да (сврз.) - пее (гл.)

Старицата се обидуваше нешто да пее. Од нејзините усни некако се откинуваа звуците на „Ла Палома“, од која песна добиваше уште понатажен изглед.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Песни, свирки, игри, викотници. ако не играш, играат со тебе. Мораш и да играш, и да пееш.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја проба тамбурата дали е нагласена, ги понаплука бургиите што ги стегаа теловите, засвири и викна да пее: Отруј се, отруј, Мишо, мори, Зошто да си жива!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми се чини Македонците тогаш за првпат се покажаа и како азган пеливани на Олимпијадата во Мексико и тоа можеби нѐ поттикна со поголем занес да пееме мексикански песни
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Од една страна бомбардираше со реклами за морал, а од друга ги финансираше младите зарѓани штрафери да пеат треторазредни стихови со благоретардирана бучкуруш содржина од типот на „Спушти се доле земи го горе” и „Биди зелен и изролај еден”.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Жените и децата си заминаа, но мажите останаа да пејат, да се шегуваат и да ги празнат шишињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Сакаш да зборуваш, сакаш да пееш, сакаш да пишуваш или сакаш да носиш шрафцигер зад увце?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Не мора да го молиме сега, кога веќе почна да пее. Вака ќе биде цела ноќ.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И потем се појави Земанек однекаде одзади, од задните редови, и за да ја спаси ситуацијата, почне да пее некаква народна, шегаџиска песна; сите прифатија и набргу и Луција, со солзи во очите, пееше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Четири дена немавме никаков контакт, и сега јас ја избегнував, затоа што сакав да ѝ ставам на знаење дека сум лут; го избегнував и Земанека, затоа што и тој, на еден сосема извесен начин, ме изневери, оти се пријави да пее народна песна, а не предложи, на пример, да изведеме и една џез композиција, јас, тој и контрабасистот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бодни, о поет, твојата муза да летне над раширен свет да пее со горчлива солза за гладни под ропски гнет.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
АНА: Их, блазе си ми, има да пеам, да скокам, да играм!... (Потскокнува од радост.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Јас сакам да пеам, предложи срамежливиот Андон. - Ако сакате, ќе пеам грамафонски, танко.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Исправувајќи ги искривените рабови, праша: - Знаеш да пееш грцки? Ако не знаеш, Јаска ќе ти пеам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се чинеше како и тие да сфаќаат дека оваа пролет треба да пеат некаде на друго место...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Така секој ден. Петелот, штом ќе ме видеше, почнуваше да пее, а мене во истиот миг ми олеснуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од тој род сум и јас и мојата сестра на која, кога наполни 14 години, на челото ѝ се појави црвена дамка, и почна да пее чудни песни низ кои, оние што ја слушаа, гледаа зелени долини, високи планини, чудни храмови и зданија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и во таа бучава, во таа состојба кога треската го истиснува месото и го извртува човековиот дух како одрана кожа на дивина, со опачината на внатрешните сетила да доживува измислени и замислени настани, ги слушаш двете птици зад сплетениот ѕид на колата на која лежев: разговараа со гласовите на двајца од дружината, на оние што пред тоа си ја голтаа плуканката споменувајќи жена или жени и можеа да локаат анасонка, да пеат, братски да се прегрнуваат и пак да се морничават од копнеж по женско ноќно збивање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Беговите го заборавиле Мустафа -ефендија. Шуќур, се нашол некој наш казанџија и го прибрал дрипавиот ќафир во својата работилница меѓу ламарини и чекани, заедно да локаат студено вино и да пеат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Умееше да пее старински црковни песни и личеше на преоблечен патрик дојденец, по лик не господов слуга туку манастирски господ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Судбина... Во тие зборови немало ни победнички призвук на докажана мудрост ни разочараност; според неговото сфаќање, сѐ се движело по однапред определени простори со свои тајни и неизбежни законитости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше набожен глас. Говори, ти ја потресува душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така жените го посвоиле попот да ги извртува псалмите Давидови во нивна чест и да ги возвишува зашто го прогнале и не им дале на враговите негови да му се одмаздуваат, да пее со толку мило лице што и не барале да знаат на каков јазик пее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакате да играме? Сакате да пееме“ „Па ова е неверојатно!“ - извика високата георгина.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не, овој балкон на најдобрата цвеќарка ќе остане истиот да цвета, да пее од убост, да се кити, со прастари Македонски песни, приказни, преданија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А сака и да зборува и да пее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така: и плаче и не запира да пее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После некои пеат и плачат. Устата ја отворил да пее, а во неа му капат солзи. 140
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнале и некои нивни песни да пеат. Шантара, пантара, ништо не ги разбираш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама да пее не може па ја натера Левтерија. И Левтерија пее:„Два орла се бијат, горе на небото“ . 145
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пишпирик и Барбут- бег престанаа да пеат. Ги притисна горештината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се преправаше оти дреме, а всушност ми ги слушаше мислите и уживаше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Клучот од онаа страна на бравата двапати крцна, во празнината останаа само куќните шумови обесени на ѕидовите како ненужни крпи. „Дојди вечер да пееме“, му викна Отец Симеон. „Го славам роденденот на мојот прадедо.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вероника умее да пее за секоја најмала ситница, за секој најобичен детал од животот, дури и за оние најдосадни мигови во кои е вплеткана работејќи една чисто техничка работа.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
По некое време и домаќинот ја зеде неговата гитара и во дует со синот продолжија да пеат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се запре да се движи: запре саатот, запре сето време на светот, запреа птиците да пеат, запреа ветриштата да дуваат, реките да течат, запре светот да се врти.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А Томето знаеше навистина убаво и со префинето чувство да пее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
ПОКАНА ЗА АКТЕРСТВО
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Винстон исто така стана и се облече. Неуморниот глас продолжуваше да пее:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа, ако и згрешам негде, било со збор, или со дело, браќа мои, штом ќе го читате ова да пеете, а не да колнете.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
5. СЕ РАЗДЕНУВА И БЕЗ ПЕТЛИ ДА ПЕАТ - така што живеачката по својот пат си оди иако за од таков пат да ја скршнат неа врескаат кукуриговци на светските моди...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ете, и Илинден наближува - длабоко се издиша баба Петра и фати тивко, стишено да пее песна, небаре тажалка по сите во војна заминати.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тие така и треба да се сфатат, како бегло на суштинско за мене допирање на прашањето што си го поставив самиот за смелоста на млад поет на почетокот на своето творење да пее за Рацин, прашањето што си го поставувам и сега како и во сиве години во кои зад квантумот стихови и книги, но не и во нивна сенка, живееја овие стихови.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Мразот го скршив и од предметот пеење кога морав да пеам соло што се вели пред самиот класен, оти, иако се изнасмееја сите, а и тој, сепак не ми стави слаба оцена. Како за почеток, вели, добро е!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бела книга, црно писмо!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Околу зори Нешка задрема за да се разбуди повесела од вчера, попргава, помила и работна. Тоа ѝ даде сила и волја да работи, да се смее, да пее, да игра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ја наду гајдата и викна да пее колку грло што го држи, бидејќи целата таа радост се правеше за него и тој со полно право се веселеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка Амелија, насетувајќи ја дилемата, ќе продолжи: „Нашите ученички ги учиме заедно да пеат на француски јазик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почнаа и тие да мрморат, а потоа зафатија гласно да пеат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Престанете да пеете. Тој е пијан. Може сѐ да стане. Еден куршум, два, и готово.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Направив така да се слуша како да се затвора врата, како да пеат деца, како да свири музика.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гласовите почнаа да пеат заедно за родендените, а звуците на тие гласови се протегаа низ прозорецот и полека исчезнуваа низ улиците на мртвиот град. 48
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А во Првата светска, кога малку научив грчки, морав да пеам малку погласно зашто, во спротивно, паѓаше ќотек, некој ден затвор или, како за нас, незнамитите, и казнена чета.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знае Гркот убаво да пее кога му оди, а уште потажно кога не му оди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ЃОРГО: Коџабашијата Панко со заптии! (Сите уплашени.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со песната и се пее, и се плаче! (Почнува да пее, сите го придружуваат.) Болен лежи, млад Стојан, болен лежи, ќе умре, над глава му младата невеста с’машко дете на раце, солзи рони, солзите ѝ капат на Стојаново лице...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Училницата одеднаш зовира. - Да пееме! Да цртаме! Приказни, приказни, учителка! Да броиме!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И постапија мудро – таткото беше оперски пејач, а помошта од еден грлат човек беше повеќе од потребна. Тој задишан влезе во собата за породување и започна гласно да пее арија од операта „Кармен“. Пееше прекрасно.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Престана да џогира, да слуша француска музика, да пее шансони под тушот и да се обидува да учи француски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Се чита Дебиси, ­- рече таа стегнувајќи си ги дебелите усни, - ама не го знам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Чувствувам волност Пиринска горо да викнам песна в просторот син ми блика радост да пеам и зборам за тебе, Јане, народен син!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Многу ми се моча, ама не смеам да ја расипувам песната. Дал да пеам, дал да ја стегам бешиката?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сакам да речам дека сон е тоа што сакаме свои на свое да сме, значи да си имаме свое име и презиме, да си зборуваме и да пееме на свој јазик и поради тоа да не бидеме тепани, осрамотувани и влечени по судови...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За миг прекина, се загледа во преведувачот и го праша: - Знаеш да пееш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Оваа ли? - Е, баш таа... - И продолжија двајцата да пеат: Не се чудам, мила моја, мајчице, Што е војска многу, Мила моја мајчице, Што е војска многу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ го вратив ливчето, а таа молежливо ме погледна и, покажувајќи со прст на ливчето, ме замоли: - Види, бре, синко, шо пиши? Знаеш да пееш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да си помогнеме во овие наши размислувања и со песничката: ЗА СИТЕ НАС За птица да лета, цвет убав да цвета, дрво да се виши, човекот да диши, чист ветрец да вее, јагненце да блее, чист снежец да вее, сончев зрак да грее, славејче да пее, дете да се смее - треба да умуваме, треба да ги чуваме: зеленилата, шаренилата, свежините и убавините - и ти, и тој, и јас, и ние, и вие, и тие, за мене, за тебе за сите нас!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Откако на долната порта излеговме од црквата, мажите почнаа да пеат извикувајќи колку што можеа погласно: Крсти креваме, Бога молиме, Да ни се роди Жито пченица И бело грозје И машки дечиња И женски чупиња...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Луѓето мене ми рекоа или да почнам да пеам по наше или да си ги соберам парталите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе ја прекинат песната и ќе речат: — Можеби не чини пред толку мртви да пееме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш првпат почнува да пее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како померена, подизлезена од умот. ,А бре, Македонче, каде се спремаш", јас не знам што било што сум велела, ,нека разберат клетите фашисти", сум се мачела да пеам и само да му се истргувам на Алекса, само да го удирам по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни иде и да пееме и да плачеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да пееш, значело да си нанесуваш болка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како да зинам да пеам, што се вели, кога пеел усрамен човек?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не молчам, вели татко, сакам да пеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некое куче нѐ подлавнува, петлите кукурикаат по плотовите, сѐ околу нас пее. „Околу Ѓурѓовден, велеше мајка, секое дрво знае да пее и секое дрво да се радува.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, тоа што моментално го имав во животот ми беше некаков успех, тргнувајќи од фактот дека сум дошла од провинција во источниот дел од земјава, каде што птиците заборавиле да пеат кога летаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но сонцето, кое од небото гледаше што се случи со стариот даб, налутено рече: - Штом не сакаш да пееш и не ги почитуваш старите, не ти давам да им се радуваш на моите зраци! - и се скри зад еден облак.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)