Собран во таа малкукрвна преклонетост, со притивнат здив, а за сето време се мачеше да се отскубне од една мисла, што го прогонеше, како секој поразен, и ниеднаш не беше во состојба да ѝ избега нејзе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Би можел до бесконечност да ги прелетува со погледот тие неомеѓени сини простори и ниеднаш да не му биде доста.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Па сепак најпосле беше пристигнат и тој парталав мршар, што не ни помислува да падне, но што се влечка по секоја изморена дира, тврдоглаво и ниеднаш неизгубено, како смртта.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)