Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не слушаше што му зборува Рангел. Полека го заниша маглата од виното.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но Соколе не слушаше. Од другата страна на рекичето минеше Лила со својата другарка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги собирам колениците во ќошево каде што сум седнат, опирајќи се да не слушам, па продолжувам со пишување.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Кој не слуша ќе го мрси вртомчето или ќе го крка дреновакот — беше неговото разбирање за правосудието.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И дури пашуваше тој по Мариово, ниеден селанец не стапна во турски уќумат да тужи некого. Сѐ што имаше — им судеше Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ал' не слушајат му молби Турци крвопијци, пушка пламна, пушка пукна в турски раце клети, зрно оловно продупна белите му гради.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Никола ништо не слуша, ништо не гледа. Жената се крсти.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Очите му се искривија и пашата просаска, не слушајќи го веќе и не чекајќи да заврши гласникот: - Сиктер!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Трубачот свири. Тој не гледа и не слуша повеќе ништо. И не мисли ништо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Помогни тато, шепотам, помогни ми. Но не гледам и не слушам ништо од него, освен стисокот, а и тој е невидлив, обвивка од топол воздух.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно ѝ се радуваа мајсторите: казанџиите, налбатите, столарите, касапите, тенекеџиите, со умилност ја гледаа чираците, а ние децата одевме по неа и не слушавме крици од птици пред заминување, туку слушавме умилна песна што извиваше од нејзината уста, а од песната пркнуваа светулки и надлетуваа над бавчите, на Кафтан маало и исчезнуваа над лозјата на Кумлако и Мерите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Локал, кинел со заби, збивал и не слушал дека неговиот втор син (првиот го барал одметникот татко по планинската непроодност) нечујно му се доближувал од зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе се обесам ако ...“ Сите ревеа, никој никого не слушаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот- ѕвер бил поитар од животните. Еднаш, ноќе, влечен од алчност, зад гробиштата на селото тој убил свое чукаре и веднаш ја нурнал муцката во пресните дробови на добичето, на тој црн ангел за утрешни ораници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Еве шарлаган", викна некој. „Еве сончогледов шарлаган, браќа.“ „Еве шарлаган и од кикирики“ викна и Сандре Самарија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ех, кој не слуша татко и мајка - си рекол сам со себе - клетвата го ваќа, лели ме донесе Господ на мојо виљает не ми е толку жал, чунки овде ќе си умрам“.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Со тие мисли Силјан си летна од Плетварско и си одлетал во с. Коњари, та си кондисал на седелото од аџијата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Цане имаше еден недостаток; не слушаше што му се говори и одеше само по своите мисли; затоа уште го викаа и „Шиник глава, стодрам мозок“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ангелот мој ништо не гледа, ништо не слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не гледа и не слуша... Напред!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сите зборуваат, а никој не слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Не слушаш ли, бе шо зборам? Ти тврдам дека ниту еден број на седмица нема добиено појќе од четиринајсет месеци!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се добиваше впечаток дека сите истовремено зборуваат и дека никој никого не слуша. Една жена плачеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Заоде кон излезот од панаѓурот, не слушајќи ги довикувањата по себе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас веслав споро. Таа нешто изгледа ми зборуваше, но јас не слушав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Попот ќе плати за сево ова. Вие не сте криви; тој со тие неколку ебепцази ве подмами да се земете на душа и уште кај ве мами. Не слушајте го него: отворете ја портата и излезете барем вода да се напиете...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Што стана? – со треперлив глас го праша кадијата Јунуса не отпоздравувајќи го и не слушајќи ги поздравите од Рифата и забитот, што влегоа по него. – Готови се кади ефенди, готови! – Готови? – радосно викна кадијата и се стрча кон Јунуса, го прегрна, го избакна и почна да го тапка по плеќи: – Бравос, бре синко Јунусе, бравос!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Леле пуста јас! Благуслувена! врти во нејзината глава и не слуша што мели Танаскоица.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Син му Анко ги затинаше ушите со рака да не слуша.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Со едното уше од силниот пукот не слушаше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Веруј, синко, оти секој син и ќерка што не слушале татко и мајка големо наказание од Бога добиле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ти крсти, а тоа прди сѐ кај стигне. Не читаат ли весници? Не слушаат ли радио?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ут ауспух подалеко не глееш, ут свирка повеќе не слушаш.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кату шареенто пиле ме гледаше.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А на Лумана му должиш и, ако не слушаш, едно ќе те посоветувам: отсега натаму слушај го и други марифетлаци не ти требаат...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Бошка не му остануваше ништо друго освен да се прави дека не слуша.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А Семјон се прави дека не слуша!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ЕФКА: Море, Томче, не слушај ја ти неа: едно мисли, друго зборува. Од мака, многу е сакалдисана.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Гушкување и бацување, такви работи да нема! (Отидува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Овој не слуша што му зборам. Си прави друг муабет.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Никој ништо не одговараше, а можеби и никој ништо не слушаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ништо не гледате, ништо не слушате.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Никој веќе никого не слуша, никој никого не сака да служи. Нема веќе келнери.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СОЊА: Ти не слушај, јас ќе зборувам. Како обично. (Пауза)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не слуша истрели, само гласови и пцовки.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не мислеше ништо, не слушаше шум, а земјата под него се лулееше како езерски бранои; му се стори како да се наоѓа на каик, а модрината на топлата летна ноќ му се причини како лесно разбуричкани води на мирното езеро.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Но, да не слушаш, интересно е само за малку.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Михајло, о, Михајло! Не викај, вели Оливера, никој не слуша во овој метеж.