Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„Обични крофни, без шеќер. Си помислив дека некому му збоктисале и ги донел. Затоа грабнав една и ја изедов. Беше бајата.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека беше наведната во незгодна поза за да го намести спекулумот, таа се шегуваше и им се насмевнуваше на гледачите објаснувајќи дека секој што сака може да дојде до работ на сцената за да го види големото шоу.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едновремено држеше со рака исцртан дијаграм кој прикажуваше женски органи во анатомски пропорции и ја објаснуваше нивната функција и позиција на начин на медицинска сестра којашто зборува за фантазиите на средношколците на час по сексуално воспитување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Ја забележав корпата со крофни на постољето“, вели Brzezinski, кој исто така работи како критичар и куратор.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пресудата се донесува веднаш по заклучувањето на главната расправа на записник и ја објавува судијата поединец, односно претседателот на советот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓутоа, по разгледување на списите на предметот, судскиот совет (во состав: В. Јанкуловска – претседател, Љ. Нешкоски и А. Настевска – членови), во март 2009, ја одбива жалбата како неоснована и ја потврдува пресудата на Основниот суд Битола во корист на Лозановски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, државата во вечната борба меѓу работниците и работодавачите, се стави во навивачка улога и ја одбра страната на вторите, кои и без тоа се помоќната страна во односот!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Веднаш после приемот на писмената пресуда, во јули 2008, НУЦК – незадоволен од истата, преку својот адвокат (А.Димитровски), поведе жалбена постапка и предметот беше препратен до Апелациониот суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По приемот на писмената пресуда,4 МВР – кое го изгуби спорот, незадоволно од диспозитивот на пресудата, поднесува жалба до надлежниот Апелационен суд – Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, постапувајќи по жалбата, второстепениот суд донесе одлука со која ја одбива жалбата како неоснована и ја потврдува првостепената пресуда.5

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, судот го поништи отказното решение како незаконито, меѓутоа постапката не заврши тука – тужениот работодавач (преку адвокатот Ј. Јоанидис) поднесе жалба против првостепената пресуда до Апелациониот суд – Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Незадоволен од оваа пресуда, Ѓорѓиевски преку својот адвокат, навремено поведува жалбена постапка и предметот е отстапен на Апелациониот суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, во март 2010, повисокиот судски совет (во состав од судиите: Љ. Нешкоски – претседател, П. Јадровска и А. Настевска – членови), донесе второстепена пресуда со која жалбата на Ѓорѓиевски ја одби како неоснована и ја потврди пресудата на Основниот суд од Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На оваа пресуда, работодавачот „Топлификација Битола“, не- задоволен од истата, поведе жалбена постапка и предметот беше препратен до Апелациониот суд во Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во декември 2008, судскиот совет (во состав: м-р Љ. Неделковски – претседател, Љ. Нешкоски и П. Јадровска – членови на советот), донесе второстепена пресуда со која жалбата на тужениот ја одби како неоснована, и ја потврди пресудата на Основниот суд Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6. Судот пресудата ја донесува и објавува во име на граѓаните на РМ. Кога главната расправа се одржува пред советот, пресудата ја донесуваат претседателот на советот и членовите на советот кои учествувале на рочиштето на кое е заклучена главната расправа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд носи пресуда со која жалбата се одбива како неоснована и ја потврдува одлуката на првостепениот суд, по што пресудата конечно станува правосилна и извршна.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најмногу ја гушкавме и ја жалевме нашата Сталинка поради непредвидливите односи на нашата земја со Сталин. Неа сигурно прва ќе ја однесат...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние децата, гледајќи ја Сталинка под телото на големиот прч бевме готови да се расплачеме, да се стрчаме и ја ослободиме, да ја спасиме нашата Сталинка, вклештена во прегратката на прчот. Но Чанга нѐ спречи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Прчот, запален, се изви во воздухот, небаре со акробатски скок, и ја прифати Сталинка во својата широка прегратка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се фатив право за кваката, влегов во претсобјето и ја слушам свеската од кујната прашува кој е.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Житото скоро ќе биде зрело. Треба да размислиме кога да почне „жетвата“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Доне го слече палтото и ја распара поставата. Однатре испадна бело тенко платно, на кое беше напишано писмото.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Јас стапнав пред неа и ја гледав возбудена и со стресена гуша. Што се случило?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Чувствувам дека во таквите разговори тие се во предност: мислите, составени од малку зборови, им се чисти и ја погодуваат суштината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дојде сетне Мино зограф од Краново и ја заврши работата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакав да се потсетам и се потсетив дека редовно ѝ турав вода и ја негував. А сепак, растението венееше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По некое време викна: „Тргај ја кофата!“ Ја истргав и ја фрлив земјата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само повремено, од црницата на Надежда капнуваше по некоја црница, бела ашлама, и кокошка веднаш се вдаваше и ја клукнуваше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред да се случи убиството на Никола, една недела претпладне, речиси сето Маказар ја нападнало црквата и ја уништило фреската со неговиот лик, како фреска на еден насилник и лицемер.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Надежда ги ладеше камењата во дворот и ја прскаше земјата, од која, кога ѕирнав низ прозорецот, видов како се крева пареа, ја прскаше земјата, за да може потоа да смете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не се јави камен, рече тој, и ја вовре кошулата во залепениот стомак под ременот од пантолоните.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се подадов на прозорецот и ја видов жената со кошаре в раце намачкано со пчелинок, вабејќи ги пчелите со тивка песна: „Маат, мааат, матице, душице, маааат, маат...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Хм“, стори тој, ја завлече кошулата наназад и ја соблече, остана по маица. „Пекол“, вели, „уште сабајлево“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Целата вода што доаѓаше од таа страна, всушност единствената страна од каде што доаѓаше троа вода лете во Маказар, ја собрале и ја свртиле за потребите на рибникот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пандил ја подзема и ја истура. Кај мене се враќа надежта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јован долу копа, Вангел полни, а Пандил ја крева кофата со земја и ја истура на купот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лежев завиткан во чаршафот кој веќе мирисаше на пот и ја зголемував треската со нервозата што ја имав заради тоа што таа треска ми се јавува еве токму сега на почетокот од големата и благородна работа поврзана со бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И татко ми, сиот полн со гордост, бидејќи толку богато ја снабдил трпезата и за овој Божиќ, а можеби мислеше дека е побогата од било која измината година, судејќи по бројот на гостите што беа собрани кај нас, го дофати со дебелите прсти, најголемиот нож што го имавме дома и ја финишираше постапката околу черечењето на беспомошното јагненце, кое за среќа не беше сведок на настаните.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Вокменот го руши контекстот на постоечката текстура на градот и ја провоцира логиката на урбаното, бидејќи градските планери досега по правило се занимаваа само со просторните димензии на соѕиданото, занемарувајќи го акустичниот аспект.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега мајските дни ја запролетија Софија и ја облекуваат во нејзиното зелено и цветно руво и затоа таа пак се разубавува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Да вечераме, па да си одам долу“, вели преку сила Шабтај и ја погледнува снаата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што да прави сега со децата? Што ќе прави ако нешто му се случи, заглавена помеѓу овој град што ѝ стана туѓ, веќе снемилен дом и оваа војна што сите, па и неа ги насели во еден масовен кошмар?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Константин З , кој го презира и Скопје и Битола, и сите градови на новите предели, за оваа касаба, лесна за техничка обработка, има поеднакво и неподелено мислење, па го гледа командантот со празен поглед, технички заблагодарувајќи му се на предварителната покана што брзо ја запрета и ја отфрли меѓу неважните податоци во свеста.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пумпаше, се плискаше со водата и ја истриваше кожата, сѐ додека не му се стори дека мирисот на Ребека сосем го снема од него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потрча, затоа, по камионот и ја крена раката како да сака да го запре, возилото ли, неа, текот на времето, животот ли каков што дотогаш му беше даден, што брзо се оддалечуваше итајќи незапирливо во непозната насока, а потоа виде дека е залудно и застана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ја извади и ја стави на масата. „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”. Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата. „Какви се тие глупости, ќерко!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во килавата мугра, Гита Корец гледа кон народните населби и ја чувствува, особено во вакви ледни мугри во кои на небото сенишно се пробиваат првите зраци, неизвесната судбина надвисната над градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Јас, дедо Иване, - велеше Пискулиев и ја издаваше едната раменица како поткревајќи се, - мислам да му удрам калем на засек.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А кога се свртува, тој гледа дека на меѓата над лозјето стои полјакот, лукаво се смешка и ја ниша главата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Неколкупати ја вадеше Соколе сликата од пазува, но месечина нема, а светлоста на ѕвездите е слаба, тој не може да ја разгледа и ја враќа пак назад.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дури зборуваше, тој се го гледаше Коча, малку подзамижан, и ја потресуваше главата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Овде им било и ним местото”, - помислува Соколе и ја погледнува како пропаднат в земи, стопати колнејќи се во себе зошто се нашол овде и молејќи ја, не знае зошто, тој неа да му се смилува, како да кренал секира над неговата глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој покажа широко со раката и ја задржа еден момент така крената.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој е полн и црвен во лицето, страда од притисок но не може да се откаже од чашето, - се подистави малку со главата наназад, зашто е далноглед и не му помагаат многу ни очилата, а и книгата ја истава со левата рака и ја гледа некако искосо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- „Знам”, - одговорив кратко и ја погледнав така молбено, да не продолжува, да го остави разговорот за тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А саканата моја во собата своја заклучена и натаму си ја чешлаше косата низгрбно, и ја врзуваше во опашка, со истата врвка со која во третиот чин Николај Дмитриевич ќе ја задави продавачката Љашченкова.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Можеби до сега тристапати ја прочитал и ја проучувал.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се втурнаа во општината и зафатија да се растрчуваат низ неа: распослаа по одаите сламишта и ќебиња, наместија во дворот казани за готвење и ја заградија чешмата со лонци и котли.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но таа се собра и ја наводени корупката под себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тетка Анѓа долго се врткаше во училиштето и упорно се бореше со немаштијата и гладот, штедејќи го брашненцето за подолги и потешки денови; чичко Петре постојано ѝ помагаше, ѝ се наоѓаше за што било и ја утешуваше дека и ова еден ден ќе помине и ќе дојде време убаво и среќно.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На педесетина метри пукотот најпрвин се збуца во гумите и тие со шишеж ја намалија големината и ја загубија стабилноста.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Демнев каде стариот ќе ги остави резервните клучеви“, ни рече и ја отклучи левата врата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Мозок, мозок сум, нели?“ Се пресегна и ја отвори десната врата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во десната рака, високо крената пред него, држеше клучеви и со нив ѕвечкаше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ги внесе врзмите во племната и ја скри торбата во ланската слама, но му се виде несигурно, та преку ноќта зеде копачка и една латвица, та, потемница, ги претури од торбата во латвицата и ја закопа длабоко во истиот ќош. Не заборави да задржи и кладе во ќесето десетина парчиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Неќу кавга ни ѓурунтиа дури повелам јас овде! — викаше Толе во секое село кога ги собираше селаните да ги расправа нивните меѓусебни препирки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Дојду пак со побратимот, да си го видиме касметот — одговори Толе и ја погледа од глава до пети. — Ти шо правиш, како a помина зимата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мартинките на двајцата светеа на утрешното сонце кое тукушто се пробиваше преку гранките на борјето и ја гонеше седата покривка од нивните „коси".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги слушнаа овие громки зборови и едните и другите и ја прекратија кавгата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така почнаа. Ноќе копај во ќошот, со разни парчиња железа што им беа доставени од луѓето на Организацијата, полни ги ќесињата што ги направија од своите крпи за лице, а дење турај ја земјата во клозетите, која водата ја носеше надолу по ѓериз и ја исфрлаше во Драгорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ајде, нека има и кај нас еден маж без мустаќи, само срцето нека е машко, та мустаќите ни помагаат, ни пречат, — се нашакува задоволен Толе и ја зачисли својата светијованка Митра во својата чета како Мише Ќосото и го продолжи комитскиот живот во нејзина близина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе се почувствува господар на ситуацијата и ја задржа тројката неколку дена на рожденско, па откако се намилува со Прочка, го префрли Перун и се најде во витолишките борови гори на Камчева Орница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стражарот го забележа огнот од цигарата и ја зеде пушката на готовс, но знаеше дека кој чури цигара не е лош човек, та го дочека на десетина метра пред него и силно викна: — Ќим с'и сен (Кој си ти?) — Бен'м коџабаши (Јас сум кметот) — одговори Илија и му се приближи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ај, орман да вати па сега вој!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ја избакна пушката како Стојна и децата ноќеска и ја нарами.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога мораше, просто си ја затињаше устата со раката и ја вртеше главата настрана, па и така чувствуваше непријатна миризма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, потера, потера. Зошто и носиме вие пустињи, лели за тиа потери? — одговори Толе и ја удри по кундак новата манлихерка, што му ја купи Јован во Софија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во устата, за разлика од Челебиовиот килибар, држеше голем чибук од истиот материјал од кој беше и бастунот и ја чуреше запнатата на него цигара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога виде дека не стрелаа на неа, се поткрена, ја отсурми и ја отвори едната пола та излезе на уличето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А бре каде, ефенди; (за рајата сите Турци беа ефендии) носа еден важен абер на муљазимот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Направи забелешка Шаќир кога Толе почна често да се одделува од четниците само со Ќосото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Разбра, и од мене нишчо не излегуа, бидите раат и ајте ми со здравје — рече Андон и ја симна торбата од рамото, та ги тури парите од скутот во неа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го прегрна Тодор Толета и го избакна. Се избакнаа и неговите четници со Толевите и Толе ги поведе по мракот сите кон Вепрчани, откаде уште истата ноќ ја прејдоа Црна и ја фатија жиовската Станоновица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И овој пред сите ја грабна Милка за прцле и ја кутна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Точно беше ја измерил Никола длабочината и правецот и тие веќе за десетина дена ги изнесоа парчињата од ќунците и удрија на калдрмисаниот ѓериз доволно широк да може човек помешечка да се провлече стотина метра надолу.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

9. Прилепската чета, со која отидоа Пере и Ѓорче, закрстари по Баба, Никадинска планина и Бабуна, но Бахтијар ги насочи потерите и на таа страна, та еден ден мораше и таа да се растура.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Оваа ситуација ја искористиле Романците кои ги нападнале Бугарите и ја зазеле јужна Добруџа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Вовел нови видови оружје, опсадни справи и ја подобрил воената тактика со заедничко дејствување на пешадијата и коњаницата.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Османлиите ги нападнале Бугарите и ја освоиле источна Тракија и Едрене.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Парољуб Шврчковски извади една од неговите дебели пури и ја пушеше така страсно ко Северина на бродот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Паларијата му падна наземи. Мајка ја зеде и ја истресе со раката.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Практично, ние го правиме следново, при што мојот придонес е теориски: ние ја пресметуваме генетската информација и ја пренесуваме во алгоритми. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 91

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но востаниците не отстапуваа. Тие стоеја гордо на позициите и ја бранеа слободата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кој ли ѝ влегол во гримерната и ја прекинува во нејзините мисли! Нагло се заврте. Драган?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ви кажав... - Со презир рече таа и ја трасна вратата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но колку повеќе ја трупаше и ја полнеше куќата со разни работи, колку побогатски се носеше и правеше дарови и колку повеќе прикажуваа луѓето за него - толку понетрпеливо настојуваше тој да се сроди со некоја стара, прикажана фамилија...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ беше разволнувано: прегнуваше, заколнуваше и ја опијануваше душата... А клетата Бимбила... - Невесто моја...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се сеќаваше Бојана за сѐ, за сѐ. Слатка струја ја опијануваше и ја исполнуваше со неискажаната милност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога тие се нафрлија врз јаслите полни со сено, Бојан ја фати малата Снежанка и ја принесе до вимето на една од скоро ојагнетите овци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тогаш поинаку, - рече Бојан па повторно ја фати овцата, ја опчекори, ѝ го стегна вратот со колениците и ја подметна нежната, изгладнета Снежанка да цица.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан влезе кај овците, набрзина разгледувајќи ги оние што лежеа, барајќи некое ново јагне, иако не го очекуваше, па откако не пронајде новоојагнето, истрча во тремот и ја зграпчи лопатата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Отпрвин овцата одбиваше, клоцаше, бодеше, не сакајќи да го прифати туѓото јагне, но кога Бојан на ист начин како и со овцата пред тоа, ја стисна меѓу нозете и ја присили да го надои јагнето, овцата како да се прекрши.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа ја собра по јаслите неизедената слама и ја распосла по земјата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Белуш, кути, кути! - го повика старецот. Кучето се доближи и ја лизна подадената рака.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Полека сосем ѝ се доближи, ја фати со десната рака под вратот, не испуштајќи го ременот, со другата рака ја потфати одзади и ја извлече од снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Повремено излегуваше од пртта, која на места веќе се црнееше, што беше знак дека снегот брзо се топи, излегуваше на неколку чекори преку сѐ уште високите бедеми од натрупаниот снег, и ја мереше неговата дебелина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денко се доближи до поточето и ја пикна раката во кристално чистата вода. - Бррр! Мраз! - го намурти лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сонцето веќе се стркала над Чукарот, високиот гол врв од западната страна на Гогов Валог, а старецот и Бојан уште беа на ливадите. Косеа и ја превртуваа тревата да се суши.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Утре ќе се видиме пак, - рече Бојан па замавна со секирата и ја остави забиена во телото на Јурукот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Дуковци не се шегачат, - рече дедо Димо, кој беше седнат и ја клепаше косата. - Ќе проплаче тревата!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

1. Макар што му одеа сите предмети освен математика и ја заврши матурата со одличен успех вклучително со примерно поведение, Миха не знаеше што ќе студира - се шлаеше по сокаци, на плажа, на корзо, скокајќи од една можност на друга, како бос по врели камења.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога веќе примрак се вратија во шаторот, додека Геро, Евдо и Ване ја растовараа и ја сместуваа опремата, возачот беше наложил оган и ги чистеше рибите како да превртува чорапи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Навтапито ги прескокна скалилата, влегоа низ вратата без чукање или ѕвонење и ја затекоа идната снаа облечена а разбушавена, расплакана и уплашена, како мемоли нешто што не можеше да се разбере.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Жената, меѓутоа, клекнува пред еден трупец, ако не за колење петли барем за цепење дрва, па прво со ножот ја распорува кратко по мевот и ја чисти од сиромашната внатрешност, па потоа со рендето ѝ ги струже перките што летаат наоколу како искри од белутрак. Така, една по друга, сите рипки како изглодани кочанки пченка, сега мирни под мишка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боге се послужи со една цигара од увото на портирот и ја стави исправена во преградата на главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Позитивни искуства: Амфетамините го подигаат расположението, ја повишуваат издржливоста (вклучувајќи ја и сексуалната моќ) и ја елиминираат потребата за спиење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

(245-246) Влегувам во собата и ја затворам вратата толку полека што таа не ни забележува (ни вратата, ни жената која е во собата).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А бидејќи и јас сум производ на „лудите шеесети“ (svingin’ sixties) во Лондон, за мојата генерација сексот престана да биде централен, па така смртта ја презема и ја создава новата „порнографска граница“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

BODY Златножолтиот сок од портокал се лелее во чашката осветлена од сонцето; густ и сладок карамел лази по ритчињата розев сладолед; патентот на фармерките со остар звук, се повлекува нагоре, кон папокот оросен со златести капки пот; сочниот задник го покажува својот крушковиден облик; капе густиот ketchup и ја намокрува жедната тестенина; бисерните заби се забодуваат во јаболкото со сочна експлозија; водопади од свилени локни се сливаат низ нежни женски раменици; овесни снегулки со нечујни експлозии паѓаат во млечно море од порцелански брегови; и сѐ е така juicy, и сѐ е така crispy, ммм, и сѐ е така crunchy, мммм, и сѐ е така fluffy, мммм, и сѐ е така delicious, оххх, и сѐ е така irresistible...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Овие чудесни материи, како што покажува искуството, на необичен начин коегзистираат со уметноста и ја следат како зла судбина од нејзиното настанување до денес.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Прекумерната употреба предизвикува губење на телесната тежина и ја ослабува имунолошката состојба на корисникот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ти пријде и ја оттурна осаменоста од тебе, и стоевте, дали маѓепсани од водоскокот што ви ги качуваше погледите угоре по искрите водени, по кои се качуваше и една бавна гасеница од виножито пред да се престори пеперуга или некој друг украс на денот?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој седна на работ од креветот и ја запали ламбата што беше на ноќното орманче.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од дома излезе од предната врата и ја извади лимузината, која ретко ја користеа за викендите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзините силни раце ја претвориле некогашната нива за компири во ова волшебно заградено земјиште, со цветни и зеленчукови градини, со дрвја преполни со цреши, круши, јаболка, кајсии и праски, лозници, кои не само што правеа сенка во лето, туку и ја полнеа трпезата со деликатесното овошје и бочвите во визбата ги полнеа со својот ферментиран сок.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Има еден убав предел, о, скрбници, во кој утринум над ридовите на вашите коски прошетува еден црвен ветер и ја разнесува правта на вашата прав и сенката на вашиот крст.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Долго ливадите ја паметуваа нејзината прошетка по нив На прсти се поткреваа тревките за да го допрат нејзиниот фустан И жолти и бели и небесни гласови на цветови ѝ го довикуваа името И ја молеа да седне Но таа продолжи, исчезна меѓу брезите и ѕвездите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Пред портите на својот дом Врз кои е врежан белег на некој Далечен век тој стои сам и гледа јато пеперутки прошетува низ молитвата што ја пеат изгорените билки во дворот и ја понесуваат нагоре.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Се предвиде и дополнителна обврска за работодавачот кој мора веднаш, а најдоцна во рок од 48 часа по настанот, писмено да ги извести органот на државната управа надлежен за работите на инспекцијата на трудот и претседателот на синдикалната организација, односно синдикалниот претставник на репрезентативниот синдикат или претставникот на вработените таму каде што нема синдикат и претставникот на вработените за безбедност и здравје при работа за секој смртен случај, колективна несреќа и повредите при работа кои предизвикуваат времена неспособност за работа повеќе од три работни дена и за секоја појава која претставува непосредна опасност и ја загрозува безбедноста на вработените при работа. (чл. 8 од ЗИДЗБЗР/окт.14) 84 Закон за безбедност и здравје при работа, Сл. весник на РМ, 92/07.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

- Јас ќе ти помогнам! - рече Месечината и го пушти својот најсилен зрак кој заигра по лицето на Снежана и ја заскокотка по нослето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Замавнало маченцето со опавчето и ја соборило мувата на земјата. Потоа со ножето ја згазнало.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Станува, зема едно дрво и ја отвара печката. - Иаај! Па таа изгаснала! - Аииј! - се чуди Сашо. - Изгаснала!...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој молчи и ја загрнува сѐ уште топлата печка.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Одвреме навреме татко му застануваше и ја остреше косата со каменото точило.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од рерната избувна густ чад и ја исполни кујната.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мајка му го зема, и ја отвори теглата со мармаладот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Гулапчиња! - си рече Борко и ја испружи раката како да сака да ги фати.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се принамести разнишувајќи ги колковите, се наведна, се фати за двата долни краја на футата и ја затегна до под колена, па ја замазни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Е, бидејќи капитализам без богати не бидува, и кога тоа го намирисаа лакомите и арамиите, се сјатија и ја соголија земјата, па, чиниш, сиромаштијата брезничка како лишај се рашири по целата земја.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тој ги постави скалите на еден засек над бездната, како мовче и ја премости.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои дури велеа дека писмото го сочинили со своја рака самиот Соломон, и дека таа книга ја нашол некој од предците на нашите цареви, и ја донесол тука, од почит кон царот Соломон.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И се свртев и ја оставив. Тргнав кон скалите на кејот и ја оставив така: разголена и понижена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја зграпчив за косата и ја повлеков назад; таа офна и падна; јас го фрлив шишето во ѕидот, тоа се скрши, и јас веќе следниот миг нафрлив врз неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А за онаа, западната, ништо не се знаеше, оти ниеднаш вратата нејзина не беше отворена од онаа ноќ кога отец Мида, неколку часа пред да се упокои, го внесол во неа умножението на записот и ја заклучил клучалницата нејзина.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И, за таа цел, се користат со уште една природна карактеристика на народната уметност, анонимноста, која тие ја злоупотребуваат и ја користат за ужасни цели: за маскирање, за криење во толпата, за стекнување славна, агресивна, естрадна анонимност!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем ја стави во фиоката и ја заклучи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ја наименува Луција, која беше култ-координатор во Партијата, за одговорна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше сомнителна таа градација на чувства кон моите песни кај госпоѓата, која како да сакаше да се оправда за нешто, и ја замолив да ми ја даде Луција, да се чујам со неа, да чујам од нејзина уста нешто за песните.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем Луција излезе, рече дека нема „бис“, дека тоа била само пауза, и ја замоли публиката да се сконцентрира на најважното, на круната на целата приредба: бабарскиот обред. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тргнав кон нив. Луција ме здогледа на десетина метри, се вкочани, застана и ја фати тетка си под рака, уште посилно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти чувствував длабока аналогија меѓу сексот (сѐ уште неостварен со Луција) и политиката; чувствував дека и во љубовта на Луција има дел од таа политика, од стратегиите. И ја одбив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем седна и за првпат во животот запали цигара; ја извади од фиоката на своето биро и ја запали.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токму така рече, но Фисот му влепи една шлаканица и ја затвори вратата, а Земанек, таа курва, тоа добиче селско, не влезе повеќе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- А како си го замислуваш тој друг збор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се свртив и ја погледнав душичката со длабоко разбирање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Море арно што наврати – ја извлече негде однатре Блаже Ристевски сериозноста и ја обеси на лицето: -Рековме сандак а не ја спомнавме мерката. А на декоратерот му е потребна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Да приумрев немаше да узнаам дека и на мртвите им се зема мерка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа во недела наутро. Бев таму и ја разгледав населбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, нели, самото превртување на колата без страшни последици, не спаѓа во трагичните настани?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборував за една бура. А бурите се такви нешта што брзо поминуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но се случи нешто непредвидено: силниот ветер и нему му ја симна капата од главата и ја однесе на еден покрив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Стоев нерешително над животното што преташе со тенките ноџиња и ја меткаше главата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: (зема стомна со вода и ја става на прагот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: (гледа горе и ја поткрева марамата од главата).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Изутрината повторно сличен испад.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фјодор станува, ги соблекува своите пижами, својот долен веш и ја опашува сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Водата ја однесе чизмата далеку и ја исфрли пред една шумичка на песокливиот брег.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој се разбуди и ја сврте главата кон мене.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Стоев на влезот на широчината и ја полнев капата со џамлии, слики, копчиња, шпиртосани бубачки, перца, празни кутии од помада и безброј слични предмети. од неколку улици наоколу доаѓаа деца и ги оставаа своите играчки во мојата ученичка капа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Поверував - полицаецот е наполнет со сено: стоеше вкочанет и ја слушаше расправијата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ја фативме големата бела квака и ја повлековме тешката врата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Прекрсти се на сите четири страни, заинтересирано го учеше Баждар од автомобилот и ја цицаше влажната цигара.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ти роднина ли си ѝ? Не ѝ одговорив; ја заобиколив и ја отворив вратата без да тропнам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Професорот молкна и ја накриви главата на едната страна. Наслушнуваше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пренесувајќи ја таа улога од женски на машки субјект и изведувајќи ја години по ред, италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја преувеличувале, ја денатурализирале и ја театрализирале, а ефект од тоа било што се привлекло внимание кон нејзините изведбени димензии и што станала уште позасмејувачка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Милер не се потпира врз нејасни психолошки општости од оној вид што го изнесов во целиот претходен пасус.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некоја длабока свест за цената на сериозното сфаќање на љубовта, за тиранијата на неиронизираните или трагични романтични улоги, се можеби она што ја обликува и ја објаснува восхитеноста на машката геј-култура од мелодраматичната изведба на Џоан Крафорд на мајчините згрозеност и пркос.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, треба да се знае дека она што таквата хипотеза во случајот со Циганка ја прави привлечна е нејзината строга врска со Милеровото грижливо читање на самиот мјузикл, читање што самото ја создава хипотезата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се гледаше така, долго, заборавајќи на својата жед, а тоа беше главната причина, што со трчање дојде до езерово, оглувувајќи за рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од далечината и ја цепеше гората.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Понекогаш, ја заклучуваше во најмената соба над кафеаната „Боеми“ и ја оставаше да го чека, кога, околу полноќ, ќе се втурнеше смрдејќи на алкохол и цигари, хистерично се обвиваше околу него, го љубеше очајнички, збивташе како повреден пес.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Напладне, заедно со„пленот“, веќе е дома, истуширан, преслечен, и со смирена воздишка ја испива првата голтка топол чај од шумски јагоди и ја отвора скриптата со новата улога.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Од таму ги носевме богатствата и ја градевме Грција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Црни облаци се дигаа од земјата, молскавици од усвитено железо се вбиваа во живите тела на немоќните, град од железо ја толчеше земјата и долги јазици од пламен се истураа од небото и ја гореа и пеплосуваа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со диплома на градежен инженер се вработив во Дирекцијата за обнова и изградба на Скопје и ја градев Народната и универзитетска библиотека, Архивот на Македонија и Институтот за национална историја, Театарот на народностите, Музејот за современа уметност и комплексот музеи на Македонија и други објекти.... Таков пат поминав...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Напуштена е и ја гризе забот на времето и нема никаков белег дека во нејзината внатрешност некогаш се враќаше животот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Партизан“ го нарекоа киното кое се прочу не толку по прикажувањето на советските воени филмови, туку по тоа што тука Захаријадис од сите источни земји собра свои поклоници и ја формира народно – ослободителната и револуционерна организација на Славомакедонците и ја нарече ИЛИНДЕН.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еден ден, кога се вратив од училиште и дома ја најдов тетка Рајна, почувствував дека веќе не можам да го кријам тоа што ме измачува и ја прашав: - Тетко Рајно, учителката Вера мажена ли е?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се фатив за неговата рака и ја притискав до својот образ како нешто спасоносно, нешто од каде ти доаѓа сигурноста во животот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еден друг ден кога татко ми си дојде на ручек, видов како носи под мишката една необична книга, и откако се помисли каде да ја стави, ја отвори вратата од шкафот и ја остави таму.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- За секогаш - рече Вера, без да дочека некој друг да одговори и ја прегрна Ели. Ели беше многу среќна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Беше пренизок да го види нејзиното лице свртено кон ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една девојка додека чекореше во паркот кинеше страци трева, и потоа ги расфрлаше околу себе; една старица пред заспивањето замислуваше како ја корне тревата пред својот дом, и ја расфрла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„И, на главата сте ја заборавиле оваа капа, која никако не му прилега на вашето одело, ниту пак на вашето дело,“ рече и ја симна капата со зелени туфнички од главата на брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара не се помести. Најмалиот Густав се приближи до тетка си и ја погали по косата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тука имаше луѓе кои не можеа да заспијат, и луѓе кои лежеа како во вечен сон.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А сега ајде, ќе ве испратам до дома, па таму во топлиот брачен кревет ќе можете мирно да сонувате, сеедно дали свесно или несвесно.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од распаднатиот куфер го извлеков само она што не беше мое, и го ставив меѓу левата града и градникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Извлеков само една стара фотографија од албумите – на неа бевме ние сестрите, нашите браќа и нашите родители, и ја ставив меѓу десната града и градникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кревка и пердувеста, неа повеќе ја креваше и ја носеше јужното ветре, отколку што таа чекореше по земјата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Само земјата му се радуваше на Сане Сандин, зошто еден век ја газеше и ја лазеше, од која ни на сон не се одвојуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Слушајте што ви велам, одговори тој некако срдито и ја пикна раката во вратничето на кафезот, бркајќи и алајќи меѓу мноштвото петли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Навистина, му ја приспомнав думата, но и самиот ја гледав и ја следев чумата. Чу - ма - та.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој кој целиот живот ја газеше и ја лазеше земјата, тој кој целиот живот беше врзан за неа и со табаните и со душата, одеднаш светна и летна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја фатив за ременот околу вратот, ја извлеков надвор на балконот ѝ удрив две шлаканици по задникот и ја пуштив да избега.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таквите примери сведочат за преобразбата на стварноста во една виша вистинитост, и ја оправдуваат демијуршката улога на поетот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Српските воспитаници што работеа под бугарска фирма ја создадоа и ја поткрепија македонската револуција; на нив се должи и политичкиот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да си претставиме ние сега оти ја каде Митровден доаѓа меѓународен одред и ја окупира земјата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1900 год. тој учествуваше во „Македонската експедиција” на Руската академија на науките што го посети и родното село на Мисирков Постол, каде што се сретна со својот студент и ја имаше неговата помош и соработка.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Освен тоа, на Византија ѝ помагаа да ги држи Македонците во послушност и џадињата или друмиштата што се направени за воени потреби уште од Римјаните и ја пресечуваат Македонија од исток на запад, т.е. од Белото Море кон Јадранот и од југ кон север крај Вардар, т.е. од Белото Море кон Дунавот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога последнава падна под Византија, Македонија беше слободна држава за извесно време и со успех се бореше против Византија и ја имаше под себе цела денешна Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сиромашката бугарска влада се најде во небрано лозје во македонското прашање: Македонците ја изиграа и ја употребуваа како средство за своите цели, а европејците ја обвинуваа за итрини од коишто таа сиромашката беше далеку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Омразата и бесот што му ја завладеаја душата, му го истераа сонот и ја преплавија неговата слика за родната земја со безнадеж беа неговиот најголем пораз.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа се поднасмевна. „Кажи ми“, ја погледна тој и ја потстегна со прстот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таквите врски секогаш го намалуваат интензитетот на извршувањето на работните задачи и ја поматуваат објективноста во работата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се исправи и ја погледна в очи. „Прими ме!“ ѝ рече.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Маќеата дури и ја викна до бањата за да ѝ покаже каде стојат хигиенските влошки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сократ ја позајмил од Делфискиот пророк сентенцата „Себе си запознај се“ и ја пласирал кај своите ученици како негова лична измислица.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Отидов дури до таму, грабнав ножичка за хартија и ја изрежав од весникот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Животот ви е таков какви што ви се мислите“. Ја прочитав крилатицата и ја подвлеков.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Над заедничкиот гроб на момчоците што пред три години ги заклале преостри јатагани, неколку мајки, како и секогаш во претпразнични ноќи, доаѓале со свеќи да се молат за синовите, најмладите светци во стојбината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил премлад да ја соголува во мислите како што ја соголувал во себе, ја кинел и ја апел Арсо Арнаутче пеколната богородица без рожба, златоликата Фиданка Кукникова. Бол, скреж на животот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му ја зеде пушката на заспаниов Борис Калпак и ја напика в слама.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го прашала бара ли да му плати заради тоа што го носел товарот од половината на поточето стрмоглаво упатено од лесковата гора кон неголемото село, на она патче по кое некогаш, според Доце Срменков, се спуштил светецот Гаврил и ја соѕидал од камен, земја и пот првата лесковска куќа, лесковска зашто некогаш заради лесковите шуми селото се викало Лесково.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа жените со нејасно лице оставиле околу плочата по залак леб од пченично брашно и ја напоиле со вино земјата во која ги забуцале танките свеќички или боринчињата натопени во смола.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговото шмркање било густо, се мешало со чкртањето на сувите тркала; таквите луѓе му се одмаздуваат на оној што ќе ги навреди кога тој ќе заспие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Преку обете усни му се протегала гребаница - бодел со нож, бодениот се бранел со нокти, бодел брзо и со кратки удари и ја присвоил пушката зашто рацете му биле покрвави од на другите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаел зошто Куно Бунгур не може да заспие: кога Фиданка Кукникова ја донела ракијата и ја оставила дружината да пие за среќа на нејзиниот протеран маж, му се насмевнала. Нему, на тој млад и чувствителен човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Побрза да не го удрам или тој да не замавне на мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога ноќе, шепотејќи со дланка на уста молитви, ќе се сетел за таа глава, умирал; не можел да не мисли дека нејзиниот труп гние во призрачната куќа-кула чија чкртава врата непрекинато ја отворал и ја затворал лут северен предвесник на долга и тешка зима низ чии виулици ќе се тетерави безглава сенка на еден непокорен поет, оној што пеел помеѓу истрели за своите неродени деца и за нивната непозната мајка меѓу ѕвезди и сини пеперуги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекорел во редот на дружината пред својата запрега, потоа легнал на двоколката, се спружил отпуштен и ја завлекол едната рака во сламата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој ти го рече тоа? - Самиот видов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во илјада осумстотини триесет и петтата година, со раѓањето на еден од римските папи Пио (X), (по пет години откако францускиот венеролог Рикор докажал дека луесот и гонорејата се две различни болести), на ватиканската ризница ѝ се бројат или ќе ѝ се избројат околу дваесет илјади дукати како данок од проституцијата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со тага ги гледал лицата на жените во црно и под црни забратки, бледи и издолжени месечини на црно небо, меѓу црни облаци и над црна земја; како под заповед клекнале и ја допреле со чела камената плоча со голем крст, поголем од крстовите на соседните игуменски гробови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Но и ти не спиеш, Куно, со мака исцедил од себе одбрана. - Се обидов, не можев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 ... И така се налути Онисифор Мечкојад и ја остави дружината под сенката на манастирот а ние што останавме седнавме околу огновите да печеме парчиња месо од закланото добиче на кутриот Дмитар-Пејко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Удирал и ја дробел крцкавоста на главата што ненадејно брзо станувала безобличност на искинато месо, на крв и на ситни ковчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, мислел, не е глува и не е нема, мајка ѝ само сакаше да ја спаси од бегот и од неговите измеќари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Останала зачудена и не видела, а ни тој, дека разговорот им го слуша легнат под сенка на дуња Лозан Перуника.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го виделе како вади ченкушка од голема стомна и пие ракија не криејќи се од другите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој не те сака?“ Сега и жената во чија куќа ја боледував треската и ја доживував најголемата своја возбуда го следеше оддалечувањето на плеќестиот Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад ја извлекол пушката од сламата и ја подал кон сенката над него. - Земи. И остави ме. Сакам да спијам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(Старецот Лозан Перуника му раскажува во 1913 година на некој писмен калуѓер или поп Доситеј Давидовски што се случило еднаш, тогаш.)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тивко! Приберете се и бидете подготвени да го пречекаме!“ - заповеда високата георгина и ја гушна својата втора сестричка којашто исплашена се втурна кон неа.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ХРИСТОВ: (За сето време гледа в земја и ја тутка во рацете својата шапка.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Станува, оди по неа и ја проверува надворешната врата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Излегуваат. По малку се враќа Христов. Тој внимателно ја затвора вратата зад себе и ја повлекува Неда во спротивниот агол од собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Оттогаш, секое утро се разбудувам пред муграта и ја гледам. Ова ми е прво утро да ја видам вака валкана, градска.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Оди и ја затвора вратата низ која излегоа Иван и Младичот. Останатиот дел од разговорот се води главно придушено.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: (Го покрива лицето и ја забива својата глава во неговата прегратка.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Им се доближува. Со едно грубо движење, ја откинува Неда од Ивана и ја бутурисува кон кујната.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Та, кога скокнала Антица, тој се нашол како нарачан и ја дочекал на раце, та ја спасил. И така на раце ја донесол горе.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: (влегува избезумена). Антице!... Ќерко... станувај! (ја фаќа за рака и ја трга).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: (и ја брише устата од ракавот).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе скокнам... Подобро чесна в земја отколку нечесна над земја. (Се качува на миндерот и ја става ногата на прозорецот да скокне.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: Има една поговорка; „Него в село не го оставаат да влезе, а тој се смушнал кај попот дома и ја бара поповата ќерка“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Волкот сонуваше во своето бунило и ја прославуваше таа миризба со еден таков писок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега беше застанат и ја разгледуваше својата собичка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја гледаше, сета крвава, исплашена и мирна и ја пожали заради тој мир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

IX. Беше една друга врата во внатрешниот ѕид од собичката, кон која водеше еден широк премин, и за која, ако се погледне подобро, и како да постоеше таа собичка; една врата, на која ѝ беше подредено всушност сѐ во живеалиштето, и Змејко полека се доближи до неа и ја отвори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ја гледаше мечката како се тептиса и како се расколеба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Работеше нешто, повеќе белешкареше, за она време додека Змејко беше бригадир на градежната бригада, тоа време имаше доста такви белешкари и евидентичари, крај оние што работеа и што се натпреваруваа, а кога Змејко откажа да остане бригадир, тогаш уште првата утрина старецот ја изнајде некаде и ја зеде под мишка една стара заборавена и извалкана од рѓата синдикална книшка од 1922 година, што се беше сочувала меѓу алатите и отиде со неа кај Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една нивна борба и тие трпеливо ја прифаќаа и ја изборуваа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа поминати како ветер и ја имаа збришано надолу по една долка меѓу стеблата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волкот ја свитка опашката меѓу колковите и ја спрашти со едни ветерничави, троноги скокови надолу, сиот со некаква леснина на сенка, во онаа магличава сивина меѓу стеблата, одвлекувајќи си ја по себе и својата здробена нога, запната само за едно парче кожа и за некоја бела жила, што му се отфрлаше во трчањето, чиниш некој ненужен, прикачен дел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа безбројни и ја стеснуваа својата морница веднаш тука, на неколку нивни скока од неговото дрво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко стана и ја прибираше храната. Печката беше усвитена и мирисаше на леб што се потпечува. Беше едно угодно, сито чувство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Миризбата ја опиваше и ја носеше далеку во минатото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја премолче и ја остави да отстои уште малку тајната над тајните.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Виктор, кој ја знаеше состојбата на Рада, пред нејзе стави чаша Кока-кола и ја замоли да седне.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овде Глигор и Арсо го чекаат бесилото, а за Џемал-ага овде е спас и живот, темна среќа на човек што својата среќа ја промашил и ја загубил засекогаш меѓу слободните луѓе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Сме стигнале до тротоарот. Слушај ги стапките токму над нашите глави, - вели Арсо и ја стегнува силно раката на Павле.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Вклештена меѓу рабовите и железната рамка, таа го притискаше своето тешко тело во ѕидот и ја спречуваше светлината да продре во ќелијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но гласот на Глигор му ги дереше ушите и ги гонеше магловините од неговата свест и ја разголуваше болката за нешто загубено без што овде е штуро и неподносливо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Лепливо се мрешка чадот и ја затестува сивкавата замагленост. И очите му бегаат надвор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Доцна е да молам да ми простиш. Минував пребрзо и ја одминував твојата податливост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се проби јаснозвучен силен глас и весело пеење се разлеа, ја потисна и ја смири викотницата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Џемал-ага нервозно ги фрли пуловите, ја тресна таблата, неговиот партнер уплашено трепна и ја одметна главата како да одбегнуваше удар в лице.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Колку прекрасни се овие луѓе од книгите! Ја бараат и ја најдуваат смислата на своето постоење.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зад него долга рака со калливи прсти ја зафаќа одронетата земја и ја влечка назад.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ја слушаш приказната за тоа дека се храни само природно и само природни материјали може да поднесе на себе и на кожата своја, а гледаш дека и со пиво се налева, дека тоа си е природен пијалок... ’ко боза отприлика.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој не мереше контракции; тој месеше како да си тесто и, дали од страв или од некоја друга причина, двете со Споменка, како мисирки сокриени под покривките, тивко си плачевме и ја проколнувавме идејата да бидеме чисти.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можно е, пак само претполагајќи, и пак потпирајќи се само на општите историски податоци, зашто конкретни, веќе видовме, нема, дека Солунското кралство односно Латинското, во времето на Бонифациј Монфератски, во 1204 година, кога го завојувало и овој дел на Македонија, со поткуп, со принуда, или на превара претците на денешниве жители на Потковицата ги правело во католичка вера, но по неговото исчезнување од исторската сцена, нивните потомци, во текот на времето, одново се вратиле на православни верски традиции, а како драг спомен на своите претци, и на тие можеби добродетални времиња, ја запазиле и ја честуваат Латинска Црква?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Стричејте нејзини, а и Дамческите, ја хранеа и ја заштитуваа од злонамерници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мустафа ефенди е оварда кога се работи за наши пари, вели Максим и ја преместува тутуката од десната во левата рака; првин полека, претпазливо, ги симнува панделките од неа, потоа се навалува нанапред и со лицето на дланката на десната рака ја чисти, небаре ја мазни, тревата пред себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Има три мали пенџериња (едното гледа на југ, на дворот и гумното, другото, западното, преку сокакот на авлијата и во портата Јаузоска, и третото гледа на север на сретселото: четвртиот, источниот ѕид е внатрешен и ја одделува одајата од другите простории во куќата која е сета на едно рамниште - приземна) и сите три се зарешетчени со железни прачки дебели колку прст.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш нашите војници го ликвидираа Алекса Брчето, го фатиле, наоружен и во фашистички облечен, како оди за да им се придружи, кај Германците на Чауле, а Анѓеле веднаш си ја прибра Митра назад, го распрчка гробот, ја откопа рубата и ја однесе во Одборот - за да ја благослови лично командантот на војската.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа револтирано и демонстративно ја напуштам училницата и ја трескам вратата.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Влегувам во школската библиотека и ја земам Гоце Делчев од Ванчо Николески.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Вера Ацева - домаќинка со тапија. Тапијата ја издаде и ја овери со печат презедиумот на АСНОМ.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Својата ќерка мошне си ја милуаше, а пустата паштерка да беше кабил во една капка вода да ја удаеше, ич ја нејќеше да ја видит, сѐ едно ја караше и ја тепаше.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еднош м'ж и жена, татко је и машчаа је, ќе оделе на брак и ја викале со себе и Мара да ходит на брак со ними.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И така тие си ошле сами на брак, а Мара си останала дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некој засипнато го викаше. Старецот ги отвори очите и ја поткрена малку главата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми дојдоа ноќе и ми ја пребараа собата. Знаеја за сликата и ја најдоа исцибрени од пакост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој се наведна над ламбата и ја запали. Како да го стори тоа со врелината на својот здив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во ресторанот беше тихо. Газдарицата седеше зад автоматската каса и ја целиваше својата тромава мачка, дебела и сива како и таа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога старецот му се обрати, се збуни и ја наведна главата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нервозно и скинато расправав и забележувајќи млака иронија во насмевките на пријателите, се каев и ја колнев во себе својата неуверливост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Потивко, еве ги, го прекинува Капсула и ја протина цевката низ френгијата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги згрчи прстите и ја потпре брадата на гради. Полека говореше, како да чита нејасни слова.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кловнот го спушта палтото во скут и ја крева главата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Додека ги слушаше одговорите се муртеше, како да не одобрува нешто. Мрмореше и ја нишаше големата глава.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Борис знае - во таа куќа е штабот; одговарајќи на бабиното прашање дека е здрав, добро облечен и секогаш најаден, се ведне кон нејзиното чело и ја целива.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ранетиот се возбуди. Клекна зад воденичкиот камен и ја сврте пушката кон вратата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- И којзнае дали има некој што им влегува во куќата. Сигурно само ветрот ја отвора и ја затвора.