И говорот е ко музиката, ми велеше Никифор, никогаш не можеш на првиот запис да го дотераш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Си подготвувам и говор што ќе го кажам пред стрелечкиот строј...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)