и (сврз.) - злоба (имн.)

И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мислел ли Посникот дека Граматикот ќе гласа за Филозофот, па штом е така, тој може гневот и злобата своја да ги запише, страсната суета да ја задоволи, гласајќи спротивно; Граматикот мислел ли дека Маргарит Духовникот ќе гласа „за“, та затоа нему допуштено му е да биде против Филозофот, а за злобата своја, и мислел ли секој од нив за другиот дека ќе ја сокрие зависта негова, и така единаесет пати?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отец Стефан имаше едно сосема бело око и жила на вратот што во мигови на бес и злоба (што често го напаѓаа, оти душата слаба му беше) му чукаше како кај гуштерица.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Заишкаа по ластовицата, ги навртеа пиштолите, калашниковите борни коли и скорпии и пукаа со злост и злоба по птичето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А не беше ни способен да ја разбереш деликатноста на женското срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вик на победа, очаеност и злоба му застанува на грлото и се онесвестува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)