и (сврз.) - жив (прид.)

Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во девет Соколе е пред гимназиската ограда. Учениците се пуштени на одмор, дворот е шарен и жив.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
СЛУГАТА: Толку очекуваниот ден дојде! Јас здрав и жив го дочекав.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
* Едно е сигурно: човекот роден под Сина Скала постоеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Туку, речи, само нека се здрави и живи, да не чуеме лошо.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ФРОСА: (го остава пагурчето). Здрави да сте ми и живи!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Свети Никола златен, што ги ведриш и облачиш морињата, варди ни го и чувај ни го Анѓелета од секакво лошо; однеси ни го здрав и жив на местото.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Да сте ми здрави и живи.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога им е празник, нешто како Велигден, Евреите фаќаат рисјанчиња и ги закопуваат во своите визби. Понекогаш и живи деца закопуваат. Не верував.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Била пресреќна кога видела дека и тие се здрави и живи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но кога видоа западните држави оти се излагани и оти Бугарија раѓа такви луѓе како покојниот Стамболов и живиот Свирчо, се успокоија и зедоа против волјата на Русија да го прават тоа што самите го расипаа во Берлин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Престојот во руската престолнина, активното следење на европскиот печат и живиот допир со европската дипломатија во Битола (и посебно со руската, особено по враќањето од Македонија) му овозможија на Мисирков појасно да ги согледа и оние моменти што не беа видливи низ чадот на секојдневните борби на револуционерите. 49.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И тоа во две насоки: „правење дупки“ во смисла на поткопување и продлабочување на јазот со овдешните тотално анахрони културни монополисти, и 2) правењето дупки е вештина на преживувањето (воздух!), свест дека културите опстојуваат само мешајќи се, и дека се или коресподентни (пропустливи, „издупчени“!) и живи, или дека се аутистични, самозадоволни и - мртви.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Само така, со реч гласна и жива ќе Му го славиме името. Сѐ друго е лук и вода“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А јас нешто ќе ви речам - ако сме умни и претпазливи, сите ќе стасаме до своите куќи, до своите жени и деца, здрави и живи. Ќе се обесам ако не биде така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без да се дознае што еднаш на друм бил тепан од двајца заптии, несреќникот понекогаш ноќе, додека умните и живите седеле зад замандалени врати, одел по селото и замавнувал со вила кон пците и сенките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се спогодуваме како Онисифор Проказник веќе да загинал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И затоа беше речиси радостен кога ќе ги дочуеше како се јавуваат во темничината, како се приближуваат кон него од сите страни, чиниш во некое постојано кружење, секоја вечер одново со чувството за некакво среќавање со овие проклети, со својата пустош завивања, од кои ноќта се исполнуваше со нешто морничаво страшно, но во исто време и живо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Стави ми да јадам, мртов сум уморен и жив гладен, - Анѓа му ја тутна тавата пред нос.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во приквечерината на овој непроменлив декор од агли и суви камени ѕидишта, бликаше оној огромен свет, полн со преживувања, личности, судири меѓу нив, дива гордост, свет што преминал во минатото, но што е така јасен и жив во неговата пламната глава.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тропам на вратата. Ме пречекува бесно лаење и жив, пискав глас: - Мирен... Марш... Потоа без љубопитност: - Кој е?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Да сте здрави и живи, вели Огнен Горго, оти ми го раскршивте животот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– Од каде сте, – прашувам – граѓанко? Од која соба? – Јас, – вели – од седумката. – Убаво, – велам – да сте здрави и живи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сè, би било праведно да се каже дека значајното лице набргу по заминувањето на кутриот, сосема сотрениот од него Акакиј Акакиевич, почувствувало нешто слично на сожалување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И убаво се стуткува во фланелскиот шал и веќе уста не отвора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од тоа време позорникарите добиле толку голем страв од мртовците, што одбегнувале дури да ги фаќаат и живите, туку само оддалеку подвикнувале: „Еј, ти, гледај си го својот пат!“ – и мртовецот- чиновник почнал да се појавува дури и преку Калинкиниот мост, ширејќи голем страв врз сите плашливи луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За меланхоличниот и осамен Ерген свадбената ложница веќе не е гадна просторија.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Она што ја прави исполнета со радост е присуството на Невестата, потоците светлина што течат низ отворените завеси и живите бои со кои девојчето (Невестата) го бои креветот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Татко, висок и строен, со исправена става, со вечно благ израз на лицето, и нискиот по раст Камилски, видливо слаб, но со цврст и жив израз на лицето, чекореа по кејот на реката, упатени кон Камениот мост, како балкански Дон Кихот и Санчо Панса, понесени од нивните ветерници зборови, со ислужено значење, но цврсто вкоренети во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се заврте и појде кон железните ребра, пак, уште еднаш, течејќи против текот на разбранетоста, шарена и густа река на луѓето. Како крмнак во густа и жива шума.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му се стори чудно затоа што може да создаде мртов човек, но не и жив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му го читаше и препрочитуваше писмото, и ронеше солзи: колку што се радуваше што е здрав и жив, толку тага и јад ја обземаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сакаа тоа да биде нивни дар на црквата за да им помогне Св. Богородица да им дојде синот здрав и жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Петко слуша, ги запланува рацете на пламенот, потшмркнува, ги брише седите мустаќи и кротко одговара: — Сполај му на господ, Ристе, здрави сме и живи на саатот, здраво живо од сете на кој пита кој праша.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му се молам на бога да ме врати здрав и жив дома, како тебе во Балканските војни...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На ден Панделејмон си летнале со Аџи Кљак-кљак и со аџиицата, со децата нивни, и си отидоа во штрков вилает здрави и живи како што сакаше Господин Бог.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетале во село Коњари здрави и живи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сите здрави и живи се?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Асоцијативни тези: - и по петнаесет столетија Стоби е осамено и мисли на сопствениот расцвет; -носталгијата се зголемува пред свеста дека минатото не се враќа туку се обновува во нови форми; -човекот, Стоби, човекот; -барајќи ја одново втората половина на дваесеттиот век се наоѓаме во состојба во којашто се измешани старото и новото време; -мртвите жители на Стоби се билките и тагата, урнатините што ги прават убави и живи; - Стоби живее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Децата лежеа, смеејќи се, на работ од прашумата слушај-ќи ја како воздивнува и чкрипи под нив, подвижна и жива.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
КоБрА, велеше Алешински, „е уметничка форма која ги води директно во детството... со значења употребливи за возрасните”. 50-те години фројдовата психоанализа влезе во главните струи на популарната култура и беше нашироко земана како доказ дека, не само што детството продолжува да влијае во возрасното доба, туку тоа суштински го создава и обликува истото.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Едноставно, жестоките и живи емоции на несвесниот детски ум беше тоа што неодоливо ги привлече.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
ПОЦКО: Е, ај, како пиле, така здрави и живи биле, а најмногу да си здрав и жив ти, куме Давадосе! (Пие, и дава на Петрија.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Го зема шишето.) Како благословивте, така бог да даде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
понатаму од трските и шеварот гледаше Висар, како жените, по умирањето на некој, ја вадеа сета постела на која спиел умрениот и сета покуќнина со која се служел, да ја мијат на езерото да ја тријат: веленце, мутав, постеќија, сазма, клашник, сакма, џубе, ресичка - удираа со пиралките на нив, фрлаа пепел и катранен сапун, луга и жива сода за да го извадат и очистат од нив и допирот и здивот од умрениот;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Поздравувајќи се со отецот, директорката и одделенските раководители му се заблагодарија и се извинија за вревата - Деца си се деца! - а тој воздржано се насмевнуваше со крената десна рака - небаре благословуваа: „Да сте ми здрави и живи! Пак да ми дојдете!“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јас сум здрав и жив, ти си заклан. Немаме ништо заедничко. Се оддалечуваме. Ти ќе пцовисаш, јас продолжувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
О црква одеме и свешчи палеме и Богородица а молеме да му се врне дома на мајките здрави и живи и се чудеме и, крстејќи се, си велеме: пули, пули, аскерлии и македонцки зборве и пее...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тате ќе му ја бацеше раката, а дедо ќе му речеше: „Сполај му, синко, на Бога, што ни се врати здрав и жив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Браво, Милко, нека ви е здраво и живо мајко Росо!... Леле колку се радувам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Ќе ти го распарам мевот, вели, и живо куче ќе ти зашијам во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тогаш се знаеше сѐ: кога се зајадува месо, кисело млеко и маштеница, кога полжави и коприви, грав или риба, а кога маслинки и жива манџа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тие со трчање ќе се вратат назад викајќи: идат и жив глас носат!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистини има колку што има и луѓе. И живи и мртви. Така со Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)