Ние не бегаме од разјаснувања и полемики; ние сме демократи затоа и смееме да загазиме во калта и да видиме што правите вие таму затапкани од јавното мислење на српската интелегенција.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Водоскокот им го привлече вниманието и како да заборавија каде се наоѓаат, почнаа да се задеваат и смејат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дали ние сето тоа можеме и смееме мирно да го поднесуваме?
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Човек можеше, и смееше, само наесен, во октомври, да набере дрва за огрев.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога застанаа пред влезот на куќата во која живееше баба му, Илчо, иако премрзнат, направи неколку топки од снегот и смеејќи се гласно ги фрли на татко си.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Гледајќи така и смеејќи се како божем збунето и наивно, ме пресече стимулативното прашање на еден од неговите другари.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)