Оти ноќе, старите полицајци (така ги викам) иако дедо ми се лути и вели дека е поправнилно да ги нарекувам Удбаши, според името УДБА што е кратенка за некогашната Управа на државна безбедност каде што работеле по војната), раскажува необични случки, потсетувајќи се на своите млади години, разгледуваат стари фотографии на кои дедо ми беше облечен во кожен мантил, имаше многу густи и црни мустаќи и изгледаше необично строго.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Пелагија не се запраша кој и кога го испратил по кола, меѓутоа кога е тука најдобро со неа да го испратат до тумбата, оти иако дедо Костадин собран колку едно малечко дете, од тука до горе е прилично далеку.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)