Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Грета: Не доаѓа предвид. Утрово се депилирав и ми се смачи од влакна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Лобо (Го става жилетот во машинката.): Ќе ме избричиш ли?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Јас ќе ти ја ставам, - ми вели жената и ми ја стави под долната вилица и нагоре под образите над темето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За возврат, таа ми дава одредена сума да ми се најде и ми купува цигари.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И не е чудно дека ракот наречен бирократија својот корен го влече одовде, заклучувам и ми станува смешно затоа што од логичното правам парадоксално: па сигурно дека коренот расте од земјата!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Телото ми е запарено и ми предизвикува некоја мачнина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледав пред мене и ми беше драго: Човек со добри намери, со доброчинителски побуди!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Моето внимание, иако пак по повод тој бунар, беше сега свртено на друга страна и ми обезбедуваше, ако може така да се рече, еден друг вид неспокојство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Виде дека морам да се потпрам на нив и ми вели, ова не е, вели, работа за општи работници, ова ести мајсторска работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таму, во Гери, во неговиот салон, жена ми се онесвести (и се спои горниот со долниот притисок по уморот од лутањето по големите градови) и тој искрено ме пожали и ми вети оти нема никому да каже.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Разговарав со Жана. Ми ја раскажа нејзината историја, како дошла до Монмартр, и ми изнесе повеќе светли точки од нејзиното сликарење.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вечерта воспитачот ме запре во ходникот, ме чепна со прст преку носот и ми рече: „Добро е, мали.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Да, тој е добар, тој се труди, гледам оти имате успех во науката и ми е мило, и ми е мило”, вели кметскиот, се поклонува и се усмевнува со гнилите заби.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Браво капетане, капетане алал, секоја чест кормило мајсторе!“ – се раздрав со гласот мој цел, и ми дојде некако убаво, лесно на душата, и продолжив да навивам, да го бодрам...

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ми приоѓаш од позади, ми ги затвораш очите и ми велиш: „Погоди која сум и запознај ме со истата!“

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ме посети неговата жена и ми рече: „Не можам да дозволам мојот маж да игра една таква улога кога очите на целата младина на Америка се вперени во него”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако сега го погледнам Саботер, би рекол дека сценариото не е без мани.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Сеедно, но ти веројатно одиш често дома кај него, нели?“ - ми вели и ми пика чоколада.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Зад мене некој струже на тенеќе и ми писка в уши. Замавнувам со рака и го замолчувам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А сега, ајде, оди си ... Адиовидерчи!“ - ме чукна по рамениците и ми пикна в рака уште една чоколада.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Некој зад мене ме бутка в грб и ми подава нешто.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Господи, колку бев среќна на крајот од учебната година, од тоа трето одделение.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И ми се случи голема незгода.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Полека ме кренаа, ме седнаа на клупата каде пред малку сите седевме и чекајќи го водачот безгрижно разговаравме - сите во еден глас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во мојот занес ниту не помислував дека такво нешто може и мене да ми се случи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Има и такви кои велат дека било многу тешко да си популарен, па дури и дека било опасно, зашто популарноста предизвикувала незгоди.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бев облечена во прекрасно везено фустанче. Ми го везеше и ми го шиеше мајка ми. Со народен вез.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ташко ја соблече својата маица и ми ја притисна на тилот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Безброј пати ми раскажува: ме бањала кога сум бил бебе, перела и спростирала пелени, ме развиткувала и повиткувала, ме нишкала и ми пеела - Думба, думба, детенце, баба празно вретенце, - и - Цуцул пасе говеда - и ми кажувала многу други броенки и залагалки.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сѐ нешчо ме копка однатре и ми вика „а бре тепај, море, тепај Турчин кај ќе видиш, кај ќе сретниш, тепај, треби пезевевенци. Ама гледај баре да има зошчо“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаеше. Ама се правеше божем ништо не знае и ми вели: „Ќерко“, ми вели, „вечер стројници по тебе ќе дојдат!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Одевме и јас во носниците го чувствував познатиот, за мене речиси анестетички мирис на лакот за железнички прагови; од детството тој мирис ме возбудувал, ми носел возбуда како да сум пред голем и непознат пат, ми ги опивал сетилата и ми создавал раскошни визии.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Филозофот ме погледна, се насмевна и ми упати поглед кој значеше: „На прав пат си, Иларионе!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ми рече од него да купам пајак отровен, најголем во родот свој, со крст на грбот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ден-денес се сеќавам на сѐ: на мирисот на нејзиното црно трико, во кое изгледаше величествено; се сеќавам дека трикото беше отворено токму кај стомакот, и јас за првпат во животот го видов папокот на Луција, нешто што потем ме прогонуваше цел живот и ми раѓаше сосема чудни и не сосем јасни телесни желби; се сеќавам на мирисот на нејзината коса, фатена во опашка што ѝ паѓаше речиси до половината (мирисаше на цимет), коса што додека ја поткревав ме галеше по лицето; се сеќавам и на полуиспотените раце со кои ме фати околу вратот кога доскокнуваше, што беше сосема непотребно движење од нејзина страна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и беше: дојде како никаде да не бил, како од никаде да доаѓа; така влезе кај мене дома, дури и без да чукне; го спушти куферот, ме прегрна и потем јас долго плачев во неговата прегратка, а тој ме тешеше и ми ги бришеше солзите; велеше: „Ништо, ништо не е тоа; само минале годините; ништо страшно не е тоа“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разбира, не го сторив делото што од мене се бараше, иако уката на Лествичникот за криење на украдени нешта сосем го згрози срцето мое и ми ја извалка душата, со самото тоа што ја слушнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(Нешто слично ми се имаше случено само уште еднаш; имав слаба по математика, во втора година: Земанек ме тешеше, и ми даде една книга под наслов „Космос“, од Карл Сеган; таму се расправаше за нови, незнајни светови; се тврдеше дека секоја секунда изумираат милијарди и се создаваат уште толку нови светови; тогаш за првпат ми стана смешен проблемот што го имав со слабата по математика).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем ја позеде и ми ја даде чудната штичка што говори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа рече: „Како сакаш“, и ми подаде весник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми ја одврза салфетата со сирење и краешник и ми ја смести во скутот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очекував некаква голема чоколада, некаква шарена топка или мала усна армоника, а тој од својот кожен куфер извади книга со тврда подврзија и ми ја подаде: - Еве ти, Гиле, книга.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Жената што ми кажа, треба да беше жената на Глигора, не слезе долу ами излезе од пенџере и ми кажа...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- А сега што работиш? - Ништо. Миев чинии во една акчилница и ми ја удрија клоцата. Украдов месо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Извади од под сламарицата темнозелено шише и ми го подаде со трепетлива рака.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Жената клекна и ми го стисна глуждот на босата нечиста нога.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не вадејќи ја цигарата од големата уста ја цицаше и ми дуваше в лице лут чад.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Влезе висока болничарка со строго вкочаеното лице и ми подаде една книга.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Слушаш ли? црвен и испотен шушкаше Кузман и ми се внесуваше в лице. - Слушаш? Тоа што баравме најдовме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А другарите мои, и тие како мене, кој со една нога, кој со една рака, ама женети, постојано ме советуваа и ми велеа: - А бре, шутрак низаеден, прибери се еден ден и ожени се за да живееш како човек, а не така...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И ми доаѓа да викнам и да провикнам: Луѓе, луѓе, о луѓе!... Каде сте, бре, луѓе!!! Нема одѕив.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше облечен војнички и ми рече бргу да му донесам од дома алишта. Истрчав и му донесов.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од овој одговор на татко ми не разбрав ништо повеќе и ми беше јасно дека ќе морам утре да го дочекам повторното доаѓање на тетка Рајна и неа да ја распрашам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Потоа како да се сети на нешто што заборавила, извади од џебот чоколадо и ми го подаде половината, а половината го јадеше самата таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Често го запирав погледот на учителката Вера и ми се чинеше дека и таа е нерасположена што го нема татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го подигна високо петелот со намерение да го видат и другите и ми го тутна в лице.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Трчам и ми паѓа на ум песната на Миладинов.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Најди го. Сакам попов сѐ да ни каже.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На свадбарското лице му играше насмевка. „Стана, а?“ рече. „Сега ќе почекам Сандре да се обеси.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старчето се грчеше меѓу нивните нозе и ми личеше на осакатен јазовец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седнав, тој седна до мене и ми префрли рака преку рамо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Болката во грлото ми се разлеваше по целата става, ми ги пиеше коските и ми го ораше месото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш порано не бев го видел толку искривен и шашлив од грижи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој дојде во селото, ме повика во дворот, ме погали и ми рече: „Сега веќе, синко, си голем.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пред две недели, се врати оној мојон од Пловдив и ми вели: „Облечи се, ќе те водам на едно место“.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој се насмевна и рече да ме изнесат пред колибата. И ми ја покажа муграта.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Како тоа - мислеше, - како тоа, се наместиле тука гробници некои, ме дразнат и ми ја убиваат стрпливоста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога бев вљубена првпат, вторпат, којзнае којпат по ред (а се влубував на пола час, силно, страсно... и ми поминуваше!), и тогаш скокав до кај другарка ми за да ѝ се доверам дека, ете, пак сум вљубена.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ма, немој да ме зезаш!“, се смеам јас, а тој ми намигнува како предвоен швалер со два прста мустаќ како Клерк Гебл и ми раскажува: „Ти немаш поим за животот, дете.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некои прифаќаат и ми прават друштво, некои дури и уживаат додека се налеваме со по една, втора, трета тура...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стариот се помрдна и ми направи место на клупата, но не седнав, туку се потпрев на ѕидот и запалив цигара, за друштво.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се напивме кафе за добредојде и ми се допадна затоа што јас, како родилка на 3 деца, конечно, бев позгодна од некој што е двојно помлад од мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ова е за вас“, и ми подава дебел коверт.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еден ден дојде кај мене во училиштето дедо ти, изброи рамно сто жолтици и ми го раскажа ова што јас сега тебе ти го раскажувам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го побарав и Кочо Рацин. Цинично ми рече дека е исклучен од Партијата и ми порача да си ебам мајката.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ме свртеа кон ѕид и ми го истинаа тилот со студена револверска цевка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Брзо, брзо кај Маса Ќулумоска. Ми закуша жената и ми ја тргна силината од главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не терај ме да ти велам двапати, вели Јон, и ми се наднесува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене ми се кине нешто во градите. Нешто неискажливо, неименливо ми длаби и ми се кине. Ама, ај умри на бесчас, кога не ти е дојдено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рацеве уште ми мирисаат на земја. На пресен гроб ми мирисаат и ми е страв да го допрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се доближуваат, ги поткреваат своите топли муцки и ми дишат право в лице.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потекува и породилната вода и ми се разлева надолу, по ципите, по нозете. А мевот само ме превиткува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас пак, господ да ми прости, и го мразам и ми е жал за него. Ми е жал така да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И едно фати, друго фати, ми ги зема од раце и ми ги свртува во клобурците, ги понесува. Јас лелекам, се траштам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сами ми испаднаа, вели Јон, ми се разнишаа и ми испаднаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кога нѐ свршија, ми отреби едно јаболко, ми го олупи и ми го даде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И како што плачам и си редам така, Уља, јатрва ми, ме шиба со лактот, ме тргна за ракавот и ми вели: - Запри малку, Велико, знаеш дека две деца ѝ предаде на земјата, вели, знаеш дека еднозадруго ги закопа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еве го, го најдов, вели, и ми го подава писменцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги пасат коњите, ги навртуваат покрај патот и ми ја гледаат работата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко се исправа, издишува и ми ја подава секирата мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се запалува лицето. Некоја коприва ме журка по образите нагоре, и ми забрчува главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По нозете ми се качуваат мрави, полето ѕуни и ми се одѕива во ушите. 35

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ми текнува колкупати сум гледал човечки пискотници кога никој никого не го гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се помисли Доксим Тренчески, скина едно книже и ми завитка. Едно чавче ракиено шеќер ми завитка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас си ја скрив главата во скутот и ми дојде да ѝ завидам дека нејзе не ѝ се врати Мирче, стопанот нејзин.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стои така до трнот и ми мавта со рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми мавта жената и вика: - Станувај, Јоне, оттука, вели, и ми стои така пред пушка, пред цевка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Застанувам до Ристета од Жван и тој ми кажува за Миленко. Пали цигара и ми кажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Прости ми, браче Мисајле, му велам после, откако ме пушти имелата, дали го извади забот, му велам. - Ене го, вели, и ми го покажува забот на подот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ми се дроби срцето, ми се кинат џигерите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш дури и ме поткрена со тие раце и ми вели: - Ајде, расти, не стои на една мера, на една пересија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Си иди мама, си иди лебот, викаат и ми се фрлаа в нозе, ко кучиња ми се фрлаат, ме драскаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иди право на мене и ми вели: вака и вака. Јас в земја да пропаднам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Идат и до мене, ми ја откриваат ногата и ми прават преврска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нешто млако ми врви меѓу прстите и ми ги залепува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Некоја планина ми седнува на раменава, вели Јон, и ми тежи, ме снижува надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Светот ми се врти и ми се повраќа од него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пувка со цигарата и ја полни меаната со чад. Јас го гледам и ми се смачува да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме загледува жената, се завраќа и ми се доближува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Морав да преговарам со трговските патници коишто залудно се обидуваа некому да му го подметнат шкартот што го произведуваше нашиот шеф.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја колнев фамилијата да ми помогне, негде да ми најдат работа, да ги активираат своите врски, еднаш, барем еднаш, да се помачат да ми обезбедат сигурна плата. И ми успеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Разговараме долго додека тој обилно се поти и ми раскажува сѐ за неговиот живот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ненадејно засилен удар на ветар ме подгрбави и ми ги затвори очите, ме збуни со своето ревење и со криците на дивите гуски во себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бездруго дека далеку повеќе сум слушал од него отколку што тој прочитал мои текстови, иако знаев дека со себе, во внатрешниот џеб на кожената виндјакна, носи книшка од цариграскиот поет Дагларџа и понекогаш ја прелистува и ми преведува стихови што го освоиле.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се лелее на ветрот и ми ја обликува голата задница, оцртувајќи го триаглестиот израз на бикините.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сите пиеја текила на екс и ми нарачаа ревносно.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најпосле Сојузниот влезе во кабинетот. Срдечно ме поздрави и ми рече: Простете, ме бараа од Вашингтон.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас викнав: Стој! Тој изгледа се исплаши и налутено од далеку ми ја даде паролата и ми вели: Јели другарице, одакле треба да заустављате? Јас му велам: Од свуда.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Истрчува баба ми и ми дава некоја чаша полна со бубачки.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тој направи една лоша гримаса на лицето и ми се закани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Маќеата Тимка го вадеше лебот од фурната и ми викна: Миле, што сакате за вечера да ви подготвам, прженици со сирење или нешто друго?, а јас ѝ реков: За мене не е важно, зашто јас не бирам ништо.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На патот ме застанаа и ми рекоа: Каде одиш ти, каурко, вака?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тој дојде до бандерата, виде колку е часот и ми вели: Е, сад ќу да пробудим команданта, да види како се ти понашаш на стражарском месту, и бесно замина.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден ден, додека ги чував овците на гумното бидејќи овчарите појадуваа, ми доаѓа една девојка и ми носи писмо од момчето Мане, нејзин братучед.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сакам да кажам, не верувам дека воопшто некогаш бил употребуван за нешто. Токму тоа и ми се допаѓа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

При седнувањето судијката ме погледна право в очи, речиси во исто време кога адвокатот ми се доближи до увото и ми шепна нешто неразбирливо.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Да, сакаше да ми кажеш дека меѓу животот и смртта има само едно влакно, како ова од мустаќите (и ми скубна влакно од левиот мустак) или како она под мадињата (и ме удри со коленото меѓу ципите).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Офнав и се склопчив на креветот.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се доближи до мене, ја пружи раката и ми го подаде. Не гледаше во мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Направија фотокопија од мојата топографска карта на Долнец и ми го вратија оригиналот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Неколку мига, на осветленото парче во дворот, стоев во сон, предадена на млечната ноќ што ми го обвиваше и ми го дразнеше телото со блага свежина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Беше горд и ми ги даде како подарок за мене. Ги подготвив и јадевме со сласт.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едно време рече дека нема среќа, дека можеби јас имам и ми направи место до себеси.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Моите денови во Долнец не беа три, туку многу повеќе и ми носеа сеќавања од многу поранешни и од поблиски времиња.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Чувството на излажаност, не само во Борко, на кого му се имав целосно оддадено сѐ до тие денови во Долнец, дури и кога беше мртов, туку и во себе, во својата неспособност во годините да се расонам и да ја сфатам мојата имобилност, ме притискаше и ми ја одземаше онаа сигурност што мислев дека ја поседувам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ме викнаа луѓе од власта и ми рекоа да подготвам сценарио за кус документарен филм за акумулацијата во Долнец и една изложба на фотографии и текстови.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Домаќинот мој, дедо ти Петре, секогаш се враќаше од печалба - и ми ги кажуваше сите премрежија - а ти, самсамо моменце?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Вчеравечер уште беше рано Низ калдрми тргнав пеш по градот Та здогледав едно купче збрано Деца, кај цртаат плочка Недалеку од плоштадот Ме понесе патот кон чаршија На мостот лошо реконструиран Човек ко мене пензиониран со жената стојат од каршија Ги поздравив и ми возвратија А кучиња скитници пријателски До следниот мост ме испратија

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ме распрашаа кој сум, што сум, од каде сум, дознаа сѐ за мене, се сожалија и ми предложија да работам како гробар. Прифатив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Потоа заедно доручавме и ми раскажаа со каков бол и плач ги читале моите писма.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЉУБА: Кога денес тој дотрча со фалшив изглед на верно куче и ми раскажа, пред очите ми пламна буквално сѐ, целиот мој живот, и, како хартија, изгоре.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Еднаш донесе сценарио во Фектори и ми даде да го прочитам - се викаше Up Your Ass.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Бојано, Боцо, види да видиш шо су ти донесол!“ — вели тој, и ми а подава новата торба, влашка, со ново струнено поврзало.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Море ми, кога а иска, слепелнику?“ — му вела јас, a тој се насмевна и ми чини со ишерет: „види, види шо има во неа, та не питај кога су а искал!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му приоѓам, благи наклон, а он ме тапша по рамо и ми се обраќа на шуќмураст енглески (со акцент ко Раде Шербеџија): „Еве ти визи за Канада. Иди, види, па пиши како е“.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тој скока во ровот и ми граби од лебот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Те гледам тебе на манастирскиот панаѓур: зацрпуваш вода со стомните и ми подаваш... Те сака твојот Наќо“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Многу да ги поздравиш Горјана и Огнена и да им речеш: „Чичко Тале ми го закрпи самарчето и ми рече пак да му донесам дрва.“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Нека ми е уѓе: на таква глава таков брич, што го вели тој збор татко, ем ак има што го вели, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глава ме удри.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ја види ја, бре татко, ногата, кај што ми ја окрши и ми се завари“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Затоа и ми се стори невкусно кога токму овде Катерина избрза три-четири чекори пред мене за да ја изведе онаа заводлива игра со колковите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наеднаш една кукла ја симна шапката и ми се поклони.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

При последната средба дури и ми довикна: Попусто се прашуваш во една твоја надраска (а таква надраска не постои): колку ли бил тежок мојот сизифовски напор в туѓина, бидејќи секој ден сум го разградувал она што таму, кај вас со години сум го градел!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но Привидот не се тргнува. Напротив, тој сега дури и ми довикнува: „Прибери си ја раката!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Чувствувам дека ако повторно се вратам по патот градот ќе биде исчезнат, луѓето сѐ уште неродени, нештата изменети, дворците неизделкани во каменот, стеблата непресечени од шумите; не прашувај од каде го знам тоа, пустелијата знае, и ми го вели.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја завлече раката по кошула, од левата страна, вртејќи со очите како во нем филм, оттаму извлече лак и стрела и ми намигна.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ми се чинеше дека истото прашање го поставуваат за човекот што стоеше под бандерата сите оние од котлината на смртта од истурените шатори, оние што со наведнат поглед погледнуваа накај столбот, носејќи ги на врвот големите камења по патеката со расфрлени парчиња бодликава жица, тапкајќи по неа со боси стапала, и оние кои папсани ги трпеа ударите со кундаци и челични камшици.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Војницте запалија огнови.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Секој час ми доаѓа и ми збори. - Што ти збори?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога го закопавме, сѐ беше убаво, само што беше заладено.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Лека полека, неосетно, влегуваат и приказните на бабите коишто, искрено речено, најсилно ми го крепат љубопитството и ми ги вардат очите од пролетни алергии а и од други уроци.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

А и месо не мораш да јадеш ако не сакаш, кој те тераше? - и ми го сврти левиот образ.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ова значи дека ти проштева, - рече свекрвата и ми упати една блажена насмевка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Свекрва ми седеше на едно столче до масата на којашто сечев и ми кажуваше што да правам, а Маци ѝ седеше во скут и мрдаше со носот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Под бујните веѓи, влажните очи уморно му светкаа и откако тетка ми ме изнабакнува по целото лице и убаво ме изгушка, тетин Јован срдечно ми ја стисна раката и ми помогна да ги натовариме куферите во неговиот автомобил.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дека премногу доцна ми текнало?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат не избега кога ја погледнав, туку продолжи така лудо да ме гледа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некое време го слушнав телевизорот како се гаси, а потоа силно тресење на креветот додека Дино се местеше до мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

СОЊА: Со тие раце ти направи и нешто друго. БОРИС: Тоа го платив и преплатив. Ти двапати годишно проверуваше дали сум жив и ми честиташе на упорноста.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мојот претпоставен ме укори и ми нареди да те казнам. И јас ќе те казнам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Викаше, стенкаше, плачеше од болка. И ми се чини дека и викот и плачот и лелекот ѝ личеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мојата соба имаше засебно купатило, а беше одделена од останатиот дел од станот со еден мал ходник Изабел ширум ја отвори вратата од мојата соба и ми објасни што сѐ има во неа, а потоа се повлече.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

При следното одење во кино Филип не чекаше пак иницијатива од мојата братучетка за да ме допрати до дома. Самиот ми пријде и ми се понуди.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Остро ме погледна и ми рече: - А бе, тебе ич, ама ич, не ти иде умот?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа божем скришум ме одвлече настрана, за да не видат другите, скришум се обиде да ми даде две навидум големи копчиња обвиткани со пришиено платно и ми рече: - Ова не се копчиња, туку два златника.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа беше најсреќната седмица во мојот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бев со Бреда секоја вечер, а преку викендот заминавме за Вермонт до хигиенскиот центар за кој ѝ зборувала нејзината роднина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На излезот ми пружи рака и ми соопшти дека резултатите ќе пристигнат за една недела.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Обично ме моли и ми се умилкува за да ме наговори на раскажување.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Носеше некое ново фустанче и ми личеше на малите принцези од убавите бајки. Колку ја сакав!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се наоѓав во една рибарска колиба, некои жени и мажи ми ја мачкаа раната со смрдливи масла, а едно момче на моја возраст, во рацете држеше два остри заба и ми ги покажуваше со смеење.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дедо ми малку се вцрви и ми се чинеше дека се засрами заради својата заборавеност.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Мамо, мамо! - ѝ викнавме. Таа остана така со лицето во перницата и ми се причини дека не дише.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- А, вие, да не сакате да умрам за да ја „лапнете“ куќата во Влае, а? - шеговито додаде и ми намигна.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но јас дека бев сам и првпат гледав мечка, се исплашив и ми се вкочани погледот во неа кое од страв кое од недоумица.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ме викна таа мене настрана и ми вели: „Дине“, ми вели, „ние во касата имаме 21.250 динари кусок. Што да правиме?“ ми вели. „Кажувај чаре!“ ми вели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Те паметам, благословена, како не би те запаметила? Тука, на истово место клекна пред мене и ми упати многу лути зборови пред да побараш прошка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ми ја научил адресата преку Ташкент и ми закажа телефонски разговор. — Ало! — Ало!