и (сврз.) - блед (прид.)

И жал, и мака скри девојката; и мирно седна пред својот нежен татко стар, Не заплака, а мени боја, проѕирна и бледна, пожолтена ко килибар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Симптоми се: екстремна поспаност, испрекинато дишење, студена и бледа кожа и кома.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На ќебето заковано на два кола, префрлија друг. И тој разовкав и блед.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камените плочи во дворот беа мокри, како штотуку измиени и му се чинеше како и небото да е измиено, толку свежа и бледа беше синевината меѓу оџаците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
МАЛИОТ: Очите му се мртви и бледи. Има заспан поглед. Ќе му ги скршам цвикерите.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ти пречи светло?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но, еве ја Таа, изнуркува од белината на својот посед, и бледа, како природата што ја опкружува, преминува во нешто помоќно и позагадочно од своето обично траење...“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сакаше нешто да изусти, но овој само го стави прстот на уста, и блед, полулуд, сломен, жив колку и мротвец, изусти: „Псссст! Од словата твои утробата ми е преполна веќе“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сломен и блед истрчав во скрипториумот, и видов дека ме чека на масата; сум ја заборавил, посекако вчера, оти работев до доцна.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За сето време не можеше да направи ниено движење, онака скочането, маѓепсан и блед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден човек со скршена челна коска, и блед шофер, и полиција, и минувачи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Земјата блада песот нејзин плиска пена леплива и бледа ко долго помнење меѓу студеното камено писмо на вечните куќи и нашата разбудена сладостраст додека се губиме во шумата обострано!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во таа гужва никој и не забележа како малиот коњаник, исцрпен и блед во лицето, полека исчезнува преку маслиновата шумичка... ***
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Лицата им беа сериозни и бледи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)