не (чест.) - испушти (гл.)

Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Душа испушти, но збор не испушти каде се комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Милан се чувствуваше добро и беше свесен за тоа, пријатно свесен за тоа, сѐ додека мачорот не испушти долго и тажно мјаукање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Талкај по туѓината на Градот, а топол. Не испуштај ја жестината од очите.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Очекуваше, постојано со некој страв од секое свое движење, просто како да се вардеше да не го исплаши самото разденување, што газеше наоколу напрстечки со плаховит чекор на срна, а за сето време внимаваше да не испушти од својот поглед ниеден миг на ниеден од сртовите над себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И куршум екна – пропиште онаа песна проклета. Стојана в гради погоди, смртна му рана отвори, замина, „оф!“ не испушти сред младост бујна, јунашка.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Да не испуштиме - Кој ќе го подготви паното?“ се јавија Филип, Нина, Влатко и Теми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)