И ќе ти речам дека и јас сум скот. И ќе ти речам дека бегам од сите.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Подоцна се знаело дека бегале од чумата, од тоа вековно страшило на човештвото.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Затоа другите и не се вратиле со покајнички наведнати глави да побараат прошка или без збор да ѝ се приклучат на дружината, збрчкани колку што биле покојните Дмитар-Пејко и Неделко Шијак и помирени со можноста да налетаат на преостри димискии или да се најдат под копитата на разиграни коњи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
— Чекам да ме стрелаат, вели. — Зошто, бре? — Мислат дека бегав во Југославија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се трудеше да чекори воедночено да за не изгледа дека бега.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Толе го јавна коњот на седлото, со Ќосето зад него, и му ги забоде мамузите во ребрата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А кога се собраа по стотина души на секое крило, разбраа дека обрачот е скинат и дека бегаат комитите низ тој процеп.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ако знаеме, од основното психоаналитичарско школо, дека потиснувањето и сублимирањето на начелото на угода е културна дејност, цивилизирање на првобитниот сексуален нагон во галаксијата на Еросот и неговите слободни игри, ќе запазиме дека јужнословенскиот виталитет им одолевал на сите овие сублимации и дека на крајот се „сублимирал” во сопствената l’action directe и, така, без форма јурнал таму од каде што мислел дека бегал - во смрт.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)