Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
За да не трпат тие за вода, редовниците буквално се натпреваруваа која попрва ќе се снабди со вода, па уште со темници побрзуваа да зафатат ред на чешмите и бунарите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Средно високи авлии од камен и во секој двор – лозница и бунар.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Гореле факел, одржувани од провевот помеѓу отворените врати и бунарот. Го барале Чанга со козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)