не (чест.) - верува (гл.)

Соопштението во училиштето си е така. Ако не веруваш, ајде да појдеме до таму и да прочиташ!“ се тревожеше Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И, еве ме сега и мене, по толку минати времиња, граници и надежи, во едно од неочекуваните и невозможни враќања од егзил, во кои Татко дефинитивно не веруваше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Безброј пати на партиските собири и на спонтаните демонстрации таа викаше на сиот глас, барајќи смрт за луѓе чии имиња никогаш не ги беше чула и во чии наводни злосторства ни најмалку не веруваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не верувам дека социологијата може да разреши било какви проблеми: ние не ги разрешуваме проблемите, ние стануваме уморни од нив.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Само што таа, иако веруваше во господ, не веруваше дека него господ ѝ го пратил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А јас вџашен гледам, не верувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тогаш дојце Таа, се колнам, во што сакате можам да ви се заколнам, ми рече: Што е, Леме, ти веќе не веруваш, тешко тебе, синко.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој повеќе не сака да умре!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И ако темелите се подлабоки, што не верувам, ќе дупиме натака дури да удриме на него — на ѓеризот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас не верувам дека ова е сосема точно, бидејќи семејството на Никола секако се погрижило да му најде пристојно место, ако ништо друго, кај нивните семејни гробишта што се наоѓаат десно од влезната порта на гробиштата, на она мало возвишение.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Средба Денес убив една мушичка; Лежев на терасата и хорот од микроорганизми во земјената саксија со земја пееше погребна песна; Знаев дека си тука, а не верувам во реинкарнација.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Никој не појде по ветки да го засилиме пламенот и да се згрееме, сите сакаа да бидат поблизу до последното трепетење на пламенот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не верувам. Лаже кучешкиот син, за себе рече Баждар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но што да ви правиме ако не верувате дека е токму ваков?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го гледа како да не верува дека е стварно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Многу нешта треба да „минат“, не само во лектирата, за заедно со Дерида, филозоф за кого не може да се рече дека ја избегнува одговорноста, да може да се рече: „Не верувам дека сѐ уште знаеме да мислиме што е нацизмот. Таа задача останува пред нас...“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не верувам дека би можеле да откријат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Стоиме така и ништо не веруваме. Само се гледаме и намовнуваме. Некои летни морници нѐ лазат и нѐ студенкаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Послабиот милиционер од длабочината на џебот го извлече клучето од лисиците, му ги ослободи рацете на Брзакот кој потоа се поколеба, за момент ги преврте очите нагоре, се прекрсти и седна на предниот стол, но со претходно големо двоумење и загледување како да не верува дека му е понудена столица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Водарките ја дупнаа со лакти средната другарка, а левата рече: — Ами кога та веле јас, златна, оти попот а оставил Анѓа, ти ка велеше? Не веруам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нив , најмалку ги погодуваа шлаканиците зададени од економското невреме, ( согласно старата поговорка : ситиот не верува на гладниот ) па така си кротеа пострана, уживајќи ги себично благодетите од системот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Гледам дека овојпат помалку ми веруваш , но и да не веруваше баш немаше да ме расрдиш - рече и почна да плаче Пеперутката. Но од радост. Таа така тврдеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не, не верувам дека се обидуваше да ме заплаши.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај, да си дозволиш несоодветен израз на лицето ( да изгледаш како да не веруваш кога се објавува некоја победа, на пример ) беше само по себе прекршок што се казнува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никифор Ганевски рече: „Не верувам дека по смртта се оживува. Од варено зрно не никнува пченица.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Лажев дека сум поинаков од другите, не заради нив туку заради себе. Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Разумот му велеше дека мора да постојат исклучоци, но срцето не веруваше во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не верувај им на Грците, вели, и кога ти носат подароци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти не веруваш, му велам, но тие веруваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ралфи продолжи да оди, но не верувам дека сакаше да избега. Мислам дека се предаде. Можеби знаеше против што се бориме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
БОЖО: Ти не гледаш перспектива. Не веруваш во утре!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Еден збор да ти рече, за срце ти се лепи. После, и јас ќе зборувам со него.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тука бевме без здив, а не верувам дека тоа не го чувствуваше и Коле, зашто тука со колата просто лазеше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не верувам дека има, но би можело да има.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури ни не верувам дека умееме да сториме такво нешто.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другиот, помладиот, како да не се сложувал, како да не верувал во таквото верување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еби му мајката, велам, во војно време никој во никого не верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Колку пати ѝ доаѓала желба да појде кај нив дома, да го земе в раце детето, да го гушка, но, не верувала дека би можела да ја разбере таа, другата жена, и не го сторувала тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Умот ми беше кај вас. Не верував дека тоа мене ми се случува. Јас не ве заслужувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас, Бошко, никому не верувам така, ни збор. Сѐ проверувам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Она што растажува е сознанието дека грдите доживувања ја избегнуваат здравата смисла, не и се покоруваат на логиката, затоа и се лепат за најскриените и најнеотпорни катчиња од нашето жално тело.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Молкна и авторот. Не знаеше или не веруваше дека било кое прашање би имало смисла. Молкот беше долготраен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да не направиме некоја беља? - Коте, - рече Методија кревајќи ги рамениците, - не верувам, ама што можам јас сигурно да ти кажам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Без размислување и без да ја контактира трудовата инспекција, бидејќи не веруваше во нејзината професионалност – а по „препорака“ од вработен во Сојузот на синдикати, тој веднаш го информираше Синдикатот на металците во склоп на ССМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Елитистичките, економските, редукционистичките и песимистичките постапки ги заменија нагласувањето на релативната автономија, отпорот на публиката, множеството значења и политиката на уживањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Некои луѓе не веруваат дека постои никаква геј- култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така велат, но авторот во тоа не верува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пародија, измама,фрески што плачат,чуда. Не верувајте, тука чудо нема, на друга страна чудото се случува.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Немам причини да не верувам дека себеси се сметаш за безгрешен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја гледам сега Жења и уште се мачам да не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како тогаш се однесуваат на тој начин?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Зар да не веруваме дека, најпосле, доброто со добро се враќа?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мислам оти лубениците пукаа кога ќе се преполнеа со смеа, па ти сакаш верувај сакаш не верувај“, беше заклучокот на дедо ми во врска со неговите искуства од ноќевањата на бостанот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И како да сонуваше и не веруваше дека славјанскиот јазик ни е мајчин и предедовски јазик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога им е празник, нешто како Велигден, Евреите фаќаат рисјанчиња и ги закопуваат во своите визби. Понекогаш и живи деца закопуваат. Не верував.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас и Крмакот сами од себе не верувавме во Бога. Дури и се инаетевме кој помалку верува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Што можеме да сториме?” „Не постои надеж!” „Никој веќе не верува во ништо!“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во ходникот ја очекува лакеј во униформа, на улицата пар вранци и санки со мечкино крзно...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Рече дека божем не спал цела ноќ, мислејќи на копањето. Не верував, но немав друг избор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Човекот со црна креста на темето избегал крстејќи се во скокови зашто мислел дека и него го демнат како тој самиот што демнел и што го начекал дојденецот со превивка преку едното око доколку не верувал во подгробни сили како, малку подоцна, што можел да се вангелоса и Лозан Перуника: во дворот на манастирот видел трепетливи пламенчиња што се движеле кружно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се смееше, беше потсмешлив. „Не верувам дека секторот ВИП* е за потценување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека тие веруваа дека историјата има цел, дека постои прогрес, ние во тоа веќе не веруваме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
ОСТОИЌ: Зошто се сомневате? КАЈМАКАМОТ: Јас не се сомневам, јас не верувам, јас знам. Наши сме, да не се лажеме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но тој не веруваше дека тоа ќе се случи токму на зборовите ајде и јаваш, на кои и не им придаваше посебно значење или на некој друг збор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не верував дека и тој е само убав и светол балон што неочекувано без бол ќе прсне пред тебе во ситни неупотребливи парчиња на збрчкана гума.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
(Мала пауза.) Не веруваш? Тоа сосем личи на тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не верувам да ти се жедни бригадирите ... – го закачаше весело и потаму тој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За нив, налик на инонокластите од десетиот век кои на Исток станале познати по тоа што не верувале дека божествената Вистина може да се инкарнира во слика, ниту една изложба на Бојс повеќе не може вистински да задоволи, бидејќи уметникот не е присутен за да ја раководи инсталацијата на своите предмети. 82 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го распореди аскерот во три табури по педесетина души, а педесетина остави да ја вардат кашлата и конакот, да не му текне пак на Толета да ги нападне и во самото Витолиште, кога ќе разбере дека кашлата е празна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но не слегувал в село. Не верувал дека е догорена плевната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Додека најголемиот број на класичните социолози веруваше дека се движиме кон рационално организирано општество, ние во тоа веќе не веруваме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
СУДБИНАТА: Надежта не може да ти го даде она што можам јас, ти не веруваш во мене, но јас ти нудам спас!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Душата на отец Пелазгиј навистина беше слаба и не веруваше во самата себеси, а камоли во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Продадениот интелект мора да брбља разноразни демагогии и да брани одредена опција макар што ни 90% не верува во истата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
— Лажеш, вели Вили, не веруваа само Евреите и убиените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде ме стега. Овде. А капетанот не веруваше.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КИРО: Не верувам во уверенија. Еднаш едно за малку ќе платев со глава.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Човекот најмногу не верува кога се сомнева во себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не веруваше дека еден ден толку многу ќе му се смилува судбината за да се најде во Париз, во градот на младоста каде што докторира и потоа појде во Шпанија., па било тоаА сега во Париз дојде и за операција на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не верувам дека толку многу можело да престарам и да се преправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напротив, лично почувствував дека Даскалов сака да ме окуражи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Фоте беше таков човек - не веруваше во соништа, па ни на своите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Популарната култура стана сцена на динамично натпреварување, дури на “борба”, а не на статичка доминација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги следеше полемиките и книгите за создавањето на универзалните вештачки јазици и не веруваше во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
В не веруваше во Дедо Мраз ниту кога беше дете, иако секоја Нова година наоѓаше подароци под елката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не може на доктор вели. Умри. А и вие не верувате. (Умира. Пауза.) СТЕВО: Симонеееееее!!!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Зоки гледа во чичкото не верувајќи, но наскоро му ја подава својата рака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Меѓутоа, социологијата игра една друга важна уло­га, поинаква од споменатата, и која доаѓа до својата зрелост токму во перио­дов на постмодернитет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вие знајте дека јас во статус не вервам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не верувам дека може да има прошка за мене, мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За лисицата и за гавранот што држел во својот клун парченце сирење?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Води право во Драгоров над самиот пиш од водениците на Арслановци, та сите ќе попаѓаме во вирот без да се плашиме оти Драгор ќе не однесе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Крева, спушта, возбудува, в гради бура задушува, телото не верува, во оган гори, во оган танго телото збори...
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ете драги мои како побрзо ќе ви мине денот. Ако не верувате - обидете се и Вие!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Проклет да бидам, не веруваше видов солза во неговите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Љубовта е чин на надежта и оној кој не верува - практично не љуби.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
КЕВА: Право да ти кажам Ефке, не верувам. Тој има една мисла за неа..
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
– „Ако не веруваш, Силјане, оти човек се прави штрк, еве јас ќе се искапам за да поверуваш".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ние ќе кажеме нешто само за заклучокот од оваа глава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но не веруваше во прогресот во цивилизацијата, ниту во некаков морален прогрес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дотогаш не верувал во смртта, барем не во ваквата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како можев да не верувам во својот татко.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа некако и го сфаќаа, иако не веруваа во таквата можност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Умираше омајан од чудо. - Ти велев - станал, не веруваше. Сега намести се да те јавам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во дворот Јанчески дотрчаа жителите на Потковицата и никој, освен Турците, не веруваше во приказната што лелекајќи низ дворот ја огласуваа Јанческите: Руса нивна во визбата, на некоја шајка, си го огрубела лицето, за малку и виделото ќе си го осакатела, но и никој не ја оспори гласно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Крстан иде, мори, нашиот Крстан! - одговори Митре, и самиот не верувајќи, не знаеше што да прави од голема радост.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Не верувам рече да се појдени ни до уќуматот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не верував дека може да се биде толку горделив поради мирисот на крвта и плачот на вдовиците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Веднаш побарал да се собере сиот лук и рамномерно да се подели меѓу луѓето, по десетина главички на човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Луѓето првин не веруваа во нашите зборови, а и не беа за верување, а потем се слеаја од сите страни кон големиот плоштад.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Така се обвистини приказната што со занес ни ја кажуваше нашиот другар, а во која ние не верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Да не веруваш какво дете! Како да е родено во механичарска работилница“ раскажуваше механичарот Ратко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зарем Пелазгиј не верува во себе?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас го гледав избезумена. Не веруваш, а? вели, со некој одмазднички тон.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар ќе можев нешто да изменам? Не верувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се надоврзуваат простори со различни димензии, во некои се среќава осамена творба (како Olivestones), како и широки простори кои слободно „дишат“, инсталации кои меѓусебно се допираат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас не верувам дека сите луѓе се грешни, вели, ама верувам дека сите исто страдаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ПАНКО: За тебе не се чудам. Ти би се ујдисал со секого, со Цигани и со ѓаволи. Ама чорбаџи Теодос, тој со Ѓупци!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
МАРИЈА: Мислиш. Не знаеш. Не веруваш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се разбира, ако не беа оние твои дневни ангажирања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште не верувам дека и Горачинов може да се моли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ама не веруам толку брго и да крши глава — да се мажи ... Не ми кажа, лебати, кој е тој толку завеан шо те пратил да и киниш пинците дури овде?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се сметаат за образовани, се држат отмено и никому не веруваат. Сите им се сомнителни.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Никифор не може да се сети што да направи: не верува дека мене ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Размислував за причините, за крајот на земјата која ја претставував, во која ретко кој не веруваше, макар и нејзините жртви?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никој не веруваше оти епикуреец може да се скроти со културата на трудот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дење и јас не верувам. Ноќе сѐ е поинаку. Паѓа таква мисла.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Да е случајност не е, не верувам во коинциденции.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
ПАНКО: (Нешто поитар од Теодос, со очила и со дебел бастун, доаѓа крстејќи се со широки движења.) Господе Исусе Христе! Чув, не верував, гледам пак не верувам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Туку, не верувај премногу во соништата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзината несреќа, ако ми зборуваше за тоа, што не верувам, за мртвиот Борко, за коските и черепите горе во планината од еден злостор, за нејзината излаганост во сѐ што имала и што немала, врвеше крај моите уши неслушнато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Каква будалаштина, да не веруваш во Јас. Наивност на невиноста. Спас од неизлезот бараш.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не верува во Бога“, рече Пелазгиј, и веќе започнуваше да се поти.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- И јас не верувам, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Имаше денови кога веруваше во него, и денови кога не веруваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Прокази! Ниту коб, ниту прослутие не ви помагаат, не верувам јас во вас?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
МАРИЈА: Ќе се вратите на вечера. АЦО: Мислам. Не знам. Не верувам дека ќе се задржиме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што ли ќе е ова сега? Зар се премислил? Не, не верувам!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Денеска е недела. - Ако де. И онака не верувам во хороскоп.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Бев пијан. И сега сум пијан. Не верувам дека предизвикував.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Накратко, никогаш не сум сретнал ниту еден заколнат математичар кому може да му се верува надвор од равенките и корените, или кој потајно не верува дека x2 + px е апсолутно и безусловно еднакво на q.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој не веруваше оти поштарот Миро можеше да се вози во портокал на четири тркала.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не верувам јас во тоа, рече работникот. - Што не веруваш?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му велам јас на човекот мој: - Море Јоне, не верувам ова да остане, велам, не верувам утрешен да го дочека, да го раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Морам да барам сол. Ама не верувам дека ќе најдам - одговори Трајче. - Сол никаде нема.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Клепаше со очите и не веруваше. Уште повеќе не веруваше дека градот ќе го најде празен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не веруваше дека ќе дојде до толку голем конфликт, кој не ќе може да се надмине.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Сите ли ќе одиме? - Не верувам, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Јас не верувам. — И јас сакам да не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не верувам дека самите го измислиле.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако можам ќе ѝ пратам абер по баба Анча, но не верувам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сепак, на 18-годишна возраст го напуштив Универзитетот по две години студии, не верувајќи во ништо што ме учеа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
САРА: Господин Сивиќ е доволно стар да видел гола жена и не верувам дека би го возбудила женска цицка. Посебно не мојава.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Се разбира дека не лажеш, но си противречиш - се обидуваше да ја смири Непозанатиот. – Предмалку го нарече слабак. Нели?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не верува дека неговиот син дезертира.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Каков кошмар се најавуваше, а во кој никој не веруваше, посебно идните амбасадори, последниот ешалон на земјата која на крајот на нивните мандати повеќе нема да постои!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постоев заедно со мрачни сеништа, нив им ги дадов моите детски соништа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој веќе со никого не тргуваше, никој во никого не веруваше, ѕидот беше повисок отсекогаш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие не верувале дека слободата на Македонија може да се извојува преку национална револуција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Фонче откако ја прегледа куќата од Китан, вртејќи ја главата како да не верува дека ова е случено со неа, во тужбата наведе дека куќата е оддалечена 150-200 метри од каменоломот; дека кога ја изградил Китан, тужениот Танаил, не вадел камења со експлозив, ами рачно; дека од тие експлозиви куќата добила пукнатини кои со време сѐ повеќе се шират и дека се заканува опасност куќата да се урне; куќата кога ја изградил немала никакви пукнатини, а за тоа можат да посведочат мајсторите што ја граделе; и затоа бара од судот веднаш да му забрани на тужениот Танаил да употребува експлозив и преку вешто лице да направи увид на штетата на куќата и да му ја плати на тужителот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но, не верувам дека тоа има врска со бременоста. Не е лошо ти да отидеш и кај друг лекар.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не веруваше во тоталната демократија, зашто секој е за нешто виновен во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па сепак, прекрасниот Чифте-амам му припадна на чичко му Иса, најнапернатиот од сите, кој не веруваше никому, и кој имаше десет очи и десет уши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
7 Недалеку стоел со чело потпрен на карпа најмладиот меѓу нив, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, сирак и терач на туѓа запрега. Плачел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој не верува, нека проба да гледа во сонцето: та нели најголема светлина тоа ни испраќа, и во мигот таков – слепило целосно настанува?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не верувам дека утре ќе врне, реков.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Небото, се чини, е глуво за сите молитви.  И во таа расположба... поаѓа првата композиција за Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не веруваат дека сме живи, ама пак викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да кажам, не верувам дека воопшто некогаш бил употребуван за нешто. Токму тоа и ми се допаѓа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не верувам дека завршило со берењето, туку нешто се сетило, сака да праша.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметни­кот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не верувам во приказни и бабини деветини. Верувам во други нешта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ама уште не знам што ми е, не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Камилски не веруваше дека би можела да биде нова.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Над сето тоа девојката гледаше со мрштење, не веруваше веќе дека овој со голо теме е поарен од оној нашараниот и накадрен јунак од куклен театар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но сепак, не верувам дека сето тоа влијаело во недореченостите што се однесуваат на твојот случај.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не верувале во можноста да бидат проклето соочени со нов непријател, најподмолен од сите што ги познавал човечкиот род, но со искривени муцки џвакале лута белина и трепкале со засолзени очи - најпосле Онисифор Проказник е тој што треба да се слуша и тие нема зошто да се бунат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми е гајле, вели, јас не верувам во бога.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КАЈМАКАМОТ: Сме се виделе ти и јас порано? АНГЕЛЕ: Н ... нинн ... нннн ... КАЈМАКАМОТ: Не. Добро. АНГЕЛЕ: Сакав да кажам „не верувам” ефенди.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Нешто длабоко скриено во неговата душа му сигнализираше овој пат да не верува во солзите на Рада. Ниту на една нејзина капка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не веруваше дека козјото прашање толку многу ќе се вплетка во политиката, дека ќе се „интернационализира”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
— Јас никогаш не верував во Хитлер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не верувам! А во што не веруваш? -ја прекина гласот на Непознатиот: Мислиш дека лажам? – се бранеше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа не веруваше дека Киријаз ќе има смелост да ја погледне.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние немаме никакви други вештини коишто не би ги вклучувале специјалистичките услуги.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знаев што да мислам. Се шегува ли момчево или ја испитува мојата храброст во која ни сам не верував?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не верував во хороскопи, преданија, знаци. Ги исмевав лековерните среќоверници.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Имале загубено сѐ, не верувале во ништо, а по тешката работа на пругата, снагата однатре барала починка, сакала да се отпушти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не веруваа сосем во детето и коњот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Правта ѝ ги глочкаше очите, во устата ѝ крцкаше песок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако не верувате, немоќно додава човекот со бале преку рамо и дволитарско шише од цоца-цола лигхт во другата рака, прочепкајте низ животот ене на оној онде, Чарли Чаплин, видете колку му е тажна насмевката на постерот пред влезот на кафулето, во таа насмевка се стуткани сите наши мечти што никако да узреат уште од пред да го гледаме Големиот диктатор.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Навистина ѝ завидував на нејзината увереност и истрајност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не верувам дека тоа е оспособувачки. Тоа може да биде така само во негативна смисла.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не верува Соколе дека во друга би се нашла таква сила да ја растревожи неговата душа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сам се утеши: „Да не веруваш! Пак којзнае!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали уште не веруваа или сакаа нешто да прашаат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нив уморно се влечеа мрзливи облаци; сонцето им поставуваше врели, боцкави пречки но нив ги распнуваше болка на згусната влага; се слечеа и ги параа своите шавови на секој зрак, а земјата, споулавена од жед, притаено ја исчекуваше нивната милост. „Тој не е слаб“, извлече жегата непознат пркос од Јана. „Не, тој не е слаб.“ Иван првпат насети во себе некоја непозната и чудна врелина од што неколку запци во неговиот механизам закрцкаа. „Ти знаеш - не е слаб, нели?“ „Не ми веруваш?“ го измери таа; сѐ повеќе мислеше на тој Отец Симеон. „Ти верувам.“ А чудото од осмиот рид му шепна - не верувај, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Или збровине што ги употреби си ги упатуваше на себеси за да си разјасниш нешто во што и самата не веруваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Европејците, се разбира, не веруваа во тоа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не верувам дека човек на безден, на безгодина може да остари, да си ја мени свеќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина, јас не верувам веќе во соништа, ама кога немаш друго, мораш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сега не веруваа, иако, како што реков, пред да стигне Филозофот, стигна вест за чудесата со отркивањето на моштите на Свети Климент, пречесниот римски папа што беше маченички удавен в море.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не веруваш дека има и такво нешто! Постои, постои таков ѕид.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ретко кој се обидуваше, затскриен во некоја дефетистичка барикада, во исчекување да мине злокобниот, судбински бран на историјата, да си ја покаже главата во новото време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега не верувам дека ќе нѐ стрелаат, вели Лазор Рогожаров и си ја чеша истрижената глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Не верувам дека не си предизвикувал.“ „Како сакаш, оче Симеоне.“ „Престани да се шегуваш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние не верувавме во новото тие се исцелуваа од промената нас нѐ опфати очајот на вечноста нив чудотворноста на живата реч.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Не верувам дека би се решил на таков чекор... Посебно не сега....
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А и не верував дека во тие години не е мажена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не верувам дека ластовичките патуваат на кораби.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И јас не верував дека ќе стигнам до тука еден ден да ве видам живи и здрави по бурната ноќ, кога заминавте! - рече Гури Порадеци.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да видиш- да не веруваш, особено ако имаш увид во работата на театарите во внатрешноста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Не верувам. Борис Калпак ќе се пофалеше.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Татко ти имаше право кога велеше дека затворените очи го чуваат срцето, а и на умот му помагаат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И прво што ми дојде беше да не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ване ја слушаше, не верувајќи во она што го зборува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ние сите знаеме дека годинава, на тој студ, крстот не можел да не замрзне, ама „додека не видиш не верувај“ велеше дедо ми Крстин.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Неговата глава како да се обиде да се тргне од невидливиот кол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МИРА: Обична вода. Обична вода. (Излегува од собата. Борис ги отвора очите. Не верува дека сѐ уште гледа.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)