Соопштуваше возбудено и панично, па и колку и да си спокоен и студен како мраз, сепак гласот негов те каса морничаво во душата, па помислуваш дека нешто најстрашно се случува: бесење, колење, стрелање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но од сето нејзино држење не се гледаше дека нешто губи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И затоа сега беше обземен од помислата дека нешто основно, нешто цврсто и пристојно беше нарушено; од дејството на нешто друго, чистото во него беше изгнасено; неговата духовна и морална доблест, всушност срцевината на неговото битие, беа нападнати и ограбени.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Да го поздрави и сега можеби да му рече дека нешто сфатил.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)