не (чест.) - кажува (гл.)

Никогаш не кажуваше „НЕ”. И кога некоја фина госпоѓа милно ќе му пријдеше и ќе му шепнеше: „...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Катето го разбра разговорот, но од дома беше учено: „виде — не видов; чу — не чув", ништо да не кажува, па ни пред бегот да се испушта дека разбрало што зборува тој и што прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но среде насмевката можев да ја здогледам на нејзиното лице скромната лединка по која се движеа со речиси отсутни чекори многу од нејзини размисли и чувства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На лицето ѝ се појави онаа насмевка што личи на изненада а притоа следена и со изразот на потсмевањето. (Мајка ми ѝ одговори со насмевка што не кажуваше ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега конзервативците имаа доказ и потврда за последнава од своите пронигби – тлоцртот за хомосексуалната превласт над светот, самиот план на походот – ене го таму, на прост англиски. ‌Добро, барем насловот беше на прост англиски. ‌Описот на предметот, всушност, воопшто не кажуваше ништо за никакво преобратување на студентите хетеросексуалци во хомосексуалноста.2
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Простак! “, помислува, но ништо не кажува, ами со неочекувана ведрина продолжува кон собата. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас и натаму не кажував за посетата на тетка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За убиените четници не кажуваа: “Убиени се толку души Македонци, ами толку души Бугари”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секои три-четири денови на железничката станица редеа вагони и во нив ги товареа децата по некој список според нивните села и не знам каде ги носеа. Никој не кажуваше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На сокак, без двоумење, донесе решение никому да не кажува што му се случило а своите да ги поучи да се клонат од стопаните на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Цело село се чеша, се дрпа под пазуви, под ракави, ама никој не кажува одошто се дрпа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Коски толку многу се нагледав, а никоја ништо не кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, море човек, му велам, што кажува писмото. - Сега ништо не кажува, вели Јон. - Море, оти не кажува, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Не кажувај понатаму!“ рече Винстон со цврсто затворени очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го избања во амамот и кога му ги виде приштовите под мишки, и уште кога овој не кажувајќи ни три чисти му се прикажа како нетокму, Марко веднаш побрза да ја оттурне помислата дека Мехмед-паша нарочно, поради некаква скриена одмазда, му го дал овој недугавко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не кажувам за мојот Дубровник, каде денес сите го имитираат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но Богуле веќе имаше добиено уплав и не кажуваше. Молчеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нема ништо за тоа како ѝ е таму, туку наместо тоа тирада за животот воопшто дека ти е како совалката во разбојот додека се ткае, те турка низ конците на деновите еднаш наваму еднаш натаму како што често знае да каже мајката Роса, ама каде е таа, Пелагија, во тој разбој, не кажува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- А не кажуваш зошто! Не кажуваш...! - плескаше со рацете Јана - Или не знаеше дека некогаш, а можеби и сега во некои делови на земјата прстите ги заменуваат зборовите?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
КРТОВИЦА: Ништо не кажува! МАЛИОТ: Да не нѐ игнорира, а?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КРТОТ: Јас сум јарец недодерец, Клин – дуп, клин – дуп, Заби имам теслатури, Дето дрпне месо касам, Клин – дуп, клин – дуп, Уши имам лопатури, клин – дуп, клин – дуп, рогове имам еглатури, дето бодна крв потече, клин – дуп, клин – дуп!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Мајка Евгенија нѐ молеше да не кажуваме. Не ја изневеривме. Не кажавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Дојди, дојди. Ама не кажувај каде. Само дојди, дојде...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зима, на два дена пред Водици.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па ни тој самиот не кажуваше како порано дека од мака го прави тоа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не кажувај на светот што мака имаш. Не сака светот да знае. Си има светот свои маки.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ако кажуваш, кажи нешто убаво или ништо не кажувај. Што му е некому гајле што тебе ти е страв од темно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но светлокосиот само молчеше и ништо не кажуваше.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Каде оди? - го прашав. - Не знам. Не кажува- рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— И соништата не кажуваат право, велам, оти јас него го подгазив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не кажувај, ќе речам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не кажувајте им ништо за ова, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе земеш за да не кажуваш, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Леле, не кажувајте, велиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И маската што е маска, не кажува дека магарето ѝ е татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав само да знаеш, вели, но да не шириш за ова, жити тебе да не кажуваш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не кажувам, велам, а усните ми се лепат, одвај ми се провира зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сфатив во тој миг дека нему не му е толку многу до тоа да не ме караат за велосипедот, туку да не му ја расипам идејата што му се чинеше многу возбудлива, па решив во негова корист. Премолчав за велосипедите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа требаше да значи: не кажувај, нели се договоривме!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)