Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Второстепениот суд, со пресуда, ќе ја одбие жалбата како неоснована и ќе ја потврди првостепената 116 пресуда кога ќе најде дека не постојат причини поради кои пресудата се побива, како ни причини на коишто внимава по службена должност (чл. 357, ЗПП). 6. Измените на ЗОО од 2008 година воведоа значајни промени не само во терминологијата, туку и во начинот на пресметка на каматата, бидејќи престана да важи дотогашниот ЗВСЗК (1992) – в. чл. 73 – чл. 77 од ЗИД ЗОО/08.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд може – на седница на совет или врз основа на одржана расправа – да ја отфрли жалбата како ненавремена, нецелосна или како недозво- лена; да ја одбие жалбата како неоснована и да ја потврди првосте- пената пресуда; да ја укине оваа пресуда и предметот да го врати на првостепениот суд на повторно судење; да ја укине првостепената пресуда и да ја отфрли тужбата или да ја преиначи првостепената пресуда (чл. 355. ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Уште еднаш одекнува гласот на Сеген, тишината, небаре козлето ќе се премисли и ќе го слушне покајничкото мекање...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зар со нив ќе живеете и ќе работите во градот?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Добро, Коле. Ќе ти месам зелник со штавеј и ќе ти пратам ручек по Рушка.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тоа ќе се знае и ќе се есапи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Малку, малку, и некој од нас ќе рече: Еве, сега, за петнаесеттина сантими и ќе смени на песочно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секој пијан ќе ти се истопори на влезот и ќе ти се измоча, да простиш, на диречено. Ѝ велам на Зорка, не е ова некој живот, треба да бегаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но не е важно дали јас имам и ќе имам доволно вода (иако знам колку е тоа тешко по однос на твоето доаѓање овде), посилен од тоа во овој момент е поривот во мене да преземам нешто што ќе биде важно за Маказар и за овие луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сепак, храмот се изградил и во него свечено бил внесен заветниот ковчег, следен од харфи и цимбала, и од песната на канторите: „Подигнете ги, порти, горништата свои, подигнете се, вечни порти, и ќе влезе царот на славата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да, се сеќавам, ќе се разбудам наутро и ќе седнам на работ од креветот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не се може поинаку, вели, ако е преголема ихтиза, човекот ќе бара некого од спротивниот табор со кого има горе-долу муабет, и ќе го моли тој да оди во дуќанот да му купи, но овој самиот никако не оди.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Жена му ќе го извади шишето што веќе го довеле, што двајцата, што самата, речиси подолу од половина, и ќе испијат по една.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде Рајна во посета, се изненади, ти се покажа најголем традиционалист од сета наша генерација, што е ова сѐ штиркано, сѐ мраз пеглано, а само за еден човек, заслужува ли оној суртук такво нешто, знам, знам, сега ќе подзамижиш и ќе речеш, е па на некој начин и заслужува, колку убаво ме љуби, ха, ха!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зборувале и ќе зборуваат, те за бунарот, те за водоводот... Секакви работи.“ „Какви работи?“, се вомјазив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Скриени се и недоверливи, но најпосле, кога ќе дојде моментот, и тие, како сите луѓе на светов, ќе го отворат срцето и ќе ја искажат својата благодарност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето од фирмата ветија дека до доцната пролет, кога ќе може без пречки да се работи, ќе ги проучат уште еднаш детално нацртите и ќе додадат сѐ што би било потребно, за да не се направи некаков пропуст и уште дадоа гаранција оти ќе одделат доволно машини (се рече дека ќе се ангажираат три копачки машини „мерцедес“ марка: едната за теренот во планината, другата за делот од планината до селото, и третата за во самото село) и доволно луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Децата, шест на број, речиси сите на иста возраст, ќе зинат и како чавчиња ќе гракаат и ќе чекаат тој нешто да им фрли в уста и откога ќе видат дека нема што да фрли, ќе папсаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зарем бог, заради неспособноста за сполука и богобојазност на овие луѓе овде, сосе мене заедно, решил да направи од Маказар Содома и Гомора, оган и пламен, лава жешка што ќе потопи и ќе изгори сѐ живо и мртво.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Одлично, ќе станеме повитални благодарение на кучето и ќе излеземе од едни рутински практики, влегувајќи во други.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Така, се случуваше да остават еден голем камен до кацата и јас ќе се качев на него бидејќи не можев да достигнам и ќе ги наполнев џебовите со сирење и ќе им дадев на моите браќа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не. Ќе учиш српски и ќе ги загубиш трите години гимназија. Ќе почнеш од почеток!“

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Ќе ти се насмевне, и сам ќе се насмевнеш и ќе му посакуваш и добар пазар, каков и да е...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Можеби догодина ќе консумираме пакетиран сладолед и лупени семки и ќе имаме почист град, но лете и зиме, и во најсилниот студ, велат софијанци, не можеме да се спасиме од шумот...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие расштимани звуци навидум внесуваа живост во депресивната атмосфера од третата окупациска зима на островот. Лука Карер шеташе вдолж молот и досадувајќи се, со врвот на големиот црн чадор со дрвена дршка, ги допираше металните бочи на пристаништето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Покрај него стоеа уште тројца службеници на општината, сите со црни чадори во рацете, а нешто потаму и настојникот на митрополијата и неколку свештеници со развеани бради и раса, и камилавки кои како по наредба ги придржуваа на главите секогаш кога ветрот ќе дувнеше позасилено и ќе однесеше нов навев на солен воздух кон главниот град на Закинтос.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Не може, не е ова отел, барајте си на друго место. - Како не може, - се спротиви подофицерот. - Значи ние надвор да останеме? Ќе нѐ пуштиш и ќе играш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убава е, и не е чудно што двајца црномазни и мазни млади луѓе (можеби персиски дипломати?) ѝ се испулуваат и ќе си зборнат притоа нешто на својот јазик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И само е предупредување што „Непознатиот:/Див,/Молачлив,/Суролик.“/ го извива ова знаме на закана над сѐ што било, е и ќе биде во суштина на песната и во нејзиното повратно случување врз дел од замислената слика на нејзиното постоење.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Тетка Анѓа долго се врткаше во училиштето и упорно се бореше со немаштијата и гладот, штедејќи го брашненцето за подолги и потешки денови; чичко Петре постојано ѝ помагаше, ѝ се наоѓаше за што било и ја утешуваше дека и ова еден ден ќе помине и ќе дојде време убаво и среќно.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпрво ние ќе минеме низ вагоните и ќе те чекаме кај последниот...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Само да посакаш да видиш самовила, коњче или еленче - и ќе видиш.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А сиот насмеан и весел, тој ќе чука по рамово и ќе плука на прстот кога ќе ги брои...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом него ќе го ликвидира, ти веднаш ќе се префрлиш на неговото место и ќе го свртиш возот накај Голем Вис, како што се договоривме...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ама сѐ да изедеш, ништо да не вратиш дома.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Готово, печено“, вели, го клава плехот врз шпоретот и го покрива со крпа малку да истине, потоа - знам - ќе го потури со шеќер во прав и ќе го сече на квадратчиња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ме радува што оркестарот се зголемува“ рече наставникот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пак ја отвора рерната.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Пропуштивте само четири часа. Отсега ќе сте редовни и ќе совладате.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога тогаш грешниците, една по една, ќе вежбаат јога и ќе танцуваат модерен балет без никој да ги задева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Еден ден очите на сите ќе се уморат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И кога грееше и кога вееше Тој гол влегуваше во планината, ги ширеше рацете како гранки и веруваше дека еден ден сосема ќе се поистовети со стеблата, ќе потреперува и ќе размислува како нив.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг, но ти лесно според потта на мојата болна кошула, како според Книга на болниот, ќе ги протолкуваш сите соништа и ќе ја покажуваш кошулата како поука на сите кои копнеат заедно со Тебе да стигнат таму каде што не може никој освен тебе.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со години и години еден незнаен човек квечерина сам ќе си прошеташе по нашата улица и ќе исчезнеше, потоа, некаде во мракот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И сѐ така: не обраќајќи внимание на никого и ништо, загледан вземи ќе се покаже и ќе одмине...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе попасат овците додека честиташ ти бајрам на бегот и ќе враќаш назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тиа ќе а ваќаат стената и оттука ќе нападнат некои задоцнети пазарџии и ќе и пљачкаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас кај да сум жив — умрен, пред да ги скорнат овчарите бравите, ќе дојдам и ќе свршиме работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ги гледа и си мисли: „Еј мои максамчиња, ќе робувате и вие како виа дедовците ваши овде и ќе слушате приказни за татко ви, ако останете по него. Не, не.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова го рече онбашијата и стана та му се приближи на дедот Јован и му се заѕвери крвнички.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за сето тоа проклетството ќе падне на нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само така, помогнат во најтешките дни, ќе ја задржи верата во себе и ќе ги сплоти сите свои сили за да може еден ден да си ја извојува скапо платената своја слобода без ничија помош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие можат и ќе ораат и гладни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека подраснат троа и ќе си и зема со мене, — си велеше во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А си се пораспашала малце да и поистресиш б'ите, ете ти а некоа чанта, се враќа од градините, ќе ти се истресе и ќе те затече распашана; ја некој косач, гумнар, жетвар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш во Пионерскиот дом почнавме да се подготвуваме за Првомајската парада и веќе знаевме дека не е убаво да се лаже ни за први април оти тој што лаже и краде и цел живот ќе има вошки и ќе носи ѕиври.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- Шо те боли курот за рајата. - На крај ако треба ќе ги спакуеме куферите и ќе му ја дувнеме од оваа свињарија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Основната цел на капиталистичката демократија е апсолутна власт на мала одбрана група луѓе врз контролираната маса која на најразлични начини ќе се индоктринира и ќе се манипулира преку сапуници, кич музика, циркузијадни естрадни фаци и секаков шунд кој се наметнува преку медиумите кои се под нивна контрола.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Барем циганите ќе закрпат некоја дупка и ќе кснат месо од дилот и продажбата на дотичната шмизла.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Али јеби га, ипак мислам дека се работи за сугестија шо кај 50% од луѓево ќе ги држи едно 6 месеци и ќе веруваат у тоа дека стварно среќата ќе им залупа и на нивните порти.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Со 100 динара ќе идеш да изнакупиш блок чоколадо, кило банани, 2 сладоледа и ќе ти остане кусур.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа така траело некаде до пред Илинденското востание, кога некој калуѓер нашол скриен пергамент на кој била нацртана статуата и испишани зборовите: „На први мај првиот изгрев на сонцето - каде што паѓа сенката од мојата глава - копај и ќе најдеш големо богатство...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Ќе научам занает, ѕидарски занает, и ќе станам богат, прочуен“, си говореше тој тогаш.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И ќе зажалиш таму за оваа наша планинска миризба, - рече Кирил, па ја опфати со еден поглед долината и ги рашири ноздрите, напнувајќи ги градите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Војната е како јастреб што ќе се спушти врз народот како врз јато кротки врапчиња и ќе ги разлета на сите страни...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А Елена ќе каже и ќе нѐ задржат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога се враќаше дома навечер од корзо, Баге прво ќе свратеше кај него и ќе го кренеше на раце како рулче - беше лесен како перце и сув како лешник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Чичко Томе тоа го правеше усно и со тоа се задоволуваше - штом ќе се изнавикаше, одеднаш ќе клапнеше и ќе задремеше седејќи, совладан од черешновицата на Верга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Целта на оваа вежба е да ја развие техниката која веднаш ќе го привлече читателот кон следниот параграф и ќе предизвика во него желба да тргне понатаму, бидејќи го приврзавме неговото внимание кон овој параграф, токму поради неговата занимливост. Ако не се извежбаме да пишуваме вакви параграфи, кои му претходат на дејствието, не можеме никогаш да постигнеме вистински суспенс.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Никаква „уметничка“ литература, само чиста медицина, универзална панацеа, фетиш, на некој начин: ако имаш забоболка, ќе отидеш до својот забар и ќе го прашаш дали е дадаист.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе ги закопаш колената в трева ќе се потпреш на лактите и ќе го пикнеш клунот во брзакот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И тогаш тој ќе клекне сред нив, а тие ќе колват и ќе се врткаат околу него како во пчеларник, ќе го забавуваат и одушевуваат со тоа што ќе му ги колват ногавиците на панталоните и копчињата на кошулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Векот на чувствената сензација е непредвидлив: поетот ќе ја прими неа во времето и ќе му ја предаде – на времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Нивниот приод е космички и доколку во моите песни го има космосот, тие ќе го чујат и ќе се одгласат. ...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Облачно претпладне во јули. Вкус на пепелта лета низ воздухот; - мирис на дрво што се поти на огништето, - натопени цвеќиња, - опустошени шеталишта, - зошто веќе да не дојдат играчките и темјанот? “, ќе наслика Рембо во неговите „Изреки“ и ќе продолжи: „сум оптегнал јажиња од камбанарија до камбанарија; венци од прозорец до прозорец; Златни синџири од ѕвезда до ѕвезда, и играм“.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој е мудар, и ќе има доволно мудрост за мене, за моите стихови.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Правото на сопственост ќе премине во творечка борба за време“, ќе рече Хлебников, укажувајќи ни дека никогаш немало и ќе нема доволно време, и настојувајќи да се открие општ поредок на времето и да се осознае она што беше кон она што ќе биде.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Таа од високо надѕирнува низ прозорците, ќе погали некое детенце, ќе му ги заклопи очите на некое што уште не заспало и ќе одмине потаму.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе се прошетаме малу по небото и ќе ти мине тагата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога е топло ќе си седне дедо Спасе во дворот, ќе си го завитли лулето и ќе пувка важно, важно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Знаеш, знаеш! - ќе свика Васко и ќе почне да се умилува околу деда си, да му ја симнува шапката и да му брка по џеповите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

По цела ноќ, по цел ден, само не задевај го, тој ќе лежи до огништето или ќе се сонча на прозорот и ќе преде.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но сега те молиме врати нѐ пак на Земјата. Снежана ќе се разбуди и ќе нѐ бара.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе дојде мајка му, ќе го земе и ќе го внесе дома.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Васко ќе се смири, ќе се загледа во дедовите мустаќи и ќе ги изостри ушите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Вие само ќе вошате плејтс, мисури како што велите вие ќе миете, ќе мопате душемиња и пенџери, ќе пуштате машини за перење и ќе ајронувате, мејтенансот на чоперите ќе биде ваш, такси ќе драјвате, ќе ставате парфеми во тоалетите...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дрмон ќе ти ја направи куќата - ем сѐ што ќе најде ќе ти изеде и ќе ти испие, ем ќе ти ја испреврти куќата. И како да не бил тој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Секоја ноќ сонував ангели. Луѓе облечени во бело ме посетуваа, божем ако удрам со секирата по глава, крвта ќе се распрска по белото и ќе се гледа многу оддалеку.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И тие ќе се собереа околу нештата распрострени по најлонот послан на земја, некој ќе земеше некој спреј за муви, ќе се прснеше со него во носот, од силната миризба ќе се намрштеше и ќе речеше: „Не сум толку бадијалџија да тргнам муви по буништа да бркам!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во мигот кога заглушувачката врева ќе ја достигне својата кулминација и ќе стане неподнослива, гатачот го повикува домаќинот да ја отвори вратата: Отвори бре домаќине, запали кира борина, врзи си гаќи в темнина да видиш лика и прилика да видиш наша невеста, како лепетит, како треперит, како полска пеперутка, како прилепска мандулка.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, ако и читателот во пајак се престори, ако заплете и тој ситни нишки во мрежата, ако му ги смеша конците на создателот, тогаш пајакот од средето не ќе може да го голтне, оти ќе залута, оти не ќе може да ги разликува своите од туѓите нишки; и ќе умре од глад, а читателот ќе преживее.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во истиот ден ќе ѝ се отплатам на Луција и ќе се покајам, за да биде ефектот посилен, како во книгите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стори добро и ќе посакаш да сториш нова добрина; стори зло и нови зла душата ќе ти посака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем рече дека ако не најде мир ни во циркусот, сигурно ќе се замонаши и ќе му се посвети на Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

До почетокот на времето, Словото беше во Бога; во почетокот на времето Словото го создаде светот, среде времето, Словото се оваплоти заради спасението ваше, а на крајот од времето – оваплотеното слово, Богочовекот Исус Христос ќе ви суди за делата и неделата ваши и ќе остане, како и до создавањето на светот – вечност.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

До трипати смее да се отвори одајата, велеше преданието, и ако од трипати не се растолмачи записот, сонцето ќе се помрачи, земјата ќе пропадне, ќе се отвори и ќе проголта сѐ што лази, ползи, плива и лета по лицето нејзино.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној кој не знае најпрвин да го отстрани пајакот што демне над словото, тој само оддалеку чита и не разбира; само оној што ќе ја отстрани пајажината од пред очите ќе го види словото како видение, откровение и ќе разбере, оти ќе ги чита не само зборовите, туку и гласовите, боите нивни, белините меѓу нив и редовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И само ако се пофати правиот конец, таа преѓа ќе се расплете и ќе се ослободи заробениот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го пишувам ова ноќта пред да тргнам со воз, од Будимпешта за Скопје; спакуван сум и утре изутрина ќе се искрадам од најпознатиот европски циркус и ќе заминам кон железничката станица.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со Земанек, ако требаше, ќе поделевме и еден пар чевли, што се вели: ако требаше тој ќе го облечеше левиот, а јас десниот, и ќе излезевме во град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури и Светото Писмо вели дека постојат два типа луѓе: едниот е номад, а другиот – земјоделец; едниот сака да освојува нови и непознати светови, а другиот најубаво се чувствува кога ќе се сврзе за својата нива, ќе си квакне во своето народно духовно кеневче, па ќе расправа прикаски за големината на народниот дух и ќе си потпрднува од националниот грав, негово лично производство, најголемиот симбол на светиот дух на неговите предци.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури си претпоставувам (а можеби само ми се причинува) дека средбата со таа личност ќе биде и моментот кога ќе се осознаам себеси и ќе се почувствувам пораснат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Море за какви скришни места ми зборуваш?“, веќе заискруваше сладострасникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека мислам оти не сум упатениот кој ќе може да го поведе кон неговата цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И како тогаш подароциве ќе нѐ развеселуваат и ќе нѐ прават посреќни ако се вадени од торбите на гревот“ го прашував сладострасниот корисник на мојата љубов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче. Од Милка треба да се учите да цртате.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но нека. Ќе порасне и ќе разбере.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе ја пофалиш, Милке мајка ти и ќе ѝ речеш дека многу убаво црта.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: „Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

МИТРЕ: Нека ги товари Панде пљачките и ќе излеземе. (Вади кутија со тутун).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тебе господ да ти наврти едно зетче. А на Анѓелета кога ќе спечали пари и ќе си дојде,

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Пак кога знаат оти сакам да се женам и ќе им се запулам! (Општо смеење.) (на жетварките). Ајде мори, речете уште една!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој е млад — мал, не чул, не видел, и ќе застане како теле во зелје. Не е вака?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Барем сега чу и ќе знае! Друго е кога ќе имаш абер од една работа, а друго е кога не ќе знаеш ништо.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Море, биле, се и ќе бидат парите отепувачка! Јуда е парата!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: Така е, Панде, така. Ти си кирајџија, одиш горе-долу и ќе чуеш по нешто ново, пак знаеш...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но кога ќе ми беше здодевно да цртам и да ја ггрелистувам сликовницата, ќе седнев на столчето и ќе разговарав со кучето Роско.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Веќе ги набројував во себе луѓето на кои ќе им пишувам и ќе го барам она што сакам да го барам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Со мангариве, ќе купам куќа и ќе ве пуштам да спиете сите во неа, дуваше Пенчо во стаклото.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Николај, што ти бил? Тој ќе се исправеше, ќе ја дигнеше главата и ќе зататнеше: - Генерал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мораме да научиме да му се опреме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Трагичната мудрост подразбира негово отфрлање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во публиката ќе имаше многу геј-мажи што си го знаеја филмон наизуст и ќе ги изговараа репликите усогласени едни со други и со глумицата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Грахм... како да ви кажам... тоа е како бркотниците на мачките во февруари, односно... кога една чавка ќе се оддели од јатото и ќе почне да изведува бесни глисти... Заборавете!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И читаш: „Јас, долупотпишаниот, по своја волја, свесно, одговорно и без принуда, пред надлежните власти изјавувам дека ќе бидам лојален на државата и ќе ги почитувам сите закони.“

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бегајте! Бегајте! Бегајте! Скрши фронтот! Грчката војска доаѓа и се живо што ќе најди ќе коли и ќе беси!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Девојчето и братчето растеле и растеле. Девојчето скоро станало девојка и си мислело дека кога ќе се омажи ќе има многу, многу деца, што ќе ги сака и ќе ги чува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, постои и другата можност – сето време да постои ‘некаде’ во вечна сегашност, во некоја друга димензија; постои таа можност во паралелно и синхроно пулсирање да постојат сите времиња, сѐ што било, и таму, во таа друга димензија, да се ‘преселува’ сѐ што сега е, и сето она што некогаш ќе биде; и само таму, и само така, при средбата на сите временски слоеви и сите егзистенции, сѐ ќе ја сознае сопствената смисла, онаа што ни е неодгатлива во ова минливо постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потполна бесмисла доколку времето е една самоуништувачка категорија која се стреми кон Ништост, Ништост која го проголтува сѐ она што било, е и ќе биде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но сега, новата болка ја засекуваше старата рана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По мало молчење ќе се подискашлаше и ќе ја продолжеше со кроток глас приказната Ване Мицо, само сега негова, доживеана, запикасана до најситна ситница.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа нечистивиот ти го стокмил: и свадбата, и сватовите, и ората, и даровите, виното, од кое ако си голтнал, ќе те голтнело лудото и ќе било чудото што ќе те такла по сокаците да ги прибираш облаците, ќе те чекале бајарки и попови по манастирите, по чардаците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потем со трчање се вратив назад во хотелската соба, ја заклучив вратата и легнав да се одморам, не давајќи им можност на мислата и на чувствата, да ме налазат како мравки од чии полазии ќе страдав и ќе боледував.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потем додаваше: „Песната, односно стиховите, се и ќе бидат најмноќното средство за решавање на меѓусоседските завидливости и кавги, меѓунационалните и верски столбновенија, та дури и на меѓудржавните судири и војни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом ќе ја сетеа по кроткоста и тишината која пред неа одеше, ќе ја оставеа работата дуќанџиите, пиљарите и касапите, коларите и браварите, ќе брцнеа по џеповите и ќе ѝ подадеа некоја паричка како за среќа, како камче против чинка, како прав против урокливи очи и баксузлии жени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледаше и напред и назад. Велеше: „Сум и ќе да бидам“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе отпиеше од пагурчето, ќе ја подзабришеше устата Ване и ќе почнеше: - Џанам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Разрешите и ќе видите како горат и што ќе сторат метафорите и римите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го земам и ќе го засолнам во некој дом.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не знаеме ли ние оти сето време до кога ќе се продолжува борбата со четите, турскиот аскер ќе граби, ќе силува и ќе му прави секакви други пакости на населението?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во замена за тоа Турција ќе ги прошири правата на сите македонски народности пред законот и во административното управување и ќе го покровителствува националниот развиток на сите македонски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Има и ќе се најдат мнозина интелигентни Македонци што се готови да си го дадат животот за интересите на својата татковина и својот народ, коишто ќе се запрашаат: што е поважно за нас Македонците – општобугарските, општосрпските, општогрчките или македонските интереси?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нерамностите што ќе се покажат во јазикот на мојата книга се сосем природни и ќе може да се отстранат само при едно подлабоко знаење на централното македонско наречје, со што не можам да се пофалам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Додадете кон тоа дека српската надворешна политика е установена, како и тоа дека имаат тие и цел ред други, освен споменатите дипломати, и ќе разберете зошто ракополагањето на Фирмилијана е победа на српската дипломатија и пораз на бугарската; победа добиена со свои, т.е. српски сили, а не нешто наврзано од Русите; поразот пак на Бугарите е резултат на немањето бугарски дипломати што да ги разбираат бугарските интереси и да ги заштитуваат со авторитет и знаење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

55. Штом ќе се установат правилни односи помеѓу нас и другите македонски – христијански и муслимански народности, штом ќе се признае нашата народност од владата на Н.Ц.В. Султанот, ќе се внесе во нуфузите името Македонец, ќе се направат првите постапки за нашето национално и религиозно ослободување од пропагандите и ќе се воведат политичките преобразувања предвидени од реформаторските сили, штом ќе се преземат мерки за економското поправување на нашите селски стопани, па и до воведувањето на сите тие подобрувања во нашето национално религиозно и економско живеење, ние – македонската интелигенција ќе треба да направиме уште едно, а тоа ќе биде и најважното: да ги вложиме сите свои физички, интелектуални и морални сили во нашата национална преродба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа може да им се забележи на оние што велат оти никогаш немало македонска народност. – Немало, ама ја има сега и ќе ја има за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истото е и ќе биде и со Македонија. Македонија направи обид најнапред да се ослободи од Турција, но, за жал, обидот излезе неуспешен.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Убеден сум дека за мошне кратко време, освен тенкиот слој на македонската интелигенција школувана во бугарските училишта, народот ќе го отфрли бугарскиот јазик и ќе го прифати македонскиот, односно мајчиниот, бидејќи ќе нема потреба да го учи, како што со мака го прави тоа со бугарскиот јазик.”

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш сите национални и религиозни пропаганди, коишто го цепеа народот на разни групи, непријателски една кон друга, ќе се отстранат и ќе настапи мир за народот, за Македонија, за Турција и за Европа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега ќе треба да одговориме на приговорот дека не умесно и е несвоевремено да ги одделуваме нашите интереси од општобугарските, зашто, од една страна, силата била во соединувањето, а од друга, Бугарија направила толку жртви за нашето ослободување и ќе направела и за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но притоа бараме и ќе бараме од Неговото правителство цел ред реформи, кои ќе ни ги сочуваат најглавните интереси на нашето национално и културно развивање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

14. “Владиното соопштение” изјавува оти руската влада ќе ги бара за Македонија оние реформи што се изработени во месец февруари од Зиновјев15 и Каличе16 и оти тие реформи се само почетокот и ќе бидат развиени понатаму сообразно со нуждите на жителството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само согледувањето на тие своеобразни црти во карактерот, наравите, обичаите, животот, преданијата и јазикот на нашиот народ е важна причина да сме ние против делењето на нашата татковина и за нејзината автономија, зашто дележот ќе ни искорени сѐ што ни е мило и ќе ни наврзе многу противно нешто на нашиот народен дух.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Слободата на совеста е признаена насекаде; таа е и ќе биде признаена и кај нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пак и да се допушти оти востанието тогаш ќе биде и посилно од сега и ќе ја принуди Европа да свика европска конференција, може ли некој да предрече оти решенијата на таа конференција ќе бидат во наша полза? – Одвај ли.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да беше кај нас тој, ние кај и да сме ќе мислевме и ќе работевме само за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарија да беше водела „самостојна” и „национална” политика, таа не ќе го допуштеше првото и ќе го решеше македонското прашање со поголеми реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

11. Не еднаш сме спореле оти има разлика помеѓу Крит и Македонија, оти има држави што се заинтересирани за status quo-то и ќе направат сѐ возможно да нема замешување во наша полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во слободните балкански државици, одвреме-навреме, македонската интелигенција, без разлика на пропагандите, треба да организира свои македонски собири, на кои ќе се разгледуваат и ќе се решаваат прашања за духовниот и националниот расцвет на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе се надеваме оти турската влада и турската интелигенција ќе се уверат во сета штета што ја причинува таквата предрасуда и ќе се потрудат да ја искоренат и со тоа ќе ги поправат односите меѓу христијаните и муслиманите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа воспита цело поколение Македонци што имаа, имаат и ќе имаат најрешавачко значење во новата историја на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но другите македонски народности, заедно со другите Албанци, ќе позавидуваат на усилувањето на грчкиот јазик за сметка на другите и ќе организираат партија против грчкиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Националниот сепаратизам: земјиштето на кое се има развиено и ќе се развива за напред На првото заседание на Бугарското студентско друштво во Петроград од оваа година јас реков неколку збора за резултатите од сегашното востание во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И ќе одговорат дека интересите на татковината секогаш се погоре од интересите општонародни и дека последниве се само средство за првите, а не наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарија пак е нужна за Македонците, зашто во неа Македонците ќе добијат место и ќе експлоатираат со нивните „бугарски” чувства.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сега и за нас Македонците настапија нови околности што ќе нѐ потресат и ќе ни кажат нови патишта по коишто ќе треба да одиме во иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И имаат ли смисла тие револуции кога ќе ни го обезбеди Н. И. В. Султанот националното и религиозното постоење и ќе ни гарантира рамноправност пред законот и во обласната самоуправа со Турците?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега не е времето да се одделуваме од Бугарија, кога таа направила толку жртви за нашето ослободување и ќе направи уште за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа бранење ќе биде успешно и ќе ги замрси сите планови на пропагандите ако биде задружно и општо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Трети ќе најдат оти јас проповедувам некаква надеж за поправување на Турците спроти нас и на европските реформи во нашата татковина, кога досега јасно било докажано оти ни Турција сакала, сака и ќе сака реформи во Македонија, ни големите држави се наклонети да ја принудат Турција за да ни даде некакви, па и најмали реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се поставува прашањето само, дали тоа озаконување е во наша полза, зашто велат оти Бугарија ни направила многу добрини и ќе ни направела уште.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Европа и Русија настојуваа да се изработи план за реформи во Македонија и во 1882 година тој план беше веќе готов и ќе се настојуваше да се воведе, кога „новиот политички фактор на Балканот” го кажува своето вето и наместо реформи – сака за Македонија бугарски владици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но новото течење среќава и ќе среќава најдобар прием уште во неговиот зафаток и кај најдобрата, најинтелигентната и непродадената македонска интелигенција, како и што е резултат на умствениот и моралниот развиток на последнава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа борба ќе им ја симне маската и на едните и на другите и ќе ги востанови симпатиите на европската јавност и на европските влади во полза на новото течење и против лажливците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И вистина, одвај ли има нешто поарно од ваквото свршување на македонската криза: за народот тоа е арно, бидејќи ќе се ослободи и од интригантите од разни народности и ќе се откаже од разни поддупувања што го одвлекуваат од неговите мирни работи: црквата ќе го помири неоснованото непријателство меѓу разните народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе легнеше на кревет и ќе читаше дела како „Битие и небитие“ и „Форми и вредности во модерната поезија“, одбивајќи ги со презир каубојските, порно и криминалните романи што неговите пријатели постојано му ги нудеа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Не сакам да умрам“, му јачеше неговиот сопствен глас во ушите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Насетуваше дека е само прашање на време кога нозете ќе го издадат и ќе почне да се тетерави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ќе ноќеваме овде, како од крцкањето на огнот да извирал гласот на челникот Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро“ ја тргна раката од мене. „Тогаш ќе појдам сам и ќе го донесам на грб жив или мртов.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако не излезеш или ако не ме пуштиш внатре, јас ќе ги разбудам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе дојде потоа од својата седалка ветар да си поигра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Куќата му ја запалил некој што се исплашил дека вдовецот со две деца ќе ја земе како втора жена Фиданка Кукникова и ќе ги остави селските мажи без можност да се надеваат на своја среќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе заспие Калпак, Онисифор ќе го приколе и ќе му ја земе абердарката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А ние ќе ти исткаеме нова кошула и ќе ти сплетеме волнени чорапи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но игуменијата знаела дека во тој миг земјата испушта влажни воздишки, дека се напрега да се разбуди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Осип Сечковски кашлаше и викаше низ солзи: „Онисифоре, зошто го стори тоа, мамичката твоја?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, мене ли ме определи за ново распнување?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А тој, свекор ми, ќе ни држи свеќа, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Клекнете. Онисифор Проказник ќе пее патем молитви и ќе внимава на постењето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Бори се и ќе поживееш. - Со кого да се борам, каква судбина? - Таква.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ви ја исмука крвта и ќе ве расфрла. Тогаш јас ќе се смеам, мајката ваша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Очите му биле две прегорени јагленчиња без вид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Пушка имам, не се плашам дури и сам да сум. - Пушката ќе ја оставиш, го пресекол Онисифор Проказник. - Ќе ве сретнат, ќе се посомневаат на вас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ранет бил, штитоносец бил, прв ќе појде со знамето на надевањата во нови преграби. Исклештено ждракал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Борис Калпак и другите ќе го убијат. Го мразат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе дојдат и ќе се одмаздуваат. Овие ќе отидат како што дошле, ние ќе останеме да плаќаме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го најдов светово човече во грмушка“ рече дивиот човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Излези и ќе видиш. Зад планинана се крева чад. Таму е Лесново. Двајца ваши отидоа да видат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе појдете кон Лесново, ќе го оставите моето колило.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да можеа да се доберат до него во таа долга ноќ, ќе го дереа и ќе му ги корнеа ноктите, ќе го наденуваа на зашилено јасеново стебло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека сите други молкум стоеле, Онисифор Мечкојад, следејќи го другиот Онисифор, и самиот се подал малку напред, мислиш ја имал вилата во свои раце или, најпосле, мислиш го поттикнувал својот роднина да издржи до крај и пак утре да фрла семе за нови и идни преданија што ќе се шират и ќе бабрат од квасот на стравот, тоа глекаво и лепливо тесто да ја покрие срамната прикаска за неговиот дедо или за дедото на некој негов дедо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(Ќе замавне оддолу кон небото, човекот не се распорува поинаку.)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На еден од четирите исечени прсти заканувачки блеснал на прстен зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти треба да се чувствуваш силен и да го зграпчиш за уши злодејот Мечкојад. Луѓето се исплашени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им било жал: заедно со Васко Тушев убаво пееле во три гласа јуначки и свадбарски песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се тргале на земјата со сета своја вкочанетост и бушавост, ги извлекувале главите од измитарени јагнешки кожи и со самиот заод го знаеле точниот облик на чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не сакаш да ја венчаш мојата сосетка Фиданка зашто и ти значи си ја спровирал ноќе главата низ нејзиниот прозорец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Килав во мозокот, прости ми господи. Затоа лежеше ноќе по празните вади и по сувите лозја и им пееше попски песни на црцорците.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Со манастиров гореле и калуѓерите. Божи унер.“ „Гореле, не догореле. Сега се мушкаат околу нас.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе појдеме пред сонце и ќе гледаме да бидеме подалеку од сѐ што е живо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ракијава ме загреа. Ќе побарам поток и ќе се измијам. А можам и кошулава да си ја исперам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Се шумкаат, така е. Кога ќе заспиеш, ќе легнат врз тебе и ќе ти го затнат грчмакот со густа брада.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Застанете, кренал рака Доце Срменков; ракавите на мантијата му виселе како скршени крилја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во Лесново сте и ќе ги запомните законите на ова село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ние умееме и во поинакви ора да се вртиме. Ќе те соблечеме и ќе те пуштиме гол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушај, да го соблечеме убиенион и да му ја запалиме облеката? - Зошто, кажи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе се налапаат алчниците и ќе се растурат оторбешени, на сите страни носејќи ја на непца и во црева чумата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа може да го стори со разум и без да го потпира со прст челото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш врз нив легнала таква тишина што изгледало, ако некој се накашла, сѐ ќе се исчанчи од своето место - некои ќе попаѓаат, трупот ќе стане и ќе појде на скршени нозе да го бара гривестиот белец. За миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нурни ја главата во котле со ракија и ќе видиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Да те пуштам да легнеш со свекор ми? - Пушти ме и ќе видиш со кого ќе легнам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А и селаните, кога ќе те видат со преврзано око и со пушка, ќе извадат од некоја дупка своја абердарка и ќе те спобркаат уште пред да им влезеш в село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кога судбината ќе се обиде да ти го скрши вратот, тресни ја по муцка, со тврд глас рекол Пандил Димулев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го најдов и го доведов. Ќе го нахраниме и ќе го облечеме. Ќе се моли за нашите души.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сетила - по неколку месеци ќе прсне искра од чобански оган и ќе се присокрие во сув мов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Почекај, ќе те фатиме и ќе ги врзуваме опинците и објалата со твои жили.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гол, секако бил штрклест, танконог и со ковчести бранчиња на градите, во тешката облека можел да биде само голема и долгнавеста бовча на која некој заборавил загрижена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој видел дека сепак му кажува нешто со брз поглед. Што? Она во што верувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Обајцата, пошле секој на своја страна, едниот Онисифор да копа јама, сам, со циганска дурија, другиот да собира гранки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со раната врамена во скинат опинок, со таа втора дамка што можела да ги врати кон многубоштво, тие знаеле дека старецот е мртов од птици до чело и верувале дека од изгниеноста под земја брзо ќе се вообличи издолжена подвижност, најпрвин пелтеста, потоа густа и стврдната, најпрвин човек-труп, потоа труп-земја, најпосле змија-отров за нечија несреќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не можам, се бранел попот и ги вртел кон нив дланките како да сакал да ги одбие од себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Јас, бегу, нема што да кажам. Ни ќерка ми ништо не ќе каже. Ништо, ни под нож, бегу.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Животот на земјата е понижување, душите бараат слобода во сините височини на ѕвездите; ќе појдат по неа, ќе ги проколнуваат и ќе ги плукаат туѓинците а тие ќе ги сечат со јатагани и ќе ги ослободуваат од печал и патила; сите што ќе останат ќе се растураат по селата и ќе собираат нови литии за предизвикување на смртта - оние што не ќе изгинат од оган и од железо, ќе се фрлаат во длабоки речни вирови, ќе се запалуваат по плевни, ќе се бесат во гроздови на свои јамки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не збудалувајте се, рекол Пандил Димулев. - Ќе му ги измиеме раните со вино и ќе го закопаме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чувствував оган на срам под кожата на лицето: во моето грло како да стружеше црцорец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Излези или пушти. Ќе дојдат и ќе ми ги дробат ковчињата со шилести чекани.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад него се влечело рапаво, пискаво, гровтаво и секакво кикотење и го сопнувало, чиниш ќе се заниша побелен и ќе падне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Што чекате?“ праша Калпак. „Ќе појдеме и ќе го бараме.“ Го прашаа: „Ќе го бараме Димитариноарие?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе запеат подоцна без тој човек и песната ќе куца и ќе се влече сакато; доколку им се придружи трет, можеби Трипун Караѓоз, со нос кој како да раснел на плодно земјиште за цвекла, и болвите преплашено ќе им избегаат од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе каже. Ќе ја сечам и ќе проговори.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но и неговата душа се извивала во некаква празнина - тој ќе патува, а кога таа душа ќе отпатува еднаш, ненадејно како и другите души на луѓето од тоа парче на прегазениот Балкан, тој веќе не ќе патува и ќе ги заборави сите патишта на овој свет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Гром ќе удри во манастирот и ќе нè сотре со оган. Фиданка Кукникова има жив маж, тоа го знаете.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да не претпоставувал што може да се случи или како да сакал да се случи нешто заради што ќе му се памети името.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Братучедов ќе се обеси ако не му е ножот за одбрана од Калпаковата абердарка.“ „Не“, плукна пред себе Сандре Самарија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе се пресрамам и ќе се вратам од кај што сум дошол.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доколку некој богослужец и доброчинител не ги посипе мртовците со вар или со газија, доколку не ги запали од божји причини, преку ноќ на нив се нафрлуваат чакали, понекогаш бесен пес или престарен крмнак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак неговиот здив ќе им ги кине жилите а истинатата крв ќе се згрутчува околу коските и ќе ги морничави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Видовитиот ги враќал кон стравот. - Сепак јас знам, синдраци мајчини. Ноќва ќе дојде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Утре и другите ќе ти свртат грб и ќе те остават сам да го бараш Лесново по беспатицава.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Значи, имаме десет стапчиња. Замислете си дека тоа се стебла во некоја голема шума, а секој од вас е дрварче и ќе кутнува едно по едно.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ФЕЗЛИЕВ: Добро. Врати ми ги куршумите и ќе ти поверувам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Централниот комитет ми ја довери задачата под овие услови и ќе Ве молам да не ја усложнувате.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Одлично. (Му го подава писмото што го имаше Фезлиев.) Сега, веднаш со ова писмо ќе појдеш кај Иванов и ќе му ја раскажеш случката.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дури отпосле, од твојот разговор со Методи, ја разбрав вашата намера: вам ви треба човек што ќе го изврши убиството и ќе ви овозможи вие да останете неоткриени - човек што ќе умре, по извршениот атентат, од вашата рака и што ќе продолжи да ви служи, онака како што ќе посакате!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќе отиде кај Иванов и ќе му рече дека откажуваш...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќе излезам ѓоа ќе шетам пред куќи и ќе му кажам што е работава...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јас те молам попушти, оти самата чу со ушите твои кога кажа, дека ќе ја попрска куќава со гасие и ќе ја запали сосе нас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Додека светот ни крои зло, среќата наша расте кај Антица и после пет месеци таа ќе излезе и ќе викне: тате, мамо...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе те турчи!... Верата ќе ти ја мени!... Во харем ќе те затвори и ќе те забули!... Каде полошо од тоа!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Уште кога му дал збор и ќе го донесе. Не ти мисли тој тебе лошо!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ако ние дозволиме — денес ти, утре други да се погрчуваат, тие ќе се намножат и, кога гледаш, еден ден, со помошта на правителството турско, тоа кое им оди на рака, ќе ни ја земат црквата и ќе останеме без црква.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Возачот, изваден од памет, најпрвин се двоумеше дали да кочи, убеден дека таа ќе се предомисли и ќе се тргне.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ние сме добри луѓе, ќе нѐ запознаете и ќе нѐ просудите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таму тој беше генерал, овде е - фуј!“ „Не, не сум фуј... јас и овде сум... “, се обиде да се спротистави генералот. okno.mk 159

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Њутн и неговите современици, во осумнаесеттиот век, се надевале дека ќе можат да го претскажат поведението на секој сложен систем со тоа што ќе ги идентификуваат сите делови и ќе ги изучат сите нивни меѓусебни заемодејства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Добре дојдовте во нашата, така да речам, долина Јосафатова.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога ќе се појавите на прагот на куќата на некој англиски благородник мошне веројатно е дека слугата ќе ви каже, Почитуваната Госпоѓа се извинува, таа не е дома и ќе морате да чекате да добиете една убава картичка Г-дин и Г-ѓа John Miller дома во Сабота, 5-ти Ноември од 16 часот - не сте повикани лично - кажано ви е дека г-дин и г-ѓа Милер ќе бидат дома и дека ќе очекуваат (можеби со задоволство) да ве видат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Овде ќе изгниете во гробот и ќе останат од вас шест бакарни копчиња“, продолжуваше Клиневич.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да, си рече, а сега имаме можност да го отфрлиме тоа и ќе го отфрлиме и без да сме запрашани дали сме согласни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Жалеше затоа што знаеше дека она старче сега веќе имаше поверувано, оти отсекогаш било подобро и ќе продолжи да биде, да се живее вака, без да му се даде на животот ништо од себе, без да се остави во него ништо свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговата мисла крваво се превиткуваше низ него, барајќи некој сок, од кого ќе се напои и ќе престане да биде онака лепливо преклонета; ја среќаваше во себе како бара корито, по кое ќе потече, ги боледуваше сите нејзини болки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе потече ли еднаш водана, мислеше, ќе се откине ли таа од оној мраз, и ќе ја плисне ли еднаш својата сила во црнине копанчиња на турбината долу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А ние ќе си останеме тука, сами со себе, и ќе почекаме малку додека не разјужи, а тогаш ќе поработиме малку и после еве нѐ и нас в село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ќе се покрене ли оној дебел ремен, ќе тргне ли...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш и многу други гранки ќе ги подигнеа своите згрчени прсти и ќе се растовареа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така муцката твоја погана. Ќе бегаш и ќе прашаш има ли ште...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Доста, - повтори, - страшно сум изморен и ќе ве молам оставете ме малку да спијам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе си ги умножев стадата и ќе си имавме за една добра живеачка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не сум! Да знаев дека мојата невиност ти е толку важна, ако ме прашаше и ќе ти кажев.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, сепак, среќен сум што си избрала погрешна личност, зашто ако тоа не беше така, сега не ќе наздравував со жената која ја сакав и ќе ја сакам сѐ додека за навек не затворам очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, за да се скроти неговата страотна дивост морало да постои поголема сила и од него што ќе го натера во јарем и ќе се движи по новата бразда.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега е жетва и ќе морам да завршам некои работи околу откупот на житото, - се сети Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не знам! Не знам! Истражувај малку, следи го ритамот и тропањето и ќе заклучиш, дали клучот го имаш само ти или и некој друг, - му одговори Рада кратко и мудро.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бродот чека и ќе чека, зашто во неговото присуство се таи нешто големо и важно, она што го тера да се рие сега во мракот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зошто е сега овој немир во неа, па тој е уште овде и ќе биде овде цел месец уште.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па што има да стане - ќе стане и ќе помини.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе каснеше три-четири залаци и ќе пиеше долго и мрзливо вода и потоа легнуваше на грб.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пет минути и отровот ќе му ја замрачи свеста и ќе го фрли во заборав.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само еден понемирен бран на возбуденоста и тој ќе избувне искрен и слободен и ќе го урне во бездната она за што е дојден и што вака пристрасно го носи во себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Проштавај, апсанџијо мој, тоа сум што сум и ќе бидам пак тоа. Сложи се со тоа, па да има слога меѓу нас“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Не давам, што ми можеш. Слободен сум јас човек!“, ќе речеш и ќе се притопориш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Што имам, мое е! - Си имал и ќе немаш... Си бил и не ќе бид...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Треба да се отргне извесно време од оваа бркотна средина, да појде кај своите, таму на лозјето. Ќе се одмори и ќе си дојде на себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој ќе си ја заниша главата, наполу луто, наполу лукаво и ќе ти одреди местенцето до нужникот...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не треба и штуро е да се бега од она што треба да се случи и ќе се случи зашто тоа е потребно и чесно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Вака некој ден сосема ќе потоне во мрачините и ќе престане да го сеќава во себе животот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо е звучење... Можеби џелатот чекори кон каушот и ќе понесе Арсо само едно скржаво срце на аскет.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе му го одземам задоволството на крвникот и ќе го избришам потсмевот на оној што ќе рече: измамник и дезертер.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А и ќе се напие, па и ќе поврати, божем ти и денес не го правиш тоа двапати неделно. А тоа е пострашно!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А од секое пенџере се виори бело знаме од завесите, луфтираат по платената љубов и чат-пат ќе излезе некој во долна маица на некој перваз и ќе плукне одозгора.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, гравот е знак дека и во твојата куќа заиграла „варјача”, дека си врв од домаќинка и дека, во зависност од тоа како си го зготвила, така и ќе ти помине остатокот од денот до замрачување, а богами и ноќта!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ме поздравиш и ќе ме прашаш: „Како си? Убаво изгледаш... не си се променила“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Потопена прво во чоколадно млеко, па во етерични масла, па измасирана со крема која ја враќа младоста во кожата однадвор, за кога тој ќе чукне на врата двапати кратко и еднаш долго и ќе го стави клучот во брава, а рајберот таму кај што треба, ти, демек, да процветаш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На Илија Антонов и на кмето од Бучин им ставија по 40 оки олово и ќе ги судат како членови на ВМРО и за „учество во атентато“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Притоа му заповедал да го коле несреќникот така што тој, од страв, да почнел да прди, а ако овој не прдел, тогаш четникот, за казна, добивал десет стапови по газ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа негово „покрстување“ се состоело во ова: ќе земел еден обичен селски нож чклипитар, ќе го ставел со тилјето на еден камен и ќе удирал, удирал одозгора по сечилото на ножот со друг камен, сè додека да го отапел, а тогаш, кога ќе го направел ножот тап, да не може жаба да заколеш со него, ќе му го дадел на некого од четниците и ќе му заповедал да го непослушникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога Дамческите предложија да се обноват лозјата, со специјални сорти лози, што тие сами ќе ги набавеле и ќе ги донесле дури од Мелничко, речиси се побунија против нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Убиениот Иван Бојаџиев бил предупредуван од Трбиќа, интересно е што, кога веќе знаел дека ќе биде убиен, зошто не кажал и точно од кого научил за тоа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Посебно убав овој пејзаж беше во рана пролет, кога низ штотуку потераните никајци ќе потрчаа и ќе заблееја јагнињата, и доцна напролет, пред што ќе узрееја житата, `ржта и пченицата, и, потем, во зрело лето, кога во веќе узреаните жита, со своите живописни носии и гласовити песни, ќе се појавеа жетварките.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа дури до горе, до грлото, ќе го соѕида грнецот со суви лепешки, а потоа ќе ги потпали лепешките, јали со суви кочанки, јали со троа борина, и ќе го остави да вари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Доколку Џорџ Орвел случајно го прочитал ќе се почуствувал инфериорен и ќе ја запалел 1984 уште необјавена, како Гогољ што му го удрил ќибритот на некои свои писанија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ошло на треќио чардак и тамо кажал за на царот оти му продал зајак и му удрил муур на бутот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ете, од татка ми се научив, честити царе.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дале вик: - Лага е тоа, лага, лага е!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ако не веруате, нека си собуа гаќите и ќе видите оти су му удрил.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ќе се разбуди страчката и ќе се зачуди - јајцата овде ги оставив, сега ги нема.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Жал ми е ако крвта не ме предаде и ако не влезат прогонувачите; ќе сфатат и ќе стрелаат во ликовите на платната.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ништо друго - бесконечно спирално движење на љубопитност: ќе го предаде ли оној на прогонувачите и ќе го продолжи ли во истата постела она во што беше прекинат кога се обидуваше да сокрие дека зад платнениот параван лежи гола жена.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во град сум гледал жени - издолжени како жерави, чиниш сега ќе влезе во вода и ќе остане со издолжена шија.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа го рече како и самиот да е слезен од ѕидот со една тајна во себе, и ќе стори нешто друго, не она што го говореше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но знам. Ќе дочекам уште едно зреење на ’рж и ќе сум страшно спокојство само за исповедта, не за друго, ти кажувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Човекот се клати пред коњот. Само понекогаш ќе се заврти наведнат за да ги види зад колата босите нозе и ќе воздивне. Не од тага. Од замор, од тежина на жегата. И пак продолжува да размислува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уште само по некоја женичка ќе му донесеше запалена свеќа и ќе се прекрстеше со сува рака пред неговиот навреден лик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе слезам од воз и ќе побрзам низ село до куќата на Капсула. Патот ми е познат, и по слики, и по мириси, и по звуци.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе го најде некое дете, ќе открие во него нов свет и ќе се израдува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ако беспомошно ги раширеше рацете, тие ќе го натовареа ранетиот на грб и ќе си отидеа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од нив секогаш бегале и ќе бегаат жените.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Прочуениот човек од гума Август Рицман ќе излета од грло на голем топ и ќе пробие три пламени обрачи. Сјајна, незаборавена точка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Внимание! Го следиме стариот клонв Жан Мартин, вдовец и стар седумдесет и една година и ќе бидеме со него само еден час. Или малку повеќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Така е, брате. Каков што го наредил господ животов таков тој и ќе биде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе ја обесам ноќта и ќе ја бодам в папок глогов кол.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Наутро селаните ќе пцујат под својата обезличена сермија, луто ќе шмркаат и ќе ги пребројуваат куршумите за хајка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби утре кришум ќе доаѓаат и ќе го откопуваат плодот на мракот и влагата, за себе, за своето вревоносно и неподносливо друштво, ќе ги киселат во секакви мали и големи тегли и ќе чекаат есенска анасонка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Чинела дојди мечката на потокот, велеше татко, да се напие вода или да се искапи, велеше, а крмакот ќе се затрча и ќе ја шибне одзади со секачите, со 'рпалата и мечката ќе рипне, велеше, ќе почне да бега, ама дека нема многу време за бегање, велеше, ќе се качи на една бука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ајде, мори, повјасајте, ќе им викам, ајде да ја претераме нивава, дури не се опрлила сосема пченкава, дури не се омацурила, ќе им викам и ќе си копам напред, одам пред сите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе се сопка на грутки, на длапки, ќе паѓа и ќе станува, дури не му се испразни душата в уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оф, мори мајчице, умрев, ќе рече и ќе го видиш се склечкал во правта. Мнозина ни умреа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се почекаме и ќе се разминеме. Неми сме и ние и тие.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го земат двајца во некое долиште и ќе го заколат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја седна козаја заврзувам соскутината, ќе црцнам млеко во дланките и ќе ги напивам децата. Ѕвездана и Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да му помине срамот, велеа, и ќе се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да му помине срамот, велеа и ќе се врати. Зборови човечки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се спрпелка во огнот, а огнот ќе му ги опрли влакната, козината, ќе го соголи и ќе му го земе здивот. Ќе му ја пукне жолчката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе работиш, и ќе лусниш! Сака да се измете брлогот, да се испере, да се стори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, Дуко пече и јаде. Ќе ја заврти и ќе ја голтне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе станам, ќе го попокријам и ќе го промешам огништето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе бара и плевење, вели Велика, и ќе бара жниење и веење на житото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Ѕвездана ми го фаќаа многу очи. Едно излегување и ќе го почудат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само ќе подзине и ќе ја истури в уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги прекрстуваат и ќе претаат, ко кокошки во плева.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе излезам, ќе го раскопам снегот и ќе им откорнам од празот на децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото ќе ја отвори вратата Јон и ќе ме викне, ќе се мири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Живееме, се прпелкаме. Ќе дојде недела, ќе истребам грав, ќе го сварам и ќе појдам в црква на гробишта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не знам што ми е, вели Мирче, ќе излезам надвор и ќе ми се кренат панталоните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој само ќе ја поткрене главата, сета со крв и со модрици, и ќе ги овргали очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На прагот е, велам уште малку ќе истрча и ќе почне да плаче и да гуга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе и легне под мевот и ќе и го цица млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се молат и ќе колнат со исто зинување на устите. Ќе се кинат жените со војниците и само ќе дробат со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само малку ќе ги помрднат устината и ќе се накапат на преднииите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе се молам, цела ноќ ќе му се молам на господа, поскоро да ме прибере кај него, кај децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе ги одврзувам, ќе ги преврзувам, ќе ги чешкам по вратот, не знам што правам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае и нему како му е, ќе си речам, и ќе се вратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го пресечеме дрвото и ќе им го земеме медот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои војници во тие пијанства ќе ја грабнат пушката и ќе излетаат од окопата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да се опулиш под мишката од ваперов син и ќе ја видиш ваперката, му вели човекот на татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тој ќе се тепа, тепа, па ќе го земе кандилото, ќе го запали, и ќе го клоца низ гумното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе свршиме со една меѓа и ќе се стрчаме кон друга. И ораме со мотиките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јајцата ги пијат живи; ќе ги дупнат со игла и ќе ги накренат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото ќе се собереме на подѕидокот од меаната Тренческа и ќе си ги кажуваме соништата, ќе си ги толмачиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се избричи, ќе ги ласне чевлите и ќе излезе да брои муви.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А пилињата, да не знаеш што да им кажеш. Ќе ти дојдат на пенџере: врапчиња, сојки, сколовранци и ќе ти удираат со клунчињата на џамот. Ќе ти наѕираат во собата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така се шанташе во одењето. Ќе се надвисне над мене и ќе рече: - Бравос, синко!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето ќе подзапрат, ќе завртат со главите и ќе си заминат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само напати ќе дувне некое ветерче ќе одлета некоја чавка, ќе испишти некоја сојка и ќе ги истресе капките од голите гранки на дрвото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се искрадел и ќе се пикнел под некој вис, во некои стискови, меѓу буките и така свирел со гајдата. Свирел и плачел и само се обѕрнувал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе слушам како јазот го удира челото, како ги чеша слабините, плиска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го подистресат трнот од снегот и ќе збираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му ги потсопнат нозете и ќе го фрлат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас ќе се искрадам кога понема работа, а кога немало работа в село, а мајка ќе помине пред куќата Кузеска, ќе тропне на џамот и ќе рече: 19

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги смукаат, ќе шмрчкаат, ко настинати и ќе ја фрлат лушпата, нескршена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш ќе дојде Чако и ќе се помитка околу мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе порача две-три оки вино и една табла ореви и ќе му нареди на Јошета со заби да му крши од оревите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одиме нога за нога, кроце, како да демнеме арамија, па наеднаш ќе се свртиме и ќе речеме „здрув!“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По некое време пак ќе се поврати. И ќе се превиткува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ловецот тогаш ќе ја крене пушката и ќе го застрела крмакот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Калуѓерите ќе палат кандила и ќе се молат, а јас ќе пишувам, ќе препишувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае какви нечисти сили му влегле, ќе си речам, и ќе слезам да го молам да не се тепа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе појдат на нива, ќе си отчукаат снопче и ќе си сварат житце. Ние ќе гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако отворам пенџере: - Зошто го отвораш пенџерето, ќе вели, кого сакаш да го видиш, ќе вели, и ќе пие само, ќе отпива од ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе одиме по неа и ќе го најдеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајката, ќе си речам, селото мое беше нагоре, зошто јас одам надолу. И ќе се повратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, ќе видиш, Јон, му велам јас на човекот мој, запамети ми го зборот и ќе видиш, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А навечер ќе чекам да излезе месечината и ќе се потпирам на пенџерето: ќе собирам, ќе одземам. Чкртај, приѕирај...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Другиот ден пак така, велеше, мечката ќе влезе до потокот, потоа ќе се јави и крмакот, ќе го намириса воздухот со чурилката, велеше, ќе осети дека уште некој има тука некаде, и ќе загне кон кај што го води носот, по миризбата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама бикот ќе ја занишаше главата и ќе го истресеше венецот од роговите. Волот си е вол. Да разбираше повеќе не ќе влегуваше во јарем.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас така на скали ќе ја преседам ноќта, стуткана на скалите, пред врати. Ќе седам и ќе слушам како капат јаболката во бавчата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ај, стани Велико, си велам, нажали се барем за кравата оти таа напролет, ќе ни донесе млекце и ќе има со што да ги залажуваш децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе види некое пиле да го прелетува и тој ќе рипне, ко потполошка, потплашена и ќе трча по пилето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ама таму ќе се смират, рече попот, само што ќе се сретнат и ќе се смират.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пак ќе се крие во шумките, во заветното и ќе чека да се појават мечката и крмакот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се изукаат и ќе се опулат нагоре дали иде ручекот и до кај дошло сонцето. И јас што ќе правам, нема да се тепам, си го терам редот пред себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ако го видам ќе му ги поткастрам роговите и ќе го скопам, ќе видиш што ќе му направам. Господ го држам за сведок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стивна пукањето и однадвор слушаме глас: - Предај се, војводо, оти жив ќе изгориш, вели, предај се и ќе ти прости царот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште малку да го доведе и ќе го турне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Козата ќе вреска, ќе клоца, а ние ќе се држиме за козината, за вимето и ќе се влечкаме низ шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададе озгора, како запалено клапче грмотрн, ќе се тркала, ќе се зголемува и ќе гледа кон селото, кон сретселото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После правиме амајлии за на гуша. Збираме од трњето волна и ќе усучиме конче за околу вратот. За амајлиите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утре ќе го размесам и ќе го опечам, си велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој пак, ќе заграбат вошки од под пазуви и ќе ги фрлат надвор, на снегот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе пиеме ние и ќе нагаѓаме кога ќе заврши војната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После ќе ги собере кромидот и компирите и ќе му свари манџа на Дука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги наредев потилје, само на една страна свртени да спијат, ќе ги изброев и ќе си легнев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе мораш да го заколиш. Не можеш да се разбереш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои офицери ќе се опијанат и ќе одат по селата со војниците, ќе крадат, ќе земаат и ќе напаствуваат жени. Жените ќе се драскаат со војниците, ќе припискуваат. 139

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ја подзавртат главата и ќе ми го истурат млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А овој - пам по муцка и ќе го ошеврати и него в ендек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можеш сите да ги паметиш. Токму ќе му го научиш името и ќе го однесат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај да е ваперот, ако чуе гајда, ќе дојде, вели, и ќе се фати напред или на крајот ќе се фати, вели, и ќе ти тежи, ако е фатен до тебе на орото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе удриме со колената на земја. И пак си тераме одново.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама како Јон ќе ја затне на едно место водата, таа ќе се подистрга и ќе се загне на друго место.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пуста јас, дали било тоа јадење?! Ако јадат повеќе леб, ќе ги удрам по рака, и ќе им велам помалку да јадат леб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе ги испружи нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе земе војничето една свеќа, ќе ја запали во окопата, ќе земе две-три матерки ракија, и ќе не почести.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Макар ќе стане мрава, пиле, ќе се испровре од некаде и ќе дојде да ме види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да ги ѕирнам децата, велам, макар од врата да ги видам, велам, макар од преку пат да ги видам и ќе се вратам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе откопаат малку земја, ќе ја лизнат и ќе ја плукнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе бегаш и - олеле, олеле, ќе викаш и ќе си дуваш во прстите од силна болештина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе станеш и ќе пукнеш, И јас станувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама штом ќе се вратам до врата, ќе се обѕрнам, не можам да не се обѕрнам вели, и ќе го видам пак срчето. 232

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оф, мајче, ќе викне, и ќе ја сврти главата настрана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе излезам надвор, вели и ќе седнам на некој камен. И ќе седам, така, ќе се думам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И овде-онде, ми светнува по некоја ѕвезда меѓу буките. Една ќе се скрие, друга ќе се појави. Како што ќе мрдне некоја парошка, така и ќе се појави. 202

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си фрлам вода на очите и ќе отрчам кај Уља, кај јатрва ми, да ги толмачиме соништата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои ластари или полжави ќе им наберам ќе ги превртам меѓите, ливадите и нешто ќе им наберам и ќе им сварам. Вака немаш - каде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Добери се под капавица и ќе чуеш: погоре, погоре, не толку горе, слези малку подолу, не оди лево, е, тука, тука, тука, не, бре, само тука, кај отиде сега со раката, појди малку кон средина, е тука, тука, тука, ај сега малку кон десно, да не те заболе раката, ај добро, почини!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А пијавиците откако ќе се нацицаат од крвта, ќе се подујат и ќе паднат на перницата од татка. 38

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата молитва ќе ни ја прочисти душата, вели, и ќе нѐ спаси од сите красти и болести.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тие ќе се наредеа, во низа ќе се наредеа и ќе си подаваа котли и грнци со вода, и ние ќе ги натуравме цевките. Бжж!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ќе помине недела, и ќе пушти некого во Прибилци да остави книже кај чешмата. „И ноќеска бев кај вас и можев сите да ве исколам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кој како ќе му се доближи на Дука Вендија, овој - пам по муцка и ќе го кутне во ендекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да види шише или паурче и ќе го фати, ќе се опијани.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седам и ќе се пофаќам по нозете, по ребрата, по слабините. Да видам да не имам нешто скршено, шинато, скинато. И таму, на скали ја предремувам ноќта, ја измеризувам. 245

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема ништо да се пресени. Само некоја сојка ќе вресне и ќе го смени дрвото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па некогаш ќе пие, ќе пие и ќе легне надолу во постелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кој има пари ќе си купи, а кој нема - ќе гледа и ќе си собира плуканици, ќе подголтнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоше млад и послушен ќе крши, што ќе прави, а татко ќе пие вино и ќе џвака ореви, ќе меле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ја закаса печурката, ќе ги заврти очите, и ќе почне да подзема со јазикот, да ги преклопува вилиците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме мачат така соништата и не ми оставаат ни мирна ноќ, ни мирен ден. Ќе станам, ќе земам стомне од водникот и ќе се измијам образ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе го нема, со времиња ќе го нема, па пак ќе се појави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе прати писменце Комитетот: тој и тој да го снема. И ќе го снема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одиш, одиш така, дее, ајс, отсебо, дее, па после охаа, ќе свика некој од војниците, од комората. И ќе ги запре воловите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе умре, не знаејќи дали на безвреме умрел. Речиси така, незапаметен од луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе слезе до над Мравевци и ќе застане тука, кај црквичето, ко запалена копа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само малку ќе се потпреш на рачката од мотиката и ќе ја кренеш стомната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со сила испи ја, му велам и ќе видиш дека од благото ќе ти помине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе го видиш на брзина и од далеку. Како на нерамна вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се исправи и ќе ги затне ушите со два врста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе застанат окол-наокол и ќе ме изведат од селото. Пак, горе, во долот. Под Чучка. Селото мртво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Поручниците се смирија, како дечиња во училница кога наставникот ќе збесни поради нивната недисциплина и ќе почне да се дере како нездрав.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа значи дека тој самиот си ги снабдуваше своите стада овци со дрва, вода и прехранбени продукти, производи на неговиот личен труд, наместо да најмува посебен „наемник“ за тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Долго време очите не можеа да навикнат на тој лак на смислени и тенки линии, кој изгледа како само да се закачил за тој мрк карст, полн со честар и со палвита и дека при првата можност ќе го продолжи летот и ќе исчезне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш ќе дојдеше, ќе ја извадеше банкнотата од џеб, ќе ја измазнеше со движење кое покажуваше љубов и страдање истовремено, и ќе речеше: „Беше толку љубезен и ми помогна кога бев во невола, еве ти ги овие пет марки!“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Парацелзус го испрати до работ на скалата и му рече дека секогаш е добредојден во неговата куќа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дозволи ми и натаму да ја гледам пепелта. Ќе се вратам, кога ќе станам посилен и ќе ти бидам ученик, и на крајот од Патот ќе ја здогледам розата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бидејќи Ксавиер тукушто беше стигнал во Јапонија и бидејќи требаше долго да проповеда пред да успее некого да преобрати во христијанската вера, засега немаше ниеден верник што тој би можел да го искушува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше здрав како дрен, срцето одлично му функционираше и имаше сон како сито доенче кое со најмирна совест си спие до следниот оброк.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури тогаш тргна низ градот и по селата да се зборува за него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ништо друго - бесконечно спирално движење на љубопитност: ќе го предаде ли оној на прогонувачите и ќе продолжи ли во истата постела она во што беше прекинат кога се обидуваше да сокрие дека зад платнениот параван лежи гола жена.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Под црногорицата луѓето се раѓаат тврдоглави и умираат такви, И не им останува друго туку или да научат да живеат заедно, во пријателство, или пред време, пред тоа да го стори природата според свои тајни закони, да отидат по ѓаволите, не еден по еден според предвиден ред туку сите наеднаш, Со еден крик од кој ќе се уриваат карпи, ќе пукаат глечери и ќе се отвораат зараснати вулкански рани.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе ја обесам ноќта и ќе ја бодам в папок со глогов кол.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе ѝ однесам една бела роза и ќе ја прочитам баладата за белата роза.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Следете ја неговата визија и ќе знаете зошто постоите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Копнеам за денот, тој убав светол ден, што ќе ме просветли и ќе ме оплемени со твоето присуство.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ова е само сон, ќе си речев и ќе продолжев да спијам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Суровата пустелија ја пресече шумата од згуснати буки и габери.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Потоа ќе ми се заблагодареше и ќе ми раскажеше нешто.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас сум дел на твојата судбина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Така ли е, Пишпирикуле?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога ќе ти затребам, ќе дојдам и ќе бидам со тебе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кисело се насмевнав. - Ќе ме купувате еден од друг, - со надеж изустив. – Ќе си поиграте троа и ќе ме одврзете.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

СЛИКА: БАБА МУ ДЕПА Баба му Депа и дедо му Аврам се слагаа во сѐ: како грнче и поклопче; како оган и мраз: тој пали, таа гаси; ако тој нешто ѝ подвикнеше или ја потскараше, таа само ќе му се насмевнеше и ќе го разоружаше; а понекогаш му препушташе да биде по негово.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој сметаше дека има доволно аргументи за тоа и ќе настојува од своја страна да не се должи премногу за овој збор, макар што претпоставуваше дека неговиот пријател би можел да има друго мислење и аргументи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко благо се насмеа на забелешката на Камилски и кимнувајќи со глава во знак на согласност, се надоврза: И бакшишот, со непожелните деривации, и митото, и корупцијата, отсекогаш го следеле и ќе го следат човештвото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако си решил малку по малку, твојата љубов да ја снемува... ќе ме снемува и мене, дел по дел од мене ќе умира... како ветар ќе минуваш низ мојот живот, и ќе ме однесеш до безживотниот брег, и таму тивко ќе ме снема во бескрајот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет... и ќе се распрсне дел по дел од мене... и ти не ќе можеш да ја најдеш... ќе те сеќаваат само минатите времиња... и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица... по која и јас еднаш чекорев.. можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна , но ќе ме нема...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во финалето на последното кажување Веселин, Мена и малиот раскажувач ќе слезат кон полето исполнети со дрвени некролози и ќе почувствуваат неодложна желба да ги уништат табличките, тие морничави белези на умирањето: „Сите овие проклети крстови ќе ги искорнеме, рече Веселин, сите до еден.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Да видиме тогаш, - ќе речеше татенцето и ќе му дадеше знак на Колојан Николоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе зјапаат во мене без уживање и ќе молчат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Безизлезност, мислеше. Ќе појдам и ќе му признаам сѐ.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беше фатен во клопката на самиот себе, стиснат во црн преграб на својата крв, се повеќе исклештен во неверувањето дека навистина сака да отиде на една планина на чии рабови уште малку и ќе умре летото разјадено од ’рѓата на есента...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ќе измислам една иднина и ќе се смирам, мислеше. Ќе побарам некоја Марија за една вечер, дури и ако не никне на врбите грозје.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Најпосле, ако не Јана, друга ќе го одржува совршенството на неговиот механизам, но начнат од нешто непознато се решаваше: сепак, ќе проверам, ќе барам и ќе најдам...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Вечерта беше топла, мека, мајска. Од сите страни допираа мирисите на јоргованите, а од време на време ќе проструеше свежиот подзалутан пелистерски ветрец и ќе разбушавеше нечии коси.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Малку подоцна, Г-ѓа Морисон ќе ја запознае младата вереница Г-цата Робертс и ќе ѝ ја раскаже својата својата животна приказна: Во младоста, Марсиа (Г-ѓа Морисон), станува голема оперска ѕвезда во Париз, каде што и живеела.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Младата Г-ца Робертсон ќе биде силно трогната од ова и ќе сфати дека ништо не е поважно од љубовта по што се смирува со Г-н Стјуарт.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќе учествува во многу поморски битки за различна намена, а најчесто како миноположувач за на крајот од сојузничките авиони да биде потопен кај Риека во 1944 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во пресудната 1948 година бродот на длабочина од 23 метри крај риечкото пристаниште ќе биде извлечен од специјализираното претпријатие Бродоспас и ќе го преземе Југословенската воена морнарица за свои потреби, а по реконструкцијата и обновата дел по дел ќе влезе во составот на морнарицата како школски брод Галеб, а подоцна ќе стане еден вид пловечка резиденција на Јосип Броз Тито.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тука еден борец, се викаше Андреа, ни се обрати со предлог: Другари, немојте да отворате оган, јас знам германски и ќе зборувам да ги убедам да се предадат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А татко ми рече: А бре имам добиток, зимата ако се оддолжи, треба храна да се купи, мораме да имаме резерва пари, а стрина ми на тоа: Ако е за тоа, ние сме преку дваесет души, ќе заштедиме на храната, неколку дена поскромно јадење и ќе ѝ купиш палто на Милка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да можеше да се помрдне, ќе ја подадеше раката и ќе ја положеше на О'Брајановата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ја силува и ќе и го пресече гркланот во моментот на климакс.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А знаеш ли што ќе сторам понатаму? Ќе набавам некаде вистински женски фустан и ќе го носам наместо овие проклети панталони.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и сега му се чинеше сосем можно дека девојката, кога ќе се сврти и ќе го погледне, ќе се предомисли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ја врзе гола за столб и ќе ја избоде со стрели како Свети Себастијан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ти скокнат право в лице и ќе почнат да копаат низ него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Страшното во ова, помисли Винстон, страшното во сево ова е што О'Брајан, откако ќе го каже тоа и ќе верува во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ние ќе те претвориме во гасна состојба и ќе те испуштиме во стратосферата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Освен тоа, таа е млада и силна и ќе се брани.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А следниот пат кога ќе дојдеме, ќе донесам малку гипс и ќе ја затворам како што треба.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За првпат во животот тој не почувствува презир за проловите, ниту пак мислеше за нив како за неподвижна сила која еден ден ќе оживее и ќе го обнови светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бидете креативни, ослободете се од сите рамки и догми, размислувајте со своја глава и ќе видите дека првичните резултати ќе ве охрабрат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Гледај”, му рече, „гледај и ќе знаеш„.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Чаре? Море, оди легни си на чаирон, стави нога преку нога и ѕвери се во небоно. Господ сѐ гледа и ќе те разбере!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Намерно го рече тоа пред новиот кадија, за тој да не се занесува со она што се занесуваат сите новодојдени, дека ќе го менат светот и ќе бидат поправедни од другите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ќе најдам и ќе пренајдам начини, само ти треба мене првин да ми кажеш, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Станувам наутро рано и знам: Гаро ќе го врзам и ќе му дадам леб, а на коњот зоб.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Извесно време молчеше. Ќе земам топла вода, велам јас, и ќе исперам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И ми создаваа идни сеќавања што ги кажувам и ќе ги кажувам, макар и без некој ред.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Првите денови, кога нешто ќе спремев, и ќе ставев на маса, тој ќе ја земаше својата чинија и ќе се повлечеше во собата, или пак ќе јадеше отпростум, свртен на некоја страна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќе замине и ќе се врати качен на коњ.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Добро, реков, Методија се опоравил и ќе можеме попладне или утре претпладне, да тргнеме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Посакувам да ти ветам бесрамнику Штом студен здив твој сетам Секој мој стих повикува на двобој Мунковски испиен блед лику И ќе го вплетам во тебе знај Ко игла со која Дервишот Ја докажува моќта на потсвеста Гласно во овој миг велам – Иш Искреноста е мудрата сестра Направи трик – исчезни Да го почнеме од почеток нашиот крај 2007

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

„Глупости пишуваат овие, тие ќе ми го раскинат бракот…, па јас сум сѐ уште со тебе во брак. И ќе бидам.“

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Покрај тоа, во постапката за обезбедување работник преку Заводот за вработување, предвидено е Заводот, наместо да се раководи од критериумите за приоритет при вработувањето, да упати кај работодавец до пет кандидати избрани врз основа на критериумите: образование, квалификација, работно искуство, други посебни знаења (познавање на странски јазик), спремност за прифаќање на вработување со обука, преквалификација или доквалификација, услови за работа, место на работа, траење на работниот однос и посебна опрема со кое невработеното лице работело и ќе работи (чл. 34-37, ЗВОСН).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Работничките права во Македонија беа и ќе бидат на удар, многу повеќе ако самите работници и политичките субјекти кои ги застапуваат нивните интереси не застанат во одбрана на работничките права.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Почесто влегуваше во одајата да види дали е тој тука, и кога ќе го видеше, ќе се намуртеше и ќе излезеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

– А вие – им се обрати на сужните – ќе бидете ослободени од прангите и затворот и ќе си одите во вашето Мариово заедно со овој ваш син и брат Ангелета, како што сте го викале порано, но ќе гледате да не се посрамотите со нашиот падишах.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Трајко и Велика си правеа план за децата, и една вечер, мислејќи дека Анѓа спие, во темнината под покров почнаа да си разговараат: – За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку и за Анѓа треба да мислиме – ѝ шепотеше Трајко на жена си. – Што има за Анѓа да мислиме?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сите вие сега ќе бидете под негова команда и ќе го слушате што ќе ви заповеда.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Немој да лажит некого умот да прескокнат, да бегат, зашто ќе рипни на јатаганите и ќе истурит цревата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Си заплакаа Мариовците и се затресоа, гледајќи дека Турците се настрвија и пак ќе нападнат, ќе опљачкаат и ќе изгорат и други села. И не се излагаа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но се задржа кај старците цел ден и ноќта преноќева тука во дворот под ведро небо и точно разбра дека водата во тврдината е доведена со ќумци од Беренското Чешмиче, кое е надвор од тврдината 400-500 метри, та уште утре ќе им ја запре и ќе ги принуди да се предадат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И, не само што не ја има сосема клоцнато, ами, ете, и цело ќесе пари ѝ даде и ќе и дава ако му оди по ќефот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

При овие зборови сите паднаа ничкум пред везирот, во знак на благодарност; направија по неколку метании, викајќи да е жив царот, и благословувајќи ја мајка му што го родила везирот, уверени дека сигурно е од каурски род; излегоа со навирени очи солзи од радост.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Татко ѝ велеше на мајка: За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку за Анѓа веќе треба да мислиме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сите тие слугинки ќе ти бидат, а тие ќе заповедаш и ќе броиш алтани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А потоа ќе наполнеше петнаесет, ќе пушеше, ќе добиеше струпчиња, ќе беше простак и ќе се загледуваше во дамските деколтеа. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 157

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но таман ќе заклучите дека е лажно кога од некаде пак ви доаѓа идејата дека тврдењево мора да е вистинито. Пробајте и ќе се уверите!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Скоро ќе пристигнат и дождовите и ќе нѐ замолат да ги засолниме под нашата кожа.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

В клун вода птицана ќе му носи на дабон Ќе го пои и ќе расне тој Да го надживее своето небидие!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Ќе го оставиме само лозјево и ќе чекаме сонце.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Долу нѐ чекаат ливадите Ќе легнеме и ќе починеме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

СТОЈЧЕ: Баче Јован повеќе го сакам. Тој ќе ми дава бакшиш и ќе ми купи јагне. Баче Костадин ништо нема...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Таа на старост се мачи, ги израсна децата како арслани и еднаш во својот живот ќе прави радост и ќе ја прави сите да ја видат, некои да ѝ заблазат, други да ја оговараат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Не знам, внучко, — вели дедот Карабуклија, — ама петлите се пеани, еднаш или двапати, не ѝ стори дикат. Сега ќе излеза надвор на малата врата и ќе вида.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оди ти, Доцо, дупи си прстите цело зимо, а Бојанка ќе ѝ навре утре готова алова кошулка и ќе си и облече дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас су со тебе, и ако не го закла попот во турско за многу кабаети, ќе го заколеме сега обата и ќе се куртулисаме од него, — рече Ѓуро и го тупна по рамо внука си, негов најблизок род.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се овршат и ќе се мери житото, та ќе се најде средниот принос од сноп.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најстина, тешко ќе ми биде на троица мажетани кукла да му бида, ама пак сет мал и стока и ќе му остане на мојте деца.. .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Незе ѝ се закачи во умот веќе Витолишча и Илко, и сега со синџири да а врзиш ќе окине и ќе дојде. Такви ти се виа чумите наши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа е судбата на новиот човек: Ќе расте и ќе порасте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Mope да знајш кој а набра, ќе а врлиш долни крај, и ќе бегаш далеку не да а мирисаш, оти може да те маѓепца, чупе!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Или кора ќе му оддели од Нешкината и Толевата, или тиква ќе му даде, или колбаси ќе му испече, та дури, ако нема ништо друго, ќе му скрши некое и друго јајце и ќе ги собере на тарунчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го видел ли некого во пиперот, ќе дојде ќе им каже и ќе добие нешто од тета Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе си најде мана пред децата дека дошол компири да купи за дома, а насамо ќе се посоветува со стариот пријател и ќе го моли за помош.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се измие надве-натри, колку да се порасони, ќе ја заврти косата со еден дрвен чешел, ќе ја позамазни брадата и мустаќите — колку да не му влегуваат во устата, — и, ако не служи литургија, ќе си го наполни големото ѓезве кафе, ќе си го испие сам и ќе ја нарами торбата со „алатите".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ѝ барам на етрва ми да ми покаже кој шеј каде стои и ќе разбера сѐ што има!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таму секоја гостинка, макар на еден или два дена дошла, ќе оди и ќе се запознае со другачки и еснавки од Витолишча.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Та по неа се управува и самиот наш дедо поп Трајко, кој ете, утре ќе стане кај полноќ, ќе излезе надвор и ќе ги фрли очите право кон Српјановец да види дали е излезена Деницата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Стражата“ ќе „капитулира“ и ќе ги земе коњите да ги смести по комшиите, а луѓето ќе влезат дома во куќата, каде што се поставени трпези од горни до долни крај.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако сака невестата Митра да ме позаперуа и да ми плеска пo некое сомунче, ќе ви седа и ќе ви работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А оти во завиткувањето децата ќе завиткаат други подолни „шеови“; оти крпите што ги пазарија ќе бидат расцепени и ќе станат од едната — две; оти тулбените и шамиите што ги гледаа со реси, ќе излезат дома без реси, тие се детински работи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Настаните кои се навестуваа, ја замаглуваа нашата надеж дека добриот ангел ќе ја мине границата и ќе го донесе каталогот на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во Солун, малата Ервехе засекогаш ќе ја види и ќе ја научи лекцијата за тоа колку се луѓето на Балканот измешани, различни, неспокојни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Својот страв му го пренесуваше и на дедо, ама тој велеше дека ќе му мине ќефот по книгите на синот, штом ќе се ожени, дека ќе го навасаат тогаш други грижи и ќе запре со читањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И кога, еден ден, ќе исчезнат границите, а тие сигурно ќе исчезнат, веруваше Татко, ќе останат уште долго како линии на кои се пластел и ќе се одржува стравот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе истечеше крвта од него, кога ќе запреше кркорењето, војниците го оставаа бикот, кој полека се смируваше и како во сон ќе спреташе полека со нозете, ќе ги издолжеше и ќе ги собереше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Си се уништил самиот себе и ќе сакаш и нас да не уништиш.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Глупост! Тој ќе е удавен и нема ништо да рече. Само ќе лежи глекав и ќе гледа на две страни.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сеедно, се оддалечи од стравот. Ќе стрелаат и ќе стрелам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Патуваш во неврат и ќе бидеш една капка бол во мрак, крај во бескрајот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш се сетив. Чекај, мислев. Нема да спијам. ќе истражувам и ќе најдам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе молчиме и ќе ја гледаме нашата мртва птица изгубена на модрото небо.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Кажи, и ќе ти кажам како те најдов.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Татко продолжил: - Фашизмот е кобен, ќе заслепи и ќе запеколи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тоа сум јас. Еј џукело Ќе се сретнеме пак. И ќе ти кажам еј како те сакав куче едно.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

- Ние ќе ти го повардиме и ќе ти го попасиме коњчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сакаше да се врати, но се сети дека ќе биде сомнителен и ќе направи уште полошо; затоа смело тргна напред преку мостот и почна да си свирка со устата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Утре ќе одиш во Струга, ќе однесеш дрва и ќе му предадеш писмо на чичко Талета.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ги растоварија дрвата и Тале рече: „Дури да го закрпам самарчето, ќе ручаш и ќе си починиш.“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе си ги собујам опинците и ќе се спуштам со појасов два-три метри подолу.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе ја менам верата и ќе се потурчам. Турците јадат баклава, татлии, локуми и се гостат со слатко и благо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тој ќе ти ги купи дрвата и ќе ти најде сол.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Инаку ќе нѐ оплеват и ќе нѐ остават голи како пиштоли.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Утре рано ќе одам во Струга и ќе барам негде да купам солца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Ние ќе ти помогнеме и ќе ти набереме дрва.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И не бери гајле, пак јас ќе те однесам и ќе те донесам и пак човек ќе те сторам; арно беше сега да не го окршиш шишето, ама откога ќе се стори едно лошо, не се враќа лесно.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Јас знам оти чудно ви е ова што ви го кажувам ама не е чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам и ќе ве уверам.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Секое одење на пазар, Силјан, уште неслезен од коњ, право ќе појдеше кај лебарниците и ќе земеше еден топол сомун ас-екмек и ќе си купеше тан-алва, та ќе јадеше.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Туку ти лели си при мене, нема да те оставам овде, ќе ти барам некое чаре и ќе си одиме заедно дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Опушти се за квантум, и ќе ти кажам.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сѐ што ќе замисли пладнето ќе блесне и ќе се роди од залезот што бега со таа течна леќа.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Мислам дека за Ване бакнежот на Загорка претставуваше вистинска скапоценост и не беше спремен да го замени за друга нежност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но ќе ве упатам на искуството на билките во оваа смисла и ќе напоменам дека и тие веројатно на сличен начин постапуваат не само при ‘ртењето и при расцутувањето или во добата на плодовите, туку , за жал, и во појавата на неминовноста што ја означуваат нивните жолти украси на смртта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Зарем не? - ќе го прашаше и ќе го бакнеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Катерина кон пладне ме извести дека не треба да ја чекам. Ќе се вратела дури вечерта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Крај реката пророци е коски врежуваат знаци И кобеа крај на сѐ до кај допира видот И на сѐ до кај вторник по вторникот се повторуваше: - Кој ќе го прескочи Светото дрво Тој ќе управува со моглите И ќе ти спаси блиските.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

А тука беа ридои голи и долу Човек пеејќи ги успиваше лилјаните в поле И жени стоеја до Светото дрво И редеа: - Кој ќе го прескочи Светото дрво Тој ќе управува со божилакот И ќе ги победи сите болештиње и води.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ако успее таа девојка во бело да се втурне во собата на вујко ми, тој, иако онака антав и во непристојна бела антерија, ќе се измолкне од под чаршафите и ќе потскокне на мртовечкатата постела (како штотуку извадена од водата риба што лудо се фрла по песокта).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мислам дека ќе бидете збунети а можеби и ќе посакате да ја напуштите намерата да продолжите со потрагата заради онаа небулозна а и загадочна порака Влез во безизлезот што стои на спомнатата врата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога реков: протрчавме низ животот мислев токму на тоа. На животот и на трчањето. И ќе беше в ред ако...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уште долго ќе сакаш да бидеш со нив во кругот ќе сакаш залудно и ќе се прашуваш: што во бесконечноста што во атарот на загубата?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Златното доба“ или иднината во суштина не нѐ интересира ако треба сѐ напредно ќе собереме во една клада и ќе го запалиме „ќе постапуваме благо и без пролевање крв“

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На ѕидот ќе нацртаме прозорец потоа ќе го отвориме и ќе правиме вежби по фантазија. Kyrie. Gloria. Credo.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Драги патници времето е вонредно тажно целта неподатна летаме на опасни височини со душоломна брзина само уште неколку илузии и ќе се спуштиме на почетокот не размислувајте и не напуштајте го седиштето сѐ додека наполно не запре работата на срцето

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе се фрлиш за прв пат главечки, ќе пливаш само за себе butterfly, ќе плуташ, ќе нуркаш оддалеченоста од брегот ќе ја одмеруваш по пробивот на сонцето, ако го има по работата на срцето по подноктиците перките и алгите по трагите од морските пци ќе ја унапредуваш техниката отскок на површината во последен миг неверна кон сѐ кон животот посебно: ќе палиш огин и ќе голташ жар и пепел во ждрелата на оние кои во тебе гледаат неидентифициран плод, увод во гревот зашто другите, одбраните, некаде далеку ѕемнат во истите ноќи, подоткриени јазикот го вадат од мрзеливи легални усни и скришум ги бришат своите благоглаголливи:

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Само ќе си ги собере зраците ќе си ги заташка пегите и ќе прејде во друг дом!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Следи ја трагата на прегореното сонце археологијата на зракот. Замисли си дека е светло и ќе биде светлост. Растргни ја земјата натрупана врз телото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Музиката на јазикот со лукав одзвук на лунатик како мицелиум ќе капне под листовите ќе се овоплоти од Бакхус, Дионис и Бес ќе земе што мора - смисла за уживање, искушение трагизам ген за ритам, стих и мистицизам и ќе стане врашки убава, само-битна Луна! 4.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Му влагаше кај комшиите дома, ќе отвореше ноќвите та ќе изваеше сѐ што имат внатре и ќе наклаеше сѐ насрет куќа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ноќва, помисли, дури и да не успееме со првиот, ќе испратиме друг и трет брод и ќе се преселиме на сите планети и, подоцна, на сите ѕвезди.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе го пронајдам, размислуваше, и ќе го уништам, сите нив ќе ги уништам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Уште еден миг и тој ќе стане полека и ќе зачекори кон неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нешто што ќе купува чевли и ќе пие вода и еден ден можеби ќе се венча и ќе чини повеќе зло на светот отколку што досега е воопшто сторено.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа ќе замавне со нив и ќе скокне.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе се разбудевме во ноќта и ќе почувствувавме како студеникавиот воздух се загрева, ќе почувствувавме оган во ветерот или ќе видевме како ѕидовите за миг горат со светла боја, и тогаш знаевме дека неговата ракета е над нашата куќа -- неговата ракета, додека дабовите се лелеат од воздушниот удар.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Понекогаш ќе се наведнеше и ќе подигнеше некој лист за да ги разгледува неговите жилички, под слабата светлина од ретките улични светилки.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Дневната светлина криеше опасности, отсекогаш било така, секогаш и ќе биде; но ноќе, ах, ноќе, едреше над островите од облаци и океаните на летното небо. Без никаква опасност. 7

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И ќе забревта бензинскиот мотор.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш тој ќе фрлеше еден поглед на едната и другата страна, кон Мама или кон мене, ќе ни намигнеше со нежност и ќе продолжеше, сведнат, со лицето кон земјата, додека небото му се загледуваше во грбот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Па, Даг, ќе се видиме“, ќе речеше тој и ќе се ракувавме. „За околу три месеци?“ „Точно.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Понекогаш, на патот, ќе застанеа и ќе испиеја црно кафе а потоа загреани продолжуваа натаму.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Во мансардата? Тргни ја раката од скалилата, Вилијаме Финч. Ќе се качам горе и ќе те избркам од тоа гнасно место!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Па не можеш туку-така да ги оставиш телата насекаде, нели? Ќе заминете и ќе ги соберете...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ајде!“ рече. „Ќе купиме облека што се фрла по првата употреба и ќе ја запалиме штом ќе се извалка.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И ќе ги навлече своите момчешки зглобови, раце, прсти, во златните крилја и златниот восок.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ах“, рече човекот од редот. „Еден ден ќе дојде некој со мечта и ќе ја обнови. Ви велам, запомнете ми ги зборовите. Некој со срце.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Но еден ден ќе се пробијам надвор, ќе ги раширам крилјата и ќе бидам привлечна и убава како тебе.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе ги затвореше очите и ќе застанеше мирно, без никакво движење, вкочанет, можеше да си замисли дека стои сред некаква низина, а зимата е без ветер, без ниту една куќа, со стотици километри наоколу и дека придружници му се само празните речни корита и соголените, суви дрвја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А јас ќе лежев тука, со широко отворените очи и ќе треперев, а Мама во другата соба.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Додај ѝ го на крвта богатиот француски талог и ќе прогледаш со сопствените очи!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И ќе ја фати татковата рака и ќе му посака среќа со своите крилја, подвиени и подготвени, тука на работ од бездната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Тате ни го направи!“ викаа Мег, Мајкл, Стивен и Роналд и триумфално го влечеа конопот, а шумниот, громовит змеј на небото ќе јурнеше удолу, повторно ќе се вивнеше и ќе направеше еден голем и волшебен извичник во облаците.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој ќе се свртеше и ќе тргнеше назад по шапката.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Да?“ Мама погледа спроти масата што ја постави како некаква прекрасна сребрена стапица, чудесна јама со сосот од печено месо во која најпосле, како побеснет ѕвер од некои дамнешни времиња, фатен во јама со катран, можеби ќе попадне нејзиниот маж и ќе биде задржан во неа за да гледа низ решетките од јадеци, засекогаш на сигурно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Тогаш, - предложи мајка ѝ, ќе го оставиме отворен прозорецот и ќе чекаме извесно време во кујната.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

На другиот ден, кога Мацко пак од никого не доби јадење, го молеше Ловџија да одат да ловат глувци, ветувајќи дека сега ќе биде повнимателен и ќе го фати глушецот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Сѐ, бога ми, ќе истријам, - рече еден друг - и потоа цел ден ќе седам и ќе кршам вошки.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но секој обид општеството да се предочи како конзистентен модел нужно е обид кој, за да биде селективен, арбитрарно одредени начини на општествен живот ги прогласува за норма и, според истата логика, сите други феномени ги класификува како ненормални: или како резидуум на минатото кој евентуално ќе ја изживее својата цел и ќе исчезне, или како некакви туѓи елементи кои што мораат да бидат искоренети или маргинализирани.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Што ја карактеризира постмодерната форма на заедница?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И ќе им кажете и тоа оти ако до зајдисонце не донесат, ќе им го отерам преку планина сиот добиток, а тебе – му се сврте тој на Пецета, - ќе те заколам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој тамам ќе попрестане, а дедо Геро пак ќе му ги покаже забите и ќе му пристори: - Хе-хе-хе-хе... и така со ред додека дедо Геро не го изел зелникот, а Митре останал гладен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дедо Геро, кога ќе немаше некоја работа, заедно со Јонета и со Гелета, ќе се искачеше на ледината над Петров Камен од каде што се гледаше далеку, далеку наоколу и ќе уживаа во убавините на Преспа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Туку дедо Геро ќе го извадеше кавалот од појас и ќе го разлееше неговиот милозвучен глас тивко, жално.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Така, кога ќе му дотекнело , ќе го извадел кавалот, и ќе засвирел.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Пеце малку се поколеба, но сепак стана. - И ќе испијам, - рече.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Штом некој нема да си го плати данокот, тој ќе го фати и ќе го тепа се додека овој кутриот не му ветел неколку дена работа на неговиот имот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Еве една и ќе ви кажам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па кога едно дете ќе ги сфати овие нешта, како што ги сфати и Зоки Поки, тогаш за него е најголема среќа кога тие тато и мама ќе го сакаат и него, и ќе го примат во својата убава заедница, чувајќи го како најскапото што го имаат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Една Лидија што е голема до моево колено и што има очи како џамлии. (Само не брзајте, ќе ја запознаете и ќе ви се здодее од неа.)

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Колку е убаво потоа кога ќе седнеш на големиот белутрак и ќе се загледаш негде далеку и високо.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Извињајус“, ќе додадеше сосема тихо и смирено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Водата секогаш била и ќе остане голем исцелител.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби војната и ќе помогне нешто да се разреши.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како карпата да беше тој самиот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знаеш илјада марифетлаци. Ќе ја изитриш и ќе ја ујдисаш некако работата. Ќе ми поможеш и мене.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пушти се сосем, човек си, бре, разведри се!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Бре, Циганин и студен камен ќе стопли и ќе го развесели!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Знам, комшике, ама, Теодос нејќе да знае за Стојанка.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кога ќе зацимолеше, Винко ќе го клоцнеше со ногата по муцката и ќе го смиреше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Помладиот војник се сврте кон постариот: „Зошто го отепа? Ќе го врзевме и ќе го спроведевме...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе ја земеше авланката за вино и ќе прашаше: „Од кое да наточам: од „јагнешкото”, од „арсланешкото” или од „свињешкото”? и ја кажуваше приказната за дедо Ное, кој, кога ја засадувал првата лоза, некои прачки ги залеал со јагнешка крв и благословил: тој што ќе пие вино од овие прачки, да пие по малку и да биде кроток како јагне; другите прачки ги полеал со арсланечка крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки, да пие троа повеќе и да биде силен како арслан; третите ги залеал со свинска крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки да лока како свиња и насита да нема...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но штом ќе надојде езерото и ќе им плисне вода - тие одново оживуваат, одново им се враќа силата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На мајка си, која долго време не стануваше од постела, ѝ велеше: Твојата ѕвезда, мајко, ќе се затемни и ќе се смени во сечко.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе се изнапиеја луѓето, кога ќе се џамосаа и ќе ги изнаредеа сите молитви што во умот им доаѓаа за ајваните, ветеринарот Скрез ќе се размавташе со рацете удирајќи се в гради: „Жими сѐ најмило, жими бикот, до година ќе воведам два празника за ајваните...“ „Три да воведеш... Три...” му велеше Лоте.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Понекогаш ќе го прашаше питропот Танаско: „До каде си, Арилко? Ќе завршиш ли скоро?“ Тој ќе одговореше: „Господ знае, Танаско“ и ќе ја затвореше вратата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Секое отуѓено парче на брегов, секое продадено делче е рак-рана: ќе ми се упика некој и ќе почне да се шири...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тогаш, бездруго, ќе започне огнот да гори, а душманите ќе гледаат отстрана и ќе се ситат, ќе уживаат кај што ќе се черечи брегот, кај што ќе се распарчува...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Уште повеќе, кога разумот - кој е универзален - ќе надвладее, ќе има помалку војни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Валентина Васон јадела некои божествени печурки во Мексико и се видела себе како се наоѓа во Версај во 18 век слушајќи некоја Моцартова музика.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На неа почнав да работам во септември 1963.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Наместо устата и чмарот кои лесно се расипуваат, зошто нема една дупка за секаква цел, која и ќе јаде и ќе исфрла?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двете подрачја на дискурсот се јасно раздвоени едно од друго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нему целиот стомак му се креваше и спушташе и така ги прдеше зборовите. Капираш?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без никаква дрога, освен кофеин и никотин, јас утре ќе бидам во Сан Франциско и ќе слушам некоја своја музика, а во недела, ако даде Господ, ќе се разбудам на Хаваи со папаи и ананас за доручек.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И сѐ што се случува на тоа патешествие низ животот секој со сопствениот к’смет и табиет е непознато, симболи, пораки и вистини на непроговорени јазици, само времето ќе ја открие нивната цел, ќе одживееме и ќе отпловиме некаде во вечноста, во утробата на универзумот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Љубовта е одговор на моите немири, летни дождови врнет во мојава душа, ти ќе дојдеш и ќе ми го донесеш мојот рај.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, ќе дојдеме до вистината за себе и ќе ја видиме вистината за светот и вистинското сознание за темелот на суштествувањето со неутрализирање на сопствените слабости и слепи нагонски сили, егоистичките тежнеења, побудите, рѓата, безумноста, импулсите на гревот и заслепеноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе простам и ќе ги шатирам лагите за повеќе да не бидеш мое минато.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ти и не можеш да бидеш минато, зошто научивме да се грижиме за светот околу нас, да ја балсамираме гордоста, да го делиме животот без да бидеме себични.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Најголема трагедија е да видите многу од светот но сѐ уште да не успеете да допрете до сопствената душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А, сега си само странец пред мојата врата, туѓинец за оваа душа која не те познава.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Така ќе знам дека вистински ме сакаш и ќе се омажам за тебе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тогива ќе да затрубат от небо седм труби ангелскии, и от тие труби ќе да се потресат небо и земља многу страшно, и ќе да падне слнце и месец и ѕвезди, а небо ќе да се свие како перде, и сите води и море ќе да се изсушат, а земља ќе да се запали да гори со силниј огин.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Ќе свртеше две-три крукчиња со тротинетот и ќе го оставеше на земја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Низ нејзините дебели стакла, точките од очи гледаа нагоре, а јазикот ѝ ја оближуваше месестата уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Та од неа грозд силен потоа ќе се роди со опојно вино во плодот, вино кое светот и ќе го опои! ***

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Тогаш, татко ти Добре, најдобриот човек на светот, ќе стане најсреќниот и ќе се изнасмее во солзи – радосници!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Просто, му се раздроби и ќе му препукнеше до колку не праша: - Целиот бел север го испросанкав, многу видов и превидов, ама ваков панаѓур, волку убав свет, не сум видел ни насоне.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ќе ти дадам нови играчки и ќе испорачам нови благослови до оние што ќе ги добијат.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Дајте ми да си поткаснам, па откако ќе легнам и ќе отпочинам, тргнуваме кон преминот на проблемот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- И ќе ме запросите ли? – исцеди куклиното грлце натопено од среќа – О, колку ви благодарам што ќе го сторите тоа и ќе ме понесете со Вас на вашиот далечен југ!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Домаќинска куќа, директоре, за ова благодариме и ќе им кажуваме на оние што денеска не можеа да дојдат.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И нарциси, и лалиња ќе набереме и ќе ставиме во ваза, собата да ни биде убава и празнична.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Така треба: внатре има хумус, хранлива земја, конопената вреќа ќе згние и така корењата сами ќе се ослободат и ќе се вкоренат во почвата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Меѓутоа, имаме предвид дека тргнавме од почеток - од нулта позиција - засилено работиме и ќе ја подобриме положбата. А по нас одите вие!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

СТЕВО: Не ме ставајте и мене во незгодна ситуација. Реков дека ќе провериме и ќе средиме.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Нема да му биде јасно како залутал во оваа пустелија, ќе ги собере парталите и ќе се врати назад.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Столаријата ќе ја изглодаат црви, чешмата ќе секне и ќе ја накотат полноглавци, Благовештението ќе потемни и ќе се излупи, Архангел Гаврил ниту ќе стигне до Богородица, ниту нешто ќе ѝ каже.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Слобода е кога на улиците ќе се исфрлат и истресат сите сандаци од мемливите тавани, сите постели со влажен памук, кога ќе се истребат сите лебарки, подрумски стаорци и маларични комарци, кога сите куќи ќе се бојадисаат во бело, сите прозорци ќе се отворат, сите алишта ќе се извријат и исперат во изворска вода и ќе се остават на пролетно сонце да се сушат.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Да се родев пред сто години, сега ќе бев мртов и ќе имав живеано среќен живот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Од своја страна, бугарскиот министер за надворешни работи одговорил дека со таквата политика САД сакаат само „да ја продолжат војната“, но американскиот претставник одговорил многу јасно, потенцирајќи дека „Америка не можела да си го дозволи поразот на Англија“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Меѓу другото, тој истакнал дека САД во војната ќе ги поддржуваат Велика Британија и сите држави што ќе застанат на нејзина страна и ќе ги вложат сите воени напори и ќе направат сѐ „Англија да не ја загуби војната“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ти, ти, таму во ќошот, колку години имаш? - Па уште некој месец и ќе наполнам шеснаесет... - Добро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И велиш ќе се вратиме дома, во старата куќа, ќе ги откриеме жарчињата и ќе го распалиме огништето?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во текот на денот или утре ќе го довршам писмово и ќе се погрижам што поскоро да ти го пратам...“

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Секогаш доаѓа тој миг, распараното и скаменето од секојдневните ужаси, од чемери отруено и оболено мајчино срце - и во најтешките времиња, ќе го слушне и ќе го препознае гласот на својата рожба...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И ќе напрајме еден народ. А тој народ ќе се вика пролетерцки народ. Нема да има Македонци...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И пак, велам, ако паднеш, своите или туѓите ќе те предадат на земјата и ќе ти го украдат веленцето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Онаа, поранешната ја почитувавме од страв. Дали новата ќе казнува, ќе наредува, ќе суди, ќе бара и ќе осудува?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јани се поднамести, се навали и рече: - Вие, како сакате, ама јас по војната ќе си седнам на сонце пред селската таверна, ракиче, салатче денес, утре винце и печено пиленце и ќе си гледам од далеку, од далеку ќе гледам на планињето, ќе си спомнувам за ноќите неспани и тогаш ќе дремам, мајчината, ќе дремам сѐ додека не ги оддремам сите непреспиени ноќи..., а кога ќе се разбудам, тогаш ќе ве гледам вас, будалаците, како кршите и делкате камен, како градите куќи или палати и тебе како одиш не по свој ум...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најпрвин таму пребледува небото, станува розово, црвено, набабрено со пурпур и чиниш одеднаш ќе потече црвенило и ќе ја облее засенчената страна на планината.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Командантот на бригадата ни рече дека за три дена ќе завршиме и ќе ѝ дојде крајот на оваа проклета војна и дека тие, кои ќе се покажат храбри, ќе добијат една недела наградно отсуство.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А некогаш навечер кога ние излегуваме ќе треба да бидете со Патрик, но се разбира за тоа благовремено ќе ве известиме и ќе ви платиме екстра... зборуваше брзо и певливо Госпоѓа Изабел.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Идевме во светот на овие книги и на нивниот господар на несетно топење и исчезнување на нашите илузии и вознеси, со кои во спротивно ќе застраневме и ќе се судревме со балканската калдрма.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Имав внук – тој сега ќе ви беше врсник и ќе работеше со вас ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И, добри мои читатели, да го завршиме разговорот со тоа што ќе повториме дека сите сме должни да се бориме за поубав свет, свет во кој сите ќе бидат еднакво среќни, во кои сите ќе се почитуваме и ќе си помагаме.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Мамо, да знаеш, да бев малку поголем, можеби и ќе се оженев со неа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Од мама ќе скријам, - си ветив, - таа сигурно ќе ми се изразвика и ќе ми забрани другпат да учествувам во такви гужви, - си мислев, возејќи се кон единаесеттиот кат на којшто живеам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ќе отрчам кај неа и ќе ја замолам да прати некого кај баба ти.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знаеме ние дека мајка ми и татко ми неизоставно ќе дојдат да нѐ бакнат пред спиење, заедно со нив ќе ја отпееме нашата „химна“ пред заспивање: „Ние сме мали дечиња, играме како мечиња“, и ќе се смееме потоа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Оти, кога од автобусот ги здогледа многубројните тезги на Бит-пазар, рече: - Е, сега ќе се симнеме на оваа станица и ќе одиме право во дуќанот на Анка.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Бабо, - ѝ реков, и ја фатив за рака, - нашата банда од сега ќе те штити и ќе ти помага - ти ветувам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Е, баш ќе станам крадец, и лажго и вагабонт! Ќе одам во Елдорадо, како оној од филмот, и ќе собирам златни камчиња од реките, нема да учам и нема да завршам факултет, за инает на тато, - продолжував да си зборувам самиот со себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Откако ќе ги изгаснат сијалиците во нашите соби и ќе ни речат „Пријатно“, ние двајцата ќе побараме да ни донесат вода за пиење...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа сигурно нешто ќе заборавеше пред тргнување, ќе се враќаше да ја заклучи вратата, да провери дали го исклучија плинскиот шпорет или можеби ја заборавила цигарата неизгасена во пепелникот и ќе стигневме токму во моментот кога возот тргнува.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Моите сега се одмараат и ќе се лутат ако ги разбудиме, - објаснив.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не сум можел ни да помислам дека ќе видам елен и ќе ја доживеам оваа прекрасна и горка прикаска.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Замислувавме, разговарајќи за неа толку често, дека еден ден ќе ни се врати со рогови, веќе станата елен третјак како што ги викавме елените кога ќе дојдеа со полна снага и ќе имаа најмалку по три чатали на роговите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

На него секој ќе запалеше свеќа и ќе се прекрстеше, а потоа се поминуваше сред црквата кои другите два дрвени свеќници донесени од старата црква и поставени пред иконостасот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Налет друго, велеа оти Петре, како даскал, ќе тепал на мртво и ќе нѐ ставал со голи колена врз зрна пченка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Неочекувано туку ќе извадеше од пазувите да ни даде по половина рогушка, по малку суво грозје, по едно шеќерче, или ќе излупеше портокал и ќе ни дадеше по две фелчиња.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Дојди утре околу девет во „Златното буренце“ и ќе го видиш.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И ќе ти признам зошто. Пак поради таа пуста пичка. Многу сум лифен по жени. Си признавам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Уште некој ден и ќе си одам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш Едо престана да прави бељи тука во градот, ама не поминало многу време и ќе чуевме оти што во некое село некому му го испразниле амбарот, во друго село ноќе некому лозјето му го обрале, коњи се украле, пари се украле...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нему раката му се лепи за туѓото, ама нему хоби му е алашверишот – и ќе украде и ќе купи само и само да препродаде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И продолжува Чедо Пелагијо, утре е недела, ќе се промениме во нови пљачки, ќе ја фатиме Пеличка за рачињата и ќе појдеме до цркавата Света Богородица отаде Вардар!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знам дека ми прости и дека денеска клечиш пред мене од благодарност што си имаш едно прекрасно суштество, плод на еден срам, ама го сакаш и ќе го сакаш со целата своја љубов, оти е дел и од тебе!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

______ 7 Пелагија не ќе се ни сетеше дека наближува Голема Богородица ако мајка Перса не споменеше патем додека пиеја кафенапред во дворчето околу малечкото масиче, додека Пела клечеше пред Мурџо малку потаму на патеката и го караше што не оди да си прошета, таа е веќе голема, ете уште неколку дена и ќе оди на училиште и тој таму не ќе смее да биде со неа оти кучиња, мачиња и други животинки не пуштале да седат со децата, навикни се да бидеш малку са, му велеше и нејзиното гласче одвај стигнуваше до ушите на Пелагија за да ги покријат зборовите на мајка Перса која кажува дека по четири дена ќе биде Голема Богородица.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ако и понатаму останува отворено твоето срце за мене и за моето црно семе, мојата Пелагичка, ќе си ги соберам пљачките и ќе се преселам кај тебе и од сега па до крај ќе те викам мајко Персо!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Му напишав уште дека еднаш во месецот ќе му праќам нова облека и храна, а ако ми испрати стари пљачки, ќе ги перам и ќе му ги враќам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И ќе го завлечка некаде во леите, зад грмушките.