Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Зошто и јас да не го признаам, но проблемот е во тоа што тој мене нешто друго ми подметнува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зедов книга и сакав што побрзо да заспијам со неа в раце, но сонот не доаѓаше и јас почнав од некаде, без ред, на случајно отворена страница, да читам: „...во мириси што продираа длабоко во крвта и стануваа дел од мене, мирисаше на живот што со ситни гласчиња и движења се обединува во нешто силно, посилно од сѐ што би сакал, неделиво од мене, исто што и јас самиот, сѐ уште непронајден а желен... и мирна светлина е над мене и над светот, трага од нешто во мене, нешто што можело да биде и што било, нешто што ќе биде ако истраам во оваа празна состојба, без одбрана и без заштита, со браната на навиката и свеста и волјата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во овој случај, без вода останувам и јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се знае не само од документи, туку и од раскажувања од колено на колено, дека умрел како голем богаташ“. „За тоа знам и јас“, реков.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од тој момент, сонував да стигнам и јас да јавам коњ, имав мерак што ми остана, што се вели, до старост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Според споменатиот патописец, тој се викал Никола Поцо, а и јас бев Поцо, Симон Поцо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега, навистина, ова беше најсушната година во последните десеттина сушни години со ред, а овие денови на август, најсушните денови, и јас целото лето како додолец стоев на балконот и следев дали ќе се појави облак и дали ќе се чуе грмење од зад врвовите на планините.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бунар се копа кога е најсуво, кога водите се паднати до најниската точка. Таа наука ја знаев и јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ќе се стеснува“, велам и јас, „тоа е многу јасно“. „Треба сѐ да се предвиди“, вели Јован.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ех, и јас знам дека имаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се сликавме Слобода и јас. Еца и јас. Сите три. Неверојатно!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Еве, и јас зедов исти панталони. Не се пазарев, а платив 400!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во Минхен, во овој вриеж, од луѓе во исчекување, се запознав со двајца граѓани од Делчево кои, како и јас, чекаа на воз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Знам дека не пишувам и не осознавам ништо ново, дека и јас живеам или се обидувам да живеам нечиј живот, нечија стереотипна визија преполна со перверзии.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Требен ми е мене, - рече крчмарот. - И јас не можам да го гледам пред очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А, скопјанче си. Ами и јас сум била во Скопје.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Па најпосле не сум ни јас од последните. Сум минал и јас в затвор еден ден, ќотек јадов, ме запишаа во црната книга.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Каде мало и големо, каде машко и женско, таму и јас!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Барав од Селзник да ми обезбеди соработка со Дали.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тогаш и јас ќе можев да го прифатам и да го направам свој составен дел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Истата, 1944г., Хичкок отиде во Англија („Страсно сакав и јас да направам нешто за војната“) и режираше два кратки филма за британското Министерство за информации како свој придонес во воените напори. okno.mk | Margina #22 [1995] 143

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- И јас, - потврди Ѓеле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И јас имам деца.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Хм, добро е, - реков. - Ќе го нацртам и јас. Стави го на средина.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Залелакав и јас и јурнав кон собата на сестра ми.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Така сторивме. И јас ѝ напишав писмо исполнето со почит и љубов.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— A јас ќе потврда дека го познавам од затворот, та ќе се уреди сета работа, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А право да ти кажа и јас некако осамотен се осеќам без неа. Шо ќе ни пречи ако а прибериме?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Време беше и јас да си одам. Мојот престој се ближеше кон крајот. Полека се подготвував...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Доаѓам и јас, - викна Денко. - Како сакаш! Отпрвин не беше тешко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го носеле сите мои предци, го носам и јас, но не знаеме какво пророштво на него е напишано, и дали добро или лошо му се пишува на оној кој го носи, оти грабен плен е, а грабнатото често со лоша магија се заштитува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По него влегов и јас, одејќи зад светлината негова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стоев и гледав стрештено во него, оти и јас така сум мислел, но не сум се осмелувал тоа да го искажам ниту пред Лествичникот, ниту пред Граматикот, ниту пред Пелазгиј Асикрит, за да не бидам исмејан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, лицето на отец Стефан, и покрај тоа што и јас пристапив под управа на гревот, не беше задоволно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„И јас имам гениталии“, му реков, гледајќи љубопитно во она што се случуваше во кругот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сите други се прекрстија. Окото на Стефан Писмородецот стрелаше во мене, и гледаше будно дали ќе се прекрстам. Се прекрстив и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И знаеше дека и јас знам дека ова е само дел од одмаздата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа ќе одам во Рим, Богу да се исповедам оти и јас гледав со очите на нечестивиот и согрешив; оти сум видел нешто што привид е, а привидот е дело на нечестивиот; одам да ја уцврстам вербата своја во Бога, ако веќе не е предоцна“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина, топлината на буквите, и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислиш дека јас не можам да го изедам?! Еве, и јас јадам!“ И јадеше!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас и ден-денес мислам дека за сѐ што се случи и што не се случи меѓу мене и Луција сум виновен, во добар дел и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој предложи да се сокриеме некаде и да ги следиме (сега разбирам дека и тој беше погоден колку и јас и дека сакаше уште таа вечер да расчисти со Луција: колку смешно – што да расчисти, кога ниту јас ниту тој немавме ништо со неа?); така ќе сме виделе која е девојката со Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Можеше да се случи и јас да лежам овде, покрај Таша, зар не?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за среќа тоа не се случи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие ти проштеваат. Ќе ти простам и јас.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

ДЕПА: За таа работа ич да не берете гајле, мое гајле е тоа; само вие речете кога ќе сакате и јас сум готова...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Вистина, ете; кој зборува многу и ќе греши! И јас така!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Од каде знаеш? - Знам, - реков. - Таа топка е направена од чизмата што ја загуби в река.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Добар си, како што се добри седумте црнчиња со бели заби и кадрави коси, како што се добри Карамба-Барамба и неговиот главатар со клучови на ушите, како што сум добар можеби и јас.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тогаш Рајнер веќе студираше философија, и јас во почетокот верував дека таа промена е затоа што е премногу посветен на науката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овој феномен бил познат и во антиката и е наречен „Орфеев ефект“ кој ете, и јас го осознавам, го откривам, ќе го проучам, ќе го запишам и на идните поколенија ќе им го оставам“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се протнав меѓу молчеливите луѓе, како нешто да ме влечеше и јас да погледнам во морето. И тогаш што видов?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од таа вода и јас се напивам и од тој леб јадам, и му се молам на Господа пред денот на Потопот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Немој да плачеш, еве, ќе се расплачам и јас“, се јави и татко ѝ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Не помалку од тебе сакам и јас, ѝ возврати другата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но јас онемував и безгласно повторував со крвави усни - таа е нема, таа е нема, таа е нема. Крв сегде, крв во мозокот!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И јас сум без ѕевгар. Ако сакаш ќе се здружиме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме сметаш за враг, Орлене, знам. Младиот Куно Бунгур го сфатил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ноздрите му беа пошироки отколку што мислев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Чекајте, браќа“, викаше тресејќи се во огништето Никола Влашки: „Дајте и јас малку да им ги копам со нокти срцата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе појдам со тебе. - Каде, во која пустина, арамијо? - Каде ти, таму јас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше покриен со јагнешка кожа преку глава. И не само тој.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Повеќето ја преспаа прикаската за зеленобрадиот господар на солунскиот трговец Арон. Заспав и јас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Јас в гроб. А ти? - И јас, Фиданке. (Крик, Пцост ...).

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ФЕЗЛИЕВ: Зошто? Нели сум и јас член на организацијава? Нејзин доверлив член?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се стрчав и јас натаму, кога гледам врволица луѓе собрани околу двајца што сметнуваа обесен од едно дрво.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

АНТИЦА: И јас на ѓерѓев. Вие, ти, Кате, и ти, Паре?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Среќо моја, дај сега и јас да те бакнам. (Се бакнуваат).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тоа беше можеби и причината за да се согласам да го внесам и јас мојот имот и да го смешам во заедничкиот. И тоа, мислеше сега Змејко, а и оној мој Брат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не. Сите мислат така, а јас бев ваков и постапив вака, иако и јас многу често не сум воодушевен од себе си ваков.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па тој ме тера мене да помислам често дека сите луѓе отсекогаш краделе, а тоа е онаа неговата вистина, што тој ни ја наметна на сиве, така што дури и јас речиси заборавам многу работи, што ги знаев за животот, кога мислев дека сѐ зависи од тоа колку се сака да се создаде нешто, и колку труд ќе се вложи во тоа, и колку чесност и ќе се вложи во тоа, колку чесно и ќе се сака и ќе се создава тоа, и уште колку среќа ќе се има притоа, и дека не постои ништо друго, што би можело да влијае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Може, љубов моја! Но само под еден услов. Во планирањето на тоа наше патешествие за паметење да учествувам и јас.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Зар и јас ќе бидам фрлена и изгазена под неговите нозе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А од неодамна и јас - се уфрли Рада која ликуваше во себе што конечно успеа да ги „состави алките“ кои недостасуваа за да се „состави синџирот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А сега Срцка, и јас ја сакам твојата вистина. Вади ги твоите скриени гревови од долапот на тајноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да, и јас сум невозможен. Таков сум...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ама и јас имам коњ за трка!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дење и јас не верувам. Ноќе сѐ е поинаку. Паѓа таква мисла.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сите ние по еднаш вистински плачеме - и ти, и јас. Сите...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се засмеа и Цане и, така распалени еден од друг, не престанаа додека и јас не почнав да се кикотам со нив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да не сум и јас мртов, мајката? Ништо не се знае во ова страшилиште.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш и јас многу се уплашив. Си велам: сега и попот е скаран со бога и никој никому не му верува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Погледнувам и јас кон пенџерето, се лажам. А таму само неколку лисја од лозницата се чулат ко уши од теле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сретнувам еден човек, ме гледа човекот, го гледам и јас него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нагаѓаат така жените, нагаѓам и јас, се лажеме меѓу себе, се тешиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на тој збор и јас се загледувам нагоре, низ буките што се мрдаат, како да ги брсти гладна коза.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш за малку и јас ќе ја лапнев земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас мрамор се мраморам, си ја тепам главата, а солзите само ми врнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сум била и јас несилка, сиот овој грагор, сите овие наредени стомнина што спијат, сум ги износила и сум ги снесла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас веќе не знам што да им речам друго. Друго е да е станат снегот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе, си мислам, да не добив и јас оган, господе, да не ме префати болеста од Роса.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако те слушав тебе, ми вели, сега требаше и јас да берам сливи. Ај, молчи таму, вели. 229

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што е, море мажу, викам и го фаќам и јас под мишки Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Слушам и други одат, вели, па и јас ќе одам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас морам да бидам тука. Јас сум ѝ золва и свекрва. На сѐ ја подучувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ми го позема фенерот и почекува и јас да слезам, Кледот е полн со бочви, со качиња сирење и маслинки, со вина и со друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па после и јас зедов, ја сопашав скутината и му ја покрив главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дојдов и јас на ред. Се гледам заслабнат, ушите ми бучат, аливцата се мавтаат на мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Очите сами ми се затвораат. Да можам би си ставил потпори на клепките. Да не ми паѓаат, како што паѓам и јас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Е, клаваа сите, па и јас кладов.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И излегоа. Со нив излегов и јас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега, помислувам дека и јас сум бил сведок на таа борба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас сам, така, на одење ќе пишувам букви: дали во правта на патот, дали во пепелта од огнот, на камењата кај што ќе најдам. Така учиш, со овега, со онега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, болка ми е дека и јас не го видов, вели Неделкојца. ...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако појдам и јас в планина, може да ми се доразболат децава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И го потерале Мирчета да го праша зошто не јаде, да не е нешто болен, вели, и Мирче го прашал, а Бугаринот рекол: ״Секое англиско јадење за мене е отров, и додека Бугарија страда и јас нека страдам.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И јас не го познав,вели Јон, остарело, се искубало, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас бегам од луѓето што бегаат од мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Море, зошто да куцам, мажу, му велам, кај да куцам, му велам, не знам и јас што велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се стрчувам и јас со децата. Трчаме по нив и фрламе со камења, со стапови, со што ќе ти се вдаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Му веруваш на овој шут уплашен, ми вели Мирче, и веруваш дека и јас сум ко него? 46

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сипаниците денеска ќе им излезат, што се вели, утре ќе им угаснат. А научив и јас многу маривети. 37

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе донесам и јас ракија, вика, и аз ште черпа, вика и се затрчува кон реката, се враќа по ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Секој гостин се испраќа, му вели војводата, па и јас сакам да те испратам. - Не правам повеќе гости, се моли Џемо полјакот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не може да ги подигне, да се потпре на нив. Не можам и јас ништо за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Помодрувам и јас така од бодежи, ама, си велам, ќе помине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ме сменат за некој нивни офицер или нешто ќе разберат. Вака и јас ништо не разбирам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Сите. Но и јас знам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет... и ќе се распрсне дел по дел од мене... и ти не ќе можеш да ја најдеш... ќе те сеќаваат само минатите времиња... и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица... по која и јас еднаш чекорев.. можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна , но ќе ме нема...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Знајте дека и јас, и браќата Вангел и Тиро, како и татко ни зборуваме грчки одлично.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мене мајка ви ме бендиса, а и јас неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Да, да, и јас ќе пијам со тебе. Ајде“ со тивок глас рече Атина и излезе од собата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А тој ќе пее: мајка ми ја нема и јас ја барам зад времето!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нашата историја е наша историја... Нашата историја е нивна, нивната историја би била наша...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И во секој егзил има една тврдина со скршени врати... Тие се вратија, но не и јас... - пееше Махмуд Дарвиш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговата Мајка ќе го мине својот живот во чекање на синот во родната Галилеја!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„И јас барав насекаде, ги нема нигде“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Размислувам за него многупати. Вежбам и јас.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ете, мори, кој ти бил твојот Крале Марко! Женомрзец и женољубец, тоа ли сакаш и јас да бидам?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Вистина, мајка ми е Влаинка, татко ми е Влав, значи и јас сум”, продолжи замајано, небаре забрзано ги составува и крпи сликите од сонот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Знаев ли и јас дека подготвувам детални сеќавања крај езерото, што некогаш ќе ми донесат меланхолија и очај?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Погребната поворка, на чиј крај некаде бев и јас, беше од неколку километри.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Разбирливо, таа пред мене не проговоре за синот, а и јас, дури откако заминував од Долнец се сетив на приказната за него: дека ги напуштил студиите, заминал од дома и веќе не се јавил, и дека дури отпосле дознале дека, со уште едно момче од групата што, под водство на еден млад свештеник, била воведувана во православното учење, се придружил кон манастирот Св.Тројца, преку границата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А и јас сум сведок на збунетоста што Лена ја предизвикуваше кај Симона.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се дотерав и јас. Отидовме на гробишта.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Пеш ќе се вратам до дома. И јас, исто така.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Добро, Петре, добро, не е доцна. И јас, ете, рано дојду, оти па мене ле ми се спие. Ете и Куле не е дојден, ќе ве почекам овдеа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Абре, и јас знам оти нема, бре синко, ама царот сакат свое, бре!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Нека ја следи Божјата помош на твоите сестри лазаристки од редот на св. Пол де Венсан. И јас сум со тебе!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дали сон гледам и јас не знам.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Аман, оче дуовниче, те молам, земи ме и мене со тебе на аџилак, за да се сторам и јас еден аџија, да и да умрам да не жалам“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Нели густирањето е една од битните особини на нашето битисување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нели и јас а и Катерина, како и сите ние, ѝ припаѓавме на неброената толпа што ѝ робуваше на познатата навика: да се одложува повлекувањето на потегот што води кон добивката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потрчав и јас, ама и гроздот потрча. Кога го видов тоа се стаписав.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеби токму сознанието дека можеби и јас му припаѓам на сојот на невидливите се почувствував послободен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеби во сличен случај и јас ќе постапев како него и како неговите пријатели!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ѓаволу волшебен, опсесијо! Опсесијо моја, време се навикнувам на тебе се навикнувам на себе па почнувам и јас, налик на владетел семожен да мислам. Да се умислувам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Беше полноќ и јас и мајка ми чекавме во собите разделени од мракот, во креветите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Сакам да играм и јас“, рече Џозеф. „Не можеш“, отсече Минк.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Јас веќе долго време размислувам за тоа и јас да станам Ракетар“, реков. Не ме слушна.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Јован му се доближи и, фаќајќи го за рамената, му се загледа в очи и му рече: - Коста, послушај ме и нема да зажалиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ете, - прошепоти Јован – стигнав и јас.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зар и јас до таму да дотерам?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој почна да се нервира и верувам дека наскоро ќе ме испади, и тоа со лоша карактеристика.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- И јас така сум чул, - потврди дедо Најдо. – Туку сум чул и тоа дека Дико на Лумана му бил најпрв пријател.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Кој не знае, та и јас да не знам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- И јас сум храбар! – повторува погласно Зоки, но веќе е навреден.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Чувте ли, - сврескува Зоки кон големите деца. – И јас сум храбар!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

И јас не сум којзнае што – си мислеше Ц пред да ѝ пријде.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ете, и јас првпат го сретнав тој што ќе ми ја покачи цената.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Вечерва и јас не знам каде сум.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И јас, на свој начин, се обидувам да останам недоследен во моите одговори, понирајќи далеку, далеку во замислените стапици на умната Елен Лејбовиц.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Значи, предлагаш да се движиме по оваа патека, нели? - тој покажа на картата и му се обрати на својот курир: - Ги знаеш ли овие места? - Како сопствениот џеб, генерале! - Имам и јас еден тукашен од Јановени. Тој, генерале, со затворени очи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Циљка гледајќи го како со низок и разбранет лет се оддалечува, рече: - Ех, да имав и јас крилја...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мече се премислуваше нешто за час и наеднаш му се сврте: - А како би било да дојдам и јас со тебе?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Зар тоа не е работа? – Така, сакам и јас да копам ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како триесетгодишен ерген носам лузни и читам весници - херпес, сида, азиска гонореја која го победува секој познат антибиотик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Патем, и јас малку бев наклонет кон тоа. Хипохондрија. Анална педантерија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

При втората средба се запознавме подобро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Среден простор и книги сложени алфабетски.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ако е ова вистина, тогаш сум најсреќниот човек на светот, зашто не сум женско. - И јас! - свика Саше.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И јас на негово доба бев силен како момче.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знам после кај ќе одиш, ми вели, и еднаш ми е жал што не можам да те запрам и, уште еднаш ми е жал што не можам и јас да дојдам.