Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А овој позитивен пример се издвојува и по навременото координирано дејствие на работниците - тужители кои, кога беа обвинети за предизвикана штета на компанијата, ги пронајдоа сведоците и земаа нивни писмени изјави, пред да помине подолго време во кое може да се манипулираат истите или, пак, да заборават детали за настанот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оти како што вели самиот: „Златна фирма ја раскрчмија, а оние кои не им одговараат ги фрлаат на ѓубриште!“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа успеваше транзитно да помине низ животот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Требаше да поминам низ геа супериорнитот, харпоните, атомите, свесноста, себството, универзалниот дух и повторно геа супернитот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Го обележив кругот со шилестото на казмата. При првото обележување, линијата заради тврдоста на земјата одвај се забележуваше, моравме да поминеме уште еднаш.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го чекав автобусот што требаше да помине од тука и да ме однесе во Скопје. Да стигнам на погребот на вујко ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одлетале кон јужните краишта. Ех, да сум ластовиче!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ги пропушти магарињата да поминат и му рече „добровечер" на терачот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да поминуваат луѓе да ги гледаат, да се чудат и да велат: - Еве, оваа куќа ја соѕида тој Веле, мајсторот од Тресонче.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Можеби со упорноста на зборовите Помеѓу коровот ќе издлаби патека По која ќе посакаш да поминеш и Ти.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Си ја избриша десната дланка од предниот дел на кошулата и ја фати раката на девојката за да ѝ помогне да помине преку калта, која сѐ уште беше леплива од вчерашниот дожд.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, на оној час, откако сите ние, момчињата, поминавме на ред на разбојот, Фискултурецот даде заповед да се смениме: сега ние требаше да играме кошарка, а девојчињата да поминат на разбојот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Луцијо“, реков, „што бараш ти тука?“ Луција ме пресече и рече: „Јан Лудвик, оставете ги формалностите. Седнете и да поминеме на главното.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пушти понешто и покрај тебе да помине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

КАТА: Ете, де комад — зелник со кисело млеко. Колку да поминеме вечерва...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Момичиња гугувчиња, аман, аман, гугувчина, пуштете ме да поминам, аман, аман, да поминам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Според Фаерабенд, нема објективни стандарди со кои може да се востанови вистина.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Сѐ може да помине“, вели тој. Секогаш е премногу лесно да се редуцира Фаерабенд на збирштина од срамни говоркања.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Требаше да помине некое време за да разберам дека за него туѓиот живот не е поголем од она што му е потребно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го привлекува извештаченост во секој можен облик – што го навестува тврдењето на Зонтаг дека „суштината на кампот е неговата љубов кон неприродното: кон извештаченоста и претераноста“243 – и сјајно игра улоги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пол е неавтентичен и стерилен, неумолив лажго и фантазер, со заблуди за грандиозност. Животот би си го дал за неприкосновената возбуда да помине една недела во стариот хотел Волдорф-Асторија во Њујорк, длабоко самопотврдно искуство што му дава „чувство дека искористил колку што можел, дека го проживеал животот за кој бил скроен“ (135).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој е како фатаморгана, низ него со поглед можеш да поминеш: тоа е безбројната, бесформната содржина на ништото кое постои, се движи, зовриена движечка сила што го тера телото да се движи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не дочека момчето твое од жал по тебе барем три години да поминат.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега да поминеме на другото прашање: од каде новото течење ќе зема сила ако македонската интелигенција и комитетите во Бугарија зафатат борба со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Долго време не можеше да ги чуе да поминуваат крај неговата бука за да го извика тоа по нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше како некој да помина со крпа по сета белина наоколу и како да ги избриша со првиот замав сите тие превсенувања, сите тие бладања на неговите изморени зеници.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го стори тоа исто онака, како што го правеа сите други соселани, просто да помине редот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа една чудесна игра и сѐ повеќе се доближуваше со неа она парче живот ѝ се радуваше на убавата ноќ, враќајќи ѝ ги на нејзината белина сите изгубени одблесоци, носејќи на местото на очајот една лесноумна весела разиграност, чиниш со некоја желба да помине со својот разигран заборав над крвавите траги.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не дозволи подготовките кои водеа кон радост да поминат без неговото вмешување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Додека да помине визитата Рада ја напушти болничката соба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја дочека зората и за помалку од час повторно беше во претсобјето на Пулмолошкото одделение и чекаше да помине визитата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Извидникот пронајде место каде што ништо не ќе може да помине незабележано, подалеку од централниот дел на салата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Четворицата му прават пат да помине.. Утредента пак доаѓа пратеникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Многу те сакам мамо! Брзо да помине денот и вечер да се вратиш весела од работа“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во небесно сина хала со голема маса и некој апарат поставен како тунел низ кој треба да поминеш со гол задник, пред очите на дваесет студенти со запалени погледи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Излегуваш надвор за да провериш, кинисваш низ улица и некој со тегет трака на реверу ти објаснува, дека не можиш да поминиш по твојата вообичаена маршрута. - Зошто бе? - Како бе зошто?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Доволно е над селските стреи да поминат лутите писоци на дивите гуски па да зоврие крвта ловечка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Низ градот не можеш да поминеш од питачи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може некој светец стоеше пред него и не даваше да помине куршумот, да го удри војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дојдоа и други џандари. Кај да поминеш на џандар ќе се наспичиш, на трн магарешки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Низ секој прст земја треба мотиката да помине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Низ цевката можело ѕевгар волови да помине. Сосе кола натоварена сено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Големата болка како да помина. Отокот на ногата ми спаднува, ме јаде, ми се лупи околу преврската.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Неочекувано тој му се обрати на Татко на француски јазик: Il temps, mon vieux, de passer dans le vif du sujet! (Време е, стар мој, да поминеме на суштината на дебатата!) Но остануваат уште многу прашања да се расчитаат, преде да стапиме dans le vif du sujet!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Невидливо за останатите, не ретко се случуваше да помине покрај лешот на растргнат мајмун и пред забите на разџвакан тигар да собере мирно највкусен желад.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Оваа забелешка ме зачекори назад кон евтината забава, но Младичот ме задржа и, веројатно, сакаше да појдеме некаде каде што докажано нема да помине никој.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Нѐ одведе до самото џаде каде што требаше да помине германската колона.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа еден вид игра. Тие се држеа за раце кренати високо за да те пропуштат да поминеш и кога ќе стигнеа до „еве еден џелат да ти го скине вратот“ ги спуштаа рацете и те запираа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора да поминале многу недели, ако не и месеци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора да поминале девет, десет - речиси единаесет години откако се разделија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не се сменија сезони, беше едно единствено лето и можев да поминам со по некоја блуза или со лесен фустан.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Допатуваа во градот каде требаше да поминат повеќе месеци. Се сместија во луксузен хотел.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дури, уште повеќе, тој нивни однос ја тераше да поминува покрај нив со поисправена глава.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ги претставува „оркестралната“ - музика старомодните хиерархиски структури. е толку дигитална, толку Оркестралната музика претставува сѐ скроена, ритмична, и што не сакам од Ренесансата... зависна од улогите на Ако си композитор кој пишува таква музичарите. музика, можат да поминат неколку години пред да слушнеш како звучат твоите дела.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеш да оставиш да помине покрај тебе. Или си спремен и чекаш. Јас знам што треба да направам. разговарал: David Sheff извор: UPSIDE, 1990. превод: Ана Пејова okno.mk | Margina #17-18 [1995] 93

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Грлото му се исуши, не може плунката да си ја голтне, а ете Бојана, проклета Бојана, пак го праша: — Тебе те прашам, море сому, шо не кажиш кај одиш? — и пак се насмеа сама и застана пред магарето да не може да помине.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На мудурот и другите Турци им турија од кокошката, но бидејќи тепцијата промириса на „домус", и како што рекоа они оти се вечерани, и дека дошле само на муабет „да поминит, зарем, времето", се напија уште по една ракија, ако по вечера, и станаа та си отидоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арно ама, едно мисли Митра, друго мисли Доста: „Браче Трајка го трна од Митра. Сега треба неа да а одалеча од него да не го соблазнуа, та еден ден да му се накриви самарот, да помини во нејзин табур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ланските се повторија годинава, годинашниве ќе се повторат в година, на земјата ништо не се менуваше, освен старите што умираа, младите старееја, нови се раѓаа да поминат по истиот пат по којшто поминале нивните предци.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И таа како дедот Петка: намириса дека Митра е запалена за оваа работа и почна да тврди пазар: — „Та. .. којзнае, невесто Митро, дали ќе ми најдеш тоа шо треба; та . . . ногу време сака да помине; ја... требало порано да дојдеш; којзнае дали ќе можиш да платиш“, — и триста други маани си наоѓаше. И за неа „ништо не сака“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Токо гледајте поевтино да поминиме. Та ќе вршиме триесет дена, ќе сме дале триесет брави, триесет погачи, триесет ведра млеко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако професорката ги поздрави родителите и учениците, првин се задржа на општиот успех и на поведението на сите ученици од нејзиниот клас, пред да помине на индивидуалниот успех на учениците.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И покрај заслугите што ги имаше во борбата против фашизмот и домашните предавници, Трим Тоска, по војната, задолжен од Партијата за „братството и единството на народите” во крајезерската земја, не беше без амбиции еден ден да помине и во Републиката, според поволниот клуч на малцински структури, на некоја висока функција, токму во времето кога и децата ќе стасаа за студии.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но кој може да помине по патот на водата и светлината што те оплодува од века со недосегливоста своја.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И глас некој оддалеку ми иде низ градините како пискот по изгубено добиче како лелек по загубено дете како драга што доаѓа да помине по предели и спомени.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Не се сеќавам за причината, но изгледа разумно постапив кога решив да оставам да поминат повеќе денови пред да оценам дали ќе треба лично да се зафатам со решавањето на положбата во која се најдов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Уследи она што требаше да го сторам уште во првиот момент.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Треба да помине време за да се почувствува нивното дејство“, соопшти уште една од своите мрачни размисли и го стутка догорчето во пепелникот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тргнале по вистината, и ете, сакаат да поминат и преку моето грло, помислив.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Радувањето над туѓата несреќа, а посебно радувањето што во спомнатиов случај ја исмејувало несреќата на аскерот на Султанот кој бил поразен во војната на Кипар, не можело да помине неказнето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Британските критичари, кои во дното на душата тешко му го простуваат доброволното заминување на Хичкок, совршено се во право кога и по триесет години со младешки жар ѝ се восхитуваат на Госпоѓата што исчезнува, но залудно е да се жали за она што поминува, за она што треба да помине.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој тебе навистина ти кажал како што велиш, ама дома рекол инаку: за да не му се случело нешто лошо, ќе го пуштел Лумана по друг пат да помине.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Не сте, не сте, се шегував, - помирувачки рече дедо Ангеле, а децата, задоволни, му ја ставија гредата да помине.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тоа е она што може да се рече за гледањето напред, верувај ми.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТАТКО МИ ОДИСЕЈ

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ти се чини, стига само да поминеш покрај него, па раздвижениот воздух од твоите чекори сам по себе несреќната билка ќе ја престори прав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Забележа? Забележа што рече?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И колку си поназад толку е поголема правта низ која треба да поминеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Требаше да помине време, да се случат повеќе неочекувани па дури и необични настани, па да сфатам или поточно да помислам дека сум сфатила оти не станува збор за безначаен заплет.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Под ова небо што не ноќева во празни срца она што беше еднаш видено или наслушнато само се побрзо се оддалечува во чудесна преобразба од бегалец во прогонувач кој не верува дека некогаш пак ќе ни се придружи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и како да правеше и некои движење за да ѝ стори пат на карпата да помине покрај него!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Каде можело тоа да помине неказнето?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Причека да поминат девојчињата и оние на кои местото не им е меѓу нас и рече: - Имам предлог, другари... - Каков?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Нејзиното долго отсуство како да му ги отвори очите, па реши дека единствен начин да дојде до тоа што навистина го сака е решителноста и храброста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Значи, кај нас кога ќе дојде? - тетка ми Олга не ни помислуваше дека би можел да поминам во радиус од 400 километри од нивното гратче, а да не поминам на гости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сигурно ќе мораше да поминам подолг пат со куферот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ВЕРА: Ќе помогне ли? БАЈАЧКАТА: Не знам. ВЕРА: Па зошто тогаш сето ова? БАЈАЧКАТА: За да поминеме од редот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Застанаа на ширинката и чекаа да помине колоната камиони. Продолжија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се оттргнуваше од таа занесеност кога до неа допираа, како далечно шепотење, зборовите на дедо: - И кога дојдов до претсело, враќајќи се од пазар во Костур, каде за секого купив подароци, тогаш истрча тоа пусто куче на Нановци и гав од тука, гав од ваму, јас брани се со стапот, ама тоа а да ме касни, а да се фрли врз мене, пат не дава да поминам и јас, видов не видов, му го фрлив фустанот што го имав купено за Циљка и така си дојдов дома жив и здрав и вас ве најдов уште поздрави...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не ќе може да помине пет или шест месеци обидувајќи се телепатски да се пренесе низ времето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Требало да поминат некоја река, сламката, опинокот и меурот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чекаат некој да помине, да ме најде.