа детство: во несоблазнет дом на недоразвиени јагненца до чии меки слабини топло се дише, бескрајно се сонува цутењето на праските и јаболкниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им се придружил и Јордан Шоп и рекол дека е бесмислено да се говори за заменик како навистина челникот да е покриен со земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без трепкање го гледала. Млак ветар си поигрувал со едно нејзино темнозлатно перче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Навистина! Летка како да е вистинско!“ - се чудеше сестричето плескајќи со дланчињата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

МИЛКА: Не ти верувам. Да не би да е нешто со твојот маж.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Како Историјата да е споменарник или момински дневник.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кај да е, ќе стигне пајтонот. Затоа, пригответе се.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Овој пат се чини како ѕвонењето да е нетрпеливо.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

БАБА АНЧА: (се крсти). Да е скраја од куќава моја!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ова треба да е некоја дубара!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Го сакаше херојот во приказните - поврзан со невидливи врски со силите што го моделираат светот, како да е влечен од магнет, тој самоуверено ја следи прецизната линија која за него ја одредила судбината.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Една фасада да офарбаме, еден мост (клучен симбол на сиот, каков и да е, овдешен идентитет) да поправиме, 50 километри пруга да изградиме, да направиме улица, било што по ѓаволите! - не сме способни затоа што сме бедни и ситни малограѓани и профитери, без визија и концепт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Замислете какво атерирање и, да е иронијата уште поголема, баш тука пред Аероклубот, на ќошот пред споменикот на Стив Наумов.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како и да е, нас тука нѐ интересира првата од овие школи, таканаречената сликовита теорија за јазикот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа можеше многу добро да му го каже она густо врнење на острите ситни снежинки, што паѓаа право, воопшто без поигрување, што се сипеа прегусто и преситно во посивената белина на тој ден надвор, кој со нив изгледаше како целиот да е една голема грутка настрхната голомразница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој се почувствува бестелесно, како да е во воздух.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако не е тоа што ви го реков, тоа мора да е некаква реинкарнација.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ова мора да е некоја грешка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Колку и да се маскирал со брадата, она се неговите сини очи. - Да, да! Тоа мора да е тој.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ама нека, Глигор му помогна, нема што, дури и опасно да е. А тоа, и инаку се замрсиле конците негови...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овој врел и мрачен гроб среде пустината или она што секако треба да е минатост, минатост што така дрско продира во него и го напушта тогаш кога му е најпотребна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Може да е подобро тоа што наумил и решил Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе му нарача дома да ја стават вечерата, да е готова, тој скоро ќе се прибере. Тоа секоја вечер станува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па се опулив по странците, гостите од кај младоженецот, што некогаш биле „наши“, а отишле бегајќи од војната и таму, како раселени, биле подложени на претопување, геноцид, што и да е... и сега бедно изгледаа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Утре ќе ти го дадам првиот доказ“, прошепоте мојот штитеник и борец подготвен да ја освои и закрпи старата голема држава (која и да е).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа многумина натера да си заминат во градовите, да се заработат таму што и да е, само да добијат купони.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога видел дека внатре нема ништо што да е вредно, од злато или од сребро, се налутил и го џитнал низ прозорецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кај да е, кај десет-единаесет излегва сличето на камениот мост од Скопје, ја велат македонската химна и крај на програмата.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Гавранот ќе го раскине како да е еден од оние свилени перници што му ги носеше Ганка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еба ли му ја, дали тој ја фрлил бомбата. Може да е тој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да чујат да цвикне од некоја кочина и еве ги на гости. Ја отвораат кочината, небаре да е нивна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да е ноќ со месечина, Ангеле може ќе ме праша: оти, тате, само по нас оди месечината? Кај ние, таму таа... Напред!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мораш да си го видиш и лицето, може да е алипен човекот, треба сѐ да знаеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По моето броење веќе требаше да е отелена, ама, еве, уште не е. Сигурно сум ѝ ги згрешила месеците. Еден ум е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа мора да е некаде внатре, вели, некаде длабоко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Работи, ама како некој да му ги држи рацете. Ќе земе да делка, а секирата му стои чипаво. И наместо тој неа, таа него го занесува. Го шета наваму-натаму, ко опијанет да е човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може и сета нејзина вода да е замрзната до газер, до извор, о, господи, колку проклето време, да не се најде веќе, да не се врати!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на задојувањето ѝ кладов сито на главата за да е сито детето, и книга ѝ кладов за да учи, а кај ќе учи кутрото дете, ама така останало, и ѝ кладов црвено јаболко за да е убаво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај да е ваперот, ако чуе гајда, ќе дојде, вели, и ќе се фати напред или на крајот ќе се фати, вели, и ќе ти тежи, ако е фатен до тебе на орото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги навртат плеќите како добиците на дрвјата, и се тријат, се жулат. И сите се прават како тоа да е обично чешање од укас на некоја болва или бубачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За него веќе нема место во селово, а може и да е убиен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може да е во несвест или само задуман.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може вистина да е многу важно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене ми подојдува душа. Може да е разбран човекот, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Леле мајко, велам, како можеше толку да е против мене господ?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што мирише овако, прашува Јоле, печени пиперки, велам јас, не мирише овако паприка, вели Јоле, може е клечитурај, велам, или може некој се преобува, од кое кафе да сварам, вели Велика, од најцрното, ѝ се одѕивам, камо да е така, ми враќа таа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Коњот мора да е од попот, си велам, ама каде е попот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ќе правиш, може пак да е длабока зимата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама ова тропање може да е опасно, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И џвака, како да нема никој, како да е сам во собата. (Тој џвака, а децата подголтнуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Тоа не е од нашево село, велам, тоа мора да е некој будала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може да е од огништево, од пламенот, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој рече: - А може и Едрење да е македонско, оти Македонија е голема, вели, Македонија е до Индија, еј, а не до некое Едрење, што мислиш!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што велат: некогаш е за грош леков, може да е до тебе, ама кога не го знаеш!...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што не ќе се чуди: фустанот како да не стои на мене, како да е наврен на прачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да е тука зад меѓата, па јас веднаш ќе можам да му кажам. 97

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Болеста може да е јаре, вели, може да е жена, или биволица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не сакам да се фатиме во лага.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш се обеси на вратот од Сатурн, врескајќи како навистина да е луда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со циркуското камионче влезе во дворот на болницата и таму изведе чудесна претстава која траеше речиси три часа, во која затвореничките уживаа од терасата, со безобразни дофрлања и претерани овации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Изгледа како да е закована на некој превртен под од штици... – Пак лажеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Немаа време ниту да седнат. Задушувајќи се во солзи, Марија му раскажа за бедата во болницата, за варваризмот на болничарките, за храната која како да е за кучиња, за бескрајните ноќи во кои не можеше да заспие од ужас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На крајот, ја прашав, само за да кажам нешто – каква обетка?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, можеше да биде и полошо. Многу полошо. Се прашувам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

15.00 Исчистен. Освежен. Со прилично добра контрола. Се чувствувам одлично.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како и да е, искуство од 10 фунти на нередовна база не е доволно за развивање 84 зависност, ниту за да биде толку лошо како во новелата на Вилијам Бароуз (William Burroughs) со симптоми како вознемиреност, тресење, потење, хипертензија, спонтани ејакулации, губење апетит, неконтролирани напади на дијареа, повремени грчеви на дебелото црево, итн., со постепено смирување од над пет до осум дена.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Џеф Бернард (Jeff Bernard) го правел ова цел живот. Мора да е луд.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го мразев и бегав од него. Но тој упорно сакаше да е до мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Непознатиот со татарски или монголски или черкески очи, ноздри, усни, гологлав и испотен, застанал и ги подвиткал топчестите раменици, го испуштил анџарот од левата рака и подавајќи ги двата прста на десната, показалецот и палецот, ги преплашил најблиските како да е невидено животно со црни или отровни рогови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не ќе се предадам, шепоти или мисли и чека и другата судбина да го охрабри со нешто од својот живот, настан или име или што и да е, а до неговиот слух, достасува само шумолење на дожд и пак - квичење, потоа тажачка на животно.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа како да е крај, татнежот како да ја разнесува и големата конспирација.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Секој сака да е на посигурно место: Константине со камен в рака зад камен.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Машкиот пол може да е многу агресивен и со дрзок речник.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Посакував само едно – сето тоа да е сон.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Ова дрво не е јаболкница. - Што и да е, дрво е.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Не ми изгледа здрав. - Не ми изгледа здрав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Гласот му звучеше помирливо, забите веќе не ги парчосуваа зборовите: - Да одиме ... Нашите се веќе далеку.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Онаа што сакам да го сугерирам е: за смислено да интерпретираме дадена ситуација ние повикуваме стотици шеми од нашето „множество на шеми” и дека искуството собрано преку целиот наш живот, вештините и општото знаење, нашите сеќавања за различни случки, може да е кодирано во таква лична „енциклопедија” од илјадници шеми, збогатена и од вербалниот домен за да инкорпорира и репрезантации на акции и перцепции, мотиви и емоции, лични и социјални интеракции и на крај, на јас-ството.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Кога ќе зачкрташе некоја од голите гранки на дрвото, на Богдана ќе му се пристореше како да е тоа глас на птица, како да се вратила: вртеше со очите нагоре, ја бараше, сѐ дури не виде дека тоа сувата гранка чкртајќи испушта глас како на птица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето на човекот. Во неговиот сон.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Можеше да е и вечер, полноќ, сеедно, за него беше само добро утро.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Сепак, не сфаќам што може да е важно за обајцата.“ Чу: „Јана.“ „Јана!“ се зачуди. „Која е таа?“ „Девојката со која се состануваше во овие ноќи.“ „Малата актерка“, се сети Отец Симеон.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Добро. Но мојот одговор може да биде секаков и пак да е лага.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се опираше. Не, никако, мислеше. Никола не може да е ист и мртов како што беше жив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Мора да е овде прилично гадно“ - помислив.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Мораше да е многу внимателен, претпазлив за да не предизвика уште поголема штета и затоа не брзаше во превземањето нови чекори.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Здравје да е, прво тука да ни тргни работата, па потоа и ние за нас, за фамилијата ќе му ја мислиме.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Како и да е, се спреми, го наметна мантилот, ја зеде ташната и појде накај дома, минувајќи низ последните гости кои веќе ги земаа палтата од гардеробата спремајќи се да си одат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Што би го прашала, до каде смее да прашува, како, зошто не сака да е неучтива или не дај Боже – нападна!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ова е барем јасно: кога посакуваниот полусон, некоја опиеност предизвикана во длабочините, како да е од мока, со еден трепет, дрско, ќе и прискокне на свеста? кога, за жал, ќе бидеме испалени во вис, кон светлата?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

За нашиот менталитет институцијата на генсекот како да е неразбирлива.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Бургиба е сменет! - Ако, синко. Само да е за арно - Не разбирам! Како за арно?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Крњево било најубаво меѓу сите села, но тука била и џандармеријата на некогашна Југославија. Се велеше – од кал да е, крњевец да е.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ПОКАНА ЗА АКТЕРСТВО

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Воопшто немам намера како монасите или калуѓерките да му го жртвувам своето либидо на бога, може да е токму тоа она светото во нас што треба на вистински начин да го продуховиме...

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Неговата ќелија може да се наоѓа некаде во срцето на зградата, или на некој од надворешните ѕидови; може да е десет ката под земја, или триесет ката над земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Освен црвеното петно, раката беше толку побелена, што изгледаше како да е излеана од гипс.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се разбудеше, ретко пред единаесет часот, со залепени очни капаци, со изгорена уста и со грб кој му се чинеше како да е скршен, би му било невозможно дури и да се исправи од хоризонталната положба, ако не беше шишето и шолјата за чај што стоеја покрај креветот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но сепак беше страшно: или, уште поточно, беше како вкусување на смртта, како да е малку помалку жив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но во тој случај, како може да биде вистина дека О'Брајан е луд? Лудиот мора да е тој, Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но зошто би било така? Па и да е така, каква врска има тоа?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Камените плочи во дворот беа мокри, како штотуку измиени и му се чинеше како и небото да е измиено, толку свежа и бледа беше синевината меѓу оџаците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако воопшто постои надеж, таа мора да е во проловите, зашто само таму, во тие раздвижени, запоставени маси - 85 отсто од населението на Океанија - може да биде генерирана сила за уништување на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Книгите исто така беа повлекувани и одново пишувани и без исклучок беа одново издавани, без секакво признание дека е внесена каква и да е измена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Изгледаше не само како да е со него, туку дека е внатре во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претходно со недели се подготвуваше за овој момент и никогаш не му падна на ум дека ќе му биде потребно што и да е друго освен храброст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За нас е неподносливо да знаеме дека некаде во светот постои некоја погрешна мисла, колку да е скриена и неважна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зарем веќе! Седеше тивко како глувче, во залудна надеж дека кој и да е на вратата ќе си замине по првиот обид.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не само секој вистински прекршок, туку и секоја ексцентричност, колку и да е мала, секоја промена на навиките, секоја нервозна особеност која би можела да биде симптом на некаква внатрешна борба, непогрешливо се открива.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора да е некаде околу тој датум, зашто беше прилично сигурен дека самиот тој има триесет и девет години и веруваше дека е роден во 1944 или 1945 година; но сега беше невозможно да се утврди каков било датум во рамките на една или две години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Џулија изгледаше како да е сосем навикната на таков вид разговор, што таа го нарекуваше „разговор на рати“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можам да ти го скршам вратот како да е морков.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од кој било агол да се погледнеше постерот, отворот на цевката од автоматот, зголемен поради скратената перспектива, изгледаше како да е вперен во посматрачот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако веќе лежеше на плеќи, имаше необично чувство како да е соборен во таа позиција од некаков страшен, безболен удар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеше како изгледа тоа: ужасна, зашеметувачка болка, која е постојано тука, но не може да биде одболувана, затоа што пред да спречи што и да е неопходно е да може да дише.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постоеше можност, дури, Емплфорт да е доставувачот на жилетот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и Џулија изгледаше како да е импресионирана.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што и да е напишано на ливчето, мора да има некое политичко значење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Почна да поставува прашања со тивок, безизразен глас, како тоа да е рутина, еден вид катехизам, знаејќи ги однапред одговорите на повеќето од нив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меткајќи се меѓу својата безвредна стока, со долгиот нос и дебели очила и со поднаведнатите раменици под сомотскиот жакет, тој секогаш оставаше впечаток како да е повеќе собирач, отколку трговец.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Датумот се беше задржал во сеќавањето на Винстон затоа што тој ден случајно беше Иванден; но целата приказна мора да е забележана и на безброј други места.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора да е така: како може бесмртниот, колективен мозок да греши ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но посебно оваа девојка му оставаше впечаток како да е поопасна од повеќето други.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тенките рамења беа наведнати напред, така што правеа длабнатина од градниот кош, сувиот врат изгледаше како да е превиткан на половина под тежината на черепот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Откако задачата еднаш беше извршена, во никој случај не би било можно да се докаже дека било извршено какво и да е фалсификување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се затечат во градот Скопје луѓе на славниот маченик Христов Ѓоргија, тие не работат никакви државни работи и нема над нив власт, ни судски чиновник, даночник или управник на тврдина, ни пазач на магацини, ни собирач на соколи, на коњи, на пци, или кој и да е друг чиновник. Тоа запомни.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Чардакот од нивната богата куќа беше тесен за неа; бунарот во авлијата плиток за кофата што ’рѓосуваше во која таа влегуваше сосе калци; маштеницата не се пиеше инаку освен направо од ѓум, а бакарданот се шмукаше како да е сок од дренки.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А, знаеме дека ти како игумен имаш право да си населиш некого било од каде и да е, било од Грција, или од Србија, било да бил слободен или од некој починат господар, ако поминале три години.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако таа Атиџе, досега за нас непозната, воопшто ти е достојна, а мора да е, покрај сите овие твои трогателни мечти за неа, тогаш и таа ќе го мисли истото, и ќе ѝ биде сеедно дали е муслиманка или рисјанка”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

4. СЕКОЈ ДА СИ МЕТЕ ПРЕД СВОЈАТА ПОРТА - но ѓубре да не расфрла по сиот град така како да е нов претставник на старата сорта општествено битие: правам сѐ што сакам...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

7. ДОБРИТЕ ЗБОРОВИ ОТВОРААТ ЗЛАТНА ВРАТА - сите, ко риби на суво, си раздвижуваме усти, но која ли врата денес, уште и да е златна, добар збор ја отвора, а не клучовни мустри...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Блиски, во секој случај, не беа. Како и да е, Лена плати висока цена.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мораше да е тоа само изјава за да се одбрани себе си од стравот, од она што тој го сметаше за опасност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ама низ нив божем имало дупки длабоки, а водата езерска низ нив течела наудолу. - Па и можело така да е.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сонот - како на јаве да е - раздаван за души починати - пченица варена, и преснец на залачиња искршен, и јаболка на кришки сечени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Одеднаш - утка : У-у-у... у-у-у... Баба Петра се крсти до трипати. - Скраја да е... откај нашата чатија...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Па и така да е - нека да е! Убаво е нешто да посакуваш.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А може и да е дивина. Може не е како нашава корија.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Светлината во очиве нека да е вековита - со твојата светлина, Ѕвездо моја...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Избави нѐ од лукаваго... избави нѐ од лукаваго... повтор повторува - избави ме од помислите на мачно минато... да не ми се скориваат темни јадови... не бидува - да не би - Скраја да е! - да се вратат...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

ШТО И ДА ДОЈДЕ не запрашувај - ЗОШТО? Пишано било... Саде со помин да е! Пази, Боже, од бетер! ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- ПРОКЛЕТА ДА Е војната, од либето што ме раздели...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Разденување... Муграта раѓа нов ден - за арно нека да е! ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сега, кога ќе се сетам на тие момент, многу ми е жал што беше така, но си велам: „Камо да е жив, па, пак нека биде така, луѓето се караат, се мират, тоа е животот“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Блажен да е градот којшто го прими тертиот извршител на Божјата промисла.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Блажена да е твојата пречиста црква во која лежи твојот многуразумен богогласен органон.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Митовите секогаш успивале, додека спознавањето на стварноста, па колку и да е таа непријатна, бил првиот чекор кон нејзино менување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Како и да е, нивната посета не ѝ донесе нималку радост.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Костадиница има нешто во главата! си помислува, си ја поткрева едната рака и прави пу пу под под мишка, што и да е, нека е подалеку од неа и од нејзината Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На Петра ѝ се навираат очите, чиниш извор ќе џвркне, ама пред да потечат солзите ги покрива со прегачот и ги забришува, да не видат внучињата, како да е од некоја настинка, кивавица, и сосила кивнува неколку пати.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На почетокот тапа болка, нешто како да е нагризено од ракијата, на едно место, ама сега, одвреме навреме како да лазе по целата внатрешност.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Можат да летаат низ апстрактни шуми, што се всушност графички прикажани статистички податоци и така многу полесно да ги забележат мострите отколку на колкав и да е компјутерски екран.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Како и да е, деновите кога луѓето можеа да влезат внатре и да се муваат без потреба беа зад нас.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во своето интервју на дописникот на „Последни новости“ Ј. Аненков укажува дека драмата на Набоков може да биде играна во која и да е земја и на кој и да е јазик со еднакво голем успех.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

В плоден лес камен рожба да е да зрее и црно нешто да го покрива и цут на гранки и нож по тоа да вишне на врв на ножот птица да починува без тебе.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Тиии! За пуста сермиа да е кабил и децата да си и продадат воа векот, мили боже, мили!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Баш ми се пријал бакрданик со сланинка, ама така мекичок да е — како за стари луѓе: та веќе не ти ида ваа есен, не плаши се ни ти, ни твојте вдовици и ергени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Mope, ами и време му е да е убаво, Боле, — одговори Доста, тресејќи некои од пелените на Нешка, кои требаше до утре да бидат готови ако сака да излезе со бел образ на сретсело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оти е убавко, убавко е, ата да го најде, ама и улавко е. Токо, какво и да е, туѓо е веќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Домаќини луѓе да се влечат по срезот, не го чинат кабул сето што ќе го продадат да е печалба, не само 40—50 проценти колку тие што печалат на продадената ракија, шеќер и друг бакаллак.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Често преслечен секоја недела, — изгледаше како да е секој ден спремен за на гости.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На влегување, сега без тропање, ја најде Неда сред куќи каде му мете на прасето и посегна да ја фати за образ, ама таа му ја турна раката настрана и му ја покажа големата врата откаде можеше секој минут да влезе мајка ѝ, и му рече само: — „Пст, мац! Не ваќај кај шо не си клала ота може да е жешко да се попариш!“ — И навистина старата влезе со заграб борина и едно столче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нејсе, нели кинисала, каква да е — таква ќе ја водат в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сватовите се советуваат со недели напред, и обично одат на пазар без пазар, кога градот е помирен, кога можат послободно да се пазарат со Пушмарковци за шамии, со Алекса баба за бакаллак, со Јашмакот за чевли и со други прилепски трговци, коишто, кога ќе разберат оти е за свадба, не ги пуштаат муштериите па дури и „под зијан" да дадат, само да е за „аирлиа" радоста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ќе растиме, невесто Досто, ќе работиме ние со Нешка и ќе се гледаме. Токо, де речите „аирлиа да е саатот", и чините ми а алав.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Колку повеќе ороспилаци толку повеќе релаксација и задоволство Пу пу скраја да е голем срам и бербат Макар што и ороспилакот таму се релативизирал Отшто бил многу широк и допирал многу однесувања и професии

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Како и да е на една опитна и достоинствена коала Која била на аудиенција и кај Римскиот Папа Секако ѝ прилега да верува дека толку време не сонувала попусто Сеедно што севезден се распространува општењето во здрав разум И што еукалиптусите сѐ повеќе се наврнати од кисели дождови.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Нема ли срце, нема ли срце - на срца срцето, срце - ширини широко срце - длабини длабоко - цел свет да збере, па да е за виа гради малечко?

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Стани си утре порано дојди си вечер подоцна, наутро радост понеси навечер тага донеси - ај, пусти да е, пуст да би останал живот кучешки!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

И ако не умрам дома туку кај што стии пиштат в борба искри кај што л'штат блазе, речи на душата - има зошто душа да е!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Ама, може ли он да е поербап од нас? Нема шанси!

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Заблуда голема ко планина. Нѐ учеа уште дека и „трулиот капитализам неминовно пропаѓа“. Баш го гледам; кај да е, готов е.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Не гибај во Животот, живот е, Ќе те смена што и да е, Секој знае, која и да си, што и да си, Нема никој да те спаси, Зошто целта на животот - смртта е.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Гребе, сече, рие Кртот Во душата свиен, скриен, И со виеж силен, Глода, боде, рие Кртот Во крвта, во стрвта, во жилите, Се будат, заигруваат самовилите, Чиниш полноќ да е, месечина Полна, болна и пеколна, Која ги возбудува и излудува Ноќвите со зборовите, стиховите.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

На гробот му ја ставија бистата што си ја направи. Луѓето ја гледаа бистата и се восхитуваа на неговото мајсторство: изгледаше како да е жив Танаил.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Рекла: „Јас дојдов за маж, а не, скраја да е, за... ѓавол...“ Тоа уште повеќе му ја доразболило душата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Англичанецот го прекина: - Да, но ние треба да ја имаме во предвид и најновата Одлука на Конференцијата на амбасадата од 9 ноември годинава во која се вели да водиме сметка на следново: патот Дебар - Струга наполно да е вон албанската територија и на тој начин да се обезбеди слободна економска комуникација меѓу двата града.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И кога невестата, по обичајот, тргна со стомните на чешмата на средсело да наполни вода, жена му на Китан фучеше со кошулата одејќи пред невестата, ја мавташе по сокаците за да ја видат сите селани и викаше: - Гледате ли... Гледате ли... Како јагне да е заклано...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што знаеш? Сѐ, му одговори. Сѐ. Го милуваше мојот 'рбет како да е нејзин.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Бел, црн, пченкарен... само да е леб и да го има - продолжи старичката.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Еднаш се преесапил, како да е во Охридско Поле и Струшко, чунки тамо имало езеро, да може морето да ја донесло гемијата во езерото и тамо може да се скрши и тој излегол.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сомнежот наведува дека смртта би можела да е токму пред носот, Тоа сигурно би била неочекувана последица од Росентхал-овата голема романса со апстракцијата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Од видовитост опседнати по саноќ страхувале да не би Небото да ги изневери луѓето да не им го одземе од очите фасцинантниот сјај, астралниот отсјај пред којшто горостасните суштества отстапувале со извесна нежност по крв жедни, од крвта се откажувале, да не би да го заборават тигрите, леопардите, лавовите времето кога со љубов биле гледани и егзалтирани о, да не би да престане дејството на космичкиот искон - хипнозата да не би да е смртна Светлоста нивната душа, нашата!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„И овој чај во мојата уста утринава има добар вкус, мора да е тоа чудо.“ „Не, не Ваше Височество.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Кога првпат замина во вселената, пред десет години, си реков себеси, ‘Тој е мртов’. Или како да е мртов. Затоа мисли на него како да е мртов.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Жена му рече: „Да не имаш некоја мака, Хернандо?“ „Си. Патот. Нешто големо се случило. Мора да е нешто големо штом вака опустел патот.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега, куќата долу беше исто толку далечна како и кој и да е ден од минатото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Покрај него застана старец и праша: - Што е ова?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Разбирам да е шајка, ја гледаш и знаеш на што удираш...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Она дете, рече тој, - како да е внучето Бошково.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Немаме – мрмори Толе, како тој да е виновен поради тоа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Потоа пак почна да трча речиси избезумено од расто што му ги раскинуваше градите: ја дофати високата библиотека, со прстот ја допре рамката од сликата, само малку се поткрена и можеше слободно да гледа низ прозорецот, а кваките на сите врати ги отвори лесно... лесно, како да е тато!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Слушнав, - вели Зоки, - но не слегувам. Сакам и овде да е градинка.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зоки Поки сака да е секогаш со нив.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Се разбира, може да е и така“, му реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ете, тоа е таа моја вечна несреќа: Ништо посебно не се случува а јас сепак работите ги доживувам како зголемени непријатни слики и тоа не само некогаш, туку постојано, и таквите глетки од утро до мрак ме потресуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Господе, зар мора човек, за да е сигурен дека живее, постојано да е фатен во костец со својата судбина?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТОМЧЕ: Будалалаци, ситници, трици!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туку, може да е од што ти е мака на душата... за лозјето... Е, и мене ми е жал, туку...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: А мене ми се слатки и нејзкните нокти!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Стој кога ти велам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Поумен од него! Да ме чува господ!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Чудно ми чудо и да е кал, а пак тоа била боја, вапцувала девојката предено за чорапи.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Таков е тој, за него сѐ да е чисто, сѐ на свое место и сѐ на време.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А да е за нешто друго... Божем за некоја поголема работа да ме пратиш...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Оваа есенска магла е лицето на смртта густо од едно имитирано лепило густо од еден одвратен шепот што сака да е интимност густо од еден поглед преполн со излигавен мов Таа маска на смртта ги заканува гранките осамотени на кејот.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Често бидува Преспанецот да потпевне на чардакот некоја стара и мераклиска - не мора да е баш преспанска ама секако да е натопена со роднокрајна тага: од кога е ставена чатијата на куќата Преспанецот си ја есапи песната за барјак развеан на чардакот а самиот во себе си вели дека е барјактар не да речеш за фалби или за нешто друго, ами отшто секој барјак си има и свој барјактар.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Кревалката може да биде рачна, полуавтоматска или хидраулична може да чкрипи како рѓосан чекрк или да е безшумна како опитен ѕиркач

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тоа августовско утро во Прага на балконот во зградата отспротива видов угул гола жена како до бесвест танцуваше врз остатоците од ѕвездениот дожд надевајќи се бездруго дека кога и да е ќе згрми и дека ќе зграпчи барем една светкавица.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

На времето, на трудбениците кога ќе наполнеа десет години стаж во кое и да е претпријатие им подаруваа рачен часовник со изгравирана благодарност за несебичното залагање и личниот придонес кон напредокот на претпријатието и на државата.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Не беше заинтересиран за каков и да е природен феномен, ниту за спектарот на кој и да е елемент.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

За него се чини дека во Западната култура нема ништо толку основно или самоочевидно за да не се преиспита.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Модернистот треба да е, да ја наведеме Хјумовата полна со восхит карактеризација на Њутн, “претпазлив да не допушти никакви принципи освен оние што се засновани на експеримент, и решен да го прифати секој таков принцип, колку и да е нов и необичен”17.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А Хјум препорачува за секоја книга да се запрашаме себеси „Дали таа содржи какво и да е апстрактно расудување за квантитетот или бројот? Не.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двете подрачја на дискурсот се јасно раздвоени едно од друго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дали таа содржи какво и да е експериментално расудување за фактичките прашања и постоењето? Не.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лок се откажува од поимот за супстанција, Беркли ја отфрла материјата, а Кант смета дека ние никогаш не го гледаме светот каков што „навистина“ е.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Уште повеќе, кога разумот - кој е универзален - ќе надвладее, ќе има помалку војни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Слободата е секојдневен предизвик, а триумф е кога мирно ќе заспиеме без грижа дека некому нешто должиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И од тој најширок спектар на емоции во една референтна рамка или основна архитектура на менталниот живот во чии темели се посветеноста, чесноста, лојалноста, грижата, одговорноста, самодовербата, сочувството, љубезноста, трпението, трудољубивоста, смирението, воздржаноста, хармонијата денес како да е отсечена сиопсата, врската со емоционалните центри во мозокот со што се предизвикува хаос во процесите за расудување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ферментира стравот, срам и проклетство ме обземаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А се што срцево сака беше одалечено не повеќе од половина час возење до едноставен убав свет создаден само за мене, односно пријатно место за создавање едноставна убавина и нема да дозволам некој да ми го украде.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Со секоја секунда бев подалеку од тебе но поблиску до вистината, не можеме да го сокриеме тоа што сме, ќе не пресретне еден ден каде и да е, по кој пат и да одиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нема да умрат од тага, душите не им се изградени од стаклени ѕидови лесно кршливи, сѐ уште дишат длабоко и се чувствуваат поживо од кога и да е, тие се сведоци на времето, мора да преживеат за да раскажуваат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но веќе одамна се нема ништо исполнето ни случено, но да се надеваме дека утре светот ќе бидам подобар.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И ќе го препознаеме, кога ќе проживееме доволно долго за да видиме како тркалото повторно се врти од центрифугалната сила на судбината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бев бесна и лута на целиот свет, но повеќе не е важно кој е крив или можеби никој не е крив, свеќите на божиќната елка повторно некаде ќе се запалат и мирисот на дивите костени ќе биде посладок од кога и да е порано.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас го изгубив сопственото „јас“, тебе ти го подарив сопственото срце, душа и име, не знам кој е ден ни месец, водам борба со себе и се презирам светот, како целиот свет да е крив.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Џиновско око проектирано врз швајцарскиот парламент во Берн.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Нападот мора да е неочекуван и фронтален.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

8 Границите се основа за нееднаквост и исклучување. Од гледна точка на теоријата на системите, границите се централен елемент на секој систем, било да е физички, културен, општествен или физиолошки.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Кристина рече „пис!“ уште неколкупати, ја затвори вратата и сета зацрвенета од возбуда седна до татко ѝ и таа да ги гледа вестите, како да е возрасна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- А-ха, - тетка ми кимна со главата и забележувајќи една трошка што по грешка останала на масата, се концентрира на неа со погледот и потоа внимателно, како да е мравка и како да ќе ѝ избега, ја приклешти меѓу палецот и показалецот и откако стана, ја фрли во кантата за ѓубре под мијалникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По кратко молчење во кое никој не ми понуди објаснување, прашав зошто Кристина ја избркала мачката; да не е некој алергичен на мачки или нешто слично.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Електрична метла што вештерките ја јаваат кога не смукаат нешто друго. (Може да ги исчисти дури и валканиците од вашата смрдлива душа.) Како и да е, си ја знае работата.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Што му е на човеков што се зашил за неа, а никогаш не разговарал за што и да е.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ако големиот Вок со едно око е вистински владетел на морските и сите други води, мора да е некаков сопатник на оној што го шета светот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Проклети да се вештерките! – проколнуваше таа низ редба – Проклет да е патот што не доведе до нив и ни ја впрска несреќава!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Неговиот дворец мора да е всаден само во водниот дел на островот што ја држи ледената палата на ветриштата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Зинаа: - Овој мора да е оној од лани!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ај, речете, како може Дрим да е виновен?!!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Писателката миговно се стаписа, посака да е меѓу децата, и таа да поздравува, тоа е полесно, а на нејзиното место да е некоја друга личност.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Сепак да сркаш и кркаш чорба од реката, всушност, мислам водата треба да е еколошки чиста.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А како може тој да е виновен, кога тој истекува од Охридското Езеро?

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Па така е и во песничката: да не е смотан, нема да е постојано в ќоше!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Квечерина да е. Булка до булка, премлада, нерасцутена, Неовената.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Твоето бившо либе се шета низ мојава куќа како да е негова!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ПОПОТ: Што треба да е готово? Колачот го имате?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Парчето мисли го како да е пешник, а пешникот мисли го како да е фурна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Можеш да си валкан, нечист, неиспран, значи да имаш нечиста кошула, нечисти чорапи, нозете да ти смрдат, од мишките реа да испарува, лицето да ти е валкано, цел да си валкан, на буниште да личиш, ама пушката, е, пушката, братко, задолжително секогаш мора да е чиста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да поверува? Не, не, тоа мора да е лага, мора некој да му ја залепил оваа клевета.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не, малку ќе да е повисок од тебе. Спрема Ташко мој, ти си кускуле...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа, значи, пушката мора да е твое лице, твое огледало.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ми ранија двајца. Некој си пезевенк, мора да е добар нишанџија...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Сигурно треба да е некој кој умрел во селото зашто камбаната, барем досега, никогаш не биеше за тие кои погинаа на боиштата - мисли и се прашува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ добро испадна со мојата болест, а чувствувам дека ти повеќе не ме сакаш, можеби е друга во прашање, но што и да е не се измачувај“.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Наместо тоа, тој сугерира дека преведувањето попрво би требало да се посматра како една инстанца во која јазикот би се согледувал како секогаш да е во процес на модификување на изворниот текст, на одлагање и разместување на која и да е можност за дофаќање на она кое изворниот текст сакал да го именува.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кажете го името на кој и да е друг филозоф што го задолжи човештвото?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„О, како убиството да е помалку ужасно? Немој да мислиш дека не сум помислила и на тоа. Можеби ја убило копилето кое ја затруднело, ха?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како и да е, сега морам да напишам различна книга, зашто веќе читам некои критики кои велат, „Па, ова е добро, но претставува само уште повеќе од истото“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие се плашат да се фатат за некаква работа, се плашат да започнат што и да е.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ќерка ти никако не можам да ја разбудам. Како да е падната во кома.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Коледе, Божиќ и Василица си ги правевме секоја година, ама таа година имаше нешто посебно во подготовките: родителите нешто ќе прават, нешто во врска со новата црква и со училиштето, па ќе се соберат сите, а нам децата веќе ни имаа порачано да собереме дрва повеќе од кога и да е порано.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Како ти се ќерките? - го праша. - Добри се, сполај ти, - рече Коте малку како да е навреден.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Човекот и е и не е во гаражата на мајстор Ратко зашто ѕидот зад човекот во убав костум е многу, многу поширок и повисок, како да е целиот со полици, но во тоа Едо не е сигурен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Да не веруваш какво дете! Како да е родено во механичарска работилница“ раскажуваше механичарот Ратко.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го копкаше сега да е дома, да седне на својата работна маса, да го стави пред себе блокот и да се чуди што ќе прави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Колку да е тоа грдо за селото, мене тоа, за мојата работа, ми се гледа извонредно погодно. ***

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вклучително и можноста тој да е, да речеме, некој руски Евреин. Примерно. Или кој знаеш што!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Погледна во портата што се отвораше, подзастанувајќи како да е дојден да го пречека оној што оттаму ќе излезе и, истовремено, сеќавајќи се на песната „Таму кајшто има високи балкони, таму има, убави кокони“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Сепак“, вели авторот, „ме интересира како може нешто ем да е лага ем да е вистина?“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Докази за тоа имаше во бројни расправии со келнери и сопственици кои служат црно вино оладено како да е пиво.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сполајти бре Томче! се заблагодари Чана и свртувајќи се кон отворот низ кој влегоа во кој сѐ уште се прпелкаше денот, ја завлече Пелагија како да е лесно пердувче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не топлиот ветер, не промената на времето, туку неговиот здрак што го насетило моето срце, проклето да е!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Секаде да е зафатено, вели.