не (чест.) - мора (гл.)

Во случаите предвидени со закон или со пропис донесен врз основа на закон, решението не мора да содржи одделни делови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Светото писмо, се чувствува, тоа не мора да се чита!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не морам на тоа да мислам сега додека имам сексуален однос со жената, но каде најде тоа да се подметне сега додека јас на умирање лежам во својата смртна постела.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дали мотивите на селаните да ја осуетат Симоновата помош, да ја одбијат подадената рака и на крајот да го понижат, се провоцирани од инстинктивната самоодбрана од натрапникот, од препознавањето на помошта како подлост насочена само кон лична полза, од одбивањето на услугата за со услуга да не мора да се плати или да се остане должен?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се залажував и си олеснував, за да не морам тоа да ѝ го напишам на Агна, дека тие настани немаат значење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Една кутија “родео“, му реков гласно на продавачот за да не морам да одговарам на прашањето на Котета и да не морам да се задржувам со нив во продавницата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имаше куса коса извиткана во ситни јазли, не мораше да ја чешла, ниту пак ја чешлаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Па, преферирам машко, да. Но, не мора.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Фала му на светиот дух, не мора повеќе да го слушам она папагалско повторување veni, vidi - vici ... кое ни мене не ми доликува - повторно помисли Мо.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Оттогаш Аврам, повеќе не мораше да размислува за тежината на зборот, за хировитите заповеди, за злото на стореното, за мачнината од покајувањата, за сквернавењата на телото, за доживувањето на болката ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но, во Истанбул не морате да наминете во гостилница за да јадете.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Шуќур што дотогаш беа преболени детските сипаници па сега не морам да ви здодевам со нив и со други занесувања.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секогаш има време да се раскаже несреќата. Не мора да се брза...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да не мораш да го браниш она што си го внесол најубавото во тебе, со единствена желба да причиниш радост, да сретнеш сјај во сакани очи!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Високиот снег значеше само едно олеснување: добитокот не можеше да оди подалеку од потокот, Бојан не мораше да оди да го надгледува и да го собира.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кошулата не мораше да му е нова, но секогаш чиста, испрана и испеглана, со закрпени лактови и изедени манжетни, а вратоврската секогаш иста, еднобојна и темновишнова, во знак на протест што уште во младоста му било забрането да врзува црвена врска.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Професорите по струката беа повеќе од задоволни, освен што си дозволуваа творечка слобода онаму каде што не мораше да се придржува до ликовната дисциплина, додека професорите по теоретските предмети му прогледуваа низ прсти во кои тој не се пројавуваше ни со очекуван интерес ни со особена смисла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Пропржи троа урда. - Ама немам јајца. - Не мора јајца.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оваа „временска“ знаковна функција на сувенирот се проширува врз секој предмет - објект, кој (за мене) означува еден момент - макар тоа да е посвета на некоја книга, то-ест нешто што не мора да има материјална вредност и израз (како следниот натпис: 21 февруари, на пример).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Аргументите на овој напис одат до таму што говорат дека инфекцијата со ХИВ не мора да заврши со СИДА, но стилот на живеење кој во себе ја вклучува употребата на вакви дроги и поминување на цели викенди во играње го слабее имунолошкиот систем.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Не мора да го молиме сега, кога веќе почна да пее. Вака ќе биде цела ноќ.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Но, Кети, не мора сѐ да биде корисно и практично. Оваа воденица е убава. Таа е како песна.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
За жал твоето сомнение нема да ѝ помогне на девојката!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти не мораш да му придаваш никакво значење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но признај, информацијава многу ќе те изненадеше ако ја слушнеше од некој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам само дека помислив оти тоа тресење на прстите може да биде обид да се омеѓи просторот на сигурноста во моментите кога загрозувањето на таа сигурност станува очигледно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене, мал, неук и неупатен сепак тој гест уште тогаш претставуваше некаков знак; дури и ритуал во чие што значење и не мора да сум упатен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Импулсот може но не мора свесно да се потиснува, а чинот може но не мора да е предмислен или планиран. (ICD-9-CM) Вебстеровиот речник ја дефинира „присилата“ малку поинаку од „неодолив импулс да се направи некој неразумен чин“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Што значи дека не мора да бидеш хомосексуалец за да правиш така.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа што сте геј- маж не значи дека не мора да учите како да станете геј- маж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Видот на кохерентноста што ја има културата не мора да се огледува во никаква униформност на ставовите и на однесувањето на дел од популацијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Корисно е секоја дадена локална култура да се опише како посебен сплет од жанрови“, пишува Рос Чејмберс, „при што жанрот се сфаќа како конвенционален хабитус што повлекува разбирања и согласности во кои не мора конкретно да се преговара за ‘видовите’ на општествена интеракција кои се возможни под закрила на таа култура...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не мора да си добро платен психотерапевт од Роуд Ајленд или од Вермонт за да ти текне дека Мајра е моја Кетлин, а дека орангутанот сум јас. Ова беше поинакво..
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Ќе ве чекам и не морате однапред да се најавите – рече и со зголемена брзина замина за Билишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
После перцепцијата на претставата, сфатив дека режисерот и не морал многу да се труди околу каузалитетот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Некои не мораат ништо да кажуваат за своите носеви затоа што оддалеку се гледа ползата од нив.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На тоа жената одговори: „Или нешто што не мораш да го заслужиш“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со новите технологии може математички да се визуелизира поим што реално не мора да постои.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И се влечкаше нагоре, на колената и на рацете; снегот како да беше направен од големи тврди скрупци, од чијшто студ набргу во неговите подноктици му се всади и една гола бол, но тоа не мораше да биде забележано со некакво особено внимание, додека заминуваше со лицето во тој снег, бидејќи дланките можеше секогаш да ги замени со лактите и да продолжи да чекори и на нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Широко ја отвори вратничката, што беше натрупана високо со снегот однадвор и не мораше да се оддалечува многу за да подзастане и да гледа како мочката пробива црвеникава инкаста дупка во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега ги немам пред очиве и навистина не морам и во овие свои денови тука да продолжам да се гризам заради нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден безумен долгоушко, кому што храната не мораше да му биде крвава, кој можеше да се засити и со неколку избрстени стебленки, сам, под таа месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше неговото уловено дивојарче, по кое дури и не мораше да се искачува за да го земе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги запозна толку добро, сите тие раце, што веќе не мораше да се обѕрнува по лицата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ма, ајде, дојди! Не мора да влеземе на игранката, туку само да видиме кои нови ќе се појават.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако јас морав цел живот да ја чувствувам твојата јамка, не мора и таа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа, помислив дека и не мора лично многу да ти кажувам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За нивниот живот не мора и нас да нѐ боли глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да, токму така. Но, ова и не мораше да ми го кажеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Самата одлучила да живее сама. Но, тоа не мора да значи дека така ќе остане до крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некои велат дека затоа толку се сакало, оти тешко се доаѓало до рожба; јас не би се согласила, зашто имам толку искуство и знам дека и не мора да биде вака страшно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За мене и не беше многу страшно, јас и не морав да кријам ништо, сѐ мое беше во идеални пропорции.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ беше драго што мајка ѝ е среќна, што таа веќе не е трудна и не мора да ги убедува комшиките дека, ете, таму, во градот, сѐ е поинаку, па дури и бременоста трае многу пократко, само три месеци!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Инаку, еколошкиот двор не е на сама улица туку е вовлечен повнатре и тие листови не мора дури ни да ги миеш... ете, толку е незагадено во дворовите од Карпош... зашто, пази, градоначалникот редовно ги пере улиците со прскалка со вода... дека е од оваа, а не од онаа партија!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Далеку од очи, далеку од срце, нова категорија на врска, во која не мора да бидеш секогаш тазе исфарбана, а за на „скајп“ си ставаш капа или шубара и си муабетиш, или си недостапна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не сум убедена баш дека е така, па побрзав да дадам објаснување, не толку од искуство колку од страв да не ни биде укинато единственото задоволство за кое не мора да плаќаме, барем сѐ уште, а да биде поради здравствени причини, а со тоа и оправдано.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од сите поранешни привилегии им ја оставија само таа, да живеат на Имотот и да управуваат со Потковицата, да не мораат, како другата христијанска раја, да работат на полето, но и да опстојуваат делејќи го со неа, со своите довчерашни отроци, тоа што ќе преостанеше по толкуте давачки: покрај приходите од полето, од шумите, од ливадите, од лозјата, ним, на султаните, мораше да им се исплатуваат давачки и за патиштата, и за поилата на добитокот, па дури и за блатата и мртвиците во кои жителите на Потковицата ловеа риби и береа шамичишта и врбови прачки за кошари и кошеви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа, болежлив и сѐ уште до крај нездушен со луѓето, постојано се мавташе низ бостаните, низ житјата и покрај лозјата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во слободното време, во неделите и празниците, кога полето е празно, освен овчарите, воларите и говедарите друг никого нема таму па тоа не мора ни да се чува, сам ги истреби и ги огради изворите во Јасики - оттогаш жителите на Потковицата ги викаа Веданови Извори - а во делниците од наутро до навечер, а во убавите лета и преку цела ноќ, го обиколуваше синорот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако сте развивале политика на добрососедски односи со најблискиот колонијал, не мора ептен ниско да се тепате за Оркански височини.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Алек не мора да спиеш по панталони,конкретно јас немам намера тоа да го правам во фустан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во крајна линија оваа акција не мора да успее нели?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Машки сон: Сонувам како лежам на некој кревет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Обична женска обетка, која воопшто не мора да биде скапа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па не мора толку длабоко да се навлегува и сѐ да се сфаќа сериозно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да можеш да бидеш ти моето ти, да одлучуваш место мене.... да полудиш до болка да сакаш се што не смееш, и правиш се што не мораш...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не мораме да зборуваме за да разговараме. Само се логираме.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Стоки мора да се произведуваат, но не мора да се дистрибуираат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Другар! Офицер!“ викаше тој. „Не мора да ме носите на тоа место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не мора да ти ја кажувам причината: веќе ја знаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не разбра дека континуитетот на една олигархија не мора да биде физички, ниту пак застана да помисли дека наследните аристократии биле секогаш кусовечни, додека пак приспособливите организации, каква што е Католичката црква, понекогаш опстојуваа стотици или илјадници години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човек не мораше да погледне на картата за да види што значи тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не би ги дал за ништо на светот, да не мораше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дека, ако се таи и расте како меур, таа умее и да преоѓа, и натаму да ги бара сите свои права. Не мораше таа само да разболува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Не мора таа да станува рисјанка, јас ќе се потурчам,“ рече најпосле ибн Тајко, лесно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само, тоа чудо што ќе се случи не мора да биде и чудо што ќе ме израдува и мене.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, ако се има на ум тарапаната за пари што постоеше овде, тарапана во која беа сечени аспри од чисто сребро, е тогаш, комесарот не мораше многу да се јадосува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Метанисуваме само на пладне и кога треба да нѐ види некој, дали Турчин, дали кодош, а кога ќе дојдат нашите рисјански празници кога не се работи, се преправаме на болни за да не мора да работиме.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еве, да речеме, не мораш ни да ги купиш!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговиот татко, Тајко стариот, навистина беше со овците во влашкиот катун на Горна Белица, а тоа што син му рибареше наместо да биде сточар, не мораше да значи некоја голема загатка за странецов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нејсе, не мораше да покажува разни вештини за луѓето да се тргаат од неговиот мегдан: чаршијата и така брзо разбра за неговата промена и претпазливо го разлабави менгемето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
5 Постапката пред првостепениот (основен) суд мора да се заврши во рок од шест месеци од денот на поднесувањето на тужбата, додека второстепениот (апелационен) суд е должен да донесе одлука по жалба поднесена против првостепената одлука во рок од 30 дена од денот на приемот на жалбата, односно во рок од два месеца – доколку пред второстепениот суд се одржала расправа (чл. 405). 3) во доменот на т.н. квалификувано „договорно застапување“ пред суд, дадена е можност работникот да не мора да биде застапуван од страна на адвокат, што е значителна олеснителна околност, знаејќи ги високите цени согласно фамозната Адвокатска тарифа.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но сега луѓето се изменија: кога ги нема нивните кучиња - и тоа не мора да постои.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ааа, заборавив да кажам; нема плави картони и не мораш да плаќаш здравствено за да бидеш осигуран.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Не мора да ги знаеш политичките платформи на сите партии за да бидеш најинтересен у друштво. ...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Тој ден, Мајка не мораше да ја вари вообичаената каша за вечера.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа не мора да биде Некогаш одамна, итн. „Зарем?“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бев само вдчудовиден а притоа сметав дека вчудовидувањето не можеше да биде протолкувано на моја штета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Неказнето по серпентините! Зарем не рече така? - му се обратив на Б . С . - Да, ми се чини реков. Но не мораш да ме цитираш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, бев спремен да прифатам дека сето тоа што го рече за матежината и тешкотиите на изминатите години може да биде точно. Но и не мора!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Знае каде лежи секое зрно. Дури ни не мора многу да распретува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Претпазливо му велам: - Видувањата на еден човек не мораат да се совпаѓаат со видувањата на некој друг, па и тогаш кога тој "некој друг " е близок пријател.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не мораме да бидеме риби за да ги сфатиме оние кои немаат мера ни намера потеклото да си го проверат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не мораше да види особено добро за да полета во височините или да се симне право удолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ако го познаваш непријателот, а се познаваш и себеси, не мораш да се плашиш за исходот на стотици битки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако се познаваш себеси, а непријателот не, при секоја победа ќе доживееш и пораз.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Што е дедо му, тој не мора да биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И, запомнете: не морате да одите многу далеку.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Рајно“, ѝ реков, „Сѐ ова што го прикажуваш можело ама и не морало да се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти се дига? Ако не сакаш, не мора да одговориш, само немој да ме лажеш.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Често бидува Преспанецот да потпевне на чардакот некоја стара и мераклиска - не мора да е баш преспанска ама секако да е натопена со роднокрајна тага: од кога е ставена чатијата на куќата Преспанецот си ја есапи песната за барјак развеан на чардакот а самиот во себе си вели дека е барјактар не да речеш за фалби или за нешто друго, ами отшто секој барјак си има и свој барјактар.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И на крајот, нешто што се подразбира, но сепак мора да се каже: Маргина веројатно би постоела и без Сорос (помала, поевтина), но она што тие ни го заштедеа е непроценливо: многу нерви и многу достоинство (не мораме да трчаме кај ново-богаташиве и не мораме, од друга страна, да го бирократизираме тој сѐ уште ентузијастичен импулс што нѐ води).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа воопшто и не мора да се скрши за да унесреќи некого.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Уште веднаш ќе откријам, иако предвреме, дека вечерта, кога низ затворената врата од вториот кат на "мојата" соба го слушнав гласното ’рчење на тетин ми, до некоја мера сфатив зошто спиечкиот распоред е таков каков што беше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па, лето е! Не мора да оди на школо!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше како некои стари даски по други лулашки: оваа беше заоблена на страните, нова и чиста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А и месо не мораш да јадеш ако не сакаш, кој те тераше? - и ми го сврти левиот образ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не морав веќе да се кријам, па се приближив и видов дека даската е светлокафеава, мазна и светкава, како премачкана со лак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат не избега кога ја погледнав, туку продолжи така лудо да ме гледа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Земјата Дардаванија не мораш да ја сониш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во вториот пасус од текстот вие пишувате: Родителите носеа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа... (...Mes parents nourrissaient une forme de devotion discrete et sereine qui ne transparaissait jamais dans leurs actes) Но јас не можам да се ослободам од чувството на неудобност, кога се соочувам со преводот на зборот од текстот дејство со acte, што според мое мислење се работи за несоодветно толкување и покрај тоа што не мора да се знае македонскиот или албанскиот јазик за да се утврди тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
КИРО: Не мора да се брза. Нека се подготват. Нека почнат за два-три дена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зошто да покажуваш кој си дење ноќе? Не мора сѐ да ти пишува на чело.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас давам пример, не мора тој да оди, нека каже дека сака, па ние после ќе го задржиме. И што прави тука?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во славините има гумичиња. (Пауза) Можат да се поправат. (Пауза) Не мора да се фрли славината ако се расипе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ДИМИТРИЈА: Не мораат ни да дојдат. ВЕРА: Да почекаме уште малку.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И со некој кој одвреме-навреме ќе зготви ручек и испере гаќи. МАТЕЈ: Не мораш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Белки пролетаријатот ќе заработи толку, што и за нас, борците, ќе оддели некоја пара за да не мораме да работиме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Па дури и не морате да погрешите. Доволно е некоја вошка, гнида, болва кодошка да ве накодоши...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не морам да подвлекувам дека целата операција мора да биде спроведена со брзина и крајно строго доверливо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ден таа ми рече: „Не мораш повеќе да се трудиш околу мене, не мораш да ме сожалуваш, јас сум добро.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но и не мораме да зборуваме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А книгата е тука, крај нив, до нив, за книгата не мораат да се поминуваат километри, за книга не мора да се моли.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За среќа, книгата беше на поличката до креветот и не морав да излегувам од собата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Лесно ни беше таа година: не моравме како другите години да крадеме и да растураме плетови како што правевме зашто луѓето ни даваа сами или ни кажуваа каде можеме да најдеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сето тоа и не мораше да ѝ го кажува на Митра, по миризбите што ѝ удрија во носот, сфати на какво место се наоѓа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вотната во партизанските пантолони на Димостена и забрадена во една ветва шамија копаше дупки по падините на Водно, и така облечена со тезгере влечеше малтер до најгорниот кат на егејската зграда, само сега не мора така да се облекува, убаво ѝ стојат било какви фустани.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа може да прави што сака, а ти не мора да му кажеш на другар ми со кого ќе излезеш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неговите, пак, му рекле дека не мора да работи ништо, за да биде слободен да го заврши факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)