и (сврз.) - два (бр.)

Тука беа и двете инженерчиња. Ти не знам кај беше, отиде некаде“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така, ден по ден, сè додека Јехуда Давидовиќ не дотурка до полнолетство, и работејќи деноноќно, не фати побрзо да напредува во занаетот, не стана калфа, а по некоја година и самиот мајстор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А вдовицата и двата сина останаа да се мачат низ животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Еве, и јајцата се варени; две ќе ти се доста. И пиперка, и два патлиџана и парче сирење.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Отпатува во Прилеп кај тетка ми и тетин ми на „годишен одмор“. Ќе остане месец, може и два...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утре ќе ви е сончево, пријатно за есенска прошетка...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го галам неговото осле, покротко и од него и само го прашувам и препрашувам каде се, кај се откорнале луѓето, кај отишол и Господ-бог прашувам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А момчето исправено и загледано во морето не кажува ни три збора: доста се два, помислува, можеби не кажува и два, достатен е еден, помислува, можеби, не е неопходен и тој, помислува, можеби - тишината е нашиот мајчин јазик.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јован се затресе целиот. Раката се подаде и двата прста ги фатија обете сламки, но тој не оптегна веднаш да ја извлече едната.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ама ако ја извлечам покусата?“ Страшно го штрекна главата, а нозете почнаа да му се тресат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, сега, другари, ајте ми со здравје кој за каде сте!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, одеше, седеше, лежеше, работеше, мислата му беше во Крушевица каде останаа татко му, мајка му и двата сина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Една ноќ загинаа од крушевичките ливади три маски и два коња од Ќемалбег и поштук не им се најде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја напуштија Маргара, оставајќи ги своите осум другари да ја топат со својата топла крв и оваа чука, како Соколот што го натопија Манол Разов и двата четника Толе ги пречека војводите над самото селце Орле, на преслапта „Мал Гарван", со сите останати четници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Огинот гореше меѓу двете колиби, некаде на средината така што можеше чадот да ги брани од комарците и двата влеза. - Бреј, стрвници, како кучиња се нафрлуваат!..
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега не сме сиромаси, вели и со рака покажува на дворот каде низ прозорчето се гледаат два трактори, комбајн, патничка кола и два камиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Па и да има работа, зар е докажано, како два и два се четири, оти се Македонците Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Последнава беше заеднички нивен непријател и двата народа145решија да удрат на неа и секој да си земе што ќе може да откачи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Цртите на лицето недвосмислено укажуваа дека тоа е онаа жена со која помина една прекрасна вечер на Петроварадинската Тврдина и два дена дружба во Качарево.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На другиот крај, на самиот агол, стои кокетна куќарка, обрастена со бршлен, и два кипариса стражарат пред влезната врата. Се излегува на плоштад.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Муабетот ми беше дека додека јас, избеганата од болница, стоев и менував улоги од драмата „Една жена седум лица“, поминаа десеттина добри коли и два џипа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Решив да чекам, а да чекаш во празна соба само со една маса и два стола е страшно здодевно.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Околу илјада топови пукаа. И два дена и две ноќи не запира пукањето. Нашата артилерија е зад нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цело лице беше сум му го издраскала. И два нокта си поткршив тогаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ликот на таткото, најавен (заедно со библиотеката) како клучен лик и во претходните книги на Старова, е еден посебен тип на чудак, речиси алхемичар, кој верува дека сите книги од неговата библиотека, ако се прочитаат според една и само една точна синтакса, го кријат клучот на балканското историско проклетство, во кое егзилот е неодминлива судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И двата лика се извонредно и суптилно извајани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Станав, во намера да се збогувам. Плашејќи се да не соберам два и два и да излезат повеќе од четири, тоа го правев одлучно и војнички добро.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Работна сила – само двајца. Среќа, се раѓал афионот, а друго од стока имале само коњи, магаре и два вола.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најпосле Партијата можеби ќе објави дека два и два се пет и ти ќе мора да веруваш во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ти ќе можеш да учествуваш во таа иднина само ако го сочуваш жив својот разум, исто како што тие го сочувале живо своето тело и ако ја шириш тајната доктрина дека два и два прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Аритметичките проблеми што се појавуваа, на пример, од таквите поставки дека „ два и два се пет“ беа над неговите интелектуални можности.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, речиси без пауза, под тоа напиша: ДВА И ДВА СЕ ПЕТ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше поминало дваесет и два часот кога стигна во станот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Што да правам?“ пропелтечи тој, „како можам да не гледам што ми е пред очите? Два и два се четири.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вистинското производство изнесуваше шеесет и два милиона.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но имаше еден момент - не знаеше колку долг, триесетина секунди можеби - од блескава извесност, кога секоја сугестија на О'Брајан исполнуваше еден дел од празнината и стануваше апсолутна вистина и кога два и два можеа да бидат три, исто толку лесно како и пет, ако беше потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во филозофијата, или религијата, или етиката, или политиката, два и два можеле да прават пет, но при дизајнирањето на пушка или на авион тие морале да прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, бројката од шеесет и два милиона не беше поблиску до вистината отколку бројката од педесет и седум милиони, или од сто и четириесет и пет милиони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се сеќаваш ли“, продолжи тој, „дека во дневникот напиша 'Слободата е слобода да кажеш дека два и два се четири'. „Да“, рече Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зашто, од каде знаеме дека два и два се навистина четири? Или дека функционира силата на земјината тежа? Или дека минатото е непроменливо ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во двете соби, од кои едната продолжуваше во ниша изделена со ламперија, беа сместени неколку ниски тапацирани столчиња и една табуретка, меѓу нив дрвена масичка, креденец со три реда рафтови, шкаф за облека, трпезариска маса со неколку високи столици, како и два железни кревета кои некогаш ги користеле чуварите од фабриката „Металски завод“.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Смалената поворка од еден трактор и два џипа, успеа да стигне во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Колку чаши ќе требаат макар за по една ракија за покој на братот? А она, гледам, само тракторот со сандакот и два џипа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Приготви педесет и два таками облека и еден понеделник ги направија сите јаничари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во почетокот мислевме дека уште некој се вселил кај него, но тогаш испадна дека и двата гласа се на Били.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Тато, доаѓаш ли – го чу Борјан од купатилото, кога го запишуваше 90-тото, за мачката на кровот ... и два жолти ма..., кога Борјан пак го повика, сега потревожно: Побрзај, ми студи, дојди!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веднаш смисли: Мачка на кровот / и два жолти мачора / - љубовен проблем! – Ќе му ја кажам на Борјан, ја отвори влезната врата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Велеа оти ноќта кога надошла водата однела и два чергарски шатора, но дали само шаторите или и нешто друго, никој не знаеше да каже.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како по некое непишано правило, времето и злата судбина одвреме навреме ќе се сретнат на некое однапред бележано место.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Крај портата две христови девици и два молитвеника. Две деца продаваат свеќи. Од олтарот: воскресение.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Само една ноќ, една ноќ и еден ден, две ноќи и два дена или три ноќи и четири дена.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мораме да научиме да летаме со она што го имаме. Со она што ни е дадено. ЕВТО: Со патлакот и двата ташака.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И овците и козите и дворот полн јагниња и јариња; и воловите Баљо и Сивко и кравата Белка и двата коња и мачката и кучето Шарко и крушата до авлијата и бадемите и оревите и костените во Стара Ливада, бавчите, лозјата и благотата во каците и виното во бочките и песните пеени на седенки и ората виени во широки кругови на вигната и тоа беше дома..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш јавно го донесе пакетот во подрумчето, го раскина пред самата Чана и од него измолкна една фанела, кошула, поткошула и два пара машки гаќи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)