Едно утро, само што станав, уште недоволно расонета, прво што видов во огледалото беше една грозна мозолка испакната на носот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И уште ни кажа дека чупето немало шушумига, туку дека увото ѝ берело, ѝ гноело.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)