не (чест.) - звучи (гл.)

Никогаш како досега снегот не звучи толку гласно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Богословот беше пркосно насмевнат а тој не беше сигурен дека неговиот глас звучи злобно. Не звучеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Новата свежина, трепетот на еден нов сензибилитет во контекстот на урбаната атмосфера, обично се врзува за младата генерација раскажувачи, што од друга страна пак, не значи дека расказот Самураи на Славко Јаневски, на пример, не звучи „модерно”, дури и „помодерно” од расказите и на најмладите и најавангардни автори поместени во овој избор.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не сакам да се фатиме во лага.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што и не звучи кој знае колку пофално, со оглед на многу нискиот квалитет на нашата проза.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)