да (сврз.) - престане (гл.)

Организацијата може да престане по скратена постапка за ликвидација ако, по донесувањето на одлуката за престанок на постоење од органот определен со статутот, повеќето членови на собранието или застапниците на фондацијата и на странската организација, поднесат до Регистарот заверена изјава, согласно со закон, дека се намирени сите обврски кон доверителите и кон вработените во организацијата (чл. 70, ЗЗФ). 3.  Договорните страни можат да го откажат договорот за вработување со отказен рок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Средствата на организацијата не можат да се исплаќаат на членовите, основачите, членовите на органите, застапниците, вработените или со нив поврзани лица – освен во случаи кога член на организацијата е корисник на услугите на организацијата, во согласност со целите определени со статутот и програмата на организацијата (чл. 50, ст.3 од ЗЗФ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна ... половина час не можев да престанам да се смеам ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Знаеше да ме насмее повеќе од сите други.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе се зацрвенеше и не можеше да престане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога се моли во ќелијата, се моли да престане и проклетството на оваа негова интернација, но и тој грозен сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Можеби”, си рече, „зашто идејата на пеколот постои секаде освен во јудаизмот”, иако и стварноста, не само апокалиптичниот сон го враќаше на идејата на пеколот.  „Можеби пеколот е еден голем карцер во кој се останува до крајот на животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На 30 март му се вратија главоболките. Најнапред најавени од остар писок во главата, уште понеснослив од оној од локомотивите што го означуваа успешниот крај на неговата мисија, само таков што не сакаше да престане.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога би можеле да престанеме да се уништуваме самите себе, би можеле да престанеме да ги уништуваме и другите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Жеравите бегаат од студ, тоа значи дека денес, утре снегот може да престане, но што потоа?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почнавме да врескаме, да свиркаме, да полудуваме; при секое качување на некое од девојчињата на разбојот да му го правевме на Земанек истото (викавме: „О-ооооооо-ооп“); девојчињата се вцрвуваа, нѐ молеа да престанеме така да се однесуваме, некоја од нив и нѐ опцу, рече дека сме кретени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков бре, брате, ќе се подрасправи додека каснеме и дојде за излегување, а тоа и не мисли да престане. Си нареди цела педа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Особено Патријаршијата, како установа вселенска, треба да престане да постапува како установа со грчки карактер.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но со тоа јас не сакам да кажам ние да престанеме да идеализираме и да живееме со народни идеали.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа македонската интелигенција треба да престане да се однесува меѓу себе со недоверба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бараше врски, бараше разрешница, бараше вистински одговор за излез и сакаше ова лудило веќе еднаш да престане...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Одењето во црква на миса и на молитва може да биде желба и истата, еден ден под влијание на волјата, да престане, (во таков случај, си го обрал бостанот зелен), но ако е нужна потреба, тогаш тоа може да ефектуира со позитивни резултати затоа што врз нужната потреба волјата не може да влијае, па колку и да е цврста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да им тресне в лице нека одат по триста ѓаволски мајки и да престанат еднаш да се врцкаат така сѐ околу него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше матно, како оној врнеж, што сѐ уште не сакаше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше и буден да 'ржи и да чкрта со забите и не ни помислуваше да престане со тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Море, бегај Давиде, ако сакаш жив да престанеш!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ноќта се растегна како Земјата да престанала да се врти. Господата академици ја преболеа гладта и се осетија како призраци, зарипнати и со недостапни мисли.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не можете да престанете да се кикотите, стомакот ви трепери од возбуденост и целите сте во исчекување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Целите сте возбудени, пуштате гласна музика, правите вистинско шоу бирајќи што ќе носите, едноставно правите голема фрка околу ништо.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потрчувам да го фатам зелениот човек што трепка на раскрсницата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не можам да престанам да трчам, чувствувам дека кога се движам вака, летам. 24.30 Во некој ноќен клуб во Вест Енд (West End).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Никој не можеше да поверува дека ова навидум банално прашање за османскотурскиот јазик на баба Хазбије во семејството што го одгледа и подигна, со текот на годините нема да престане да нѐ следи во текот на долгите години во туѓина, Татко посебно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа „јасно“ бараше да престанам да се чувствувам како изгубен Германец кој се затекол во магично дислоциран Франкфурт, со пасивни закони (наспроти познатиот германски режим) кои рапидно збунуваат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Дали да престанам? „Не, работата не смее да чека“.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од онаа вечер не можам да престанам да мислам на тебе. Би сакал повторно да те видам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Има една новост: планирам да престанам да работам како liftboy оти со еден мој пријател (Сајмон Вилиамсон, ти имам за него пишано) планираме да отвораме дуќан за чевли.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Томе, Томе, ќути ле, аман“ ѝ шепкаше Тинето и ја тегнеше под масата за раката надолу за да престане.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сакав да пишувам за Арафат и палестинското движење кога заврши мојата дипломатска мисија, за малку години потоа да престане да постои и земјата СФР Југославија која ја застапував во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше повеќе мигови кога сакав да го кажам својот дел на вистината за Арафат и Палестина, во чија епопеја бев фрагментарно замешан, но која силно ме означи во животот, во осознавањето на моќта и трагизмот на човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мора да престанеш да си замислуваш, Винстоне, дека идните генерации ќе те одмаздат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во наредните десет минути можеш да престанеш да бидеш слуга.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Планот е, со комбинација на борби, пазарења и временски добро темпирани предавнички напади, да се обезбеди еден прстен од бази што целосно ќе ја опкружува едната или другата ривалска држава, а потоа да се потпише пакт за пријателство со тој противник и да се остане во мир со него доволно долго, за да престане да биде сомничав.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За болката можеш да посакуваш само едно: да престане.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Света, премила мајко,“ рече таа, здржувајќи ги солзите, „те молам, жити светиот син што го држиш во пазуви, фрли еден зрачец врз мене, ќердосај ме со рулче, та и моиве очи еднаш да престанат да солзат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпрво, во јули 1992 година исплатата на надоместоците за исхрана на работниците во текот на работата престана да биде регулирана со закон, а тоа понатаму беше регулирано со Општиот колективен договор на РМ (чл. 5, ЗИДЗИПДНДР/јули.92), за во октомври 1992 година исплатата и на останатите надоместоци да престане да биде регулирано со овој закон, при што понатаму беше регулирано со Општиот колективен договор на РМ (чл. 1 ЗИДЗИПДНДР/окт.92).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Да престане, да снема тагата голема за голиот живот на човек станал - скот.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
„Германецот бара да престанете со пеењето. Ноќеска го убиле брат му кај бензиските складишта. Заканува, ќе пука.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа Милошевски да престанел да интервенира бидејќи за спомнатото шпионче можело да се случи да се заземе и лице од највисоко место во Внатрешни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој свет не ми е достатен за да престанам да сакам љубов моја: само за него ми треба повеќе од еден живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Па, не можам сега да престанам. Наскоро ќе дојде мигот. Ќе бидам добра, прости ми.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А ние таму, во Оровник кога си ги сретнавме нашите, како да престанавме да бидеме војници.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас си клекнав во ќошот на земјанката и, потпрен на автоматот, цела ноќ како во сон ја гледав мајка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не можеш ли да престанеш да дрдориш цело време! -Ама не зборував, Августе!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„ Не одговарам ништо отпрвин...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кажи, добога!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А што беше страшното? Затоа што токму поради тоа мораше да престане ова долго – најдолго и возбудливо – највозбудливо патување.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Не беше романтичар. Едноставно, го мрзеше да престане да ја сака.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ПАНАЈОТИС: (Ѝ ги бацува рацете) Не смееш Елена. мораш да престанеш. За моја љубов. Разбираш? Елена. ЕЛЕНА: Влегов. ПАНАЈОТИС: Само се мачиш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Замерувајќи им на американските новинари што речиси сите "Титовите партизани ги нарекуваат комунисти", Луис Адамиќ ќе истакне: "Значи ли дека и Черчил е комунист, зашто на роденденот на Вашингтон, т.е. пред една недела, се изразуваше за Тито многу воодушевено.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Луис Адамиќ, по повод говорот на Черчил, на ручекот на Редакцијата на весникот „Њујорк Хералд трибјун“, одржан на 7 март 1944 година, апелирал до американските новинари и до политичката јавност да ѝ се погледне еднаш на вистината в очи, бидејќи и самиот тој, како Американец, повеќе бил загрижен за Америка што нема доволно сили за да престане да „игра на картата на европската реакција“ и што Американците „не се веќе далековиди“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Наредете да престане овој пекол... Езерото е црвено од крв... Езерото е црвено од крв...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Застана пред него, го праша на грчки: - Ти ли, господине, си наредил да престане орото?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка почека да престане смеата и продолжи: - Два дена по доаѓањето на италијанската слобода, дома си дојде дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се гади од коренот на сите зборови, од способноста да молчам; од сите застрашувачки мисли кои во моментов ме предупредуваат да престанам со гадењето -или- ќе ми се случи нешто толку гадно во однос на кое сето ова е ништо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Диме се покажа човек кој кога еднаш ќе почне да зборува просто не може да престане.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Докторката ми рече дека мора да престанам да пушам цигари, затоа што од нив ми беше загрозена циркулацијата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)