Алфред Казин беше во право: најстварното нешто во Борхесовото дело е неговиот ум. И Борхес тоа го знаеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Потоа ја извади од мракот левата грижливо завиена во завои рака, ми ја подаде и ме замоли убаво да ја разгледам. – Како ти изгледа? – праша. – И дали можеш да си претпоставиш дека несреќата се случи додека седев на работната маса во мојата соба?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во 1969-та година тој ја заврши својата збирка Дреамтигерс со епилог во кој прецизно и кусо признава: “Малку нешта ми се случија, а ги прочитав мошне многу.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Освен тоа, мислам дека поетот никогаш не може да се мери со стварноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Оттаму јас за уметноста и природата - т.е. за природата како свет - мислам како за два различни света.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Збирката со која по четврти пат таа ќе нù потврди дека поет не се станува, туку дека поетот се раѓа.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
- Мислам дека поетите се осудени да сонуваат будни – рече Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)