не (чест.) - јаде (гл.)

Тој никогаш не јадел бурек на автобуска!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој никогаш не спиел на клупа во парк!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
што пијат, едниот слатко кафе, другиот горко, а третиот чај и не јадат сите иста сарма со месо во сооднос 700 грама јунешко, 300 свинско, бидејќи таква му е верата на едниот од нив, па треба да му се испржат јајца и тоа во тенџере, зашто до тавчињата не може да се дојде од многу нафрлани работи,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ај бе не јадете лајна, да не ве закачам на шофершајбна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Стан, струја, греење и телефон не плаќам. Весници не купувам. Месо не јадам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Зошто? - прашувам. - Затоа што луѓето зборуваат дека во закланите свињи месарите пронаоѓаат златни ланчиња, прстени, златни забни круни... - конспиративно вели мама, а потоа мирно додава: - Впрочем, јас и онака не јадам месо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не поминал уште ни цел час а вратите пак тропаат, пак влегува Мирко и како да не јал цела година вели: - Мамо, дај ми лепче!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не јадеше, не спиеше. Така три дена и три ноќи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислам дека многу касно на насловната страница на еден наш дневен весник се сретнав со репликата: „Ај речи му многу лајна да не јадат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имаме деца и жени, самите не јадеме многу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаме ниви, немаме овци. Компирот и она малку козјо сирење не ги делиме со никого.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во далечина плачеше ноќна птица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не јадев. Мртвите не простуваат, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Од каде си, кутра? - Јас, господине, од селото дојдов: веќе трет ден не пиев, не јадев, сопствените деца од дома ме истераа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој, можеби, не ќе сакаше да се занимава со толку здодевна работа да не го побудува кон тоа неговата природна добрина. 136 okno.mk - Здраво, сирота, - обично велеше тој, штом само ја пронајде најсакатата женичка, во искинат, сошиен од закрпи фустан.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Јас не икав, па и не јадев, тоа е самата моја природа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Казнета сум покрај овој дуќанџија!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеби поради муабетот со една раскажувачка, која всушност повеќе е преведувачка со блескава насмевка, затоа што, прво, замислете, не јаде благо кога ѝ нудите и, додека јас мислам дека е поради забите и каријасот, таа ми раскажува за холестеролот во крвта и препораките од „типот“, кој по дома ѝ е маж, а по надвор и доктор, како сѐ треба да се спушти на количество од една третина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А, не! Купечка сарма не јадам и крај. Кој знае од кај е листот купен?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Арапите не јадат луѓе... Тие малку се успокојуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ден и уште пет други дена ништо не јадевме, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А чувме дека се разболел и еден од готвачите, вели, и тој ден ништо не јадевме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јадеме сосила, се мачиме. Мораш! Атер за мртвите. Ако не јадеш ти и тие не ќе јадат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немам јас никакви тапии, велам, и јас не сум стопан на земјата. Земјата е стопан на луѓето, велам. Таа ни дава за јадење, велам, и таа не јаде после.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имало и некој Бугарин од робијашите, па тој ништо не јадел, ништо в срце не клавал, вели. Само офкал за Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еба му газникот на животот, вели, кога не знаеш кај живееш: на сон или на јаве!.. - Ај, не јади многу раноклек!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Има, вели Мисајле Ковачот, ама има и куче што знае да ти тажи на гробот и од жал да не јаде леб, вели, и да не пие вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го потерале Мирчета да го праша зошто не јаде, да не е нешто болен, вели, и Мирче го прашал, а Бугаринот рекол: ״Секое англиско јадење за мене е отров, и додека Бугарија страда и јас нека страдам.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не јади веќе Јон толку танки јадења. Умре тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се придржував за колата и така чекорев несигурно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мислев дека по толку долго време што не јадев, оваа храна ми направи тешкотии.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја прашуваа само неа дали сето млеко од овците да се сири, или нешто да се извади во ѓумови за на пазар, и колку, па колку восок да се остави за свеќи, дали маслото во ќуповите ќе стаса или да се прикупи, дали од месото од свињите што мораа да ги испозаколат, зашто мухамеданците не јадат свинско, да ѝ остават некој черек за неа и за папуџијата Јосиф.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Рече да си одите, да не јадите ќотек. – За ќотек сме дојдени ние, агачко, за ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И кога го видоа кој бил — му се фрлија со најразлични селски пцости — Не јади трици, бре пес!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите сме луѓе, и ние Турците не јадеме луѓе, зарем.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крчо Попов го расипа адетот. Ја пободиња малку одутрина кобилата на новиот нунко Димитрија од Бешиште, дојде дватрипати до Рожденкината порта — проти сите адети — и за малку што не јаде ќотек од Трајка Малов, кога рече ота сака да ја види невестата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Италијанецот кој никако не јадеше од јагулата, рече: - Знам за тој нивни пат... Но сум чул дека јагулата е отровна...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Што нема и царот не јаде!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Не јал пченкарник затоа што имал бел леб - одговори чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Не јаде штрк телци, а чедо, туку лели ти е страв, бркни го.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Мајка ѝ со тивок топол глас ѝ рече на Благица: - Забележуваш ли дека нашето врапче боледува? Денеска и не јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Мачорот Фигаро... – прошепоти Зоки, но знаеше дека децата ќе му се смеат. Та мачорите не јадат чоколадо!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Па зошто не јадеш? - Така. - Денеска, ах, - рече мајката, - супава нешто многу се излади, нели Зоки? - Не, - рече Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ајде да се веселиме! Ајде да удриме на играње!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Токму така.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Туѓа мака не јади, себе и друг не мачи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сполај на господа што не јадат свинско. (Се чеша по градите.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бабата прашално ја гледаше. - А салама не јадеш?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
СОЊА: Матеј! МАТЕЈ: Да, мама. (Пауза) БОРИС: Ти реков не е добар. Ништо не јаде. Не знам што му е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Размислувам зошто човек мора постојано да јаде, зошто не може да не јаде, односно да не јаде долго време, на пример, еднаш во денот да јаде и да му биде доволно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
НОВЕ: Многу прашуваш. Се зарекла свиња да не јаде гомна. Гневен си.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мене ме гуши овде, јанѕа ме јаде. Не јадам. Не спијам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Луѓето тежат кон ропство, кон сивило, кон смрт. Луѓето бараат само леб и сол и по можност да не јадат ќотек.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас месо не јадам, освен риба, кокошка и ќофтиња, и затоа „програмата за стабилизација“ секогаш ја прифаќам со радост.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не пласкајте со устите, се врти татко кон децата, не јадете од копанка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, не јади гомна... Кој да не јаде, бре?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не јадеше, не спиеше. Така три дена и три ноќи. Ослабна, потемне.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)