Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во пепелникот чадеше втората цигара тоа утро и чувствував како од тие први цигари срцето позабрзано ми чука.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бане беше вцрвен и намрштен: Јас молчев и чувствував некаква кривица дека можеби заради мене, за кого се заложи, тој ги губи своите нови чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас пиев од виното и чувствував дека имам изградено ситуација во која имам предност, затоа што барав отчет; таа очигледно тешко се снаоѓаше во таква невообичаена ситуација со мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако пред некој ден бев таму, одново ме обзеде возбуда и долго останав простум загледан во тој прекрасен и незаборавен пејсаж од кој тешко откинувам очи и чувствувам неизмерна тага.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На самата помисла те потресуваат морници и чувствуваш дека те облева студена пот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И кога тоа задушување станува неиздржливо, тогаш проговорувам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги затворив очите и чувствував како пробиваат солзите. Ја прегрнав перницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лежам така, и чувствувам дека ќе се задушам, а не знам што ме задушува – дали туѓите врескања или моето молчење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дали само покојниот Дмитар-Пејко, некогаш Димитариноарие, знаеше какво чудовиште нѐ следи и чувствуваше ли тој на своето грло, како што чувствував јас, влажни и лепливи шепи на магла?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светецот што ја бранеше на икона православната вера со тризабец имаше лице какво што еднаш ќе може да го има мртов Јаков Иконописец од Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, сега ние ќе те сочуваме, ти само биди си мирно и чувствувај се како дома. Ти бргу ќе сфатиш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо се пробиваше, ги вкрстуваше своите чекори со многуте чекори на другите и чувствуваше и му се чинеше дека тоа се многу чекори на неговите сопствени нозе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Но, ваше превосходство, рече Акакиј Акакиевич, трудејќи се да ја собере сета неголема грстка на прибраност, каква што воопшто можеше да се најде кај него и чувствувајќи истовремено дека ужасно се испотил, јас, ваше превосходство, се осмелив да ви додевам поради тоа што секретарите онака... не се сигурен народ...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од каде ви дојдоа ваквите мисли?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги наполни градите со млак воздух и чувствувајќи се посилен и посигурен во одењето пак ја откри девојката пред себе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Томето само молкум климаше со главата, дишејќи полесно и чувствувајќи во секоја пора од нејзиното тело огромно олеснување дека нејзиниот Перо не ѝ е љубовник на опасната убава Атина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Палестинците на чело со Јасер Арафат ќе се најдат во вистински дипломатски лавиринт, во кој политиката чекор по чекор во решавањето на судирот, кој претставува една од отворените рани на планетата Земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Соочен во моите дипломатски години со палестинското прашање, во еден значен период од неговото постоење, кога се одвиваа крвавите чекори на судирот, кога се најдов во Тунис, непосредно по бомбардирањето на позициите на Арафат, потпирајќи се врз инструкциите кои ги добивав од Централата во Белград, како застапник на земјата при ПЛО, подоцна и како амбасадор во државата Палестина, по прогласот на Арафат во 1988 година, напишан од Махмуд Дарвиш, размислувајќи и чувствувајќи ја драмата во Картагина, јас често барав одговори во татковата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, во која имаше едно незавршено поглавје - за историјата-лавиринт...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И чувствувам како заоѓа сонцето зад ридот како да заоѓа во мене.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Заминуваш. Пред да се појави светлината насетуваш и чувствуваш некоја неодолима не-човечка топлина се вселува во светот во којшто сѐ уште живееш и ти. Потем светлината сама ти ги отвора очите.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А тој лежеше и чувствуваше дека таа страшна, изветвена шега се остварува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И тој глас извикува: ‘Пушти ме надвор, пушти ме надвор’, и чувствувам дека некој се обидува да се ослободи, удирајќи по вратите на лавиринтот, уривајќи ги мрачните пречки и премини, одекнувајќи и врескајќи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Често ги гледам дланките. И чувствувам каква сила има во нив.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Од забите и непцето цеди плунка и со врвот на јазикот навлажнува усни и чувствува дека и се прекршуваат колената, ја облева пот, ѝ се смрачува пред очи...