не (чест.) - размислува (гл.)

Можеби сите други што не размислуваат веќе ја нашле целта и значењето на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, пореално е дека многу од луѓето станаа рамнодушни кон постоењето воопшто.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не размислував воопшто дали тоа е вистина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас никогаш не размислував околу тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ти го споменуваат нејзиното име палиш свеќа. Кога не мислиш на неа воопшто не размислуваш.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ги испитува со поглед, бозата и ја пипна (па го истресе прстот), но не сркна ни голтка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Мешано“ дете од мајка Србинка и татко Бугарин, тој годините на младоста и образованието ги минува во југословенската федеративна држава: Како гимназијалец и студент, не размислував особено за ентитетот на средината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тие не размислувале многу за последиците од нивната акција, дека и тие би можеле да бидат тешки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дали гемиџиите не размислувале дека, уривајќи ги капиталистичките објекти во Солун (без разлика колку и да го штеделе цивилното и невино население), создавајќи ужасна паника и растројство во еден така важен град за Турската империја, ќе дадат повод за извршување на слични масакри врз сопственото население, какви што биле извршени врз Ерменците?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не размислувајќи многу, се качи на таванот, превртуваше штици, стари косила, вили, распаднати самари, лопати, искршени грнци. Ја бараше скриената пушка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа веќе и не размислува што ќе биде со толкавата сила што напиња во малечкиот Доне!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И затоа не размислувам, на тоа што ме кочи, стравот од мене бега, летам во воздух, јастреб без милост, без непребол.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Сите кои не размислуваа како Фирерот, а јавно се осмелуваа да ги кажат своите ставови, веднаш исчезнуваа без трага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Драги патници времето е вонредно тажно целта неподатна летаме на опасни височини со душоломна брзина само уште неколку илузии и ќе се спуштиме на почетокот не размислувајте и не напуштајте го седиштето сѐ додека наполно не запре работата на срцето
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој веќе воопшто и не размислуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сѐ уште беше рано за вечера.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)