„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не одбив, и среќа моја е што не одбив, оти дознав за уште една своја способност: одржувањето рамнотежа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)