и (сврз.) - секогаш (прил.)

Беше висок, снажен, со долга руса коса, орловски нос, цврсти и секогаш румени образи, широко чело.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, тоа му одговара и секогаш му одговараше да се прави дека божем низ непредвидливото и низ недофатливото, се раѓале богатите и сложени склопови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги водеше Михајло, едно кусо маже, а силно и секогаш напрегнато, способно секому да се врекне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Обично месеше пити и секогаш им носеше на соседите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И секогаш тие инсекти, неповикани, наездливи – комарник се вика мојата кора мозочна.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И секогаш во движење, во скок. Од чаша до пијанство, од љубов до заблуда, од случајност до убедување.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Го видовте ли некаде лицето мое сончогледно?“ И истрчувам – од врвот на јазикот, од провалијата во зениците. И секогаш ноќно, пополноќно.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И секогаш ја почнуваше истата песна, единствена што ја знаеше: „Мори, пијан идам од града, Велико мори, Сретнав моме в ливада Сен ѓузел, Вецо, на коњ трева береше...“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
317 Во своите извештаи за економската и социјалната состојба на населението во Западна Македонија мисиите меѓу другото известувале дека: “животниот стандард во оваа област е и секогаш бил многу низок дури и за Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Еден куп академски шалабајзери кои вешто манипулираат со зборот и секогаш „имаат” решение за сите проблеми, а покрај тоа државата и понатаму пропаѓа во провалија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На шаховската табла никогаш ништо не се знае и секогаш можеш да бидеш изненаден од зад грб и од кого било.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Гавазите поблизу ѝ пристапија. Како и секогаш, тие со почит ѝ се поклонија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од ѕитчето пак се појави момата. Како и секогаш, таа се искачуваше полека, мирно и достоинствено...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан секогаш на ист начин ги доживуваше приказните за Волчарот, во своите мисли тој го градеше неговиот бестрашен, кралимарковски лик и секогаш бараше одново да му се раскажува за него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таква каква што е, оваа земја е веројатно осудена весело и секогаш одново да го повторува жртвувањето, ритуалниот канибализам, на сите свои вредности. Зошто не?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како што многу подоцна увидов, црните луѓе се секогаш со прилично особини освен видените и секогаш истовремено помногубројни и помалобројни од секоја бројка до која евентуално би се дошло.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А Кузман честопати гонеше пљачкаши кои плачкаа секаде смело, и секогаш силен и горд, со другарите свои, победник идеше в село.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во тешка, неразбирлива и неполезна себичност, тие сакаа да се допаднат некому и секогаш се истакнуваа со нешто случајно и смешно што кај мене подоцна предизвика нејасен презир и гомарни сомневања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Филозофот се смешкаше загадочно, како и секогаш кога сите мислеа дека сѐ е загубено, а тој исход чудесен наоѓаше, од ништо нешто сочинуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога некој ќе ни го спомне Господ, замолкнуваме и секогаш гледаме наоколу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сестра ми се будеше секоја ноќ и секогаш со исти зборови ја започнуваше истата приказна: „Ова е крајот на Европа.“ „На Европа многупати ѝ доаѓал крајот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчев, не сакав да разговарам за она на што не сакав или не можев да мислам по среќавањето со Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марко Марикин прашуваше и секогаш сам одговараше, најмногу тогаш кога ќе предизвикаше љубопитност кај луѓето со кои се здружуваше и кон кои беше братски милослив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секаде, луѓе исусови, вели и секогаш, луѓе божји.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затоа што е бодар, свеж, брз и секогаш подготвен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Наспроти тоа, градоначалник, кој не е дебел ниту слаб, макар и да не ги познава законите, секогаш има успех.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Секогаш заминуваше и секогаш се враќаше пак празен, или врзан, секогаш во невреме.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги барал и секогаш останувал сам, задругата му одзеде само една година од тоа, но тој уште ниеднаш не ги имаше побарано нив како сега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеше многу бавно и секогаш застанувајќи за да си ја смири заздишаноста, внимаваше на секое шушкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И секогаш, и на сув камен, му успевало да создаде леб, постојано верен на сите оние клетви, заедно со кои и беше создаден, таков, немајќи потреба да ги оттурнува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Всушност тоа секогаш беше само едно од тие дрвја, кое ќе стореше само едно движење, едно такво движење како кога се сонува тежок долг и морничав сон, и секогаш тоа беше само една ветка, што се исправаше нагоре како празна дланка во несвесно замавнување што оттурнува нешто од пред своето лице, додека под неа се ронеше истресениот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се доближи полека, прикрадувајќи се, на она место, го подигна предното ноженце божем да пречекори уште еднаш, но ноженцето сега сосема само се врати назад и срнчето отскокна пак, сврте неколку пати поигрувајќи по собичката, секогаш повторно доаѓајќи од она место и секогаш сѐ побезумно отскокнувајќи назад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа тоа два сосема различни односа спрема животот и секогаш останувале неизменети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она старче многу често го носеше тоа како прогонење, но Змејко баш и прекумера чувствително кон тоа и секогаш избегнуваше да се покажува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е веројатно чиракот од казанџиската работилница, еден жив момок кој понекогаш го сретнуваше и секогаш му се насмевнуваше пријателски.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Разбудениот град со своите секојдневни шумови и звуци, животот разнолик и секогаш еден и ист, е исправен пак во утрото на подновените човечки усилби.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, нема да биде наведено дека во ходникот треба да направиш плакар од ѕид до ѕид, само за чевли, патики, штикли и чорапи внатре во секој чевел, заборавени, се разбира, и смрдливи, се разбира уште повеќе; и табла со шајки за сите комплети клучеви закачени заедно со „амбрелите“, и секогаш фали твојот клуч, нели?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И секогаш, независно од годишното време и температурата, тоа уживање го правам на клупата пред хотелот под палмите кои не се увезени... турски се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се шегачеа меѓу себе. Сѐ им почнуваше со зборовите „си беше еднаш еден Банаќанин...или Бачканин и така тој...“ и секогаш шегата завршуваше со потсмев на оној вториот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Црните луѓе, некој по кожа некој по душа се необични, поинакви од сивите, а сивите се само сиви и секогаш ќе останат такви.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Борис знае - во таа куќа е штабот; одговарајќи на бабиното прашање дека е здрав, добро облечен и секогаш најаден, се ведне кон нејзиното чело и ја целива.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- И секогаш гола сте ја соблакале, секогаш, секогаш... Така ли е? - Така е, секогаш. - Гола? - Гола!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И секогаш му успеваше да се изнафали, а што повеќе врева правеше, толку поопасен стануваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ден тој носеше фланелска кошула со тен боја, ако не се сметаат оние големи потемнети делови од пот, предизвикани од летното сонце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледан отстрана, неговиот бел и смело извиткан лак изгледаше секогаш одвоен и секогаш сам, а го изненадуваше патникот како необична мисла, заталкана и фатена во карпите и во дивината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Човекот беше испотен, а од Дрина доаѓаше студен ветар; пријатен и чуден беше допирот со топлиот изделкан камен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Распојасани поими, стигматизирана и со кус здив метафорика, идеологизирана сфера на логотетство... тоа е „формата“ на нашето јавно мнение, наметната и секогаш наметнувана со политичката сила на авторитарните смени меѓу мрачните патријархални позиција и „опозиција“.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Косата ѝ беше како и секогаш прекрасно фатена, со позади пуштени локни.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Костадин но и Петар беа момци со посебен оштар дух, имаа огромен репертоар на вицови, анегдоти и досетки и секогаш знаеа многу вешто да ги поврзат или да се инспирираат од темата на разговор и да ги насмеат соговорниците.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По револуционерниот период од педесеттите и шеесеттите години, општеството се прегрупира, како и секогаш, на висока, средна и ниска група.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Белата светлина и зуењето беа исти како и секогаш, но ќелијата беше малку поудобна од другите во кои престојуваше порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како и секогаш, високите требаше да бидат истерани од власта од страна на средните, кои потоа ќе станат високи; но овојпат, со свесна стратегија, високите ќе бидат во состојба да ја задржат својата позиција засекогаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ниротакис имаше манир на доверлив човек од еснафски ред, и секогаш кога зборуваше речиси шепотеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вечната клетва секогаш ќе те стигне Во секое време, низ животи многу Одлучи понизен да бидеш пред Свјатоме Богу И секогаш во предност пред другите ќе идеш Ќе бидеш признат, ќе бидеш свиден Ќе бидеш благословен и можеби некој иден Наш спасител, месија пратен Од народот свој по барање вратен Нови надежи да донесе во земјата ветена Неомеѓена, единствена, осветена! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Со нив моли се за нас, преподобен учител, што го прочитуваме твоето преславно успение во славата на Пресвета Троица, Таткото и Синот и Пресветиот Дух, сега и секогаш и во сите векови, АМИН!
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Секогаш и секаде беше прв во борбите со неверните и секогаш излегуваше победител, благодарејќи на вакви како Арслана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не сакаше, како и секогаш, да ја видиме со солзи на очите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Под брз зарез на остриот нож, месото се отвора како непознат цвет, крвта, секогаш иста и секогаш на ист начин, шуми, врело само во неговите ноздри.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи јас сум подбрканиот и секогаш сум во очекување на тој непознат настан кога и вистински нема да ме одмине многу спомнуваната горчлива чаша од Новиот завет и тоа само затоа зашто негде сум го спомнал мојот необичен сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
1. Преобразби „Срцето ме влече да ги опеам преобразбите во други тела“,23 на Ѓаволот конецот намотан на макара да го замрсувам јазикот да го вртам вртоглаво на врвот врв да најдам во коцката, коцка-бесконечност во кругот, точка-вселена за габите легло, да го откријам -пред да пропеат првите петли- мистериозниот отпечаток, совршено обол божјата преса по европските полиња додека житото живее знак дава човекот да се прилагоди на чуда и да мисли низ чудеса небаре сѐ е од два краја составено на два раздвоено, непостојано хаос и космос секаде и секогаш отровен и неотровен свет двојници свет условно отворен на слобода пуштен за да биде поблиску до смртта најаве одошто теориски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Полни се со крв и секогаш црвени. Обично бараат заспана будност.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нели, секој Русин, насекаде и секогаш повторува: „О колку е голема нашата мајчичка Русија! Никој ја нема пројавано открај накрај!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неа богами човек полесно ќе се загуби одошто да се пронајде“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Многу работи можат да се променат на подобро, почнувајќи со една добра мисла и секогаш гласно да кажеме што сакаме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Имав едно поткршено моливче и секогаш оставав пораки по ѕидовите од нужникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го знаев тоа и секогаш им велев на моиве.... – побрза да се пофали старешината.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Наводот од “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius”, потекнува од списокот на различните филозофски школи во Укбар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последната реченица во Портретот на уметникот во младост упатува на таа замена, која е направена без страв и чувство на вина: “27 април: Стар мој татко, стар мајстору, поддржи ме сега и секогаш на добро место”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Осум години обичен прост војник. никогаш ненајаден и секогаш хранител на вошки.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите секогаш му болскаат и секогаш во нив има вгнезден страв и оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Убавото поздравување е начин да бидеме поблиски едни со други, подобри, почовечни, па затоа, добри мои читатели, сѐ да сториме та насекаде и секогаш да се слуша: ДОБРИ ЛУЃЕ - ДОБРО УТРО, ДОБАР ДЕН, ДОБРОВЕЧЕР!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МИРА: Не може сѐ и секогаш да се решава со цинизам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мајка ми се правеше рамнодушна ама беше нервозна и секогаш наосилавена на нас децата; баба ми нешто скришно го караше дедо ми, а дедо седеше сѐ понапикан во огништето со главата наведната и некако свртена кон ѕидот, како чиниш да пушеше кришум од своето луле направено од кочанка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Трансформацијата на љубовната афера со Летка авторот веќе ја имаше преболено или ја преболуваше, но за чудо, што обично не се случува, тие останаа добри пријатели на кои разговорите им беа забавни, средбите многу поретки но не прекинати и секогаш проткаени со хумор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А авторот нејзе во последно време ѝ се јавува по полноќ и секогаш ја наоѓа кога ора по Интернет заглавувајќи во еротски „дејанија“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Долната усна ѝ беше повлечена малку навнатре и секогаш влажна од истурените заби: носот грбав, кожата навистина свилеста, но со боја на шафран: а очите скоро белузлави од тенка синевина, со шарен темен обраб, кои се повлекуваа негде длабоко, викајќи те од далечина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Човек како мене толку сензитивен и посветен, може да биде исполнет најмногу од уметноста и науката, затоа што само тие како децата можат да се сакаат безусловно и секогаш на истото ќе ти одговорат со дупло поголема љубов, ако ги сакаш и негуваш на вистинскиот начин.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најмногу за тоа што сум жива, здрава имам прекрасно семејство и секогаш се извлекувам од кашата најдобро што можам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Игро мудра, само таква биди, разгрни се сета богато надарена, и секогаш во животот иди од несекидневноста чиста и озарена.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
А дотогаш, кога сакаш можеш да се возиш во автобусот и секогаш да седиш на ова место крај мене.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе посадиме, - ѝ реков. - И секогаш ќе имаме елка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не можам од него на раат да се напијам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми стрпливо ги слушаше моите жалопојки и секогаш нашите разговори завршуваа на ист начин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа ќе речеше – еден ден и тој сон ќе ти се оствари, а дотогаш убаво е да го имаш и да го сонуваш, - но мене тоа воопшто не ме утешуваше, туку напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А мојот прстен што ѝ го купив од Охрид кога бев на летување?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми е „манијак”, „болен” по кока-кола и секогаш се однесува како да е таа негова лична сопственост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неизоставно така прави и секогаш одново го разгледува со љубов и внимание.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)