и (сврз.) - молчи (гл.)

Децата скриени седеа по куќите и молчеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Турската империја е гнила! А ние! Ние трпиме и молчиме како да сме жени и баби!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тогаш, по главната улица на Битола, се појави мртовечка кола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Не е така! - рече Гоце. - Тоа не е вистина! Јас знам чие е тоа масло!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам.  „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во еден миг ги гледам двајцата, наведнале глава и молчат. А пуримското славје само што почнало.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Коле со прстите жулеше по браздите од клупата и молчеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отсутен беше само Васе. Чекавме и молчиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Седевме и молчевме. Кој ќе го пресече молкот? Јас?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Шлатас ме гледа и молчи, а ја продужуем да серам…
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Додека Боге и Кате, затечени во ново сознание кое пред да ги расветли ги заслепи, само се погледнуваа и молчеа, Маре се преташе во прашањата сама што си ги поставуваше како стапица: - Значи, си им бил џандар. - Ако сакаш, и така речи го.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Млекарки со полни ведра кога се враќаат од молзење и разбој и на него мајка ти врз бесконечната ливада на веленцето што го ткае спроти Велигден да гледаш постапно како никнуваат на милиони цвеќиња, тревки, плодови и незаборавна, точно во тие години, во пределот на првиот допир, да почне една војна, постапно да го изумуваш својот татко, тој да исчезнува низ времето, да потече и крв од твојата нога за да сфатиш дека твоето детство стои допрено како божјак до војна и молчи...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Куклата ја гледаше в лице со своите големи сини очи и молчеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Душата ти е болна, дробовите ракија ти ги гризе, а ти лежиш и молчиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Подгрбавен, тој како да се готвеше да скокне; го гризаше цегарлакот и молчејќи гледаше низ обесени клепки. - Сега, најпосле изговори и се исправи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Највеќе ме заболе што татко ти воопшто не реагираше. Се собра во фотелјата и молчеше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Седеше и молчеше. Долго молчеше. Знаев и што сака да ми каже и затоа му беше тешко.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некогаш мајка имаше забелешка за секој кој ќе поминеше по улицата; сега гледаше со отсутен поглед и молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во текот на тоа лето наеднаш омекнаа цртите на нејзиното лице, кои таа целиот свој живот ги остреше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Синот на другата страна од лакот, и тој сводот го крепеше. И молчеше, растреперен, тажен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Заколни се дека без таа пушка ти е тешко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, тваровит и разжален, ја подаде раката со долга пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекореа подвиткани и молчејќи, одвоени еден од друг и секој на своја врвица, најсув и најосамен од сите Борис Калпак, со долгоклуната Абердарка во рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Лежи. Ќе запалам оган. И не срами се - сакаш ли малку ракија?“ Сакав вода и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Идните воденичари се собирале зад својот челник и молчеле, тој меѓутоа зачекорил со вкочанет врат и со крвава крпа околу главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ми студи, Никифоре, болен сум“, шепнав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го убијам.“ Едната веѓа на жената непрекинато трепетеше. Како гасеница да се бореше со ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другиот чекорел крај неговата двоколка и молчел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби спиев. Потоа, кога ги отворив очите, ги видов ловците како се спуштаат од ридот кон кој урнатината на манастирот фрлаше коса сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го познаваше ли некој од вас Сафет-бег?“ Станувавме еден по друг и молчевме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мал си. Наведни ја главата и молчи.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што цереле со треви загнасени рани, косопас, очебол и секакви трески, веднаш знаеле од што е болен и молчеле отпрвин, и се пентареле по безживотен рид изморени од живот на кој не биле свикнати, и биле бришани од ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не само тој: другите имале чекани и железни лостови, алат за камен и орудие или оружје за дојденци со мирис на пресни гробови во косите и во брадите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седнаа во автомобилот и молчеа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Греј се тука и молчи. Беше спокоен, но не можеше да заспие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеја дека тоа е судбинско и молчеа, спуштајќи се по удолницата пред сите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Жените тогаш се собирале пред куќата на мајка му, влегувале внатре и молчејќи ја жалеле; тоа станувало оние денови, кога ќе се расчуело дека го носат врзан. Било заради кражба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Двајцата чекорат по нерамната калдрма и молчат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ајде, пред мене, му шепотам, и молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо, јас така само си се собирам, ко гасеница во кожурец и молчам. Си ги подголтнувам зборовите, навредите, сѐ. И се кинам од работа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргна човекот. Без противење. Одиме сега назад и молчиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите седат, загледани во Дука и молчат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме гледа мене па гледа во далечината и молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Слаб е, им рече. Не се сетија да му речат дека е ластарест и молчеа. И нема заби; им рече. Заби?...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие дремеа и молчеа, тој разговараше со нив во себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Темнокожите смолари, со кои работеше и со кои живееше, имаа влажни плеќи и модри заби; се собираа околу него и молчеа нејаки да го разберат крвавото зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој седеше покрај ѕидот и молчеше, поттурнуван од нечистите тела, премногу обземен од страв и од болката во стомакот за да може да се заинтересира за своето опкружување, но сепак забележувајќи ја изненадувачката разлика во однесувањето меѓу партиските затвореници и другите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме гледа од под сенчилото на капата и молчи. Устата му пука од врелината.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој стои простум и молчи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јадеа и молчеа. Се слушаше само џвакање кое одвреме-навреме го прекинуваше Кала.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доаѓавме ние децата крај тебе и молчевме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Застануваш пред огледало и молчиш. Некој од огледалото ти подава рака ти збунето го прашуваш кој си ...
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Доаѓам пак и молчам. Очиве те бараат некаде високо, високо - твојот врв на рамо ми се потпира!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го милуваше со палец белегот под нејзините гради и молчеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Двајцата гладни залапале и молчеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Моторот работеше неуморно, а Зоки ни да се помрдне – сѐ на истото место си седи, гледа што станува и молчи, глас не пушта од себе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Тогаш сакаше да гледа телевизија во дневната соба, а мајката на Ане седеше до него и молчеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седат и молчат загледани во огнот и секој си ја тегне мислата, ја ткае - доткајува, во неа ги врзува своите желби и сакања...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гаврани не грачете, секавици не секајте од рид до рид, славеи за миг замолкнете и молчете додека земјата не налегне врз младоста што ја прими...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се напика во пепелавиот фустан и молчејќи замина на кај монополот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Секоја друга жива здивка се потпикнала некаде и молчи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоевме така, гледајќи го како си оди и молчевме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)