но (сврз.) - од (предл.)

На прашањето од каде му се бомбите и фишеците, тој велеше дека така вреќите ги купил полни од некој кочанец. Но од кој?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Турскиот судија, кајмакамот, го праша Гоцета: - Даскале, каде одиш ти ваму-таму?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Иако не бев запознаена со нејзините младешки либидинални, потиснати или остварени еротски фантазии, но од она што ми беа раскажувале постарите и го насетував, можев да оформам една пристојна слика.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Едно време, уживавме да тргнеме за Атос, во „државата“ на манастирите, но од оваа намера се откажавме бргу.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И колибата, особено сопчето во кое спиеше Бојан, беше непристапно за волци и за кој и да било друг стрвник, освен за човек со лоши намери, но од луѓе Бојан не се плашеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но не се случило така. Другиот ден, уште во темни зори, Арслан бег со дружината стигна на Плазики и од другата страна на блатото забележа два дората но од стопаните на коњите немаше ни трага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но од сѐ што загуби, најблиската рода, куќата со бавча крај Езерото, по силните удари на судбината откако ја минавме границата, тврдеше дека најмногу добивала неговата душа, станувала појака.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но од крепоста никој не излезе. Прозорецот на соседната куќа се отвори.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Денес се убиени 30, како што официјално сум известен, но од неофицијални информации се дознава дека од вчеравечер и денес беа убиени стотина и педесет.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но од тие каприци не него, а нас Македонците ќе нѐ боли главата, како што и нѐ боли веќе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но од русофилството таа се восползува со заемот, направен при руско содејство, а друго и најглавно, не ги поарчи позајмените милиони за воени потреби и со тоа ги остави полни државните каси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сакав да гледам и да слушнам за велосипедизмот на спортските програми на телевизијата, на радиото, но од медиумите добивав само скудни податоци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Веднаш потоа вресна уште еден потенок, посовитлив, помек, помолезлив, но од тоа не и понеумолив и понескинлив во својата виткост, беспределен вој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можам сѐ...сѐ да направам, но од себе не можам да побегнам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ова се случува во светот на апсурдот, толку сугестивно предочен во познатиот сизифовски универзум на Албер Ками, кога со прашален поглед кон небото го бара одговорот за трагичниот апсурд, но од небето нема одговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивните дисхармонични крици, кога ловот е завршен, и големите туни се предадени на смртта, се претвараа во некаква песна на победата, во еден хор на лудило, во една химна на апсурдот, со погледи упатени кон небото, во знак на благодарност кон овој дар од небото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во Министерството вршеше некаква подредена функција за која не беше потребна интелигенција, но од друга страна беше водечка фигура во Комисијата за спортови и во сите други комисии задолжени за организирање заеднички походи, спонтани демонстрации, кампањи за штедење, и воопшто за доброволни акции.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но од смртта е посилна по патиштата борбата!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Чуствувам дека сакам да се потсетам колку време од сите тие визити поарчив трудејќи се да си одговорам на ова прашање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаев дека станува збор за прекар. Но од каде? Зошто?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа замолчи и забележав дека збунето ги намршти веѓите и подзина, но бргу отпосле пак викна, но овојпат, - Јован!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ноќе ја заклучував вратата за да не ми влегува, но од страв сепак да не се шмугне од некаде и да ми ги ископа очите, воопшто не ни спиев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во црквата има фрески: Рождество на Богородица, Влегувањето на Исус Христос во Ерусалим, Успетие на Богородица, но од времето и незаштитеност фреските се многу оштетени“- заврши Теми, видно возбудена, со движење како да си ја трга бујната коса, а што ѝ беше прибрана на тилот и прицврстена со широк стегач.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Шишането е турска пушка со кремен, берданката е со англиско потекло, има еден фишек и мартинката е исто така со фишек, но од француско потекло.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој конечно се реши Србина да го слика Фотографот тргна да застане пред него со апаратот, но од пол пат се врати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Цане многу нешто сака, но од сѐ најмногу му се допаѓа оној автобус што често стои на автобуската станица, пред киното.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)